Lust Caution (Se, jie)
O Ang Lee, πιστός στην έως τώρα πορεία του, αμέσως μετά την εμπορική και κριτική απήχηση του Brokeback Mountain κάνει στροφή 180 μοιρών και επιστρέφει στην Κίνα για να αφηγηθεί μια ιστορία παράφορου πάθους και προδοσίας με φόντο την κατεχόμενη από του Ιάπωνες Σανγκάι στις αρχές της δεκαετίας του 40. Η βασική πλοκή αφηγείται τη σχέση μιας ερασιτέχνη αντιστασιακού με έναν υψηλόβαθμο Κινέζο δοσίλογο, σχέση που αποβλέπει αρχικά στην εξόντωσή του από τους συντρόφους της αντιστασιακούς, αλλά σταδιακά οι αρχικές βεβαιότητες υπονομεύονται και εξοβελίζονται. Υπάρχουν εμφανείς σεναριακές ομοιότητες με το Notorious του Hitchcock, όπως και με άλλες ταινίες με θέμα την προσωπική αυτοθυσία μιας γυναίκας για έναν υψηλότερο ιδανικό (π.χ. Dishonored του Von Sternberg). Ωστόσο, o Ang Lee περισσότερο έχω την εντύπωση οτι προσπαθεί να δώσει το δικό του Senso.
Η ανάπτυξη του θέματος γίνεται σχολαστικότατα, όπου η πανταχού παρούσα κάμερα του Lee καταγράφει κάθε χαρακτηρολογική λεπτομέρεια και οποιοδήποτε καθοριστικό για τους ήρωες συμβάν. Η ματιά του σκηνοθέτη είναι πρωταρχικά παρατηρητική και σπανίως προτρέχει σε βεβιασμένες κρίσεις και συμπεράσματα τόσο αναφορικά με τις επιλογές τους, ηθικές και μη, όσο και με την καθαρότητα των κινήτρων τους. Με εξαιρετική μεθοδικότητα αποτυπώνει την αντιφατική αλληλεπίδραση κινήτρων και τελικών πράξεων και πως οι τελευταίες έρχονται σε τελική αντίθεση με τα πρώτα που τις δημιούργησαν. Ενώ η ηρωίδα αρχικά ενέδωσε στην αποστολή της με πλήρη γνώση των κανόνων που τη διέπουν, σταδιακά αρχίζει να ασφυκτιά από αυτούς και να διακινδυνεύει μια ρήξη με ολέθριες επιπτώσεις. Παράλληλα κάτι ανάλογο, με αντιστραμμένα πρόσημα, συμβαίνει και για τον προδότη ήρωα που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι οποιαδήποτε αποκάλυψη μιας επισφαλούς για την κυβερνητική ασφάλεια σχέσης ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Ο Lee τοποθετεί τα πιόνια στη σκακιέρα και καταγράφει τα συνεπακόλουθα των ενεργειών των ηρώων στο πλαίσιο που με τόση επιμέλεια έχει διαγράψει. Οι εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς διαφαίνονται πολύ πιο απρόβλεπτες και απροσδιόριστες από τα εμφανή κίνητρα που υποτίθεται ότι τις καθοδηγούν και τις ορίζουν, ιδιαιτέρως μετά την καταλυτική παρεμβολή του ερωτικού πάθους, και μια τέτοια αμφισημία αποδίδεται εξαίσια από αυτόν τον τελευταίο σκηνοθετικό θρίαμβο του Ang Lee.
6 σχόλια:
Τα είπες όλα!
Αυτή η κάμερα του Lee σαν ραντάρ-ανιχνευτής κάθε ψυχογραφικού σημείου, αποτυπώνει στο φακό κάθε μικρή λεπτομέρεια!
Και για μένα πρόκειται για μια σπουδαία ταινία!
Γιώργο,
πρόσεξες τι κάνει με την κάμερα εδώ ο Lee; Απίστευτος πραγματικά, συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενά σου.
Ωστόσο, η Wei Tang είναι εμφανώς ανεπαρκής κατά τη γνώμη μου. Και δεν έχει καμία σχέση με την εγκράτεια που είχαν τότε οι γυναίκες. Η Maggie Cheung στην Ερωτική Επιυμία ήταν εγκρατής, αλλά έβλεπες σε ένα βλέμμα της χίλιες σκέψεις και ένα πάθος που έβραζε... Εδώ, ούτε τόσο σεξ δεν με έπεισε για το πάθος εκ μέρους της...
Ναι το πρόσεξα! Είναι φανταστικός. Βασικά αυτή η κάμερα ήταν που όταν βγήκα από την αίθουσα ήμουν μαγεμένος. Μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για κάτι μεγάλο. Πειθαρχημένη αναδύει στην επιφάνεια τα ενδότερα με εξαιρετική μαεστρία, για την ακρίβεια με τρόπο που δεν θυμάμαι να 'χω ξανασυναντήσει!
Για την Wei Tang, όπως ανέφερα και στον ιστιοχώρο μου, νομίζω πως δεν ήταν κακή. Νομίζω πως χανόταν μπροστά στο αστραπόλουτρο φωτών του Tony Leung Chiu Wai. Χωρίς να εννοώ πάντως πως ήταν καλή. Μάλλον αδιάφορη σε έναν απαιτητικό ρόλο. Μου δωσε την αίσθηση να μην μπορεί να αποκοπεί από τα δεσμά της φυσικής με της τεχνητής της υπόστασης. Εννοώ πως δείχνει μπερδεμένη και σφιχτή στο να κρατήσει το ψυχρό προφίλ της γυναίκας-κατασκόπου στην τυπική έννοια του ρόλου, χωρίς να μπορέσει να μεταπηδήξει στην παθιασμένη φύση που επιβάλει η ψυχολογική πλευρά του χαρακτήρα...
>Αχιλλέα, δεν αποκλείεται η μαγευτική κάμερα και η πλαστικότητα των πλάνων του Ang Lee (αλήθεια, πώς πέρασαν έτσι γρήγορα σχεδόν τρεις ώρες;) να με παρέσυραν στο να παραβλέψω την υποκριτική μετριότητα της ηρωίδας. Διατηρώ πάντως μια μικρή επιφύλαξη μέχρι να ξαναδώ την ταινία, εξάλλου στη σκηνή του δαχτυλιδιού ήταν αρκετά εκφραστική κατά τη γνώμη μου, χωρίς βέβαια να συγκρίνεται με τον Tony Leung (η τελευτάια του σκηνή είναι ασύλληπτη).
>kioy, ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σου, συμφωνώ με τις παρατηρήσεις περί έλλειψης πάθους εκ μέρους της πρωταγωνίστριας αλλά μήπως κάτι τέτοιο ήταν, μερικώς, στις προθέσεις της ταινίας; Δεν έχω έτοιμη απάντηση, ίσως πρέπει να ξαναδώ την ταινία.
Κουφάλα Μπουκάτσα το βλέπω την Παρασκευή.
Άκη μου, δές το και σε περιμένω!
Δημοσίευση σχολίου