Πρόκειται για ένα από τα χαρακτηριστικότερα γουέστερν της πρώτης περιόδου του Tζων Φορντ. Ο σπουδαίος αυτός ποιητής της Άγριας Δύσης διακατεχόταν ακόμη από ανεπιφύλακτο οπτιμισμό για την κατάκτηση της δύσης και τη σταδιακή μετατροπή της ερήμου σε κήπο, την τελική κατίσχυση του πολιτισμού έναντι της βαρβαρότητας και της αναρχίας. Η "πρόοδος" που επιφέρει ο εποικισμός της δύσης αντιμετωπίζεται εδώ εξ' ολοκλήρου με θετικά πρόσημα και δίχως έμφαση στις παράπλευρες συνέπειές της, με τις οποίες θα καταπιαστεί στα επόμενα και πληρέστερα έργα του. Στην ταινία φορείς του αναγκαίου εκπολιτισμού της δύσης είναι τόσο ο ακέραιος προασπιστής της νομιμότητας και των θεσμών σερίφης Wyatt Earp, ένας από τους θρύλους της αμερικάνικης (μυθ)ιστορίας, όσο και η εκλεπτυσμένη δασκάλα Clementine της οποίας η μελλοντική συμβολή στην εδραίωση των θεσμών διαμέσου της Παιδείας είναι ενδεχομένως σημαντικότερη και ανθεκτικότερη από αυτή του Earp. Εξ' ου και στην ταινία η Clementine αποτελεί περισσότερο ένα σύμβολο, ένα ιδανικό του οποίου η διάδοση είναι υψίστης σημασίας για την τιθάσευση της άγριας ανθρώπινης φύσης, και λιγότερο ένας χαρακτήρας όπως ο Wyatt Earp και ο μοναδικός Doc Holliday, ο μόνος που έχει διασχίσει και τους δύο αντικρουόμενους κόσμους.
Ο Φορντ αφηγείται την ιστορία του λιγότερη έμφαση στην πλοκή και περισσότερη στην επισήμανση μικρολεπτομερειών και στη λεπτή, αλλά διεξοδική, χαρακτηρολογία. Πρόκειται περισσότερο για μια μικρογραφία μιας πλευράς της Άγριας Δύσης παρά για μια ιστορία εκδίκησης με φόντο αυτή. Στην ταινία αφθονούν σκηνές με στιγμιότυπα της καθημερινότητας, ασήμαντα καθ' αυτά μεμονωμένα που, όμως, συλλογικά αποκτούν σημασία στην ανασύσταση του μικρόκοσμου που επιχειρεί και επιτυγχάνει ο Φορντ. Ο Φορντ είναι ίσως ο πιο εικαστικός των κλασσικών σκηνοθετών Γουέστερν και, παρά το γεγονός ότι η ταινία εμπεριέχει εμβόλιμες σκηνές γυρισμένες από άλλα χέρια κατά παραγγελία του διαβόητου Darryl Zanuck, καταφέρνει να δώσει ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα γουέστερν της χρυσής εποχής του Χολυγουντ, το οποίο χωρίς να διαθέτει την πολυπλοκότητα των αντιστοίχων του Howard Hawks, εμπεριέχει μερικές από τις ομορφότερες στιγμές του είδους.
15 σχόλια:
Το ίσως στην πρόταση με τους εικαστικότερους των γουέστερν σε σώζει. :p
Το αφαιρώ λοιπόν! Ποιος πιστεύεις ότι τον συναγωνίζεται εικαστικά; Υπάρχει ομορφότερο (εικαστικά) γουέστερν από το Τhe Searchers;
Αν ο Zubi εννοεί τον Mann, τον σώζει.
Πέραν τούτου, ολοένα πείθομαι πως πρέπει να επιταχύνω τις διαδικασίες του γνωστού θέματος.
Ακόμη πέραν τούτου, νοιώθω υπέροχα να συναντώ έναν αδελφό σε τούτο το (πρώτο) πεθαμένο κινηματογραφικό είδος.
Λες το 3.10 to Yuma να το ξαναβάλει στον χάρτη;
Αφηγηματικά ο Howard Hawks ήταν άπαικτος. Ασύγκριτος storyteller, σε βούταγε μέσα στην ιστορία και το καταδιασκέδαζες. Αλλά εικαστικά, ούτε συζήτηση. Συμφωνώ απόλυτα με Μπουκάτσα, ο Ford ήταν κορυφαίος - και ίσως όχι μόνο στο western.
Είναι αδικία αυτό το πράμα, μια κουβέντα λέμε και κατ' ευθείαν μπαμ το Searchers, το οποίο δεν είναι το καλύτερο μόνο εικαστικά, είναι το καλύτερο western ever (άντε μαζί με το Rio Bravo αφού είπατε και για τον Hawks).
Ηλία μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι αλλά δεν εννοώ αυτόν.
Ξέρω ότι δεν θα σας αρέσει αλλά θα πάω με την μανιέρα του Sergio. Για να μην βάλω και το συζυγή Kurosawa στο παιχνίδι...
Ηλία μου, σινεφίλ ενωμένοι, το γουέστερν ποτέ δεν πεθαίνει! Θα είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από το 3.10 to Yuma αν δεν το σκηνοθετούσε ο απονευρωμένος Mangold. Το καλύτερο γουέστερν των τελευταίων χρόνων παραμένει το εκπληκτικό The Proposition. Περιμένω αδημόνως τα δικά μας περαιτέρω...
Αχιλλέα μου, ταυτιζόμαστε απόλυτα για μια ακόμη φορά. Είδες τι κάνει ο πολύς Μarty;
Zubi, μα δεν είναι μόνο το The Searchers! O Ford έχει άπειρα εκλεκτά δείγματα. Το αγαπημένο μου από αυτόν είναι το The man who shot Liberty Valence...
Του Λεόνε μου αρέσουν αν και αρκετά λιγότερο από αυτά των τριών κλασσικών (Mann, Ford, Hawks). Τα βρίσκω περισσότερο μανιερίστικα φορμαλιστικά παρά εικαστικά.
Μπουκάτσα βρήκα την πρώτη μας μεγάλη διαφωνία καθώς θεωρώ το The Man who shot Liberty Valance το πιο αδύναμο απ' την καλή περίοδο του σκηνοθέτη (για να μην παρεξηγηθώ καλή περίοδο ονομάζω αυτή που μαζί με τον Ford μεγάλωνε και το είδος, οτιδήποτε μετά mid40s - όχι ότι είχε τίποτα κακό πιο πριν ο άνθρωπας).
Επίσης συμφωνώ ότι ο τρισμέγιστος Ford δεν είχε μόνο το Searchers αλλά τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην εν λόγω ταινία, που τη βάζει πάνω απ' οτιδήποτε άλλο στα western. Την έβαλες στην αρχή μιας κουβέντας, μου έβαλες χειροπέδες, τέλειωσα εκεί.
Τέλος για τον Sergio πιστεύω πως με τις ταινίες του ειδικά το Una
Serra, έφτασε στα όρια της την απεικόνιση και εν γένει την σκηνογραφία του είδους. Και κυριολεκτικά αν τα πάρουμε τα όρια η κάμερα ούτε πιο κοντά μπορεί να πάει και δύσκολα θα ανοίξει και περισσότερο. Ίσως ο κλασικός Ford να ήταν πιο σωστός αλλά εικαστικά προτιμώ τους καταραμένους του Leone με τα πελώρια μάτια και το στραβό τους ίσκιο.
Λες κι είμαι σπίτι μου:
"Τα βρίσκω περισσότερο μανιερίστικα φορμαλιστικά παρά εικαστικά."
Αν το εννοείς όσο θετικότερα γίνεται, συνάδω απολύτως και δια αυτού απαντώ στον Zubi.
Και:
"με τα πελώρια μάτια και το(ν) στραβό τους ίσκιο."
Τι υπέροχη φράση!
Πόσο γεμίζω κάτι φορές που σας διαβάζω...
Η ωρα του αντιο στον Νικο Νικολαιδη...
zubi, το The Man who shot Liberty Valence είναι μαζί με το Rio Bravo το αγαπημένο μου γουέστερν και το βλέπω τακτικά! Είναι προάγγελος αυτών του Σαμ Πέκινπα αλλά και του Κλιντ και δύσκολα μπορώ να φανταστώ το σινεμά τους αν δεν είχε προηγηθεί αυτό.
Ωραία όσα έγραψες περί Λεόνε αν και οι προτιμήσεις μας διαφέρουν. Ίσως ένα υποτιθέμενο director's cut του Once upon a time in the west να αποτελούσε ένα από τα αριστουργήματα του είδους, ωστόσο στην παρούσα, αφηγηματικά ασθμαίνουσα, μορφή μάλλον στην κατηγορία της μεγάλης άρρωστης ταινίας κατατάσσεται..(ειρωνεία αλλά το αγαπημένο γουέστερν του Λεόνε από αυτά του Φορντ είναι το The Man who....!)
Ηλία μου, μάλλον θα πρέπει να ετοιμάσουμε καμιά western κόντρα στο κοντινό μέλλον...
Συμφωνούμε τουλάχιστον στην αρρώστια του Leone και στο γιγάντιο Rio Bravo. (Rio Bravo, Searchers>Johnny Guitar>the rest)
Ray rules
Για τον Kurosawa δεν σας βλέπω να λέτε τίποτα. Btw σαν σήμερα τον χάσαμε.
Ray!! Τα πες όλα Zubi!! Θεός ο τύπος, το Johnny Guitar είναι μεγάλη αγάπη. Χρώμα, χρώμα, χρώμα!! Και η τίγρης σε κέφια!
Το Rio Bravo είναι τόσο διασκεδαστικό. Μια παρέα είμαι πια με τα παιδιά, χιχι!!
Εννοείται πως θεωρώ και εγώ το Johnny Guitar ένα από τα εκλεκτότερα western. Μου άρεσε αρκετά και το The true story of Jesse James του Nick Ray (να είχε και καλύτερο cast..). Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν και από ένα καλό γουέστερν στην πλάτη τους...
Ζubi, καταλαβαίνω πως το θέτεις για τον Κουροσάβα, αλλά βρίσκω την προβληματική του αρκετά ξένη από αυτή του γουέστερν. Γι' αυτό και δεν έκανα κάποια αναφορά....
Το One-Eyed Jacks αρέσει αλήθεια σε κανέναν;
Εμένα μου άρεσε πολύ! Περιμένω να βγει σε κάποια προσεγμένη έκδοση σε DVD ωστε να το ξαναπολαύσω.Άλλη μια μεγάλη "άρρωστη" ταινία...
Δημοσίευση σχολίου