The Mist
(The Mist, Σκην Frank Darabont, 2007)
Μια μυστηριώδης ομίχλη παγιδεύει αρκετούς κατοίκους μιας μικρής κωμόπολης σε ένα Super Market και τους φέρνει αντιμέτωπους με τον υπερφυσικό εξωτερικό εχθρό, αλλά και μεταξύ τους.
Η ταινία του Darabont ξεκινάει άκρως δυναμικά με σταδιακή κλιμάκωση της δράσης και της έντασης, λακωνική αλλά περιεκτική σκιαγράφηση χαρακτήρων, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και σίγουρα όλα αυτά τα στοιχεία, όντας δοσμένα με σύνεση, μεθοδικότητα και δίχως των συνήθων υπερβολών, συνθέτουν μια αποτελεσματική άσκηση ύφους πάνω στον φόβο του αγνώστου. Καθαρά ειδωμένη ως ένα αφιλόδοξο b-movie καταστροφής, η ταινία είναι αναμφίβολα επιτυχημένη και κατά τη γνώμη μου σαφώς καλύτερη από το υπερεκτιμημένο Assault on Precinct 13 του Carpenter.
O Darabont δεν θέλει όμως να δώσει απλώς μια άσκηση ύφους, αλλά στοχεύει σε κάτι πιο φιλόδοξο. Θέλει να δώσει μια μικρογραφία της Αμερικάνικης κοινωνίας δείχνοντας πως ο φόβος σταδιακά παραλύει την λογική, καθιστώντας τους άνθρωπους υποχείρια αυτοχρησμένων προφήτων και κηρύκων σκοταδιστικών λογυδρίων. Στην ταινία ο Λόγος εκπροσωπείται από τον κεντρικό ήρωα, ενώ ο παραληρηματικός μεταφυσικός φανατισμός από μια ημίτρελη Θεούσα σαν αυτές που μιαίνουν τις τηλεοπτικές συχνότητες προς άγρα τηλεθέασης. Ο πρώτος πόλος προσπαθεί πραγματιστικά να αντιμετωπίσει την προκύψασα κατάσταση, αναζητώντας τρόπους φυγής και αντίδρασης, ενώ ο δεύτερος αντιπροτείνει στην ουσία την μοιρολατρική αναμονή της τελικής κρίσεως με ενίοτε απόπειρες εξαγνισμού μέσω εξόντωσης των αμετανόητων μιασματικών απίστων, που τυγχάνει φυσικά να ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η κλιμακούμενη ιδεολογική αντιπαράθεση μπορεί να δίνεται με σχηματικούς όρους και δίχως κάποια επιπλέον βαθύτερη διάσταση , εντάσσεται όμως πειστικά στην δράση της ταινίας και δίνει μια νότα κοινωνικής κριτικής στην ταινία του Darabont.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή του φινάλε. Ο Darabont αυθαίρετα και όχι ιδιαίτερα πειστικά επιλέγει να εξοντώσει αυτούς που ρισκάροντας επιχείρησαν να αντιδράσουν στην κατάσταση παίρνοντας την τύχη στα χέρια τους και να δικαιώσει αυτούς που περίμεναν καρτερικά τη χείρα Θείας Βοηθείας καθούμενοι στα αβγά τους στο Super Market. Μετά θάνατον η θρησκόληπτη δικαιώθηκε, οι άπιστοι έφαγαν τα μούτρα τους. Και όλα αυτά δίχως κάποια σεναριακή αναγκαιότητα, ούτε καν κάποια μεταμοντέρνα μηδενιστική ειρωνεία. Ιδεολογική αδεξιότητα και ασυνέπεια, λυσσαλέα ανάγκη για σεναριακή ανατροπή ή απολογία της απάθειας και της θρησκοληψίας;
10 σχόλια:
Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβαρμενίζουμε...
(Το καλό, πραγματικά φίλε μου και δεν ειρωνεύομαι καθόλου, με την μεγάλη δημοκρατία του σινεμά, είναι πως και τον Πολίτη Κέϊν μπορείς να τον δεις σαν μελό απολογία του καπιταλισμού.
Ροδανθοί και αηδίες...)
Επίσης χωρίς πλάκα θα παραδεχόμουν τον Darabont αν είχε τα κότσια να βάλει στο φορτηγό στο τέλος και τον μαύρο δικηγόρο.
Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς γιατί αυτός που καθάρισε την θεούσα βρίσκει φρικτό τέλος στην αμέσως επόμενη σκηνή; Θεo-Darabonto-δικία;
(Απολογία του Καπιταλισμού -ίσως. Μελό σε καμία περίπτωση!)
Έξοχο το ερώτημα σου φίλε μου.
Η άποψή μου - καθόλου αντιDarabontικά υφιστάμενη - είναι για να επιβεβαιώσει μια δραματουργική ισοτιμία. Ανάμεσα στην (σε κάποιους μισητή, αλλά εξίσου ανθρώπινη) Φανατική και τον Κοινό (παιδεμένα δημοκρατικότερο) Νου.
Έτσι, θεωρώ, πως εξουθενώνει κι εκείνον που θα ήθελε να πείσει πως το Mist είναι ανθρωπολογικώς δημαγωγικό.
Αν και είμαι σίγουρος για την ασίστ που δίνω στον κακοηθέστατο Μπουκάτσα, δηλώνω πως τώρα η ταινία μου αρέσει ακόμα περισσότερο.
Γενικά πιστεύω ότι όταν κάποιος τοποθετεί στο ίδιο βάθρο έναν φονταμεταλιστή suicide bomber με έναν υπερασπιστή της Ανοιχτής Κοινωνίας δεν τηρεί ίσες αποστάσεις, αλλά παίρνει θέση υπέρ του πρώτου. Ως εκ τούτου, βρίσκω τουλάχιστον ύπουλο το σκάρφισμα του Darabont να τιμωρεί αμέσως αυτόν που απήλαξε, κυρίως για λόγους αυτοπροστασίας και αυτοσυντήρησης, τους εγκλείστους από ένα αιμοδιψές, αδίσταχτο και φονικό πλάσμα. Σίγουρα δεν είναι τύχαια η επιλογή του και με τον άτσαλο ιδεολογικά τρόπο που την πραγματοποιεί καταλήγει σε μια θέση που θα ικανοποιήσει την αμερικάνικη χριστιανική δεξιά.
Θα μπορούσε να είχε κρατήσει το φινάλε του βιβλίου. Επίσης, αμα ήθελε να κρατήσει ισορροπίες θα μπορουσε να βάλει ένα από τα θεόρατα τέρατα να κονιορτοποιούν το super market και μετά ας ξετίναζε και τους υπόλοιπους ήρωες. Η επιλογή που κατέληξε τελικά κάθε άλλο παρά ισοβαρής είναι
Χμμ, όσο το σκέφτομαι, η ταινία μου αρέσει όλο και λιγότερο! Κόπρανα στον Darabont λοιπόν!
Η τελευταία σου πρόταση είναι η ασίστ που προοικονόμησα.
Έτσι εκτός από bad poker player είσαι και unfair ενώ, διαπιστώνω, πως όσο προχωράμε τόσο περισσότερο διαλυτικός γίνεσαι.
Στο τέλος ο Darabont θα γίνει ισότιμος του Χαρτοματζίδη.
Με κέφι διαπιστώνω ότι εισέπραξες με τη σειρά σου την απροειδοποίητη ασίστ μου.
Απέφυγες φυσικά, ίσως για να μην υποπέσεις σε foul, να αποκρούσεις τις διαλυτικές μου επιθέσεις εναντια στον καταχθόνιο Darabont...
Πάντως μην ανησυχεις, το πολύ πολύ ο Darabont να καταντήσει ισάξιος του Ζemeckis ή του γνωστού/κακού Spielberg, για παρακάτω δεν τον βλέπω...
Άντε ας δώσω άλλη μια ευκαιρία σε τούτο το σαχλό γαϊτανάκι ρωτώντας όμως κάτι λίγο σοβαρότερο:
Γιατί σποντάρεις διαρκώς τις ατάκες του άλλου;
Η ουσία του τελευταίου μου σχολίου ήταν η διαλυτικότητα των σχολίων.
Υπάρχει,ρωτώ, κάποιο νόημα σε αυτόν τον απαντητικό αρνητισμό;
(Ελπίζοντας να μην μιμηθείς ξανά την παρένθεση - ή να μην την σαρκάσεις αρνητικά - σου διασαφηνίζω πως δεν θα "απαντήσω" στο επόμενο σχόλιό σου, πιστεύοντας αυτό να είναι σοβαρό κι όχι τζάμπα προβοκατόρικο ή, maybe, χιουμοριστικό.)
Απαντώ σοβαρά στα δύο ερωτήματά σου.
Αναφορικά με το πρώτο, αν και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς γράφοντας "διαρκώς", στην συγκεκριμένη περίπτωση που έχω υπόψη μου το έκανα εν είδει συνεχείας στη σκυταλοδρομία των σχολίων.
Στο δεύτερο ερώτημά σου θα ήθελα να πω πως οποισδήποτε έχει κάθε δικαίωμα να χαρακτηρίζει τα σχόλια μου ως σαχλά, ανόητα, άσχετα, παράλογα, διαλυτικά ή όπως αλλιώς επιθυμεί. Αυτό αποτελεί μια προσωπική κρίση/εκτίμηση την οποία τη σέβομαι, αλλά όχι απαραίτητα και την αποδέχομαι ή πιστεύω ότι στοιχειοθετεί έναυσμα για επιπλέον ουσιαστική συζήτηση. Εξ' ου και η απάντησή μου, αν υπάρχει, δίδεται σε διαφορετικό τόνο.
Στην προκειμένη περίπτωση, έγραψες κάτι ενδιαφέρον περί δραματουργικής ισοτιμίας και εγώ σου απάντησα για τους λόγους που κατά τη γνώμη μου δεν είχα την ίδια άποψη. Εγώ προσωπικά αδυνατώ να δω κάτι διαλυτικό σε αυτή την παράθεση απόψεων και ως εκ τούτου δεν μπορώ να σου απαντήσω περί "απαντητικού αρνητισμού".
Θα μπορούσε να ισχύει σαν ερμηνεία, αλλά θυμήσου (πάνε και πέντε χρόνια τώρα και το επαναφέρω, τρομάρα μου, εμπνεύσεις που έχω!) στα πρώτα 20-30 λεπτά της ταινίας με εκείνο το μαύρο δικηγόρο και 5-6 άλλους που δυσπιστούν στην ύπαρξη των τεράτων που ισχυρίζεται ο Jane και εν τέλει αποφασίζουν να... φύγουν και να πάνε σπίτια τους, μαζί, ή ξεχωριστά, με μια άλλη γυναίκα, που αυτή συγκεκριμένα βλέπουμε για ελάχιστο χρονικό διάστημα στο φινάλε πάνω σε ένα τζιπ του στρατού. Για τους άλλους σίγουρα, δεν μπορούμε να ξέρουμε (όσο και για αυτούς που έμειναν στο σούπερ-μάρκετ, πάντως εγώ νομίζω κρίνοντας κι από τα τέρατα ότι δεν είχαν το μπάτζετ να δείξουν το κτήριο να καταστρέφεται!) αλλά η επιβίωση της συγκεκριμένης αναιρεί την όποια υποθετική "παντοδυναμία" του λόγου της μουρλής, γιατί όχι και αυτή των υπολοίπων που έφυγαν πριν αρχίσουν τις εντατικές επιθέσεις τα τέρατα.
Supersonic, Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, χαίρομαι που υπάρχει κάποιος που διαβάζει τα αραχνιασμένα αυτά κείμενα.
Να σου πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι την γυναίκα στο τζιπ στο τέλος. Αν ισχύει, προφανώς μπορούμε να οδηγηθούμε σε άλλη ερμηνεία. Δεν θα ήταν όμως πιο ξεκάθαρο και σταράτο να έβαζε ο Darabont τον μάυρο αντί γι' αυτήν προκειμένου να νοθεύσει το τελικό μήνυμα της ταινίας του (δηλαδή ότι όποιος χάνει την ελπίδα, πεθαίνει;);
Δημοσίευση σχολίου