Μπέντζαμιν Γκαμπ
Ενδεικτικό της <<βιομηχανικής>> αντίληψης του χολυγουντιανού αναπαραστατικού μοντέλου που είθισται στο να επαναχρησιμοποιεί δοκιμασμένες συνταγές. Θα υπάρξει και συνέχεια;
Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!
3/2/09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
▼
2009
(14)
- ► Δεκεμβρίου (1)
-
►
2008
(39)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (8)
- ► Ιανουαρίου (8)
4 σχόλια:
Ενδεικτικό της "αρτηριοσκληρωτικής" αντίληψης του σκεπτόμενου αλλά χωρίς αισθήματα κριτικού μοντέλου που είθισται στο να (επανα)χρησιμοποιεί φτηνές συνταγές. Θα υπάρξει και συνέχεια;
Υ.Γ. My name is Bond. James Bond. Αυτό το ξέχασες στις ...συνταγές.
Υ.Γ.2 Who's afraid of Revolutionary Road. Με πιάνεις;
Δεν κατάστρωσα ευρετήριο χολυγουντιανών συνταγών παρά με απασχολεί μια μεμονωμενη περίπτωση με "καλλιτεχνικά" δήθεν άλλοθι. Βέβαια άμα τοποθετείς τα Gump/Button στο ίδιο επίπεδο με τις πατέντες των Bond, πάω πάσο...
Όχι, δεν το έπιασα το No. 2.
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα κριτική νύξη.
Βέβαια δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία (στους περισσότερους) πως αναπαραστατικά και καταγωγικά οι ταινίες συγγενεύουν. Ωστόσο η τεκμηρίωση, έστω και κάπως δημαγωγικά, δεν βλάπτει. Αντιθέτως φωτίζει το σκοτάδι που θέλει την κριτική της τέχνης να είναι "δικαίωμα" κάθε (γνώστη ή μη) φλυαρόλογου σχετικιστή.
Βέβαια, Γιώργο, η αναπαραστατική συγγένεια είναι μόνο μία πλευρά ενός καλλιτεχνικού κύβου. Υπάρχουν δεκάδες άλλα στοιχεία, που τα γνωρίζεις καλύτερα από μένα, τα οποία σημασιοδοτούν καθοριστικά ένα έργο τέχνης.
Αν και σέβομαι απολύτως πως η συγκεκριμένη εικαστική (και βαθύτερα, αισθητική) δεν σε καλύπτει, προτείνω να αναγνωρίσεις την δυνατότητά της να ανατρέψει έστω και μέσα από την συγκεκριμένη φόρμα. (Φαντάσου, για να το φέρω στα δικά μας, την λογική ενός κριτικού που αρνείται παρομοίως την εικαστική του Western - ή του horror ή της κωμωδίας. Αναλογίζεσαι την αποτυχία του να μεταφράσει την επαναστατικότητα -in terms of meaning- που μπορεί να ελλοχεύει.)
Τέλος, διευκρινίζω, πως όλα τούτα δεν είναι προς αναβάθμιση του Button - ο Gump παραμένει κατά την γνώμη μου ανώτερη σημασιολογικά ταινία.
Ούτε για να σε μετατρέψουν σε "κριτικό" καλά και σώνει, ε...
Φυσικά και δεν διαφωνήσω με την άποψη ότι κάθε ταινία είναι ξεχωριστή και ότι ακόμη και με το ίδιο ακριβώς σενάριο μπορούν να προκύψουν εντελώς διαφορετικές ταινίες, ακόμη και αν πρόκειται περί ίδιου σκηνοθέτη (τα συνήθως αποτυχημένα remake ιαπωνέζικων ταινιών τρόμου, ενίοτε από τον ίδιο σκηνοθέτη, είναι χαρακτηριστικά).
Δέχομαι λοιπόν απερίφραστα ότι το Forrest Gump του Robert Zemeckis και το Benjamin Button του David Fincher δεν είναι πανομοιότυπες ταινίες. Το ζήτημα για μένα είναι κάτα πόσο όμως οι διαφορές τους είναι ουσιαστικές. Και εκεί βρίσκεται η αντίρρηση μου, πιστεύω ότι η ομοιότητα του σκελετού αποτέλεσε τροχοπέδη για τον Fincher μην αφήνοντας τον να δώσει στο θέμα του τη διάσταση που του ταιριάζει. Όπως κάθε σκηνοθετική ματιά δημιουργεί μια "ιστορία", έτσι και μια "ιστορία" εκζητεί τη κατάλληλη ματιά -δεν πάνε όλοι με όλα και όλα με όλους όπως θα ισχυριζόταν ένας μεταμοντέρνος σχετικιστής. Εδώ κατά τη γνώμη μου, το υλικό κατίσχυσε του σκηνοθέτη, ο οποίος κατ' εμέ δεν στιγμάτισε προσωπικά τη σεναριακή φόρμα (που κατ' εμέ άφησε μετέωρο τον εγγενή υπαρξισμό της κεντρικής ιδέας) στο βαθμό που θα επιθυμούσα ώστε να θεωρήσω την ταινία κάτι ριζικά διαφορετικά από τον προκάτοχό του, ο οποίος τουλάχιστον έχει και το ατού της πρωτοτυπίας (το φτερό προϋπήρξε του κολυμπρί).
Εννοείται πως συμφωνώ μαζί σου ότι ένας σκηνοθέτης μπορεί να μετασχηματίσει ή και να αναιρέσει ακόμη κάποιο σενάριο μέσω της σκηνοθεσίας -ο Βισκόντι μάλιστα είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του με τον Αθώο. Ο βαθμός επίτευξης είναι ζητούμενο της όποιας κριτικής.
Δημοσίευση σχολίου