4 months, 3 weeks and 2 days

(4 luni, 3 saptamani si 2 zile, Σκηνοθεσία Cristian Mungiu, 2007)
Η ταινία αυτή του Cristian Mungiu αποδεικνύει περίτρανα ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά θέματα εκ των προτέρων έτσι ώστε αυτόματα να προτάσσονται ως σημαντικά και χρήζοντα ιδιαίτερης αντιμετώπισης και ευμενέστερης αξιολόγησης. Μια θρησκευτική παραβολή, μια περιγραφή της πάλης των τάξεων, τα ανδραγαθήματα κάποιων ιδεαλιστών δεν αποτελούν ανώτερο υλικό από την ζωή ενός playboy ή το χρονικό μιας έκτρωσης, το οποίο είναι και το θέμα της συγκεκριμένης ταινίας. Το αισθητικό αποτελέσμα καταξιώνεται όχι από την επιλογή του θέματος αλλά από την καλλιτεχνική πραγμάτωση και το βαθμό που η κινηματογραφική γλώσσα επιτυγχάνει να αποδώσει τις πτυχές του θέματος σε όλη τους την πολυπλοκότητα, μην προδίδοντας την πραγματικότητα ή τον κινηματογράφο.
Το θαυμαστό επίτευγμα της ταινίας του Cristian Mungiu είναι ότι ξεκινάει από τον νατουραλισμό της καθημερινότητας και καταφέρνει, χωρίς να παραστρατήσει καθόλου από αυτόν, να κάνει ένα πολυσήμαντο πολιτικοκοινωνικό σχόλιο για την Ρουμανία στα χρόνια του Τσαουσέσκου. Αυτό επιτυγχάνεται με σοφά επιλεγμένες και μοναδικά χορογραφημένες σκηνές που ενώ εντάσσονται απόλυτα στην ανέλιξη της ιστορίας, παραλλήλως προσδίδουν και μια διάσταση που την υπερβαίνει. Μέσω της γραφής του Mungiu αναδύεται η εικόνα μιας κοινωνίας απόλυτης καχυποψίας (οι σκηνές στα ξενοδοχεία για την εύρεση δωματίου), αποξένωσης (οι ηρωίδες περισσότερο συμπράττουν παρά επικοινωνούν), εξαχρείωσης (ο περιώνυμος Dr Bebe), μικροαστικού σνομπισμού και μωροφιλοδοξίας (το έξοχο δεκάλεπτο μονόπλανο στο γεύμα με τους γονείς) και απόλυτου τρόμου. Το τελευταίο αποδίδεται με μια κορυφαία σεκάνς, αντάξια των αποτελεσματικότερων ταινιών τρόμου, όπου με χρήση των φυσικών χώρων, του ήχου (τα γαβγίσματα των σκύλων) και έχοντας ήδη προετοιμάσει τον θεατή για τις αυστηρές συνέπειες σε περίπτωση αποτυχίας, καταγράφεται η αγωνιώδης προσπάθεια της ηρωίδας να ξεφορτωθεί, περνώντας απαρατήρητη, το αποβληθέν έμβρυο. Σκηνή που αποτυπώνει άψογα τον καθημερινό τρόμο να ζει κανείς σε μια κοινωνία ολοκληρωτικής υποκρισίας. Αναμφίβολα ένας από τους δικαιότερους Χρυσούς Φοίνικες των τελευταίων δέκα χρόνων.