Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


20/12/07

3:10 to Yuma

(3:10 to Yuma, Σκην Delmer Davis, 1957)
Ένας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας rancher εξωθείται να φυλάξει έναν επικίνδυνο αρχισυμμορίτη μέχρι την άφιξη του τρένου που θα τον μεταφέρει στις φυλακές της Yuma, ενώ τα πρωτοπαλήκαρα του τελευταίου καταφθάνουν για να τον απελευθερώσουν. Η σκηνοθεσία του Davis είναι νευρώδης με καίρια αίσθηση του χώρου και του χρόνου και μεθοδικά καθοδηγεί την ταινία στην αναπόφευκτη κλιμάκωση του φινάλε. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του κακού που όντας πιο γήινος και συνάμα ανθρώπινος (θαυμάσια η σκηνή όπου συλλαμβάνεται επειδή αφέθηκε στη γοητεία μιας barwoman) κερδίζει την συμπάθεια του θεατή από τον σοβαρό και συνηθισμένο κεντρικό ήρωα. Εξίσου επιτυχημένη είναι και η αλληλεπίδραση των δύο όπου η απολυτότητα της συμβατικής ηθικής του ήρωα κλονίζεται από το στυγνό πραγματισμό του κακού. Μοναδική παραφωνία στο ιδιαίτερα καλοκουρδισμένο σύνολο αποτελεί η επιμονή στη χρήση διαφόρων μελοδραματικών στοιχείων, αρκετά ξένα με το είδος, τα οποία προσωποποιούνται στη γυναίκα του ήρωα, της οποίας η παρουσία διαταράσσει την επιτευχθείσα αρμονία αυτού του πλήρους ανδρικού σύμπαντος. Να ελπίσουμε ότι τέτοιες μικροατέλειες θα εκλείψουν από το φετινό remake με τους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές σε σκηνοθεσία James Mangold (...);


6 σχόλια:

Unknown είπε...

Παρά την ξεδιάντροπη επιμονή σου να αμφιβάλλεις για την εγκυρότητα του Mangold (που θα σε αποστομώσει), εδώ διατηρώ την συμφωνία μου.
Μου αρέσει αυτό το έργο, όμως, ακόμα και για τα (σχετικώς άστοχα) παραστρατήματά του.
Το μελό στο γουέστερν πάντως, θεωρώ πως προσφέρει μια ωραιότατη αντίστιξη.

mpoukatsas είπε...

Φίλε μου, εύχομαι για το καλό του o Mangold να με αποστομώσει, διαφορετικά ξέρεις τι τον περιμένει....
Δεν είμαι γενικά θερμός υποστηρικτής των υβριδικών γουέστερν -υπεργουέστερν κατά τον Μπαζέν, (Shane, High Noon), καθώς ανέκαθεν θεωρούσα την καθαρότητα της φόρμας ως κύρια αιτία της ανεξίτηλης γοητείας του είδους.

zubizabata είπε...

Έχεις κατέβει κάτω man ???

Κόπρανα στον Mangold.

mpoukatsas είπε...

Ζubi, σε περιμένω κάτω για να βάλουμε πίσσα και πούπουλα στους θαυμαστές του Mangold....

zisis είπε...

Δεν ήξερα ότι ο Glenn Ford είχε το ρόλο του κακού, πριν δω την ταινία. Εξ ου και το happy-end της ταινίας, να υποθέσω;

mpoukatsas είπε...

Ζisis, όντως η αναμφίβολα γοητευτική απεικόνιση του κακού, επέβαλε ένα τέτοιο τέλος...

Profile