Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


18/3/08

Αnthony Minghella (1954-2008)

Καλό ταξίδι μάστορα, είχες ακόμη πολλά να δώσεις.




Update (24.03.2008)
Από όσα γράφτηκαν, ξεχώρισα τα παρακάτω:
RALPH FIENNES

Anthony possessed a sensitivity and alertness to the actor's process that very few directors have.

He directed most of The English Patient with an ankle in plaster, never losing his gentle humour and precision.

He delighted in the contribution of everyone - he was a true collaborator.

His films deal with extreme aloneness and the redemptive power of love, even at the moment of death.

I will remember him as a man who always wanted to get to the heart of the matter.
SYDNEY POLLACK

Anthony was a realistic romanticist. A kind of poet, disciplined by reality, an academic by training, a musician by nature, a compulsive reader by habit, and to most observers, a sunny soul who exuded a gentleness that should never have been mistaken for lack of tenacity and resolve.

The cliche that you don't know anyone well until you've lived through wars with them, is an absolute truth. Sometimes making films is a form of war. Having weathered several with Anthony, I will tell you that his dignity never softened, his artistry never suffered, and his mind remained as sharp and clear in wartime as it was in quietude.

STEPHEN FREARS,

He seemed to go effortlessly from being an academic to being a playwright to working on Grange Hill and writing episodes of Morse and making BBC films and then, with one bound, to a film on the scale of David Lean.

Actors adored him because he was paternalistic and generous with them; and he had a Gargantuan side. His first cuts would run to 5 hours which he would gradually whittle away.

No one has ever worked as hard as he did when he first became chair of the BFI. He didn't have that English fear of emotion, that fear of sentimentality and so his films had great breadth. I'd say he was first and foremost a writer and only secondarily a director. He said so himself in a lecture last week.

Of course that made each of his films unique.

Mια λεπτομερής και αντικειμενική παρουσίαση της καρίερας του υπάρχει εδώ. Επίσης πλούσιο και ενδιαφέρον υλικό μπορείτε να βρείτε εδώ.


3 σχόλια:

zubizabata είπε...

Είχε όντως mpoukie...

(Εσύ που έχεις χαθεί τόσο καιρό; Έπρεπε να πεθάνει ο Minghella για να ξαναδιαβάσουμε;)

Αφήνει τουλάχιστον πίσω του δυο αριστουργήματα.

kioy είπε...

Έφυγε πρόωρα,
ας έβρει ανάπαυση,
και ο κινηματογράφος θα 'χει πάντα
έναν χώρο για αυτόν.
Άλλωστε είναι ίσως η μοναδική Τέχνη που μπορεί να παγιδεύσει τον χρόνο...
Καλό ταξίδι...

mpoukatsas είπε...

Φίλοι, ευχαριστώ για τα μηνύματά σας. Σοκαριστικό νέο, δεδομένου ότι μόλις πριν από 2-3 μέρες ξεψάχνιζα το διπλό DVD του English Patient με τα ιδιαίτερα οξυδερκή σχολιά του για την ταινία. Η ευγλωττία του και η καθαρότητα της σκέψης του καθιστούν την παρακολούθηση ενός commentary από αυτόν εξίσου απολαυστικό με την ταινία. Αν μη τι άλλο, είχε μια προσωπική σφραγίδα και μια συναισθηματική επένδυση στο υλικό του που σπανίζει στις τρέχουσες ισοπεδωτικές κινηματογραφικές επιταγές.

Profile