Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


8/2/13

American Cinema in the 00s

Πριν από πέντε και πλέον χρόνια, τα οποία στην κλίμακα χρόνου των ιστολογίων φαντάζουν πλέον με δεκαετίες, είχα αποπειραθεί να κάνω μια συγκριτική παράθεση της αμερικάνικης κινηματογραφικής παραγωγής των δεκαετιών 70,80,90. Η επιλογή των ταινιών που παρέθεσα ως αντιπροσωπευτικές για την εκάστοτε δεκαετία ταυτιζόταν με τις υποψηφιότητες για το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Οι λόγοι που παρέθεσα τότε για αυτήν την επιλογή γενικά παραμένουν απαράλλαχτοι , όπως φυσικά και οι ενστάσεις για την διαδικασία.
Ήρθε πλέον ο καιρός για να εντάξω και τα 00s στην κατάταξη. Ακολουθώ ακριβώς τους ίδιους βαθμολογικούς όρους, προσπαθώντας να διατηρήσω στο μέτρο του εφικτού τα ίδια αξιολογικά κριτήρια με τις προηγούμενες αναρτήσεις. Κάτι τέτοιο δεν είναι απλό· η αντίληψη που έχει έκαστος περί κινηματογράφου, όπως και τα αξιολογικά του κριτήρια, ακολουθούν μια χρονικά εξαρτημένη δυναμική.
Ακολουθεί η αξιολόγηση των προταθείσων ταινιών. Υπενθυμίζω: Κάθε ταινία θα βαθμολογείται στην κλίμακα 0-2, όπου το 2 σημαίνει ότι πρόκειται για κλασσική δημιουργία, άξια της όποιας φήμης της, 1 για ταινία που είναι αναμφίβολα αξιόλογη αλλά όχι απαραίτητα και αδιαφιλονίκητο αριστούργημα, ενώ το 0 αναφέρεται σε ταινίες, όχι απαραίτητα μέτριες ή κακές, αλλά που δεν πιστεύω ότι έχουν θέση σε μια δεκάδα, πόσο μάλλον πεντάδα, με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Επίσης ταινίες που δεν κατάφερα να δω μέχρι στιγμής δεν λαμβάνουν βαθμό και το τελικό σκορ κανονικοποιείται ώστε να είναι συγκρίσιμο με αυτό των προηγουμένων δεκαετιών.




Year
Nominated for Best Director Οscar
Remarks
12001Ron Howard
A Beautiful Mind
(0) Απλοϊκό και ισοπεδωτικά μελοδραματικό πορτρέτο μιας ιδιοφυΐας.
2
Robert Altman Gosford Park(1) Απολαυστική και αρκούντως βιτριολική ταξική σάτιρα.
3
Peter Jackson The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring(1) Υπερπαραγωγή αντάξια των μεγάλων στιγμών του κλασσικού Χόλυγουντ.
4
David Lynch Mulholland Drive(1) Μια εμπνευσμένη διαδρομή στην άλλη όψη του κυνηγητού της διασημότητας.
5
Ridley Scott Black Hawk Down(0) Αυτάρεσκα τεχνοκρατικό και προκλητικά μιλιταριστικό κατασκεύασμα.
62002Roman Polanski
The Pianist
(2)Το ολοκαύτωμα δοσμένο ως καφκικός εφιάλτης, μια αυθεντική μαρτυρία.


Pedro Almodóvar Talk to Her(1) Ευρηματική απεικόνιση μιας απόλυτα ανιδιοτελούς αγάπης, κορυφαία ταινία του σκηνοθέτη της.
8
Stephen Daldry The Hours(0) Δραματουργικά επίπεδη αξιοποίηση ενός δυνητικά πολυπλευρικού υλικού.
9
Rob Marshall Chicago(0) Κακόγουστο μιούζικαλ, ύβρις στην παρακαταθήκη του Bob Fosse.
10
Martin Scorsese Gangs of New York(1) Η υπέρλαμπρη σκηνοθετική δεξιοτεχνία καλύπτει τις αδυναμίες του σεναριακού υλικού.
112003Peter Jackson
The Lord of the Rings: The Return of the King
(1) Το ταιριαστό κλέισιμο ενός ριψοκίνδυνου κινηματογραφικού στοιχήματος.
12
Sofia Coppola Lost in Translation(0) Περιορισμένου βεληνεκούς και ευστοχίας κομεντί.
13
Clint Eastwood Mystic River(2) Μια σπάνιας διαύγειας κατάδυση στην σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου.
14
Fernando Meirelles City of God(1) Οι σκηνοθετικές υπερβολές δεν αναιρούν την ανάδειξη και διερεύνηση ενός μείζονος κοινωνικού προβλήματος.
15
Peter Weir Master and Commander: The Far Side of the World(2) Υποδειγματικός συγκερασμός υπερπαραγωγής και ταινίας χαρακτήρων.
162004Clint Eastwood
Million Dollar Baby
(1) Το ανέφικτο του αμερικανικού ονείρου δοσμένο με δύναμη αλλά και σχηματοποιήσεις.
17
Taylor Hackford Ray-
18
Mike Leigh Vera Drake(2) Εξόχως δραματική κοινωνιολογική ματιά πάνω στα όρια της ατομικής δράσης σε ένα αυστηρά καθορισμένο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο.
19
Alexander Payne Sideways(1) Πικρή κομεντί με πειστικούς και άψογα ερμηνευμένους χαρακτήρες.
20
Martin Scorsese The Aviator(1) Ιδεολογικά μονομερής μεν, συναρπαστικά σκηνοθετημένη δε προσέγγιση ενός αμερικανικού συμβόλου.
212005Ang Lee
Brokeback Mountain
(2) Εξαιρετικής σκηνοθετικής λεπτότητας χρονικό ενός ανολοκλήρωτου έρωτα.
22
George Clooney Good Night, and Good Luck.(0) Μια εύκολη καταγγελία της μακαρθικής υστερίας και γελοιότητας διαμέσω αμφιλεγόμενων ηρωοποιήσεων.
23
Paul Haggis Crash(0) Ισοπεδωτικά προφανές και δίχως αυθεντικότητα κοινωνικό δράμα.
24
Bennett Miller Capote(1) Χαμηλών τόνων αλλά ουσιαστική χαρακτηρολογικά βιογραφία.
25
Steven Spielberg Munich(2) Η ωριμότερη ταινία του Spielberg, μια οξεία ματιά πάνω στην τρομοκρατία (κρατική και μη)
262006Martin Scorsese
The Departed
(1) Ένα όχι ιδιαίτερα προσωπικό, αλλά αναμφίβολα δυναμικό crime movie
27
Clint Eastwood Letters from Iwo Jima(1) Λιτό, ισομοιρασμένο και συγκινητικό αντιπολεμικό φιλμ άνευ απρόβλεπτων διερευνήσεων.
28
Stephen Frears The Queen(0) Ευχάριστη όσο και ανάλαφρη ματιά πάνω σε μια αδιάφορη προσωπικότητα.
29
Alejandro González Iñárritu Babel(0)Η αναμφίβολη σκηνοθετική δεξιοτεχνία δεν καταφέρνει να υπερκεράσει τις προκατασκευμένες καταστάσεις του σεναρίου.
30
Paul Greengrass United 93(1) Πανέξυπνα δοσμένη αναπαράσταση ενός σημαδιακού συμβάντος.
312007Joel & Ethan Coen
No Country for Old Men
(2) Υποδειγματική διερεύνηση μιας νέας μορφής βαρβαρότητας στη σύγχρονη κοινωνία
32
Paul Thomas Anderson There Will Be Blood(2) Ανεπανάληπτης κριτικής διαύγειας και σκηνοθετικής ευρηματικότητας διαδρομή πάνω στην άκραια έκφανση κοινωνικά αποδεκτής επιτυχίας
33
Tony Gilroy Michael Clayton(0) Αρκετά ενδιαφέρουσα κριτική στην σημερινή κρίση αξιών, δοσμένη όμως με περιορισμένης δραματουργικής εμβέλειας καταστάσεις και χαρακτήρες
34
Jason Reitman Juno(0) Ένα ανεξάρτητο τίποτα.
35
Julian Schnabel The Diving Bell and the Butterfly-
362008Danny Boyle
Slumdog Millionaire
(0) Φαντεζίστικη προσέγγιση ενός πολύ σοβαρού κοινωνικού προβλήματος.
37
Stephen Daldry The Reader(0) Ενδιαφέρουσα διαλεκτική πάνω στην έννοια της ευθύνης με αδρανή, όμως, γραφή.
38
David Fincher The Curious Case of Benjamin Button(0) Γυαλιστερό remake του Forrest Gump.
39
Ron Howard Frost/Nixon(0) Ασήμαντη και άνευ λόγου αναπαράσταση μιας αρχειοθετημένης συνέντευξης (το πρωτότυπο είναι υπεραρκετό)
40
Gus Van Sant Milk(0) Αξιοπρεπές αλλά παρωχημένο και σε τελική ανάλυση άσφαιρο καταγγελτικό δράμα.  
412009Kathryn Bigelow
The Hurt Locker
(0) Ενοχλητικά απολιτική ματιά στον πόλεμο του Ιράκ.
42
James Cameron Avatar(0) Απλοϊκός ουμανισμός που εν τέλει εφησυχάζει παρά αφυπνίζει.
43
Lee Daniels Precious-
44
Jason Reitman Up in the Air(0) Ανυπόφορη απολογία του νεογιαπισμού.
45
Quentin Tarantino Inglourious Basterds(2) Άκρως επίκαιρο σχόλιο για τους τρόπους ανάσχεσης μιας ασύστολης βαρβαρότητας
462010Tom Hooper
The King's Speech
(0) Συμπαθές εργάκι με καλές ερμηνείες και προφανείς στόχους.
47
Darren Aronofsky Black Swan(0) Μια άκρως υπερβολικά δοσμένη ιστορία προσωπικού αδιεξόδου.
48
Joel & Ethan Coen True Grit(2) Έξοχο αναθεωρητικό γουέστερν.
49
David Fincher The Social Network(0) Ατμοσφαιρικό αλλά μονοδιάστατο πορτρέτο μιας γενιάς.
50
David O. Russell The Fighter(0) Ενδιαφέρον αλλά συνηθισμένο success story.


Τελικό Άθροισμα: 36.1 (αρχικό σκορ 34)
Σκορ Αμερικάνικων Ταινιών: 29,68 (αρχικό 28)

Συγκρινόμενη ποσοτικά με αυτή του 90 (σκορ 43 και 32 αντίστοιχα), παρατηρούμε μια ελαφρά, στα όρια του υπολογιστικού σφάλματος, κάμψη. Αυτή η μείωση μπορούμε να πούμε ότι σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στην επιλογή των ταινιών τα χρόνια 2008-2010, όπου μετριότητες δέσποσαν τόσο στις υποψηφιότητες, όσο και στα βραβεία. Κατά συνέπεια δεν μπορούμε να πούμε ότι η δεκαετία των 00s υπολείπεται αυτής των 90s, η γενική αίσθηση είναι σχεδόν η ίδια: δεν υπήρχαν ενδείξεις δημιουργικής ανανέωσης, ούτε απαραίτητα και παρακμής (σε αντίθεση με τα καταστροφικά 80s).
Νέοι δημιουργοί περιωπής δεν μπορούμε να πούμε ότι εμφανίστηκαν στα 00s, και εκείνοι που αρχικά ήταν πολλά υποσχόμενοι (David Gordon Green), συμβιβάστηκαν γρήγορα. Τα μεγάλα ταλέντα που πρωτοεμφανίστηκαν στα 90s, είτε καταξιώθηκαν και κριτικά (Paul Thomas Anderson, Quentin Tarantino, Darren Aronofsky, David Fincher), είτε βρήκαν έναν δικό τους δρόμο ισορροπώντας πετυχημένα μεταξύ εμπορικών επιταγών και προσωπικού οράματος. Αναφορικά με το τελευταίο, η περίπτωση του Christopher Nolan είναι χαρακτηριστική καθότι κατάφερε να ανανεώσει αισθητά τους κώδικες του χολιγουντιανού blockbuster κάνοντας το να απευθύνεται και σε κοινό άνω των 18. Και πράγματι, ταινίες ισάξιες του Batman Begins, The Dark Knight, The Bourne Supremacy και Bourne Ultimatum, δεν υπάρχουν στα 90s (ούτε και φυσικά στα 80s που ήταν και το αισθητικό και θεματικό ναδίρ των περιπετειών δράσης). Στην κατηγορία των πολλά υποσχόμενων δημιουργών που εμφανίστηκαν στα 00s, προσθέτουμε και το όνομα του Todd Field, ιδιαίτερος δημιουργός με δύο εξαιρετικές ταινίες το In the Bedroom και το Little Children.

Σε αντίθεση με τα 70s και το Βιετνάμ, ο πόλεμος του Iraq δεν αποτέλεσε πηγή προβληματισμού για το αμερικανικό σινεμά. Η βράβευση του Hurt Locker, μιας εντελώς απολίτικης ματιάς που αντιμετωπίζει τους αμερικανούς στρατιώτες όπως θα αντιμετώπιζε μια ομάδα πυροσβεστών σε κάποια μεσοδυτική πολιτεία είναι μάλλον ενδεικτική της ατολμίας της βιομηχανίας να παρέμβει κριτικά στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, όπως και στο να αποτυπώσει το νέο ρεύμα ιδεολογικής πολεμοκαπηλίας. Η καλύτερη ταινία πάνω στον πόλεμο του Iraq μέχρι στιγμής είναι το Green Zone του Paul Greengrass, η οποία ωστόσο απέχει παρασάγγας από τα αριστουργηματικά The Deer Hunter και Apocalypse Now των 70s.

Ως κατακλείδα, σημειώνουμε ότι τα 00s αναπτύχθηκε μια δημιουργική κοιτίδα για την αμερικανικη κινηματογραφία, η οποία είναι αδύνατο να καταγραφεί μέσω των Οσκάρ καθώς αναφέρεται σε τηλεοπτικές σειρές γυρισμένες με κινηματογραφικούς όρους και αισθητική. Όμως γι' αυτές αξίζει μια ξεχωριστή ανάρτηση.






8 σχόλια:

theachilles είπε...

Καλησπέρα Γιώργο,

Αρχικά να υποκλιθώ στο εγχείρημά σου και να απαιτήσω από τώρα ένα παρεμφερές post για παλιότερες δεκαετίες. Πολλή κουβέντα έχει να γίνει.

Σταματάω το καλόπιασμα κι αρχίζω ευθύς αμέσως με τις διαφωνίες μου (οι βαθμοί που βάζω ακολουθούν τη δική σου λογική, 0-2):

- Εμπνευσμένη η διαδρομή του Mulholland, δε λέω, αλλά συγκρίνοντάς το με την αμέσως προηγούμενη ταινία του Lynch (λέγε με Straight Story), η σκηνοθεσία εδώ φαντάζει αφόρητα πληκτική. 0 από μένα, παρά τη σκηνή-ονείρωξη (ξέρετε ποια).

- 1 για τον Πιανίστα, αν κι ομολογώ ότι ανεβαίνει η εκτίμησή μου εκεί με το πέρασμα των χρόνων.

- 2 για το Gangs για λόγους που αν απαριθμήσω θα μοιάζει με ξεχωριστό post. Μεγαλόπνοο όραμα 70's διαστάσεων, σίγουρα εμφανίζει αδυναμίες, αλλά είναι από εκείνες που με κάνουν να αγαπώ ακόμα περισσότερο ένα φιλμ και το σκηνοθέτη του.

- Θα έβαζα τον άσσο στο Lost in Translation, αν και συμφωνώ με τα γραφόμενά σου περί περιορισμένης εμβέλειας. Βρίσκω τα υπόλοιπα φιλμ της Coppola, με αποκορύφωμα το διαμαντάκι Somewhere, πιο ενδιαφέροντα από τούτο δω (ναι, ακόμα και η αλλοπρόσαλλη Μαρία Αντουανέτα έχει μια γοητεία παραπάνω).

- 0 στο City of God. Σούπερ βιρτουόζος ο σκηνοθέτης, παντελώς ανήθικο το ύφος που επιστρατεύει όμως. Η αστοχία των επιλογών του φάνηκε κι από το μεταγενέστερο έργο του.

- 0 προς 1 για τον Ray που δεν έχεις δει, μία ευχάριστη προβολή, καλογυαλισμένη κι ανώδυνη, με εξαιρετικές ερμηνείες και μουσική. Προτιμώ το παρεμφερές Walk the Line που πήγε στα Όσκαρ λίγο καιρό αργότερα.

- 2 για το Aviator προφανώς, μη σου πω και 3. Μα καλά, τι κόλλημα έφαγες; Διατηρώ την ελπίδα ότι σε επόμενη προβολή θα καταλάβεις την κριτική του αμερικανικού ονείρου από έναν σκηνοθέτη που ειδικεύτηκε στην σκοτεινή πλευρά του. Μπα, τώρα που το σκέφτομαι αρκεί να ξαναβάλεις την τελευταία σκηνή της ταινίας και θα το πιάσεις. Ερμηνεία δεκαετίας από τον Leo.

- 2 στο Καληνύχτα και Καλή Τύχη. Καθόλου εύκολη η επιλογή θέματος αν τη δεις μέσα από το πρίσμα των συμβολισμών του. Στην εποχή Bush, ο Clooney φτιάχνει μια ταινία-κόλαφο για τη δημοσιογραφία της εποχής μας. Που να ζούσε στην Ελλάδα...

- 2 στο Departed, που είναι προσωπικότατο. Απλά ο κλασικός σκορσεζικός ανήρ χωρίζεται στα δύο κι έτσι για πρώτη φορά στο σινεμά του Marty έχουμε πλοκή. Είναι ένα τέλειο φιλμ; Σίγουρα όχι, αλλά κλάσεις ανώτερο από κάθε άλλη παρεμφερή προσπάθεια τα τελευταία (κι όχι μόνο) χρόνια.

- 2 στο Σκάφανδρο. Εξαιρετικός στοχασμός πάνω στην κινηματογραφική γλώσσα από το δίδυμο Schnabel-Kaminsky.

- 1 στο Reader για τη μαγκιά του μέτριου κατά τ'άλλα Daldry να ασχοληθεί με το ολοκαύτωμα παίζοντας σε διπλό ταμπλό. Συγκλονιστική η αντιπαθέστατη Winslet.

- 1 στον Βενιαμίν Κουμπιά γιατί είναι ένα εκπληκτικό ρετουσάρισμα του Forrest Gump.

- 1 στο Frost/Nixon για την εκπληκτική αίσθηση ρυθμού και μια σκηνοθετική ένταση για την οποία δεν είχα ικανό τον Howard. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς αχρείαστο φιλμ. Μακάρι να ασχολιόντουσαν κι άλλες χώρες κινηματογραφικά με το πρόσφατο πολιτικό τους παρελθόν, όπως το πράττουν οι Αμερικάνοι.

Στα υπόλοιπα συμφωνώ σχεδόν απόλυτα. Και χαμογελούν και τα μουστάκια μου για το 2αράκι σε Κουέντιν. Ρε μπαγάσα, τις ταινίες του να τις βλέπεις με την αφεντιά μου για παρέα, σ'επηρεάζει θετικόταταα!

mpoukatsas είπε...

Ευχαριστώ καταρχήν για το σχόλιο και την προτροπή φίλε μου. Δεν ξέρω αν δύναμαι να επεκταθώ σε προ των 70s δεκαετίες, καθώς αφενός έχω αρκετά κενά και αφετέρου νιώθω ότι είτε θα είμαι ιδιαίτερα σκληρός ή θα αναγκασθώ να αντιμετωπίσω αρκετές ταινίες μουσειακά. Πάντως πότε μην λες ποτέ.

Στα κινηματογραφικά τώρα:
- Το Mulholland οφείλεις να το ξαναδείς, έχει τουλάχιστον ορισμένες σκηνές υποδειγματικής πυκνότητας και υποβολής (π.χ. αυτή στο Silencio) και είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από ένα συμπαθές μικροαστικό εργάκι σαν το Straight Story που λατρεύουν (αυτό και το Elephant Man) κυρίως αυτοί που ποτέ
δεν χώνεψαν τον πραγματικό Lynch.

-Χαίρομαι που εκτιμάς με το καιρό τον Πιανίστα, δεν ξέρω αν θα συμβεί και με μέτα το ίδιο για το Gangs βασικά γιατί βρήκα την κεντρική ιστορία ίσως την πιο αδύναμη θεματικά στην καριέρα του Marty.

-H madame Coppola είναι από τις υπερεκτιμημένες σκηνοθέτριες στην ιστορία του μέσου, ας όψονται οι διασυνδέσεις της στα κατάλληλα πόστα. Φοβάμαι ότι δεν θα απαλλαγούμε εύκολα από αυτήν...

-Συμφωνώ για την αποτίμηση της μετέπειτα εξέλιξης του Mereilles,όμως το city of god έχει μια στιβαρή ντοκυμαντερίστικη διάσταση που δεν είναι αμελητέα.

- Το Aviator σηκώνει μεγάλη κουβέντα σε ξεχωριστό ποστ. Απλά σημειώνω την απουσία οποιασδήποτε νύψης για τον ακράιο αντικομμουνισμό του HH και το γεγονός ότι στη δεκαετία του 50 κατέστρεψε την RKO (η απάλειψη του τελευταίου ξενίζει από εναν κινηματογραφάνθρωπο σαν τον Marty). Είναι ένα glossy πορτρέτο, ο τύπος ήταν πολύ πιο επικίνδυνος (για την κοινωνία, όχι μόνο για τον εαυτό του που εξάλλου αφορά ελάχιστους) από ότι αφήνει να εννοηθεί η ταινία.

- Εκτιμώ το Goodnight and Good Luck, είναι μάλλον το πιο άδικο 0 που έβαλα στην λίστα μου. Απλά δεν βρήκα επαρκή για τα γούστα μου την αποτύπωση του μακαρθικού τρόμου και συνήθως αντιμετωπίζω καχύποπτα ηρωοποιήσεις προσώπων που απλά έκαναν σωστά την δουλειά τους.

- Το Departed δεν έχει το υπαρξιακό βάρος άλλων ταινιών του Marty, είναι βασικά ταινία πλοκής, το Σκάφανδρο ίσως το δω κάποτε, το Reader είναι όντως η καλύτερη στιγμή του Daldry αλλά νιώθεις ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία, ο Κουμπιάς είναι μια από τις ταινίες που ο υποψιασμένος θεατής μπορεί να «δει» δίχως να πατήσει στην αίθουσα (νόμιζα ότι θα αντιδρούσες περισσότερο για το Social Network, που μάλλον αδίκησα, και όχι αυτό!).

- Το Frost/Nixon αδυνατεί να αρθρώσει συγκροτημένο και επίκαιρο πολιτικό λόγο για το σήμερα ώστε να έχει κάποιο λόγο ύπαρξης. Το αρχειακό υλικό έχει πιο ενδιαφέρον από την ταινία (που θα συμφωνήσω μαζί σου ότι είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες του Howard).

Κρίμα που δεν είδαμε μαζί και το Django ώστε να τύχει θετικότερης αντιμετώπισης!

Άκης Καπράνος είπε...

Βρε βρε βρε. Ετοιμασου.
Δε σε πιανω για το Σικάγο αλλά το χεις αυτο. Οπως αγνοείς αυθαίρετα πως οι ερμηνείες στη Κυρια και Ο Ναυτης είναι γκροτέσκες και υπερβολικές επειδή έρχονται κατευθείαν από τη παράδοση της comedia dell'arte, έτσι κι εδω χαρακτηρίζεις "κακόγουστο" το Σικάγο - όπου (και στο αυθεντικο και εδω) το κιτς στοιχείο εγγράφεται πλήρως στο δραματουργικό κομμάτι.

http://www.youtube.com/watch?v=RjMMbm6pGXM (ΜΜΜμμμμ, τι καλογουστιά!)

Και ταυτόχρονα βαζεις 1 στη κουράδα του Μεϊρέγιες, που οχι μονο εκπορνευει το θέμα του, αλλά καδράρει οσο πιο εφετζίδικα και wow ποσο cool! ενα παιδι που πυροβολεί επειδή κατα βάθος είναι μικροαστός του κερατά.

"Μια άκρως υπερβολικά δοσμένη ιστορία προσωπικού αδιεξόδου." Υπερβολικά, για ποιόν;

Βέβαια κοτσάρεις ένα εξαίσιο 0 στο σιχαμερό Juno. Οταν καποιος δηλωνει πως το γουστάρει ξέρω πως δεν πρέπει να παρω στα σοβαρά ούτε μια λέξη του που να αφορά το σινεμά.

Αλλά ρε συ που τα χωνεις στον Κλούνεϊ, τι συνιστά μια "δύσκολη καταγγελία";

Και, το σημαντικότερο όλων.
Πως σου'ρθε να κάτσεις να γράψεις ρε καβλιάρη; Θα το κάνεις συχνότερα; Θα μαζευομαστε παλι να τα χωνουμε εκατέρωθεν; Πες μου ναι.

AAAA, παρολίγο να το ξεχάσω. Σοβαρά σου αρέσει η τηλεοπτική βιογραφία του Νικολα Άσιμου τοποθετημένη στο Άουσβιτς που λέγεται Πιανίστας;

theachilles είπε...

Άλλο κιτς κι άλλο Ζελβέγκερ κιτς, χεχε...

Δε θεωρώ κακόγουστο το Chicago, απλά not good for me.

Με το βίντεο έλιωσα όμως...

Συμφωνώ απόλυτα για Μειρέγες και Κλούνει με τον Άκη. Του τα λέω κι εγώ, αλλά δεν ακούει... Ίσως φταίει το ότι... he's in Belgium. Like f*** Bruges.

mpoukatsas είπε...

Καλησπέρα Άκη και χαίρομαι πάντα να διαβάζω τα μπινελίκια σου!
Περνάμε στο ψητό:

-Δεν είμαι a priori αντίθετος στο στυλ παιξίματος της comedia dell'arte, η θεατρική προέλευση του οποίου απαιτεί μια ανάλογη σκηνοθεσία (βλ. Μονιτσέλι). Αυτήν την φινέτσα δεν την έχει προφανώς το Chicago ούτε η μεταφεμινιστική αρλούμπα της Βερτμίλερ. Το Chicago καλύτερα να έμενε στη σκηνή, τόσο η κινηματογραφική του μεταφορά όσο και το clip που μου έδωσες μάλλον το αδικούνε.

- Δεν θα υπερασπιστώ το στυλ του Mereilles, απέχω αρκετά από τέτοιες βιντεοκλιπάδικες υπερβολές. Από την άλλη, όμως, οφείλεις να παραδεχτείς ότι άμα την ταινία την είχε γυρίσει ο Ken Loach, εκτός από μια κάστα σινεφίλ, ουδείς θα ήξερε τι εστί φαβέλα. Να σημειωθεί ότι ο τότε Πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα, έγραψε κριτική (όχι απαραίτητα θετική) για την ταινία (πόσοι πολιτικοί έχουν ασχοληθεί με ευρωπαϊκές ταινίες κοινωνικού προβληματισμού;). Η απήχηση της ταινίας οφείλεται κυρίως στο φασαριόζικο στυλ του Mereilles που δεν καταφέρνει να αναιρέσει την αλήθεια των τεκταινομένων, δεν είναι κάλπικη ταινία (ίσως επειδή υπάρχει και συν-σκηνοθέτης στην ταινία που ουδείς μνημονεύει).

-Υπερβολική για μένα, προτιμώ το λιτό και εντιμότερο Wrestler που δεν χάνεται σε ατομικές νευρώσεις και σκηνοθετικές πιρουέτες.

-Δύσκολη καταγγελία είναι να μην διαλέγεις έναν εύκολο στόχο 60 χρόνια μετά. Όλοι σήμερα, με πιθανή εξαίρεση τοn Dick Cheney και μέλη του Tea Party, αναγνωρίζουν πόσο γελοία προσωπικότητα ήταν ο Μακάρθι . Άμα βέβαια ο Clooney είχε γυρίσει την ταινία στη δεκαετία του 50, θα του είχα βγάλει το καπέλο (δέχομαι βέβαια ότι μιλάει και μεταφορικά αλλά κάτι τέτοιο δεν ενισχύει απαραίτητα την κριτική του στις σημερινές πρακτικές). Παραδείγματα «δύσκολων» καταγγελιών: Le mani sulla città (F. Rosi), Il caso Mattei (F. Rosi), Ana y los lobos (Carlos Saura), La haine (M. Kassovitz). Καθεμία με διαφορετική αισθητική και στόχους αλλά ποτέ εκ του ασφαλούς, δεν είναι τυχαίο ότι οι δημιουργοί τους μπήκαν στο στόχαστρο της εκάστοτε εξουσίας.

-Θα επανεκτιμήσει ελπίζω και εσύ τον Πιανίστα με τον καιρό όπως ο φίλτατος Αχιλλέας.

Θα φροντίσω να δίνω παρόν για να εισπράττω τα μπινελίκια σας είτε εδώ είτε στα Παράλληλα Βλέμματα. Ευχαριστώ πολύ για την ενθάρρυνση!

Supersonic είπε...

Εξαίρετος όπως πάντα! :) Είθε να συμπληρωθούν κάποτε και τα κενά της λίστας...

Μία ερώτηση μόνο: Οι βαθμολογίες είναι αρκετά διευκρινιστικές, ωστόσο θα ήθελα να ρωτήσω για κάποιες περαιτέρω εξηγήσεις: Ας πούμε, μπάινει 2 για άξια είσοδο σε πεντάδα, 1 για κάτι που θα ταίριαζε περισσότερο σε δεκάδα της εκάστοτε χρονιάς και 0 στα υπόλοιπα ή αυτές οι διακρίσεις γίνονται μέσω "νοητών" βαθμολογιών και αξιολογήσεων; Ή κάπως αλλιώς; Ευχαριστώ πολύ και καλή συνέχεια!

mpoukatsas είπε...

Ευχαριστώ πολύ φίλε supersonic για τα καλά σου λόγια και την προτροπή ;)

Οι βαθμολογίες δεν είναι με βάση την σοδειά της εκάστης χρονιάς (υπήρχαν λ.χ. φτωχιές χρονιές όπως αυτή του 2002 που ταινίες και με 1 θα έμπαιναν στην πεντάδα ενώ άλλες όπως αυτή του 2007 που ταινίες με 2 δεν θα χωρούσαν) αλλά με γενικότερα αξιολογικά κριτήρια. Επί προσωπικού μιλώντας, ταινίες με 2 θα επιδίωκα να έχω στην ταινιοθήκη μου, ταινίες με 1 θα ήθελα να είχα στην ταινιοθήκη μου ενώ ορισμένες από τις υπόλοιπες (κατηγορία 0) θα μπορούσα να έχω κυρίως για συγκεκριμένους λόγους, όχι απαραίτητα αξιολογικούς (εννοείται πως πολλές τανίες της τρίτης κατηγορίας δεν θα ξανάβλεπα παρά μόνο δια ανωτέρας βίας!)

theachilles είπε...

Το Σικάγο ας πούμε.

Profile