Juno
(Juno, Σκην Jason Reitman, 2007)
Η δεκαεξάχρονη Juno μένει έγκυος από τον ατσούμπαλο φίλο της και με την αμέριστη συμπαράσταση των γονιών της αποφασίζει να αποφύγει την έκτρωση και να δώσει το μωρό της για υιοθεσία. Βρίσκει ένα αταίριαστο μεν, αλλά εύπορο και στοργικό ζευγάρι υποψηφίων γονέων που περιμένουν με αδημονία με τέτοια ευκαιρία. Παράλληλα η τριβή της με τους ενήλικες θα την οδηγήσει σε μια αυτογνωσία, ξεδιαλύνοντας τα πραγματικά της συναισθήματα για τον πατέρα του μωρού της. Και ζήσαν όλοι καλά και ευτυχισμένα.
Πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς αυτήν την εξοργιστικά εξωραϊσμένη και επίπλαστη ματιά πάνω σε ένα καυτό πρόβλημα του καιρού μας; Ο ersatz κυνισμός της έφηβης είναι σίγουρα πιασάρικος, ωστόσο δεν είναι κάπως περίεργο που μια τόσο "ψαγμένη" μικρομεγάλη αγνοεί βασικές τεχνικές αντισύλληψης; Ακόμη χειρότερα, πώς καταλήγει τόσο επιπόλαια να επιλέξει τη γέννα από την έκτρωση; Μήπως για να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο το ιδεολόγημα περί του δικαιώματος του εμβρύου για ζωή, όπως καταδεικνύει η ομαλότατη και απροβλημάτιστη, πέρα από κανένα-δύο επικριτικά βλέμματα, πορεία της ηρωίδας μέχρι τον τοκετό; Πέραν τούτου, η ταινία είναι εντελώς ανούσια με μονοφωνικό σενάριο που μοιράζει αναληθοφανώς ατάκες της ηρωίδας και σε άλλους χαρακτήρες (όπως στη σκηνή που η μητριά της επικρίνει την νοσοκόμα), ανέμπνευστες και εξωπραγματικές καταστάσεις (για αυθεντικές ταινίες πάνω στην εφηβεία, δείτε το Dazed and Confused ), βεβιασμένο feel-good τέλος κλπ. Θα ξεχαστεί σύντομα όπως και πολλές παρόμοιες ψευτοανεξάρτητες ταινίες που στοχεύουν σε μια εξ' διαθλάσεως επαναδιαβεβαίωση του αμερικάνικου ονείρου.
9 σχόλια:
Συμφωνώ Γιώργο με τον υποκριτικά λανθάνων διδακτισμό της ταινιούλας - απευθείας συνταγή στον εξωφρενικώς αυτοαποκαλούμενο ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο - τρέμε Κασσαβέτη...
Καλά πέρασα, δε λέω, αλλά η εξοργιστική υπερεκτίμηση τελικά μόνο να ρίξει την ταινία στα μάτια μου κατάφερε.
Υ.Γ. Μορφή ο ψυκτικός πατέρας της Juno...
Ακριβώς φίλε μου, τρίζουν τα κόκαλα του μεγάλου Τζων. Αυτός ήταν πραγματικός επαναστάτης, τόσο μορφικά όσο και θεματικά, δεν εξέφραζε έναν εναλλακτικό δηθενισμό που κατ' ουσία είναι πιο αντιδραστικός από τις πιο αμιγείς mainstream εκφάνσεις του. Για μένα δεν υπάρχει ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος ως εκφραστικό κίνημα, παρά high budget και low budget ταινίες.
Το ότι όλοι μιλούν στη ταινία με διάλεκτο groovy σαραντάρας Νεουρκέζας είναι μόνο ένα από τα εξοργιστικά της στοιχεία. Δεν απορώ πάντως με τα πέντε αστεράκια που κοτσάρει στο φιλμ μια γενιά που ποτέ της δεν αποπειράθηκε να διαβάζει τις ταινίες και τους δημιουργούς τους, αλλά σκάλωσε στη ναρκισιστική πρακτική του να "διαβάζει" μονάχα τις εμμονές της πάνω τους.
Όσο για το "ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος", συμφωνώ και εδώ - με μία εξαίρεση που ακόμη καλά κρατεί, τον Τζιμ Τζάρμους.
(Τρια αστερακια ειναι μια χαρά πάντως, πέρασα καλά με το ταινιάκι, αλλά είναι ακριβώς αυτό: ταινιάκι).
Φίλε Άκη, μαζί με τον Tζάρμους προσθέτω και το όνομα του Todd Haynes και είμαστε σύμφωνοι σε όλα, πέρα από το γεγονός ότι εγώ δεν απόλαυσα καθόλoυ την ταινία και θα προτιμούσα να είχα περάσει το δίωρο αυτό ξαναβλέποντας Coen ή Sweeney Todd...
αυστηρους σας βλεπω.
Κι εδω επεισερχεται η εννοια της προσδοκιας.
Ειδα το Τζουνο πριν γινει ιδαιτερος ντορος, δεν περιμενα απολυτως τιποτα και μου αρεσε ως μια φιλ γκουντ ταινια παραβλεποντας βαθυστοχαστες αναλυσεις.
Νομιζω ετσι οπως την εξυψωσανε την ταινια φυσικο ειναι να μενεις με την απορια καθως βγαινεις απο το σινεμα...
επισης, δεν βρηκα διδακτισμο στην ταινια...
Ερωτηση!
Ειδα το "La jetee",του Chris Marker απο τα Criterion.
Εαν το εχει δει κανεις αντιλαμβανεται οτι το 12 Monkeys του Γκιλλιαμ ειναι πρωτου μεγεθους κλοπη της ταινιας αυτης? Η το εχει αναφερει ο Γκιλλιαμ οτι η βασικη ιδεα στηριζεται σ'αυτην την ταινια του '63?
Ok οντως, το βρηκα, το 12 monkeys στηριζεται στο La jetée...
ΙC, ομολογώ ότι ο μόνος λόγος που είδα την ταινία ήταν για να ψηφίσω στο διαγωνισμό για τα Οσκαρ που οργανώθηκε στο blog προ μερικών εβδομάδων. Διαφορετικά το θέμα/συντελεστές με άφηναν εντελώς αδιάφορο, όπως και το τελικό αποτέλεσμα που κάθε άλλο παρά feel-good για τη δική μου διάθεση το βρήκα. Γενικά προσωπικά μιλώντας, η ετυμηγορία μου περί τελικού αποτελέσματος είναι ανεξάρτητη, στα όρια του εφικτού φυσικά, των αρχικών προσδοκιών που προσπαθώ πάντα να τις αφήνω αδιαμόρφωτες.
Ο Terry Gilliam αν θυμάμαι καλά είχε πει ότι δεν είχε δει την ταινία του Marker όταν γύριζε το 12 Monkeys. Κάτι που είναι λογικό καθώς δεν συμμετείχε στη συγγραφή του σεναρίου. Δεν μπορώ να τις συγκρίνω, είναι εντελώς ανόμοιες μεταξύ τους πέρα της κεντρικής ιδέας.
βεβαιως ειναι διαφορετικες, ομως οταν την ειδα αναφωνησα son of a bitch! Αντιγραφη!
Η βασικη ιδεα παραειναι εξαιρετικη!
ετοιμαζομαι να δω το Sans Soleil...
Ειναι πολυ ενδιαφερον το ντοκυμαντερ που παρακολουθησα: Απο το Vertigo--> La Jetee --> 12 monkeys.
Δημοσίευση σχολίου