American cinema in the 90s
Ιδού και τα πρόσφατα 90s. Θα ακολουθήσει ξεχωριστό post με σχόλια για τα τελικά συμπεράσματα αυτών των αφοριστικών κατατάξεων...
| | Year | Nominated for Best Director Οscar | Remarks | ||
| 1 | 1991 | Barry Levinson - Bugsy | (1) Ευπρεπές γκαγκστερικό φιλμ -η καλύτερη ταινία του Levinson | ||
| 2 | | Ridley Scott - Thelma and Louise | (0) Aσήμαντο road movie, σκιά των προτύπων του είδους | ||
| 3 | | John Singleton - Boyz N the Hood | (0) Ανώδυνο εργάκι | ||
| 4 | | Oliver Stone - JFK | (1) Μάθημα Eisensteinικού μοντάζ και χειραγώγησης του θεατή | ||
| 5 | | Jonathan Demme The Silence of the Lambs | (2)Εξαιρετικό και δημιουργικά νοσηρό θρίλερ | ||
| 6 | 1992 | Martin Brest - Scent of a Woman | (0)Η ταινία του καλού Σαμαρείτη στην πιο χονδροειδή της μορφή | ||
| 7 | | Robert Altman - The Player | (1) Οξεία και διαπεραστική ματιά στους μηχανισμούς του Χόλυγουντ | ||
| 8 | | James Ivory - Howards End | (2)Έξοχη ανατομία της φύσης της αγγλικής αριστοκρατίας | ||
| 9 | | Neil Jordan - The Crying Game | (1)Πρωτότυπος προβληματισμός πάνω στο φαίνεσθαι και στο είναι | ||
| 10 | | Clint Eastwood Unforgiven | (2)Απόλυτο αριστούργημα, σπάνιας σκηνοθετικής ωριμότητας | ||
| 11 | 1993 | Robert Altman - Short Cuts | (2)Οξυδερκέστατη, jazzικής ιδιοσυγκρασίας κοινωνική τοιχογραφία | ||
| 12 | | Jane Campion - The Piano | (1) Η ποιητική φαντασία υπερνικά την προφανή πολεμική | ||
| 13 | | James Ivory - The Remains of the Day | (2)Eξαιρετική αποτύπωση της προσωπικής παραίτησης από τα γήινα | ||
| 14 | | Jim Sheridan - In the Name of the Father | (0) Τυπική ταινία καταγγελίας | ||
| 15 | | Steven Spielberg Schindler's List | (2) Επίδειξη σκηνοθετικής επιδεξιότητας από τον Spielberg σε μια κορυφαία του στιγμή | ||
| 16 | 1994 | Woody Allen - Bullets Over Broadway | (1) Χιουμοριστικός και σπιρτόζος Woody | ||
| 17 | | Krzysztof Kieslowski - Trois Couleurs Rouge | (1)Η προβληματική του Kiσλόφσκι αν και, αραιωμένη και στρογγυλεμένη, είναι πάντα γόνιμη. | ||
| 18 | | Robert Redford - Quiz Show | (1) Σχολαστικό και διεισδυτικό χρονικό της εποχής του ψεύδους | ||
| 19 | | Quentin Tarantino - Pulp Fiction | (2) Kαλώς ή κακώς, σημάδεψε όσο κανένα άλλο έργο την εποχή του | ||
| 20 | | Robert Zemeckis Forrest Gump | (0) Ένας ανυπόφορος ύμνος στην ηλιθιότητα και την απάθεια | ||
| 21 | 1995 | Mike Figgis - Leaving Las Vegas | (1) Μνημειώδης καταγραφή ενός αργού θανάτου | ||
| 22 | | Chris Noonan - Babe | (0) Eυχάριστη παιδική ταινία | ||
| 23 | | Michael Radford - Il Postino | (0)Πλαδαρό μελό | ||
| 24 | | Tim Robbins - Dead Man Walking | (0)Καλές ερμηνείες, τετριμμένη διεκπεραίωση | ||
| 25 | |
| (0)Aιμοσταγές παραλήρημα ενός ανισόρροπου μυαλού | ||
| 26 | 1996 | Joel Coen - Fargo | (2)Aσύλληπτη μαύρη κωμωδία με εξάρσεις θρίλλερ | ||
| 27 | | Miloš Forman - The People vs. Larry Flynt | (1)Καυστική καταδίκη του ηθικού πουριτανισμού και της υποκρισίας | ||
| 28 | | Scott Hicks - Shine | (0)Έξοχη κεντρική ερμηνεία σε μια δημαγωγική ταινία | ||
| 29 | | Mike Leigh - Secrets & Lies | (2)Το ανθρωποκεντρικό σινεμά σε όλο του το μεγαλείο | ||
| 30 | | Anthony Minghella The English Patient | (1) Eυπρεπέστατο μελό με καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο | ||
| 31 | 1997 | Peter Cattaneo - The Full Monty | (1) Εύστοχη κοινωνική σάτιρα | ||
| 32 | | Atom Egoyan - The Sweet Hereafter | (1)Περίτεχνο οικογενειακό δράμα | ||
| 33 | | Curtis Hanson - L.A. Confidential | (1)Αξιόλογο αστυνομικό φιλμ ανευ νουάρ αποχρώσεων | ||
| 34 | | Gus Van Sant - Good Will Hunting | (0) Ενδιαφέρον μεν αλλά γρήγορα εκφυλίζεται λόγω σεναριακών υπερβολών και αβασάνιστων λύσεων | ||
| 35 | | James Cameron Titanic | (0)Οι σκηνές του ναυαγίου σώζουν την ταινία από το ολοκληρωτικό ναυάγιο | ||
| 36 | 1998 | Roberto Benigni - La Vita è Bella | (1)Πετυχημένη απεικόνιση του τραγικού με κωμικά μέσα | ||
| 37 | | John Madden - Shakespeare in Love | (0)Ανάλαφρη κομεντί δίχως περαιτέρω αξιώσεις | ||
| 38 | | Terrence Malick - The Thin Red Line | (2)Αριστούργημα, μαζί με το Eyes Wide Shut, η καλύτερη ταινία της δεκαετίας | ||
| 39 | | Peter Weir - The Truman Show | (1)Πρωτότυπη και ευρηματικά σκηνοθετημένη απεικόνιση του σύγχρονου σολιψισμού | ||
| 40 | | Steven Spielberg Saving Private Ryan | (0)Φιλοπόλεμα αντιπολεμική ταινία | ||
| 41 | 1999 | Lasse Hallström - The Cider House Rules | (0)Επίπεδο φιλμ που δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες του αιρετικού του θέματος | ||
| 42 | | Spike Jonze - Being John Malkovich | (1)Έξοχη σουρεαλιστική κομεντί | ||
| 43 | | Michael Mann - The Insider | (2)Αριστουργηματική σύνθεση πραγματικών δεδομένων και δραματικών στοιχείων | ||
| 44 | | M. Night Shyamalan - The Sixth Sense | (0)Υπερεκτιμημένο, αν και ατμοσφαιρικό, εργάκι του φανταστικού | ||
| 45 | | Sam Mendes American Beauty | (1)Απολαυστικό κυρίως ως μάυρη σάτιρα της suburbia | ||
| 46 | 2000 | Stephen Daldry - Billy Elliot | (1)Στιβαρό και ρεαλιστικό δράμα χαρακτήρων | ||
| 47 | | Ang Lee - Wo hu cang long | (1)Θεσπέσια φαντασμαγορία | ||
| 48 | | Ridley Scott - Gladiator | (0)Απλοϊκότατη ταινία εκδίκησης | ||
| 49 | | Steven Soderbergh - Erin Brockovich | (0)Ουδέτερη ταινία καταγγελίας | ||
| 50 | | Steven Soderbergh Traffic | (1)Έντεχνη και πολύπλευρη αντιμετώπιση ενός καυτού θέματος |
Τελικό Άθροισμα: 43
Σκορ Αμερικάνικων Ταινιών: 34
23 σχόλια:
Τα αυταπόδεικτα λέμε...
Θα επανέλθω με περαιτέρω σχόλια όποτε έχω χρόνο.
Να αυθαιρετήσω και να ανακηρύξω το Secrets and Lies, την καλύτερη ταινία της δεκαετίας.
Από το προσωπικό στο συλλογικό.
Και από το ειδικό στο γενικό.
Ενα σινεμά που αφορά όλους μας.
Και δεύτερα με βραχεία κεφαλή το Unforgiven και το Insider (αυτή η μουσική της Lisa Gerrard ακόμα με στοιχειώνει).
Καλημέρα.
Μάλιστα. Απόδοση ανάμεσα στα 70s και στα 80s κάτι το αναμενόμενο, ίσως θα μπορούσαν να είναι και πιο κοντά στα 70s. Μικροδιαφορές : 2 στο μεγάλο Crying Game, 1 στο Pulp fiction, 2 στο Truman Show, 1 στο Sixth Sense, 0 (και -1 ίσως) στο Traffic, -100 στον Benigni.
Μια που θίγεται το θέμα, καλύτερη ταινία το Crash του Cronenberg. Πολύ κοντά και οι 2 που ανέφερες, άλλωστε και μόνο που ο Kubrick και ο Malick έδωσαν ταινίες ήταν μέγα γεγονός τότε.
>>Ζubi, σε περιμένουμε!
>>Μάρω, δεν αυθαιρετείς καθόλου, λατρεμένες όλες οι ταινίες που ανέφερες. Το δεκάλεπτο μονόπλανο της σκηνής στο καφέ στο Secrets and Lies όπου αποτυπώνεται σχεδόν όλο το φάσμα των ανθρωπίνων συναισθημάτων αποτελεί σκηνή ανθολογίας.
>>Nonick, δεν θα διαφωνήσω σε όσα αναφέρεις, βάσιμες οι ενστάσείς σου (ακόμα και το -100 στον Benigni!- απλά εστίασα στα θετικά στοιχεία της ταινίας). Γενικά στα 90s η μέση ταινία ήταν πολύ ανώτερη από αυτή των 80s, εκεί που ουσιαστικά υστερούν σε σχέση με τα 70s είναι στο πλήθος των αδιαφιλονίκητων αριστουργημάτων...
Να αρχίσω με τα γνωστά παράπονα: προφανές 2πλό ο Παίχτης, ξέρεις ότι μ' αρέσει ο Forrest οπότε δεν λέω τίποτα, 2 ο Truman, ταινιάρα ο Τιτανικός και για τα American Beauty και 6th Sense να πω απλά πως αρχικά ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό απ' αυτό που θυμόμαστε σήμερα. Διαφωνώντας συμφωνούμε όπως καταλαβαίνεις.
Το "πρόβλημα" της 10ετίας ήταν όντως ότι στερήθηκε αγνών αριστουργημάτων (αν διάλεγα ένα θα ήταν τα Στιγμιότυπα, σε μια νοητή και σινεφίλ Poisson βάζω στοίχημα ότι το αριστούργημα των 90's είναι η εξαιρετική Λεπτή Κόκκινη Γραμμή).
Το γιατί τώρα συνέβη αυτό στις ταινίες είναι νομίζω εξίσου προφανές, όπως και το γιατί αγαπάμε τα 70's. Eyes Wide Shut, Thin Red Line, Shortcuts, Schindler's List, The Unforgiven... Περιττό να πούμε που βρίσκεται η δημιουργική αφετηρία των δημιουργών τους (και ο Leigh 70άρης αλλά νομίζω συμφωνούμε ότι στα 90's μεγαλούργησε). Που είναι οι είναι οι νέοι σκηνοθέται;
Η ύπαρξη νέων σκηνοθετών πολύτιμε Zubi μου προϋποθέτει Παιδεία. Κι επειδή αυτό ακούγεται κυριλέ στερεότυπο, ας εννοήσω διάβασμα, φαντασιώσεις, θράσος, εικαστική αναζήτηση, εμπειρία.
Κι έπειτα, κοινό παιδεμένο να καταλαβαίνει και να εκτιμά.
Τι λες;
>>Ζubi, για τις επιλογές σου, είμαι ανένδοτος αναφορικά με το αθλιότατο Forrest Gump, λιγότερο με τον κακοερμηνευμένο Τιτανικό, ενώ τα υπόλοιπα τα συζητώ.
Θα συμφωνήσω ότι τα 90s στερήθηκαν αριστουργημάτων σε σχέση με τα 70s, ωστόσο θα απαριθμήσω πρόχειρα τους, γεννημένους μέσα και μετά τη δεκαετία του 60, σκηνοθέτες που εμφανίστηκαν σ' αυτά.
David Fincher
Quentin Tarantino,
Paul Thomas Anderson,
Steven Soderbergh,
Coen Bros (αν και ανήκουν στα 80s, στα 90s μεγαλούργησαν)
Spike Jonze
David O. Russell
Richard Linklater
David Gordon Green
Θεωρώ τουλάχιστον έναν από την παραπάνω λίστα εφάμιλλο με τους θρυλικούς σκηνοθέτες του 70...
(για να απαντήσω έμμεσα στο σχόλιο του αγαπητού Ηλία χωρίς να διαφωνώ ουσιαστικά)
Ίσως υπάρχει ελπίδα...
Βέβαιο αυτό που αναφέρεις Ηλία. Αν πάρουμε τα βασικά συστατικά συμφωνώ. Πράγματα που διέθεταν οι περισσότεροι απ' όσους αναφέρεις Γιώργο. Όταν έγραφα που είναι οι νέοι σκηνοθέται άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι ποιοι ξεπετάχτηκαν στα 90's (και παραδόξως πρώτος μου ήρθε ο Bryan Singer ο οποίος δεν αναγράφεται).
Ηλία καταλήγω ότι μάλλον κοινό απαίδευτο έχουμε. Στα όσα ορθώς ανέφερες να προσθέσω κάποια μη απαραίτητα για να προκύψει σκηνοθέτης. (είχα ξεκινήσει να πλατιάζω αλλά τα αναφέρω επιγραμματικά)Οι παραστάσεις από μεγάλους του χώρου, η εμπιστοσύνη από πλευράς χρηματοδοτών, η ρεγουλαρισμένη σχέση του με την τεχνική φύση της δουλειάς του. Βασικές διαφορές (πλην ίσως της δεύτερης) των μεγάλων του 70 με τους μεγάλους του σήμερα...
Κι αν στο σύνολό της η παιδεία είναι μάλλον κατακτήσιμη για τους σκηνοθέτες, το κοινό είναι εντελώς παγιδευμένο. Σε μια εποχή που η γνώση δύναται να κυκλοφορεί ελεύθερη, επιτήδιοι δύνανται να την πλασάρουν εκεί που δεν υπάρχει.
Τις προάλλες που έγραφες για τις περιόδους τις σινεφιλίας σκεφτόμουν το εξής... Πρώτ' απ' όλα δεν περάσαμε/περνάμε τις ίδιες περιόδους. Η χειρότερη σχετική δικιά μου πάντως ήταν όταν άρχιζα να μαθαίνω τον κινημταγράφο (όσο τέλος πάντων τον έχω μάθει μέχρι σήμερα) και ανακάλυπτα σε όλες τις ταινίες αρετές εκεί που απλά υπήρχε απλή εφαρμογή των κανόνων.
Με την ίδια λογική πιστεύω πως παγιδεύεται και το κοινό.
Επειδή ο Ηλίας μίλησε περί κοινού. Η δεκαετία του 90 χαρακτηρίστηκε από τη τρομάκτική άνοδο - ποιοτική και ποσοτική - του mainstream κινηματογράφου.Δε μιλάω για τις ΗΠΑ μόνο, πάρτε παράδειγμα τη χώρα μας, ήταν η δεκαετία που εμφανίστηκαν τα multiplex και σημειώθηκε μεγάλη αύξηση στα εισητήρια . Γενικότερα υπήρξε η τάση να έρθει στο σινεμά ένα κοινό χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από τη τέχνη του κινηματογράφου, κάτι που μάλλον επιτεύχθηκε με αποτέλεσμα να πήξουμε σε πολλές ενδιαφέρουσες ταινίες αλλά απειροελάχιστες "μεγάλες", τακτική που ακολουθείται ως σήμερα με φθίνουσα πορεία.
Ως απάντηση σ'αυτές τις τάσεις ήταν και η αύξηση της δημοτικότητας του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Από μόνος του όμως ο ανεξάρτητος δε μπορεί να αφήσει το στίγμα του. Οι καλύτερες ταινίες συνήθως του είδους είναι ακατέργαστα διαμάντια αλλά όχι αριστουργήματα. Είναι το είδος που γεννάει τους καλλιτέχνες που θα πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια και θα δώσουν τα τόσο αναμενόμενα πλέον αριστουργήματα.
Προσωπικά τρέφω πολύ μεγάλη εκτίμηση προς το πρόσωπο - μια που αναφέρθηκε και στη λίστα του μπουκάτσα - του Paul Thomas Anderson και το φετινό του δημιούργημα (επιτέλους!) ίσως του δώσει οριστικά και αμετάκλητα το τίτλο του auteur (αλήθεια πόσοι τον αξίζουν πλέον;)
>>Zubi, συμφωνώ με το πνεύμα των όσων γράφεις και ιδιαίτερα με την παγίδα της υπερεκτίμησης μιας ταινίας, ιδιαίτερα στα πρώτα σινεφιλικά βήματα. Ίσως κάνω κάποτε μια ανάρτηση για τις ταινίες που η γνώμη μας γι' αυτές άλλαξε ριζικά με το πέρασμα του χρόνου (τον Singer τον ξέχασα όντως, ίσως όχι εντελώς αθέλητα!)
>>Nonick. Eνδιαφέρον αυτό που γράφεις για την αύξηση του κοινού και την επιπλέον μαζοποίηση της κινηματογραφικής ταινίας. Στην Ελλάδα σίγουρα ισχύει, δεν είμαι 100% σίγουρος αν και παγκοσμίως οι τάσεις είναι σταθερά αυξητικές.
Eίμαι 100% μαζί σου για του τεράστιο Paul Thomas Anderson. Όλες του οι ταινίες είναι εξαιρετικές και φορμαλιστικά δουλεμένες στο έπακρον (Punch Drunk Love -ταινιάρα!). Έχω ακούσει τα καλύτερα για την τελευταία του, την οποια περιμένω όσο καμιά αλλη ταινία.
Καταλαβαίνω το όχι εντελώς αθέλητά σου, γι' αυτό κι εμένα μου ήρθε πρώτος "παραδόξως" ;)
Επίσης δεν είδα να γίνεται κουβέντα για τον άλλο αγαπημένο Anderson (τον Wes, μη μου πει κανένας τον ημίθεο Roy...). Fuck Singer, αν αυτόν τον ξέχασες ηθελημένα τότε θα έχουμε ένα θέμα και θα αναγκαστώ να μαλώσω και για το Forrest Gump. :p
>>Ζubi, έχεις δίκιο, μεγάλη παράλειψη. Προσθέτω λοιπόν στην παραπάνω λίστα και το όνομα του Wes Αnderson (όπως και στην γενική ανάρτηση), άσχετα αν η τελευταία του ταινία με απογοήτευσε λιγάκι (και δεν το κάνω για να μην μαλώσουμε για το Forrest Gump παρότι πρέπει να αποφεύγω την υπέρταση!)
Καλημέρα Γιώργο κι ελπίζω να μην άργησα πολύ να σχολιάσω τα όσα υποσχέθηκα.
Και για να ξεκαθαρίζουμε με αυτά, δεν έχω δει:
THE PLAYER
L.A. CONFIDENTIAL
BABE
Λοιπόν, 0 στην ιλουστρασιονάτη ματιά του Λέβινσον στη μαφία (επίσης χαράμισε τζάμπα μια στρατιά εξαιρετικοπύς ηθοποιούς), 2 στη σκηνοθετική επιδεξιότητα του Στόουν (σε αυτήν την ταινία) και 1 στη ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ κι ας είμαι από τους λίγους (μου φάνηκε λίγο στατική η σκηνοθεσία;;). 1 στο ΑΡΩΜΑ μόνο για τη σκηνή του χορού και τον Αλ, 0 στην διαβολικά υπερεκτιμημένη Κάμπιον (πως να κάνετε ψυχρή μια ιστορία παράφορου ερωτικού πάθους), 1 στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ (δυνατή ταινία), 0 σε μια υπερεκτιμημένη δημιουργία του Γούντι (με τη γνώριμη ασθένεια των έργων του κατά τη δεκαετία του '90-μακρινά πλάνα με τους ηθοποιούς σε απόσταση, έγινε ανθρωποφοβικός;;), 2 σε Κισλόφσκι (κάθε άλλο παρά αραιωμένος), Ρέντφορντ (από τις πιο οξυδερκείς ταινίες για την τηλεόραση που γυρίστηκαν ποτέ) και Ζεμέκις (δεν κάνω πλάκα). Ακολούθως, 2 σε ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ (πλαδαρό μελό;;) και 1 σε Γκίμπσον (ναι, χωρίς την αδικαιολόγητη βία θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο). Μηδενίζω τον Φόρμαν (μετά το ΒΑΛΜΟΝ το έχασε), κατεβάζω σε 1 τον Λι (εξαιρετική ταινία όντως, αλλά το οφείλει σε σενάριο και ηθοποιούς, δεναποτελεί κάτι εξαιρετικό από σκηνοθετικής απόψεως), 1 σε ΣΟΛΙΣΤΑ (φοβερό έργο), 1 σε ΓΟΥΙΛ ΧΑΝΤΙΝΓΚ (η δεύτερη καλύτερη στιγμή του Βαν Σαντ), 2 σε Γουίαρ (ίσως η καλύτερη ταινία του), 1 σε Σπίλμπεργκ (λόγω απόβασης), 2 σε ΑΙΣΘΗΣΗ (υπόδειγμα ατμοσφαιρικού χτισίματος κλιμακώσεων και σασπένς με εξαίσια αποπροσανατολιστική σκηνοθεσία) και Μέντες (ο οποίος μετά εδωσε το ROAD TO PERDITION και έκτοτε δεν έδωσε κάτι αντάξιο, που δεν υποψιάζομαι να είναι το REVOLUTIONARY ROAD), 1 σε ΜΟΝΟΜΑΧΟ και 0 σε ΤΙΓΡΗ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟ (αμαν πια με τις πτήσεις στα δέντρα).
Ελπίζω να μην εξέπεσα σε αστοχίες και αναμένω τα σχόλιά σου όπως πάντα περιχαρής!
Πρώτον: ο Woody είναι απλά τέλειος στα 90's και φοβερά υποτιμημένος παντού. Το χιούμορ δεν είναι εύκολη υπόθεση όταν είναι πολυσήμαντο. Πόσοι το κατάφεραν σαν το Woody σε όλες τις αφηγηματικές τέχνες;
Δεύτερον: Η σκηνοθεσία του Leigh στο Secrets & Lies είναι τρισμέγιστη. Η διεύθυνση ηθοποιών (ειδικά στην περίπτωση του Leigh, με τη γνωστή του μέθοδο) ΕΙΝΑΙ σκηνοθεσία, άρρηκτα συνδεδεμένη με τολμηρές επιλογές στο ντεκουπάζ, όπως το σχεδόν δεκάλεπτο μονοπλάνο στο καφέ.
Τρίτον: Μετά το American Beauty και το ποταπό Road to Perdition, ο Mendes έδωσε την μακράν καλύτερη ταινία του (Jarhead) μέχρι την επόμενη (όλα τα λεφτά θα είναι το Revolutionary Road, υπομονή μια βδομάδα!).
Θέλω debate.
Μολών λαβέ το ντιμπέιτ σου Αχιλλέα.
1. Ο Άλεν στα '90s, ακόμη κι αν έχει διατηρήσει καλά αυτήν την τόσο έξυπνη και καλόγουστη αίσθηση του χιούμορ που ανέκαθεν χαρακτήριζε τις περισσότερες από τις δουλειές του, απο τη δική μου οπτική γωνία τον βλέπω να έχει χάσει την κινηματογραφικότητα της αφήγησής του. Με εξαίρεση το υπέροχο EVERYONE SAYS I LOVE YOU, όλα τα υπόλοιπα φιλμ που γύρισε σε αυτήν την περίοδο, ανεξαρτήτως της ποιότητάς τους, θα μπορούσαν να γυριστούν και ως θεατρικές παραστάσεις. Τα στάσιμα πλάνα κυριαρχούν εις βάρος τους.
2. Ισχύει η ίδια παρατήρηση με τον Γούντι. Καταπληκτική η διεύθυνση των ηθοποιών, την είχα επισημάνει και στην προηγούμενή μου παρατήρηση, αλλά ελάχιστα αυθεντικά κινηματογραφικά στοιχεία είχε το φιλμ (η εναρκτήρια σκηνή της κηδείας εξαιρείται μεγαλοπρεπώς). Κι αυτό θα μπορούσε να παιχτεί περισσότερο ως θεατρικό έργο. Ωστόσο, λόγω δύναμης θεματικής, σεναρίου και ηθοποιών, το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ δυνατό δράμα.
3. Το JARHEAD ήταν σαν φάρσα. Θα μου πεις, έτσι ήταν κατά βάθος και ο πόλεμος του Κόλπου. Ωστόσο, η αποστασιποιημένα ειρωνική, σχεδόν εξυπνακίστικη ματιά του Μέντες με έβγαλε τόσο έξω ώστε από ένα σημείο και μετά δε με αφορούσαν τα όσα συνέβαιναν. Μην πεις επιχείρημα τύπου "το AMERICAN BEAUTY ήταν πιο εξυπνακίστικο" (το έχω ακούσει από άλλους, για αυτό) γιατί βγαίνει κόκκινη κάρτα εκ του διαιτητή.
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν.
Θα μιλήσω για τον Woody τώρα, τα υπόλοιπα αύριο. Νομίζει ότι ο ισχυρισμός σου είναι προφανώς λανθασμένος. Στα 90's ο Woody έδωσε μερικές από τις πιο κινηματογραφικές ταινίες του. Το Husbands and Wives (92) και το Deconstructing Harry (97), που είναι έτσι κ αλλιώς από τις καλύτερες ταινίες του ever, είναι γεμάτα jump cuts, κάμερα στο χέρι και επιθετικότατη κινηματογράφηση. Το Bullets Over Broadway(94) και το Sweet and Lowdown (99) έχουν πολύ όμορφη ανασύσταση εποχής σε επίπεδο ατμόσφαιρας και αφήγηση καθαρά κινηματογραφική. Το Shadows and Fog (91), αν και γραμμένο σαν θεατρικό, είναι ένας άκρως πετυχημένος φόρος τιμής στο γερμανικό εξπρεσιονισμό και η ασπρόμαυρη φωτογραφία του είναι υποδειγματική. Το Manhattan Murder Mystery (93) και το Mighty Aphrodite (95) είναι κλασικές γουντυαλλενικές κωμωδίες, από αυτές που κάνουν τους οπαδούς του να κλαίνε από τα γέλια (ειδικά το πρώτο), ενώ στα δύο λιγότερο καλά του φιλμ από τη δεκαετία, δηλαδή τα Alice(90) και Celebrities (98), δεν μπορώ να βρω στοιχεία που θυμίζουν θεατρικό έργο. Ειδικά στο δεύτερο, η αφήγηση είναι καθαρά κινηματογραφική.
Από όλες τις ταινίες που ανέφερες, μόνο το DECONSTRUCTING HARRY δεν πάσχει και τόσο από την ασθένεια "στατικά μακρινά πλάνα", γιατί χρησιμοποιεί όλες αυτές τις τεχνικές που είπες, αλλά κυρίως για να αποτείνει φόρο τιμής στους δημιουργούς που τις πρωτοχρησιμοποίησαν (Γκοντάρ, Μπουνιουέλ κ.α.) όπως είχε αναφέρει ο ίδιος ο Άλεν για την ταινία. Ωραία αναπαράσταση εποχής σε '94 και '99, αλλά αυτό μπορεί να γίνει και σε θεατρική παράσταση. Πιο κινηματογραφική πλοκή σαφώς κι έχει το δεύτερο, αν και όχι εντελώς κατά τη γνώμη μου. Το MANHATTAN MURDER MYSTERY είναι η δεύτερη ταινία αυτής της δεκαετίας που μου ξέφυγε και όντως έχει κινηματογραφική αφήγηση (και είναι ένας πολύ έξυπνος φόρος τιμής στο σινεμά του Χίτσκοκ) αλλά όχι και το MIGHTY APHRODITE. Το CELEBRITY θα έλεγα ότι έχει και αυτό θεατρικά στοιχεία (υπερβολική εμμονή σε κλειστούς χώρους, μακροσκελείς διάλογοι).
Δηλαδή το Husbands and Wives πάσχει από στατικά μακρινά πλάνα; Είναι 10 φορές πιο έντονο στο στυλ από το Deconstructing Harry. Επίσης, είμαι διατεθειμμένος να σου βρω κοντινά σε μία προς μία τις ταινίες του γι αυτό πρόσεχε, χεχε. Ο Woody δεν τα σταμάτησε ποτέ, τα κοντινά άλλωστε στο Match Point, την Cassandra και το Vicky Cristina είναι ίσως τα καλύτερα που έκανε ποτέ.
Επίσης τα στοιχεία που επισημάνεις ως θεατρικά δεν αποκλείουν τον κινηματογραφικό χαρακτήρα μιας ταινίας.
(υπερβολική εμμονή σε κλειστούς χώρους, μακροσκελείς διάλογοι). Αυτά υπάρχουν στο Sleuth του Μάνκιεβιτς και στην Persona του Μπέργκμαν. Δεν έχουν απολύτως κινηματογραφικό χαρακτήρα αυτά τα φιλμ, και ας προέρχεται το πρώτο από θεατρικό και το δεύτερο από γνωστό θεατράνθρωπο;
Καλή χρονιά αγαπητοί και σας ευχαριστώ για το πολύ ενδιαφέρον debate που έχει προκύψει από τα σχόλιά σας.
Costello, αναφορικά με τις ταινίες που ανέφερες, ιδού ορισμένες παρατηρήσεις:
To Bugsy, μπορεί να είναι ιλουστρασιόν, αλλά κάτι τέτοιο επιβάλλεται και σε κάποιον βαθμό από το θέμα της ταινίας και την προσωπικότητα του ήρωα. Για μένα πρόκειται για την πιο αξιόλογη σκηνοθετικά ταινία της άνισης καρίερας του Levinson, o οποίος δυστυχώς επαινέθηκε για άλλες πολύ πιο συμβατικές ταινίες (Rainman). Το Silence of the Lambs παραμένει θρίλερ αναφοράς (στατική σκηνοθεσία;;;;) που σημάδεψε το είδος όσο ελάχιστα, το Άρωμα Γυναίκας αποτελεί ένα κάκιστο δείγμα εκβιαστικού σινεμά με το τέλος να αποτελεί ένα υποκριτικό κακέκτυπο του Κύκλου των Χαμένων Ποιητών. Βρήκα πολύ σχηματικό το In the Name of the Father, ενώ το The Piano έχει ορισμένες αξέχαστες εικαστικά σκηνές. Εξίσου εκβιαστικά και απλοϊκά για διαφορετικούς λόγους βρήκα το εμετικά βίαιο Braveheart (ιστορικό καρτούν με καλούς και κακούς) και το συμπαθέστερο, αλλά λίγο Il Postino. Δεν θεωρώ το Truman Show ως την καλύτερη ταινία του Weir, χαίρομαι όμως που σου άρεσε. Φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεσαι τους λόγους για τους οποίους αντιπαθώ το μιλιταριστικά αιματοβαμμενο, πάντοτε με φόντο την αστερόεσσα, Saving Private Ryan, για τις επιμέρους αντιρρήσεις μου για την ταινία του Mendes υπάρχει κείμενο στο blog, ο Shyamalan δίνει περισσότερο πυροτεχνήματα παρά ολοκληρωμένες δημιουργίες σε αντίθεση με τον σπουδαίο Ang Lee που χρησιμοποιεί ένα λαϊκό είδος για να εκφράσει πράγματα που ανέκαθεν τον απασχολούσαν.
Περί Woody, παραπέμπω στα σχόλια του ειδικού theachilles. Σε καμιά περίπτωση δεν βρίσκω θεατρική τη γραφή του. Κάνει διαλογικό σινέμά μεν, ωστόσο ο τρόπος που χρησιμοποιεί το μοντάζ και η διάρκειες των πλάνων του και των σκηνών του κάθε άλλο παρά θέατρο θυμίζουν.
Αυτά προς το παρόν...
Όπα, Αχιλλέα, δε μίλησα για το HUSBANDS AND WIVES ως θεατρικού ύφους δουλειά (αν και δεν είναι και της δυναμικότερης σκηνοθετικής άποψης από πλευράς πλανοθεσίας, γιατί αν το πάρουμε από πλευρά ερμηνειών είναι όντως πολύ δυνατή). Επίσης, να επισημάνω πως και σε αυτές τις τρεις τελευταίες δουλειές του ο Γούντι όντως ωρίμασε πολύ σκηνοθετικά, υιοθετώντας έναν μοντέρνο σκηνοθετικό αέρα και ταυτόχρονα τυπικό γουντιαλενικό ύφος του '70 και του '80.
Το ΣΛΟΥΘ, για ξεκάρφωμα της θεατρικής του καταβολής, έχει μια ιδιαίτερα κινητική κι ευρηματική σκηνοθεσία του Μάνκιεβιτς που κάνει το θέαμα ιδιαίτερα κινηματογραφικό και μια διαρκής ένταση στην πλοκή. Οι περισσότερες ταινίες του Άλεν το '90 έχουν πολλά στάσιμα πλάνα και είναι κάπως... υπερβολικά χαλαρές στο χτίσιμο της υπόθεσης.
Μια υποσημείωση για να μην παρεξηγηθώ: Μπορεί να φαίνομαι ως μανιώδης πολέμιος του Άλεν με όλα αυτά που γράφω περί υπερεκτιμημένων (που δε σημαίνει και ότι δεν είναι καλές) ταινιών του, αλλά στις πραγματικά καλές ταινίες του, που ειναι και οι περισσότερές του έτσι κι αλλιώς, ενθουσιάζομαι και δυο-τρεις ανήκουν στις πολύ αγαπημένες μου (ANNIE HALL, CRIMES AND MISDEMEANORS).
Θέλω συνέχεια στο ματς με τον Μέντες!
Χρόνια πολλά Μπουκάτσα και καλύτερ χρονιά (από την προηγούμενη)! :)
Λοιπόν, το ΜΠΑΓΚΣΙ θα μπορούσε να είναι από τις καλύτερες ταινίες για τη μαφία, πραγματικά πολυεπίπεδη με έναν ιδανικό "τραγικό" ήρωα στο πρόσωπο ενός από τους πιο αδίστακτους γκάνγκστερ όλων των εποχών. Ωστόσο, ο Λέβινσον τον είδε περισσότερο ως φωτομοντέλο... Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ ποτέ δε με ενθουσίασε, αν κι εκτιμώ τα καλά της στοιχεία, στα οποία δεν ανήκει η σκηνοεσία του Ντέμμε (αν και μερικά ευρήματα όπως το πτώμα στο ασανσέρ είναι πανέξυπνα), ενώ το ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ίσως είναι αυτό που λες, αλλά επικεντρώθηκα στα καλά του στοιχεία. Πάντως, το PULP FICTION έχει πολύ περισσότερη (αδικαιολόγητη) βία από του BRAVEHEART που δικαιολογείται, αν και όχι πάντα, λόγω ιστορικού πλαισίου, ενώ οι διαχωρισμοί καλών και κακών δεν είναι τόσο σχηματικοί (Σκωτσέζοι δεν πρόδωσαν τον Γουάλας;). Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ είναι απλά ποιητικό έργο. Αλίμονο αν δε μου άρεσε το ΤΡΟΥΜΑΝ ΣΟΟΥ!! Ο Σιάμαλαν έφτιαξε μια πολύ ολοκληρωμένη δουλειά με τη δεύτερή του ταινία (και τη μόνη του που βλέπεται), ενώ ο Λι δίνει σχηματικότατα τους όποιους προβληματισμούς του (σε αντίθεση με τις εξαιρετικές του αμερικάνικες δουλειές BROKEBACK MOUNTAIN, THE ICE STORM).
Η συνέχεια του Αχιλλειοκοστέλλιου ντιμπέιτ... επί της οθόνης σας!
Δημοσίευση σχολίου