Αmerican Cinema in the 80s
Συνεχίζοντας με το ίδιο βιολί, ιδού και τα διαβόητα 80s....
| | Year | Nominated for Best Director Οscar | Remarks | ||
| 1 | 1981 | Hugh Hudson - Chariots of Fire | (0) Ασήμαντη τηλεταινία | ||
| 2 | | Louis Malle - Atlantic City | (1) Στιβαρό και διεισδυτικό πορτρέτο της αμερικάνικης κοινωνίας | ||
| 3 | | Mark Rydell - On Golden Pond | (0) Γεροντίστικο μελό | ||
| 4 | | Steven Spielberg - Raiders of the Lost Ark | (0) Διασκεδαστικό και χορταστικό pop-corn | ||
| 5 | | Warren Beatty Reds | (2) Σπουδαίο έπος, σπανίζουσας πολυπρισματικότητας | ||
| 6 | 1982 | Sidney Lumet - The Verdict | (1) Πρότυπο δικαστικό δράμα | ||
| 7 | | Wolfgang Petersen - Das Boot | (1)Πρωτότυπο και κλειστοφοβικό πολεμικό δράμα | ||
| 8 | | Sydney Pollack - Tootsie | (0) Συμπαθητική κομεντί, δίχως όμως τη βιτριολική σπιρτάδα ενός Billy Wilder | ||
| 9 | | Steven Spielberg - E.T. the Extra-Terrestrial | (0) Aκατάλληλο για ενηλίκους και διαβητικούς | ||
| 10 | | Richard Attenborough Gandhi | (0)Συμβατικό κινηματογραφικά, όχι όμως ανούσιο και αδιάφορο έπος | ||
| 11 | 1983 | Bruce Beresford - Tender Mercies | (0) Άλλο ένα κονσερβαρισμένο δράμα, γεμάτο συντηρητικά | ||
| 12 | | Ingmar Bergman - Fanny and Alexander | (2) Από τα αριστουργήματα του κορυφαίου Ίνγκμαρ | ||
| 13 | | Mike Nichols - Silkwood | (0) Άτολμη ταινία καταγγελίας με πολύ καλή κεντρική ερμηνεία | ||
| 14 | | Peter Yates - The Dresser | (0) Ρεσιτάλ ερμηνειών σε μια καθαρά θεατρικών καταβολών ταινία | ||
| 15 | | James L. Brooks Terms of Endearment | (0)Aπονευρωμένο μελό με μόνη αναλαμπή την ερμηνεία του Jack | ||
| 16 | 1984 | Woody Allen - Broadway Danny Rose | (1)Λιτός, χιουμοριστικός και ουσιαστικός Woody | ||
| 17 | | Robert Benton - Places in the Heart | (0) Λίγο ανώτερο από το σύνηθες επίπεδο ανθρωπιστικών δραμάτων | ||
| 18 | | Roland Joffé - The Killing Fields | (1)Η σχεδόν ντοκυμαντερίστικη απεικόνιση της κτηνωδίας υπερβαίνει τα παρωχημένα πλαίσια μιας ταινίας καταγγελίας | ||
| 19 | | David Lean - A Passage to India | (2) Εξαίσια υπαινικτική αποτύπωση της πολιτισμικής σύγκρουσης | ||
| 20 | | Miloš Forman Amadeus | (2) Ίσως η μοναδική αξιόλογη ταινία για έναν μεγάλο μουσουργό | ||
| 21 | 1985 | Hector Babenco - Kiss of the Spider Woman | (0) Εξαιρετικές ερμηνείες, κάπως άτολμη κινηματογράφηση | ||
| 22 | | John Huston - Prizzi's Honor | (0) Άνευρη και επίπεδα σκηνοθετημένη ταινία από τον μεγάλο Χιούστον | ||
| 23 | | Akira Kurosawa - Ran | (2) Επικό αριστούργημα, μοναδικής πλαστικότητας | ||
| 24 | | Peter Weir - Witness | (1) Ασυνήθιστο αστυνομικό θρίλερ | ||
| 25 | | Sydney Pollack Out of Africa | (0) Αισθητική Safari Park και διαφήμισης Marlboro σε ένα καλογυαλισμένο μελό | ||
| 26 | 1986 | Woody Allen - Hannah and Her Sisters | (2) Εξαίρετος Woody | ||
| 27 | | James Ivory - A Room with a View | (1) Καλλιεπής ανατομία του βικτωριανού πουριτανισμού | ||
| 28 | | Roland Joffé - The Mission | (0) Μεγάλη χαμένη ευκαιρία αξιοποίησης ενός πρωτότυπου θέματος | ||
| 29 | | David Lynch - Blue Velvet | (2) Ιδιοφυές φιλμ, μοναδικής ευρηματικότητας | ||
| 30 | | Oliver Stone Platoon | (0)Απλοϊκό και σχηματικό πολεμικό φιλμάκι | ||
| 31 | 1987 | John Boorman - Hope and Glory | (1) Ζωντανό και ειλικρινές πορτρέτο της παιδικής ηλικίας | ||
| 32 | | Lasse Hallström - My Life as a Dog | (1) Aξιοσημείωτα αυθεντικό πορτρέτο της παιδικής ηλικίας | ||
| 33 | | Norman Jewison - Moonstruck | (0) Άλλος ένας εκπρόσωπος της χρυσής μετριότητας | ||
| 34 | | Adrian Lyne - Fatal Attraction | (0) Γκροτέσκο και επιδερμικό θρίλερ | ||
| 35 | | Bernardo Bertolucci The Last Emperor | (2)Μεγαλόπνοο και εμβριθές έπος | ||
| 36 | 1988 | Charles Crichton - A Fish Called Wanda | (1) Η πιο αστεία κωμωδία της δεκαετίας | ||
| 37 | | Mike Nichols - Working Girl | (0) Απίστευτα αφελές ρομάντζο | ||
| 38 | | Alan Parker - Mississippi Burning | (0)Aυτο-υπονομευτικά υπερστιλβωμένο εργάκι καταγγελίας | ||
| 39 | | Martin Scorsese - The Last Temptation of Christ | (0) Το έργο ζωής του Marty δεν ευοδώθηκε | ||
| 40 | | Barry Levinson Rain Man | (0)Ανόητη εκδοχή του E.T. για ενηλίκους | ||
| 41 | 1989 | Woody Allen - Crimes and Misdemeanors | (2) Οι ηθικές επιλογές στο μικροσκόπιο του Γούντυ | ||
| 42 | | Kenneth Branagh - Henry V | (1) Προσεγμένη διασκευή του Σαιξπηρικού έργου | ||
| 43 | | Jim Sheridan - My Left Foot | (0) Φοβερή η κεντρική ερμηνεία, ουδέτερη η ταινία | ||
| 44 | | Peter Weir - Dead Poets Society | (2)Υπέροχη δημιουργία του Peter Weir | ||
| 45 | | Oliver Stone Born on the Fourth of July | (0) Μετριότατη ταινία καταγγελίας | ||
| 46 | 1990 | Francis Ford Coppola - The Godfather: Part III | (2) Ταιριαστό κλείσιμο της μνημειώδους τριλογίας | ||
| 47 | | Stephen Frears - The Grifters | (1) Γλαφυρή απεικόνιση του σύγχρονου αμοραλισμού | ||
| 48 | | Barbet Schroeder - Reversal of Fortune | (0) Ενδιαφέρον δικαστικό δράμα | ||
| 49 | | Martin Scorsese - Goodfellas | (2) Σπουδαίος Marty | ||
| 50 | |
| (1) Σχηματικό μεν, όμορφο δε, Western |
Τελικό Άθροισμα: 37
Σκορ Αμερικάνικων Ταινιών: 23
26 σχόλια:
Τελικά κάτι κάνανε...
Το μεσημέρι επιστρέφω για το κράξιμο.
Ολίγιστα έκαναν. Πάλι καλά που ήταν ο Woody Allen (τα 80s ήταν η καλύτερη δεκαετία του), o Marty και ο Peter Weir που έσωσαν λιγάκι την κατάσταση....
Περιμένω μπινελίκια!
Δεν ξαναμιλώ. Έπαθα τρία εμφράγματα με το σχόλιο για τον τελευταίο πειρασμό....
Αχιλλέα, δεν ήθελα να σε πληγώσω αλλά η τραυματισμένη αυτή ταινία δεν απηχεί το όραμα του Marty. O Χριστός κήρυσσε σαν νευρωτικός, ενώ η τανία διστάζει ανάμεσα σε μια ρηξικέλευθη ερμηνεία και μια συμβατική εξιστόρηση της πορείας του. Μοναδική λαμπρή εξαίρεση η σκηνή του τελευταίου πειρασμού που είναι υποβλητικά και ατμοσφαιρικά δοσμένη. Επιπλέον ο μόνος ενδιαφέρων χαρακτήρας είναι ο Ιούδας. Απογοήτευση αλλά σίγουρα ανώτερη από πολλές άλλες ταινίες της λίστας.
Με πρόλαβε ο Αχιλλέας. 2 ο Τελευταίος Πειρασμός. Ταινία που όχι απλά απηχεί το όραμα του δημιουργού, αλλά, αποτελώντας τη μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα του Scorsese, επιβεβαιώνει ολόκληρο το μέχρι τότε έργο του. Στην ηθική που προβάλλει ο Καζαντζάκης επικυρώνεται ολόκληρο το Scorsesικό σύμπαν. Ο σκηνοθέτης βρίσκει το καταλληλότερο γι' αυτόν σενάριο, δεν διστάζει στιγμή και ο Travis, ο Jake και τα άλλα παιδιά (πολύ εθνική μπάσκετ μου θυμίζει αυτό) από αμήχανα κατασκευάσματα γίνονται μικροί Θεοί.
1 το Πέρασμα στην Ινδία, 0 ο Amadeus, 1 το Ran αλλά 2 το Witness, 0 o Bertolucci αλλά 2 το Wanda (σε μια εποχή χωρίς καθόλου χιούμορ), -100 ο Parker, 2 o Branagh, 0 o Costner (κι ας το συμπαθούμε).
Για τον Τελευταίο Πειρασμό, δεν συνδράμω. Προτιμώ μεταμφιεσμένη την μεταφυσικη του Marty παρά σε καθαρή μορφή που την κάνει να φαντάζει, ενίοτε, απλοϊκή και σχηματική.
Zubi, για τις ταινίες που ανέφερες, σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ για το Amadeus και το Last Emperor, που είναι σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες των 80s. Για τον Parker, φυσικά, συμφωνώ (-200), ενώ για τα υπόλοιπα το συζητάμε...
Σκόντο μόνο στον Bertolucci για τον Amadeus είμαι ανένδοτος.
0 το Platoon; Ενταξει μπορεις να το πεις λιγο "φωνακλαδικο", αλλα οχι και μηδεν... Εμενα με αγγιξε παντως...
Τελικα η λιστα των 80s, με βαση τα κριτηρια που εθεσες, ειναι για κλαματα αν τη συγκρινεις με αυτη των 70s... Δεν μπορουσα να το φανταστω σε τετοιο βαθμο ομως!
Αγαπητέ Θεραπευτή, το "0" του Platoon ήταν στην κλίμακα 0-2, σε μια ευρύτερη κλίμακα σίγουρα δεν θα είχε αυτόν τον βαθμό. Το Platoon, αντιθέτως, εμένα δεν με συγκίνησε. Αντιμετωπίζει την "σύγκρουση" στις τάξεις των στρατιωτών με όρους καλού-κακού, η υποτιθέμενη απώλεια της αθωότητας του ήρωα δεν συγκροτείται με πραγματικούς όρους, η γραφή είναι ανέμπνευστη και μελοδραματική, υποταγμένη σε προκατασκευασμένες ιδέες και καταστάσεις. Καλές οι προθέσεις του Στόουν, όμως το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει.
>>Zubi, Το Αmadeus είναι ταινιάρα και το γέλιο του Μότσαρτ μοναδικό!
Αν σε προλάβαινα θα έγραφα ότι και σε κλίμακα 0-10 πάλι κοντά στην κουλούρα θα ήταν το Platoon :p.
Το Amadeus απ' την άλλη πιάνει βάση αλλά υποβιβάζει μοναδικά ολόκληρο Mozart, χώρια που ολόκληρη η κατασκευασμένη ιστορία της κόντρας του με το Salieri (και με ανεστραμμένους τους πραγματικούς της όρους) δεν πείθει ούτε στιγμή.
Ακόμη κι αν δεχτώ τον μύθο πάνω στον οποίο στηρίζεται η ταινία του Forman:
Α. Οι δύο αντίπαλοι στην ταινία τεντώνονται όσο δεν πάει, σε μια άρτια βέβαια παραγωγή (περί production values ο λόγος) αλλά με προβληματική επιπέδου γυμνασίου.
Β. Ο Forman του Amadeus δεν παύει να είναι Forman σε παρακμή.
C. Εγκαινιάζει την ανόητη σειρά βιογραφιών που είδαμε φέτος σε τι τέλμα έχει ρίξει τον σκηνοθέτη.
D. Προτιμώ 1000 φορές Joffe, Woody και τηρουμένων των αναλογιών θα έπρεπε να είναι εκτός συναγωνισμού ο David Lean.
Απαντώ αμέσως στις αιτιάσεις σου για το Amadeus.
A. Η τανία μόνο επιφανειακά αφορά την αντιπαλότητα Salieri, Mozart. Δεν είναι μια παρτίδα σκάκι με τον καλύτερο να κερδίζει, αλλά ο Salieri αποτελεί εκπρόσωπο στον κόσμο της ταινίας της καλλιτεχνικής μετριότητας. Αυτή η μετριότητα είναι με την οποία έρχεται σε σύγκρουση ο Mozart και η οποία δεν εντοπίζεται αποκλειστικά στο πρόσωπο του Salieri. Eξάλλου ο Salieri, όπως δείχνει η ταινία, ελάχιστα έβλαψε τον Mozart, o oποίος είχε πέσει σε δυσμένεια κυρίως επειδή ελάχιστοι μπορούσαν να εκτιμήσουν το αντισυμβατικό και υπερπληθωρικό ταλέντο του.
Η ταινία σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τον Μότσαρτ, ούτε φυσικά ταυτίζεται με τον Salieri, αν και η οπτική του είναι αυτή που ξετυλίγει την αφήγηση. Πρόκειται περί ευφυέστατου ευρήματος του Φόρμαν:
Μια μετριότητα αφηγείται την ιστορία μιας μεγαλοφυϊας και έτσι εμείς, ως θεατές, αποκτούμε ξεκάθαρη εικόνα για το πως το μουσικό κατεστημένο έβλεπε τον Μότσαρτ. Το επίτευγμα όμως έγκειται στο ότι ο πραγματικός Μότσαρτ ξεφεύγει από τις παρωπίδες του Salieri και αυτό διακριτικά αφήνει να φανεί η ταινία, μέσω ορισμένων εξόχων σκηνών όπου η ανθρώπινη ποιότητα του Μότσαρτ αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο και το τραγικό της τέλος αγγίζει τον θεατή χωρίς μελοδραματισμούς (η θαυμάσια σκηνή της ταφής του Μozart σε ομαδικό τάφο είναι χαρακτηριστική)
Β. Ο Forman ουδέποτε παρήκμασε. Ούτε έκανε βιογραφίες, δεν τον ενδιαφέρει το είδος.
C. Aν υποννοείς το Goya's Ghosts που κάθε άλλο παρά βιογραφία ήταν, είχα ανεβάσει στο παρελθόν κείμενο το οποίο σε περιμένει!
D. Τους Lean, Joffe δεν τους καταμέτρησα στις αμερικάνικες ταινίες. Με μεγάλη δυσκολία μεταξύ Φόρμαν και Lean θα διάλεγα Forman!
Αφού διάβασα και τον Goya ανταπαντώ:
Η λέξη βιογραφίες αν και μπήκε για να δηλώσει τις παρόμοιου τύπου και προσανατολισμού ταινίες που κατά συρροή σκορπάει ο Forman, εμπεριέχει και το είδος μέσα της. Αν υπήρχε μόνο ο Goya, o Amadeus και o Valmont (και όχι οι σύγχρονοί μας Kauffman και Flynt) ίσως... Η επιμονή στους ελευθεριακούς στην πλειοψηφία τους χαρακτήρες προφανώς υπερβαίνει το καλούπιασμα σε είδη, τα φιλμ όμως και ειδικά τα δύο προτελευταία παραμένουν σε μεγάλο βαθμό βιογραφικά.
Αν έκρινα βιογραφικώς το Mozart, κουλούρα στρογγυλή. Αλλά επειδή συμφωνώ στον συμβολισμό που και εσύ προτείνεις δέχομαι ότι ο Forman έφτασε στο Hollywood κομματάκι αγανακτισμένος. Ένα μέρος που οι μετριότητες είχαν τα πάντα ενώ στην Τσεχία, λίγο πριν τη φυγή, για να βγάλεις ταινία έπρεπε πρώτα να καταφέρεις να μην συλληφθείς. Δέχομαι επίσης στο σύνολο του έργου τη συνήθη αντιπαράθεση κατεστημένου και ελεύθερου ανθρώπου, σχήμα που χρησιμοποίησε μανιωδώς. Δυσκολεύομαι όμως να χωνέψω ότι η ιδιοφυΐα που γέννησε το Firemen's Ball (η κορυφαία του για μένα) ξεπέφτει σε απλά θεωρητικές πολιτικές αλληγορίες, προβάλλοντας μάλιστα σε ορισμένες στιγμές τους νεοφιλελευθεριστικές τάσεις και ροπές. Μια ταινία του Forman δεν στερείται ποτέ βάθους και ποιότητος, η παρακμή στην οποία αναφέρομαι είναι δυστυχώς ιδεολογική.
Το κακό για μένα όπως καταλαβαίνεις είχε ήδη αρχίσει απ' το εξαιρετικό κατά τ' άλλα One Flew Over... Έχοντας "συνηθίσει" (βλέποντας δηλαδή τι προηγείται της αμερικανικής καριέρας του) έναν σπάνιας οξύτητας σκηνοθέτη (αποθεώνω ολόκληρο το τότε κίνημα της Πράγας, μιλάω για την εποχή πριν την σοβιετική επέμβαση) ξενερώνω κομματάκι όταν τον βλέπω απ' την πολιτική αφύπνιση να περνάει στην κοινωνική καταγραφή ακόμη κι αν με τα λεφτά των Αμερικάνων παραγωγών κατάφερε να γίνει 2 φορές πιο "καλλιτέχνης". Οι ταινίες του απ' το 79 και μετά μου κάνουν κάτι σε "ήμουνα νιος και γέρασα" και οι χαρακτήρες-σύμβολα σε ωραιοποιημένες εκδοχές τους.
Αν πάρω τις ταινίες του με τη σειρά στο Amadeus νιώθω ότι χάνω μια για πάντα τον φλογερό Τσεχοσλοβάκο Milos και μένω με τον λιγότερο τολμηρό -αμερικανιστί- Forman.
Σε έναν γενικό υποβιβασμό θεματικής πιστεύω πως υποβιβάστηκαν και μερικοί απ' τους πρωταγωνιστές του. Πιο πολύ απ' όλους ο Mozart.
Μακάρι να εχω συχνότερα τέτοια σχόλια στο blog!
Γράφεις:
Δυσκολεύομαι όμως να χωνέψω ότι η ιδιοφυΐα που γέννησε το Firemen's Ball (η κορυφαία του για μένα) ξεπέφτει σε απλά θεωρητικές πολιτικές αλληγορίες, προβάλλοντας μάλιστα σε ορισμένες στιγμές τους νεοφιλελευθεριστικές τάσεις και ροπές.
Διαφωνώ κάθετα στα περί ξεπεσμού. Μια πολιτική αλληγορία de facto είναι αφενός θεωρητική και αφετέρου δεν αρκεί από μόνη της να δώσει κύρος ή να απαξιώσει μια ταινία. Αυτό που προσδίδει αξία ή οχι σε μια τέτοια είναι το πως θα καταφέρει ο σκηνοθέτης να δραματοποιήσει το σχήμα που τον ενδιαφέρει. Εγώ πιστεύω ότι ο Forman, τουλάχιστον στις μεγάλες του στιγμές (Cuckoo's est, Amadeus, Larry Flynt, Goya) το καταφέρνει άψογα.
Αντιλαμβάνομαι από την άλλη τη διαφοροποίηση του ύφους του Forman από την πρώτη του περίοδο. Σίγουρα οι συνθήκες είναι αλλιώτικες και οι επιταγές της βιομηχανίας εξίσου άτεγκτες με αυτές της κομματικής γραφειοκρατίας. Εγώ προσωπικά αναγνωρίζω τη σφραγίδα του Φορμαν και στις δύο περιόδους.
¨Ενα σχόλιο περί ιδεολογικής ατολμίας. Οι αμερικάνικες ταινίες του Φόρμαν κάθε άλλο παρά άτολμες είναι. Δεν είναι δημαγωγικές, ούτε φωνασκούν σαν του ¨Ολιβερ Στόουν, αλλά αναπτύσσουν επίμονα και διακριτικά τις παραμέτρους του θέματός τους. Μερικές μάλιστα είναι αρκετά προχωρημένες. Ποιος μπορεί να γυρίσει ταινία σήμερα με πρωταγωνιστή κάποιον σαν τον Larry Flynt σε μια περίοδο που ούτε μια ερωτική σκηνή της προκοπής δεν μπορεί να δει κανείς στο Αμερικάνικο σινεμά; Αυτό που πιστεύω ότι δεν τις καθιστά πλεόν δημοφιλείς (έχω επίγνωση του γεγονότος ότι είμαι από τους ελάχιστους υποστηρικτές του) είναι ότι παρουσιάζει τους χαρακτήρες τους περισσότερο ως φορείς ιδεών και τάσεων στο εκάστοτε Ιστορικό πλαίσιο παρά ως αυθύπαρκτες ανθρώπινες προσωπικότητες.
(άλλο ένα κείμενο για τον Φόρμαν υπάρχει εδώ)
Κι όμως ο Forman έκανε ταινίες στα όρια του πολιτικού ακτιβισμού. Αλλά ο άνθρωπας πέρασε απ' την πράξη στη θεωρία και μάλιστα με τρόπο άσχημο. Το παράπονό μου έγκειται στο ότι κάποτε αυτός κι οι όμοιοί του ανατολικοί κατάφεραν κάτι το μοναδικό. Απ' το Amadeus και μετά το όραμα πεθαίνει και γίνεται καλλιτεχνικός φαφλατισμός.
Ορθά τα όσα λες για την πολιτική αλληγορία, αλλά ο Forman απέδειξε πως μπορούν να ξεπεραστούν. Επειδή ξέρω πως με καταλαβαίνεις προβαίνω σε μια μάλλον αχρείαστη διευκρίνιση: σε πολιτικά αιχμηρές καριέρες, δεν συγχωρώ το πισωγύρισμα. Δεν έχω την απαίτηση ούτε περιμένω να δω Πεθαίνοντας στα 30 ή Σαλά ή Χορούς Πυροσβεστών από πολιτικά ενεργούς δημιουργούς ούτε απαξιώνω αλληγορικές ταινίες του παρελθόντος (για κάποιο λόγο την ώρα που το 'γραφα αυτό μου ήρθε το Monsieur Verdoux). Ξέροντας όμως τι τύπος ήταν κάποτε ο Milos και τι μου βγάζει τώρα... ε διαβρωμένος.
Η δραματοποίηση στην αγενή μας τέχνη έχει καταντήσει όντως το ζητούμενο. Η θέση έχει εξασθενήσει.
Η ουσιαστικότερη διαφορά μας ίσως.
Άτολμες δεν τις λέω κι εγώ τις ταινίες του Forman, σίγουρα όμως λιγότερο "ενοχλητικές". Και προς θεού καθόλου δημαγωγικές, ο σκηνοθέτης συνεχίζει προσωπικά στο σινεμά του.
Στο Oracle of Kevin Bacon βρήκα 2 6αρηδες. :p
Λοιπόν, έτσι, αναμνηστικά, εμένα οι πόντοι μου βγαίνουν + 18 απ' τους δικούς σου.
Πάω στο '70....
>Φίλε μου Ζubi, εκτιμώ τα αυστηρά σου κριτήρια και αντιλαμβάνομαι την απογοήτευσή σου για την μη υλοποίηση των προσδοκιών σου. Από την άλλη, στο πλαίσιο του αμερικάνικου σινεμά, θα συμφωνήσεις πιστεύω ότι μια ταινία του Μίλος ξεχωρίζει σαν μύγα μέσα στο γάλα.
>Φίλε μου Ηλία, θαυμάζω την γαλαντομία σου! Εγώ είμαι με τον Zubi αναφορικά με την συνεισφορά των 80s -καλύτερα να εξέλειπαν!
Κάποια μεγάλη διαφορά με τα δικά σου δε βλέπω να έχω, κανένα μηδενικό σου δεν έχω 2 και το αντίστροφο. Και με τον Forman είμαι μαζί σου. Όσο για το +18 του Ηλία ή δε τα πάει καλά με τα μαθηματικά ή βαθμολογεί με άριστα το 5. Κακή, πολύ κακή δεκαετία για το σινεμά, τουλάχιστον ήταν καλη μουσικά :)
Προβλέπω σκοτωμό στα 90s
Καλησπέρα Μπουκάτσα.
Μιας και δεν είχα κάτι άλλο ιδιαίτερο να προσθέσω στην περιεκτικότατη απάντησή σου στη δεκαετία του '70, προχωρώ σε σχολιασμό του '80 που ελπίζω να είναι εύστοχος και ευπρόσδεκτος.
Μηδενίζω τον Μαλ (γιατί έχει κάνει και πολύ καλυτερες δουλειές, παρ'όλο που η ταινία αυτή είναι αρκετά καλή), βάζω 2 στον Ίντι (έλα τώρα, καμιά άλλη αμιγώς ψυχαγωγική ταινία δεν επηρέασε τόσο την περιπέτεια σήμερον). Στο '82 έχω τις πιο πολλές μάλλον διαφωνίες: 2 σε ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ (το θεωρώ κλασσικό), 1 σε ΤΟΥΤΣΙ κι Ε.Τ. (το πρώτο ήταν η καλύτερη ταινία με αυτήν την ιδέα, το δεύτερο γιατί είναι απλά όμορφο-από ό,τι καταλαβαίνω αντιπαθείς τον εμπορικό Σπίλμπεργκ!) και 2 σε ΓΚΑΝΤΙ (περισσότερο λόγω ταινίας παρά σκηνοθεσίας που είναι εν μέρει αυτά που είπες). 1 στο κύκνειο άσμα του Λιν (περισσότερο φιλολογίζον από όσο θα έπρεπε, αν και με εξαίσιες ερμηνείες και στιγμές), 1 σε ΑΦΡΙΚΗ (κυρίως λόγω ερμηνευτικής διεύθυνσης), 1 σε ΧΑΝΑ (μμμ, σταλίτσα υπερεκτιμημένο), 2 σε ΑΠΟΣΤΟΛΗ (ίσως ο μόνος που την εκτιμάει τόσο πολύ, σνιφ), 2 σε Στόουν (όχι και τόσο επιφανειακό, μερικές στιγμές είναι μεγαλειώδες), 0 σε Χάλστρομ (άχρηστος σκηνοθέτης που τον προώθησε το σύστημα), 0 στην αμερικανοποημένη βρετανικότητα της ΓΟΥΑΝΤΑ, 2 σε RAIN MAN (εχω ξαναπεί γιατί!), 1 σε Μάρτι του ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ κι ας έχει ελλείψεις, 1 σε ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ (αν δεν ήταν ο Γουίλιαμς, κάποιες υπέροχες στιγμές και το φινάλε θα έπιανε φούντο) και 2 σε Κόστνερ (πωωωω, τι μουσική, τι ταινιάρα).
Αυτά προς το παρόν.
Costello, ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για το σχόλιό σου (πάλι δεν κατάφερα να απαντήσω εγκαίρως -δύσκολες μέρες)
Ο Μαλ όντως έχει κάνει καλύτερες ταινίες, όμως αυτή είναι η καλύτερη δουλειά του επί αμερικάνικου εδάφους. Spielberg και Σία όπως καταλαβαίνεις αντιπαθώ, κυρίως γιατί αυτός (με τον Lucas) εφήυρε το popcorn cinema με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε όλοι σήμερα, το Tootsie είναι τηλεοπτικής λογικής παρά τις καλές ερμηνείες, όπως και το Γκάντι, δυστυχώς, που είναι σε πλήρη αντιδιαστολή με το κινηματογραφικότατο κύκνειο άσμα του David Lean (υπόδειγμα επικής αφήγησης). Ο Χάλστρομ αποδείχτηκε όντως άχρηστος, όμως η πρώτη του ταινία έχει κάτι το αυθεντικό που απουσιάζει από όλες τις επόμενές του, οι μεγαλοσχημίες του Στόουν δεν είναι ακριβώς του γούστου μου, αναγνωρίζω όμως την προσπάθεια του Marty αν και προσωπικά δεν με ικανοποίησε, το Rainman είναι για μένα το απόλυτο μηδέν, η Χάνα είναι από τους απολαυστικότερους Woody ever (achilles πού είσαι;), η Αποστολή χαμένη ευκαιρία παρά το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα και τους πρωταγωνιστές, η Wanda αποτελεί κωμωδία αναφοράς, βρετανικότατη (σκηνοθέτης με υπηρεσία στο είδος και ο μισός στόλος των Monty Python), συμπαθώ χωρίς να λατρεύω τον Κόστνερ ενώ η ταινία του Weir αποπνέει μια μαγεία που διαφεύγει από παρόμοιες προσπάθειες.
Καλησπέρα Γιώργο, και συγγνώμη αν κι εγώ με τη σειρά μου άργησα να απαντήσω. Βλέπεις, δυστυχώς όλοι έχουμε δύσκολες μέρες :)
Λοιπόν, υποκειμενικά μιλώντας, θεωρώ καλύτερη αμερικάνικη δουλειά του Μαλ το DAMAGE, παρ'όλο που ο Στίβεν και η κομπανία του είναι υπεύθυνοι για το φαινόμενο μαζικής αποχαύνωσης με τον μηχανισμό λαϊκής κινηματογραφικής διασκέδασης ονόματι μπλοκμπάστερ ας μην ξεχνάμε ότι ταυτόχρονα παρέδωσαν μερικούς αυθεντικά μαγικούς φανταστικούς κόσμους για πολλούς, το ΤΟΥΤΣΙ μπορεί να είναι εν μέρει "τηλεοπτικό", ωστόσο σίγουρα δεν ισχύει το ίδιο για τον ΓΚΑΝΤΙ (ο Ατένμπορο μάλιστα είπε ότι δεν ήθελε να γίνει σκηνοθέτης στο επάγγελμα, αλλά να σκηνοθετήσει αυτήν την ταινία και μόνο) και δε θεωρώ αμιγώς επικό τό ύφος του Λιν στην τελευταια του ταινία. Ο Χάλστρομ απλά ακολουθεί ένα πιτσιρίκι με την κάμερά του και δεν κάνει τίποτε άλλο, ο Στόουν μάλλον έγινε (υπερβολικά) μεγαλόσχημος μια δεκαετία αργότερα, σηκώνω τα χέρια ψηλά στον RAINMAN παρ'ότι ο μόνος υποστηρικτής της (γιατί τόσος πόλεμος;;), για εμένα το θέμα της ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ αποδόθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (και αποτελεσματικότατα θα έλεγα), η ΧΑΝΑ έχει υπερεκτιμηθεί κατά τη γνώμη μου, τρέφω μια προσωπική αντιπάθεια στη ΓΟΥΑΝΤΑ που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου βγάζει αίσθηση αμερικανοβρετανιάς, τέλος ο Γουίερ θα με άγγιζε αν δεν άρχιζε τους λαϊκισμούς του (που στην ταινία υπάρχουν αρκετοί).
Αυτά προς το παρόν. Αναμένω ευχαρίστως απάντηση.
Υ.Γ.: Δε θυμόμουνα το TENDER MERCIES που ανέφερες, οπότε το νοίκιασα από ένα βίντεοκλαμπ για να μην έχω ελλείψεις στη λίστα. Τζάμπα το δίευρω, χειρότερο κι από ΑΤΙΘΑΣΑ ΝΙΑΤΑ ήταν.
Πάντα καλοδεχούμενα τα σχόλιά σου αγαπητέ Costello.
Βλέπω ότι συμφωνούμε ότι διαφωνούμε αναφορικά με τις παραπάνω ταινίες. Θα επιθυμούσα το Γκάντι να είχε πέσει στα χέρια κάποιου κινηματογραφικότερου σκηνοθέτη καθώς είμαι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα θα ήταν μύριες φορές συναρπαστικότερο. Πιστεύω ακράδαντα, επίσης, ότι ο Weir ουδέποτε στην καριέρα του έπεσε σε εύκολους λαϊκισμούς όπως του προσάπτεις και ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών αποτελεί πρότυπο μη ευτελισμού ενός πιασάρικου θέματος. Η σκηνοθεσία του είναι πρωτίστως ατμοσφαιρική και εγκρατής, καταφέρνοντας έτσι οι δραματικές κορυφώσεις του σεναρίου να μην φαντάζουν ξεκάρφωτες και υπερβολικές, όπως θα γινόταν στα χέρια κάποιου σαν τον Spielberg, με άμεσο αποτέλεσμα τη γνήσια συγκίνηση του θεατή.
Είμαι απολύτως σύμφωνος για την ασημαντότητα του Tender Mercies.
Y.Γ.
Μια μικρή διόρθωση/διόρθωση σχετικά με όσα αναφέρθηκαν για τον Luis Malle από τον αγαπητό Costello. To όντως πολύ δυνατό Damage είναι 100% αγγλική παραγωγή και όχι αμερικάνικη.
Καλησπέρα Μπουκάτσα και συγγνώμη αν καθυστέρησα να δημοσιεύσω την άποψή μου-το θεωρώ απαράδεκτο από μέρους μου, μιας και τον τελευταίο καιρό ήμουν πολύ δραστήριος δικτυακά.
Λοιπόν, το ΓΚΑΝΤΙ αν έπεφτε σε Λιν, Τσιμίνο ή-ας πούμε-Μαλίκ θα έδινε πραγματικό αριστούργημα. Πάντως ο Ατένμπορο τα κατάφερε πάρα πολύ καλά για τα δεδομένα του είναι η αλήθεια. Ο Γουίαρ ψιλοεκβίασε το σιναίσθημα νομίζω σε αρκετά σημεά των ΠΟΙΗΤΩΝ (η αυτοκτονία του μαθητή, οι "νοσταλγικές" εικόνες των συγκεντρώσεων των μαθητών, οι κάπως ωραιοποιημένοι διάλογοι), αν και ευτυχώς ξελασπώθηκε από τον Γουίλιαμς και από πολλές άλλες στιγμές που απέδειξε την ευκολία του αποφυγής συναισθηματικών παγιδών μέσα στην ταινία (όπως την απόλυση του δασκάλου) με κυριότερο σημείο, όπως αναφέρεις σύ τις κλιμακώσεις.
Γκαφάρα έκανα για το DAMAGE, οπότε μάλλον το ATLANTIC CITY θα επέλεγα για καλύτερη αμερικάνικη δουλειά του Μαλ τελικά.
Χάρηκα που τα ξαναείπαμε. Το επόμενο ποστ μάλλον το προβλέπω στα '90s.
Aγαπητέ Costello, σ' ευχαριστώ για τα εποικοδομητικά σου σχόλια και σε περιμένω στα 90s!
Υπερεκτιμημένη η Χάνα;;; Costello σ'ευχαριστώ, διαβάζοντας αυτό ξεπέρασα αμέσως το καταραμένο hangover.
Ωστόσο συμφωνώ για το κύκλο των χαμένων τροβαδούρων αλλά διαφωνώ με την κολοσσιαία βαρεμάρα που λέγεται Γκάντι.
Δημοσίευση σχολίου