tag:blogger.com,1999:blog-1369407781197495261.post2687196027833222729..comments2023-06-15T10:56:40.018+02:00Comments on O ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ: Μάτια Διάπλατα Κλειστά (Eyes Wide Shut)mpoukatsashttp://www.blogger.com/profile/08860310592958512596noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-1369407781197495261.post-25987771204883863652007-05-03T01:20:00.000+02:002007-05-03T01:20:00.000+02:00>>Ηλία, πράγματι δεν υπάρχει διαφωνία, παρά μόνο δ...>>Ηλία, πράγματι δεν υπάρχει διαφωνία, παρά μόνο διαφορά έμφασης, κάτι αναμενόμενο για ένα τόσο σύνθετο έργο. Εσύ δίνεις προτεραιότητα στην διερεύνηση της ανθρώπινης ατέλειας, όπως πολύ εύστοχα το θέτεις, εγώ στη ταξική δυναμική των κοινωνικών σχέσων που αναπτύσσονται στην ταινία, κάτι που ήταν και το θέμα του Barry Lyndon.<BR/><BR/>>>Frank, συμφωνώ και επαυξάνω τονίζοντας ότι αυτός είναι και ο πρωταρχικός ρόλος ενός έργου τέχνης, δηλαδή να ενεργοποιεί τη σκέψη και τις αισθήσεις του θεατή, φέρνοντας τον μπροστά σε κάτι γνώριμο και αλλόκοτο ταυτόχρονα.<BR/><BR/>>>Ακι, Ελπίζω να επανέλθω κάποτε με μερικά επιπλέον σχόλια για τη χρήση του χρώματος και να συμπληρώσω τα όσα ενδιαφέροντα αναφέρεις, καθώς πάνε πάντως πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που είδα την ταινία και αρκετές λεπτομέρειες έχουν υποχωρήσει στην μνήμη μου.mpoukatsashttps://www.blogger.com/profile/08860310592958512596noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1369407781197495261.post-40896016845678763922007-05-01T21:39:00.000+02:002007-05-01T21:39:00.000+02:00Γίνεται το κοντραστ όπλο προοικονομίας; Μόνο αν εί...Γίνεται το κοντραστ όπλο προοικονομίας; Μόνο αν είσαι ο Κιούμπρικ μάλλον. Το κόκκινο, όπως σωστά αναφέρεις φίλε, εμφανίζεται πάντα σε καίρια σημεία (στην εξομολόγηση της Κίντμαν, στην συνάντηση με τον πιανίστα, στο "βεστιάριο") αλλά ενώνεται με το μπλέ (του υποσυνειδήτου, είπαμε) μονάχα στην σκηνή που ο Κρουζ ανακαλύπτει την μάσκα δίπλα στην κοιμωμένη Κίντμαν (δηλαδή γίνεται μωβ!). <BR/><BR/>Προσωπικά, πιστεύω ότι ο Κιούμπρικ, έθετε τα δικά του "ταξικά" πλαίσια στους ήρωες του - η ανοησία του ενός τελείωνει εκεί που αρχίζει η ανοησία του άλλου.<BR/>Ο Κρουζ πάντως είναι υποδειγματικός Ήρωας Kubrick-style. Του αρέσει, προφανώς, η καλή ζωή, η άνεση, είναι άνθρωπος της λογικής (όπως ΚΑΙ ο Νίκολσον στη Λάμψη - υπάρχει μια ξεκάθαρη, μαρμάρινη λογική στην τρέλα του), είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και ξάφνου, χάνει το έδαφος κάτω απο τα πόδια του.<BR/><BR/>Είδα το Μέταλ Τζάκετ πρόσφατα και διαβάζοντας τα κείμενα σας έφερα στο νου αυτή την ατάκα που πετάει ο Μάθιου Μοντίν στο τέλος:<BR/>"I'm in a world of shit, yes... But I am alive. And I am not afraid."<BR/><BR/>Τελικά, η Κίντμαν το είπε καλύτερα. <BR/>Και με μία λέξη.Άκης Καπράνοςhttps://www.blogger.com/profile/08706074611792171972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1369407781197495261.post-83700065496477658742007-05-01T21:35:00.000+02:002007-05-01T21:35:00.000+02:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.Άκης Καπράνοςhttps://www.blogger.com/profile/08706074611792171972noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1369407781197495261.post-68016578816693267472007-04-30T17:44:00.000+02:002007-04-30T17:44:00.000+02:00Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον όλη αυτή τη συζήτησ...Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον όλη αυτή τη συζήτηση τόσο εδώ όσο και στο blog του Ηλία(χωρίς να έχω αρκετό χρόνο για να συμμετέχω ουσιαστικά δυστυχώς)για το Eyes Wide Shot. Όλες οι σκέψεις και οι απόψεις έχουν πολύ ενδιαφέρον (ακόμα και αυτή του Δανίκα!) Νομίζω ότι καμία άλλη ταινία του '90 δεν έχει προκαλέσει τόσες πολλές και δημιουργικές συζητήσεις. Κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό σε μια εποχή που ο κόσμος "καταναλώνει" όλο και περισσότερα οπτικοακουστικά έργα έχοντας αντιστρόφως ανάλογη διάθεση να μπει σε διαδικασία σκέψης και κρίσης.<BR/>Ειδικά λοιπόν αυτό το "<I>διαρκές work in progress</I> μου άρεσε ιδιαίτερα.frank barrellhttps://www.blogger.com/profile/14172198440470186904noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1369407781197495261.post-28402581386791576782007-04-30T01:58:00.000+02:002007-04-30T01:58:00.000+02:00Με κάμποση τόλμη και περισσή αυθάδεια, διατηρώ την...Με κάμποση τόλμη και περισσή αυθάδεια, διατηρώ την εντύπωση πως ο Κιούμπρικ παρακινείται περισσότερο από το κίνητρο κατάδειξης την αναγκαιότητας να εξελιχθούμε συναισθηματικά, έστω στο δυναμικό που μας "πρέπει", παρά στο να κινηθεί μέσα σε αυστηρά ταξικά πλαίσια.<BR/>Βέβαια συμφωνώ απολύτως στο διάβασμα των χαρακτήρων που κάνεις (στο σύμπλεγμα που προσπαθεί να καλύψει ο γιατρός αναφέροντας παντού επιβεβαιωτικά την ταυτότητά του, στην συνειδητοποίηση της ανταλλαξιμότητας της συζύγου, για παράδειγμα), νομίζω όμως πως η κατά βάθος προσέγγιση είναι αυτή του πρώτου προσώπου, όπως άλλωστε κάνει σε όλες του τις ταινίες από τον Strangelove κι έπειτα.<BR/>Δεν διαφωνώ δηλαδή, εμφαίνω στο σκέλος της ανθρώπινης αδυναμίας να αντιπαρέλθει το εσωτερικό της διάστημα - ή χάος, αν προτιμάς.<BR/><BR/>Πράγματι, πάντως, αξίζει τον κόπο να αντιληφθεί κανείς τα δεκάδες patterns του έργου που συμβολίζουν εστιαστικά όσα έχουμε πει. Το χριστουγεννιάτικο δένδρο που τονίζει την χαμένη παιδικότητα, την επαναληπτικότητα του ονειρικού (και άλλα πρόσθεσε...), τα μπλε (του υποσυνειδήτου) με τα κόκκινα (των επιθυμιών), το θανάσιμο θέμα στο πιάνο του Λίγκετι, τον gay θυρωρό στο ξενοδοχείο και άλλα πολλά που ήδη ανέφερες.<BR/>Μεγάλο φιλμικό σχολείο αυτό το έργο.Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/08602257292110337771noreply@blogger.com