American cinema in the 70s
Αποφάσισα να προχωρήσω σε ένα παράτολμο και μάλλον ανώφελο πείραμα. Θα προσπαθήσω να κάνω μια αποτίμηση των τριών τελευταίων δεκαετιών του αμερικάνικου κινηματογράφου χρησιμοποιώντας ως οδηγό τις ταινίες που είχαν προταθεί κάθε χρονιά για Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Κάθε ταινία θα βαθμολογείται στην κλίμακα 0-2, όπου το 2 σημαίνει ότι πρόκειται για κλασσική δημιουργία, άξια της όποιας φήμης της, 1 για ταινία που είναι αναμφίβολα αξιόλογη αλλά όχι απαραίτητα και αδιαφιλονίκητο αριστούργημα, ενώ το 0 αναφέρεται σε ταινίες, όχι απαραίτητα μέτριες ή κακές, αλλά που δεν πιστεύω ότι έχουν θέση σε μια δεκάδα, πόσο μάλλον πεντάδα, με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Μερικές μεθοδολογικές παρατηρήσεις προκειμένου να προλάβω τυχόν ενστάσεις/αντιρρήσεις:
- Η ακόλουθη λίστα δεν έχει απόλυτη σημασία παρά σχετική. Σίγουρα υπάρχουν πάμπολλες κλασσικές ταινίες που δεν προτάθηκαν σε κάθε δεκαετία, ωστόσο έκανα την παραδοχή ότι οι αβλεψίες και οι αστοχίες της Ακαδημίας είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ισοκατανεμημένες χρονικά. ¨Ετσι, λ.χ., δεν υπάρχει κάποιος αποχρών λόγος η Ακαδημία να αγνόησε περισσότερα αριστουργήματα στην δεκαετία του 80 από ότι στη δεκαετία του 90, εκτός και αν κάποιος προσκομίσει στοιχεία για αυξημένη άνοια μεταξύ των μελών της στην επίμαχη περίοδο.
- Οι βαθμοί των 50 καταγεγραμμένων ταινιών θα αθροίζονται και θα αφαιρούνται από το τελικό άθροισμα οι μη αμερικάνικες ταινίες. Νικήτρια θα αναδειχτεί η δεκαετία με το μεγαλύτερο αναλογούν σκορ.
- Επέλεξα το Οσκαρ Σκηνοθεσίας γιατί θεωρώ το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας εντελώς αναξιόπιστο και περισσότερο δέσμιο εξωκινηματογραφικών σκοπιμοτήτων.
- Έιναι αυτονόητο ότι αυτές δεν είναι απαραίτητα και οι καλύτερες ταινίες της κάθε δεκαετίας, σίγουρα όμως δεν είναι και απορριπτέες. Με ενδιαφέρουν κυρίως οι συγκρίσεις και όχι οι απόλυτες κατατάξεις. Γι' αυτές υπάρχουν π.χ. οι λίστες του AFI. Θέλω να εξακριβώσω κατά πόσο θα επαληθευτούν οι κυρίαρχες αντιλήψεις για την ανωτερότητα του σινεμά των 70s έναντι των επομένων δεκαετιών.
- Παρακαλώ να μην λάβετε τοις μετρητοίς τα μονολεκτικά μου σχόλια (επαναλαμβάνω ότι 0 δεν σημαίνει απαραίτητα σκουπίδι). Αυτό που θα επιχειρήσω , αν και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το καταφέρω, είναι να εφαρμόσω συνεπή και σταθερά κριτήρια ανά δεκαετία. Περιμένω τα πυρά σας σε κάθε περίπτωση!
| | Year | Nominated for Best Director Οscar | Remarks |
| 1 | 1971 | Peter Bogdanovich - The Last Picture Show | (2) Το τέλος μιας εποχής μέσα από μια εξαίρετα κλασσική γραφή |
| 2 | | Norman Jewison - Fiddler on the Roof | (0) Ανούσιο και φλύαρο musical |
| 3 | | Stanley Kubrick - A Clockwork Orange | (2) Εφιαλτική εικόνα της ανθρώπινης βαρβαρότητας |
| 4 | | John Schlesinger -Sunday Bloody Sunday | (1) Μια άμεσα συντονισμένη με την εποχή της, αυθεντική είκονα των ανθρωπίνων σχέσεων |
| 5 | William Friedkin The French Connection | (1) Ο ρεαλισμός εισβάλλει και στο είδος της αστυνομικής ταινίας | |
| 6 | 1972 | John Boorman - Deliverance | (2) Η σύγκρουση φύσης/πολιτισμού δοσμένη με υποβλητική δύναμη |
| 7 | | Francis Ford Coppola - The Godfather | (2) A movie you can't refuse |
| 8 | | Joseph L. Mankiewicz - Sleuth | (1) Μπαρόκ τερτίπια και ευφάνταστα παίγνια |
| 9 | | Jan Troell - The Emigrants | (1) Στιβαρό κοινωνικό σινεμά δίχως δημαγωγικές κορόνες |
| 10 | | Bob Fosse Cabaret | (0) Κιτσάτο μιούζικαλ με την αποκρουστική Lisa Minnelli |
| 11 | 1973 | Ingmar Bergman - Cries and Whispers | (2) Kατάδυση στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής |
| 12 | | Bernardo Bertolucci - Last Tango in Paris | (2) Κατάδυση στο άδυτο του ανθρωπίνου πόνου |
| 13 | | William Friedkin - The Exorcist | (2) Ο τρόμος ξεκινάει από τον νατουραλισμό |
| 14 | | George Lucas - American Graffiti | (0) Νοσταλγικές πλακίτσες για αιωνίους έφηβους |
| 15 | | George Roy Hill The Sting | (1) Υποδειγματικές ερμηνείες και ευφυέστατα παιχνίδια ενηλίκων |
| 16 | 1974 | John Cassavetes - A Woman Under the Influence | (2) Κατάθεση ψυχής από τον αμερικάνο Bergman |
| 17 | | Bob Fosse - Lenny | (1) Αντισυμβατική βιογραφία με δικό της στίγμα |
| 18 | | Roman Polanski - Chinatown | (2)Η πολιτική ταινία ως φιλμ νουάρ |
| 19 | | François Truffaut - La Nuit américaine | (0) Συμπαθές μεν, αλλά όχι ο αντιπροσωπευτικότερος Truffaut |
| 20 | | Francis Ford Coppola The Godfather Part II | (2) Η μεγάλη μαφιόζικη οικογένεια του καπιταλισμού |
| 21 | 1975 | Robert Altman - Nashville | (0) Η πιο υπερεκτιμημένη, επιφανειακή και εξυπνακίστικη ταινία του σπουδαίου Άλτμαν |
| 22 | | Federico Fellini - Amarcord | (0) O κρυπτοσυντηρητισμός της νοσταλγίας |
| 23 | | Stanley Kubrick - Barry Lyndon | (2) Υπάρχει ωραιότερη εικαστικά ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου; |
| 24 | | Sidney Lumet - Dog Day Afternoon | (2) Διαχρονικό σχόλιο για την καταστολή της εξουσίας |
| 25 | | Miloš Forman One Flew Over the Cuckoo's Nest | (2) Έξοχη αντιεξουσιαστική αλληγορία από τον Μίλος Φόρμαν |
| 26 | 1976 | Ingmar Bergman - Face to Face | (2) Αθάνατε Ινγκμαρ |
| 27 | | Sidney Lumet - Network | (2)Ποιός έχει ανάγκη από τους τηλεπροφήτες; |
| 28 | | Alan J. Pakula - All the President's Men | (1)Πρότυπο στιβαρής και υπέυθυνης προσέγγισης ενός επίκαιρου γεγονότος |
| 29 | | Lina Wertmüller - Seven Beauties | (0) ¨Ενα αφόρητα κακόγουστο αστείο |
| 30 | | John G. Avildsen Rocky | (0) Aυτό το έχει δει κανείς; |
| 31 | 1977 | George Lucas - Star Wars | (0)H ταινία που έθεσε τα θεμέλια της μαζικής σινέ-αποχαύνωσης |
| 32 | | Herbert Ross - The Turning Point | (0) Αδιάφορο |
| 33 | | Fred Zinnemann - Julia | (1) Καλογυρισμένο ρομάντζο |
| 34 | | Steven Spielberg - Close Encounters of the Third Kind | (0)Ερασιτεχνικό και αφελέστατο εργάκι |
| 35 | | Woody Allen Annie Hall | (2) H εμφάνιση ενός σπουδαίου δημιουργού |
| 36 | 1978 | Woody Allen - Interiors | (0) Άστοχη αμερικάνικη version του Cries and Whispers |
| 37 | | Hal Ashby - Coming Home | (1) Ο Hal Ashby ανοίγει τον χορό του Βιετνάμ |
| 38 | Warren Beatty, Buck Henry - Heaven Can Wait | (0) Ποιός το θυμάται σήμερα; | |
| 39 | | Alan Parker - Midnight Express | (0) Αίσχος |
| 40 | | Michael Cimino The Deer Hunter | (2) Τελετουργικά δοσμένη απώλεια της αθωότητας |
| 41 | 1979 | Francis Ford Coppola - Apocalypse Now | (2) Η καρδιά του σκότους βρίσκεται στην Ανατολή |
| 42 | | Bob Fosse - All That Jazz | (2) Το 8 1/2 σε μιούζικαλ εκδοχή |
| 43 | | Edouard Molinaro - La Cage aux Folles | (0)Έλεος με αυτές τις σχιζοφρενικές επιλογές |
| 44 | | Peter Yates - Breaking Away | (0) Ενδιαφέρον έργο αν και ξεχασμένο. |
| 45 | | Robert Benton Kramer vs. Kramer | (0) Η επιτομή της χρυσής και καλοστημένης μετριότητας |
| 46 | 1980 | David Lynch - The Elephant Man | (0)Σίγουρα όχι ο καλύτερος Lynch |
| 47 | | Roman Polanski - Tess | (2) Υπόδειγμα διασκευής λογοτεχνικού έργου |
| 48 | | Richard Rush - The Stunt Man | (0) Σίγουρα όχι τόσο καλό για να σταθεί σε οποιαδήποτε ετήσια πεντάδα |
| 49 | | Martin Scorsese - Raging Bull | (2)Θέλει ερώτημα για μια από τις καλύτερες ταινίες από καταβολής κινηματογράφου; |
| 50 | | Robert Redford Ordinary People | (1)Σίγουρα ανώτερο από το σύνηθες επίπεδο της χρυσής μετριότητας |
Τελικό Άθροισμα: 52
Σκορ Αμερικάνικων Ταινιών: 42
20 σχόλια:
Προσπαθείς να αποδείξεις τα αυταπόδεικτα Μπούκι...
Εισαι για πολλα μπινελίκια.
Για πολλούς λόγους.
Σήμερα, επειδή έτσι γουστάρω, είσαι για χέσιμο επειδή ΘΥΜΑΜΑΙ το Heaven Can Wait και είναι γαμώ τις ταινίες.
Θα σε χέσω και αυριο. Μάλλον για την Βερτμίλερ (μια-δυο καλές σκηνοθέτιδες πέρασαν απο αυτό τον κόσμο, θα τις μαγαρίσεις κι αυτές;)
Χαιρετισμούς Μπουκάτσα, στ'αλήθεια μου έλειψε να τα πούμε!
Ποπο...μεγαλειώδες τόλμημα!
Τι να πω, κουράγιο στο εγχείρημά σου, εμένα θα μου έκοβε τον ύπνο, χιχι. Θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις, τις πρώτες που μου ρχονται στο μυαλό. Μάλλον θα επανέλθω..
1) Πολλές, μα πολλές οι ενστάσεις μου για το Clockwork Orange. Βιρτουόζικο, έξυπνακίστικο, αλλά κοινωνικά άτολμο κατά τη γνώμη μου, δείχνει το μεγαλείο του Κιούμπρικ στην εικόνα, αλλά τα όρια του προβληματισμού και της σκέψης του.
2)Το Cabaret δεν είναι κακό μωρέ, το διασκεδάζω αφάνταστα. Εδώ άλλοι λατρεύουν το Chicago, γιακ!!
3)Το A Woman Under The Influence είναι τ α ι ν ι ά ρ α! Για μένα πρόκειται για την ίσως καλύτερη γυναικεία ερμηνεία έβερ, ανατριχιαστική η Ρόουλαντς.
4)Καλά. τι να πω για το Chinatown. Τρισμέγιστο.
5)Ρόκυ και Interiors τα σπάνε.
6)Το Deer Hunter είναι μία από τις αγαπημένες ταινίες ever. Σφόδρα παρεξηγημένο, αποτελεί πριν απ'όλα μια σπουδαία παραβολή για τον κύκλο της ζωής, των ανθρώπινων επιλογών και την τύχη που καθορίζει και αυτή τα μονοπάτια του καθενός από μας.
7)Νταξ, Raging Bull και ξερό ψωμί.
8)Ποπό, το Tess είναι τόσο συγκλονιστικό ως φιλμ, όσο πεντάμορφη είναι η Κίνσκυ εδώ...
9)Ναι, οκ, έπρεπε να χρησιμοποιήσεις ένα κριτήριο για την επιλογή των ταινιών, και μάλλον διάλεξες το καλύτερο. Αλλά κοίτα τι αφήνεις απ'έξω (με μια πρώτη σκέψη): Mean Streets, Taxi Driver, The Conversation, Manhattan, Opening Night, Days of Heaven... Τέλος πάντων, δεν έχει τελειωμό - σε καταλαβαίνω!!
>>Zubi, Δεν αποκλείεται αλλά I need to be sure!
>>Aκί, τα μπινελίκια σου είναι πάντα καλοδεχούμενα και θα ξαναβρεθούμε εις εύθετον χρόνον!
Τώρα δεν θεωρώ κακό (ούτε καν μέτριο) το Heaven Can Wait, αλλά ούτε τίποτε συγκλονιστικό. Λίγο για μια λίστα ταινιών αξιώσεων. Και θυμάμαι περισσότερο το orginal του Μεγίστου Lubitsch, μολονότι δεν έιναι καν από τις καλύτερες ταινίες του.
Η Βερτμίλερ ήταν κατασκεύασμα των media της εποχής της. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεφούσκωσε γρηγορότερα από μπαλόνι στη συνέχεια . Πρόκειται για την Ιταλίδα Breillat (ή αυτή είναι η ετέρα συμπατριώτισσά της Καβάνι;;). Χίλιες φορές καλύτερη η δική μας Τόνια Μαρκετάκη.
>>Αχιλλέα μου, περνάω στο ψητό:
1) Ο μόνος λόγος που δεν έχω στείλει τάγμα αφιονίσμένων Vikings να σε περιοποιηθεί είναι ότι και εγώ είχα αρκετές επιφυλάξεις για το Κουρδιστό Πορτοκάλι, όταν το είχα πρωτοδεί. Φυσικά εξανεμίστηκαν μετά από πολλαπλές θεάσεις στο repeat, διαδικασία απαραίτητη για το 90% των ταινιών του Kubrick, και τώρα το θεωρώ ακόμη ένα αριστούργημα, αν και αμφιλεγόμενο.
2)Σίγουρα είναι καλύτερο από το Chicago, αλλά ως εκεί!
3,4,6,6,7,8,9 είμαι μαζί σου 100% όπως καταλαβαίνεις
5. Το Rocky δεν αξίζει δεκάρα μπροστά στο Fat City (δεν γράφω περισσότερα μήπως και διακόψω βιαίως την ανάπαυλα του Ηλία), ενώ το Interiors, αν και διαθέτει αρκετές αρετές, μιμείται δουλικά τον μεγάλο δάσκαλο Ινγκμαρ (ενδεχομένως σε μια ετήσια δεκάδα να είχε θέση)...
Κι εγώ για μπινελίκια ετοιμάζομαι από χθες Αναχωρητά.
Και φυσικά θυμόμαστε το Heaven Can Wait.
Μεταξύ άλλων πρέπει κάποια στιγμή να απολογηθείς και για το Nashville, το οποίο τυγχάνει ταινιάρα εκπληκτική και ευφάνταστη.
Και σε μερικά διπλά σου έχει φύγει ένας άσσος.
Zubi, το περίμενα ότι κάποιος θα μου την έμπαινε για το Nashville. Είχα γράψει ένα ενδελεχές θάψιμο στα αγγλικά στο imdb προ ετών, ίσως το μεταφράσω κάποτε για να ταράξω τα πνεύματα.
Τι ακριβώς εννοείς; Υποτίμησα ή υπερεκτίμησα ταινίες; 2 παίρνουν μόνο ταινίες αναφοράς ως επί το πλείστον. Ομολογώ ότι μάλλον ήμουν υπέρ του δέοντος ελαστικός, αλλά έπρεπε να τηρήσω τις ισορροπίες διαφορετικά τα 80s θα χτυπήσουν μονοψήφιο άθροισμα....
Υπό...
Και τα 80's χωρίς να τα θυμάμαι όλα, όντως πρέπει να βγάλουν μονοψήφιο. Ή καλύτερα να διαγραφούν απ' την παγκόσμια ιστορία.
Ας γίνω θυσία (γεννημένος το 84 γαρ) για να σβηστεί αυτή η ντροπή απ' τα κινηματογραφικά τευτέρια :(.
Για τα 80s, σύντομα θα ακολουθήσει αντίστοιχο post!
Άμα σας βολεύει, μπορείτε να αναφέρετε τις ταινίες που αδικήθηκαν αναγράφοντας απλά τον αντίστοιχο αριθμό τους...
Με εκπλήσσει το πάθος για το Heaven Can Wait (παίζει και η εμετική Dyan Cannon..)
To 21
Εγώ 36 και 46
Αλλά ήμουν σίγουρος εξαρχής ότι, μετά από τέτοιο ποστ, θα ακολουθούσε πανικός από «αγανακτισμένα» σχόλια! Anyway, περιμένω και τις επόμενες δεκαετίες...
Σήμερα σε χέζω για τον απαράδεκτο αφορισμό του Καμπαρέ. Μήπως είσαι Καθολικός;
>>Zisis, μάλλον έχεις δίκιο!
>>Aκί,και μόνο το θέαμα της Lisa με ζαρτιέρες αποτελεί μια αισθητική βεβήλωση. Καταραμένε Visconti, από σένα ξεκίνησε το δίπολο ναζί-ζαρτιέρας....
....και + 14 εδώ.
Με κάνεις να φαίνομαι Μαχάτμα, ανίερε ατακαδόρε του Βορρά.
Ωστόσο σε χαιρετώ νοσταλγικά, φίλε μου.
Λείπεις.
>>Ηλία μου, μάλλον η καρδιά σου είναι πολυ μεγαλύτερη από την δικιά μου!
Τουλάχιστον καταλήξαμε με διαφορετικούς πήχεις στο ίδιο τελικό συμπέρασμα...
Ξέρω, έχω καθυστερήσει υπερβολικά να πω την άποψή μου για αυτήν την υπερφιλόδοξη απόπειρα βαθμολόγησης (που έχει πραγματικά τεράστιο ενδιαφέρον), ωστόσο παίρνω το ρίσκο και σχολιάζω για τους εξής λόγους:
1. Αναφέρεται πάνω πάνω ότι όλα τα ποστ είναι ανοιχτά για συζήτηση όσο παλιά και να είναι.
2. Ανήκω σε αυτούς που καθυστερημένα ανακάλυαν το σάιτ.
Εννοείται πως διαφωνώ με κάποιες βαθμολογίες (για ανέβασε στο 2 το ΚΕΝΤΡΙ...), αλλά λεπτομέρειες αργότερα.
Καλημέρα.
Καλωσήρθες costello και ευχαριστώ για το σχόλιο. Ασφαλώς και τα post είναι πάντα ανοιχτά και αναμένω με ενδιαφέρον τις παρεμβάσεις σου.
(το Κεντρί μου αρέσει πολύ αλλά δεν θα το χαρακτήριζα κλασσικό, ιδιαίτερα αν το συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες ταινίες της εποχής του)
Πρώτα από όλα την καλησπέρα μου.
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και αναπόφευκτα επεμβαίνω:
Στη θέση σου θα ανέστρεφα στις ταινίες του 1971 τις βαθμολογίες των SUNDAY BLOODY SUNDAY και FIDDLER ON THE ROOF. Αν και δε χωνεύω τα μιούζικαλ, τολμώ να πω ότι αυτό του Τζούισον μου άρεσε αρκετά για να του δώσω 1, ενώ το δράμα του Σλέσινγκερ, δεν ξέρω, μου φαίνεται κάπως ξεπερασμένο (αν κι έχει φοβερές ερμηνείες) για να βάλω παραπάνω από 0.
Θα ανέβαζα το ΣΛΟΥΘ στο 2 (κρίμα που έχει ξεχαστεί λίγο σήμερα), θα κατέβαζα τον ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ στο 1 (οπωσδήποτε αξιόλογη ταινία,αλλά μερικές σκηνές π.χ. το κοριτσάκι να γυρνά το κεφάλι του σαν κουκουβάγια προς τα εντελώς πίσω φαίνονται φαιδρές σήμερα) την ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ την ανεβάζω στο 1 (ισχύει εν μέρει αυτό που λες, αλλά έτσι κι αλλιώς πρόκειται για υπέροχο έργο), ΑΜΑΡΚΟΡΝΤ στο 2 (έεελα τώρα, τόσο δε σου αρέσει;) ΜΠΑΡΙ ΛΙΝΤΟΝ στο 1 (ξέρω ότι λατρεύεις αυτό το έργο, προσωπικά όμως θα προτιμούσα να διαρκούσε 45 λεπτά λιγότερο), ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ στο 1 (δυνατό δράμα, αλλά ο Μπέργκμαν έχει υπογράψει και καλύτερα) και ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ στο 2 (και μακράν ότι καλύτερο υπέγραψε ποτέ ο μακαρίτης ο Πάκουλα). Εννοείται 2 στον ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (όχι και σινε-αποχαύνωση ένα υπέροχο φιλμικό παραμύθι), 1 στις ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ (υπερεκτιμημένο, αλλά μερικές στιγμές είναι όλα τα λεφτά), 0 στο ΤΖΟΥΛΙΑ (λόγω Τσίνεμαν ο οποίος μπορεί να αγγιξει το τέλειο αλλά εδώ αναλώνεται σε χλιαρά αν και αξιοπρεπή εδάφη), 2 στο Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ (υπέροχο), 1 σε Μολινάρο (έξυπνη σάτιρα που πάσχει από ένα τρισάθλιο ριμέικ) κι 1 σε Γέιτς.
Το παράκανα λίγο, αλλά καλοπροαίρετα θέλω να πιστεύω, καθώς εξέφρασα την άποψή μου. Αναμένω μπινελίκια :)
Επίσης δεν έχω δει για να αξιολογήσω:
THE LAST PICTURE SHOW
THE EMIGRANTS
DELIVERANCE
CRIES AND WHISPERS
SEVEN BEAUTIES
INTERIORS
COMING HOME
TESS
THE STUNT MAN
RAGING BULL (αλήθεια λέω)
Μόλις κλείσουμε αυτό το νήμα θα πάω στη δεκαετία του '80.
Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ για το περιεκτικότατο σχόλιο και σε καμία περίπτωση δεν το παράκανες. Όλες οι απόψεις, ακραίες και μη, έχουν λόγο υπαρξης.
Σχετικά με όσα ανέφερες, συμφωνώ ότι το Πρόσωπο με Πρόσωπο δεν είναι ο καλύτερος Μπέργκμαν, ούτε καν στους δέκα καλύτερους, και μάλλον λειτούργησα ως Μπεργκμανικός. Εννοείται ότι είμαι αμετακίνητος αναφορικά με το Barry Lyndon που και δέκα ώρες να διαρκούσε ούτε που θα το καταλάβαινα, για το Star Wars που πιστέυω ότι κατέστρεψε το αμερικάνικο blockbuster αφού εισήγαγε την πρωτοκαθεδρία των εφέ και των πλαστικών χαρακτήρων, όπως και για το ανυπόφορα υπερεκτιμημένο και παιδιάστικο Close Encounters που έδωσε άλλο ένα πλήγμα στο καταταλαιπωρημένο είδος της sci-fi.
O Εξορκιστής ίσως να έχει σκηνές ξεπερασμένες για το σημερινά δεδομένα, όμως αν αναλογιστεί κανείς τι σαχλαμάρες πλασάρονται σήμερα ως ταινίες τρόμου, θα εκτιμήσει ακόμη περισσότερο την εγκράτεια και τον ρεαλισμό του. Για το Τζούλια μάλλον έχεις δίκιο, αν και έχει καλά στοιχεία, η καλύτερη ταινία του Πάκουλα είναι για μένα το Parallax View, ενώ ο Σλέσινγκερ ίσως όντως να φαντάζει πια παρωχημένος. Ως αντιφελινικός αντιπαθώ το Αμαρκορντ, αν και λιγότερο από άλλες του περισσότερο υπερφίαλες του ταινίες, η φάρσα του Μολιναρό δεν είναι ακριβώς του γούστου μου όσο χειρότερο και αν είναι το remake, το Παράδεισος μπορεί να περιμένει δεν το βρίσκω τίποτα περισσότερο από ένα συμπαθές εργάκι (ούτε και το πρωτότυπο του μεγάλου Lubitsch με είχε ενθουσιάσει αν και ανώτερο), το Αμερικάνικη Νύχτα το βρήκα ανούσιο και επιφανειακό κλπ.
Από όσα δεν έχεις δει είναι δύο που οποιοσδήποτε κινηματογραφόφιλος οφείλει να κατέχει! Δεν σου τα αναφέρω, τα γνωρίζεις ήδη.
Αναμένω τα επόμενά σου σχόλια.
Καλησπέρα για αρχή.
Λοιπόν, από ό,τι βλέπω απάντησες λογικά και αρκούντως μετρημένα στις γνώμες μου, τις οποίες θα ξεδιπλώσω τώρα λίγο περισσότερο.
Ο ΜΠΑΡΙ ΛΙΝΤΟΝ κατάλαβα ότι πρόκειται για μεγάλη κινηματογραφική αγάπη σου (δικαίως), ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ναι μεν έκανε κακό από αυτήν την άποψη, ότι δηλαδή εισήγαγε στοιχεία τα οποία αργότερα μιμήθηκαν κακά άλλες ταινίες-κλώνοι του, αλλά τα εφέ που εισήγαγε είναι αδιαμφισβήτητα πρωτοποριακά, όπως και άλλα στοιχεία, οι ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ όπως ανέφερα και πριν είναι εν μέρει υπερεκτιμημένες, αλλά μερικές μαγικές στιγμές σε αποζημιώνουν (όπως το τέλος για μένα).
Ανατρεχοντάς στα σημερινά κουραφεξαλα που αποκαλούνται τρόμος σήμερα, ναι, βεβαίως και κανείς εκτιμάει περισσότερο την αξία του ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ, το ΤΖΟΥΛΙΑ έχει όντως πολύ αξιόλογα σημεία (ερμηνείες), η ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΑΡΑΛΛΑΞ για μένα έρχεται δεύτερη (εξαιρετικό, αλλά το άλλο έχει αυτό το κάτι), ο Σλέσινγκερ έχει κάποιες υπογραφές που διόλου παρωχημένες μοιάζουν (MIDNIGHT COWBOY). Χμμμμ, ούτε εγώ ενθουσιάζομαι με τον Φελίνι, αλλά δυο-τρεις ταινίες του είναι πραγματικά αριστουργήματα (DOLCE VITA, LA STRADA κ.α.), η εν λόγω είναι απλά πολύ καλή (για μένα πάντα), η ταινία του Μολινάρο ξεπέφτει στη φάρσα, αλλά αυτό δεν τη χαραλτηρίζει εξ'ολοκλήρου, για το HEAVEN CAN WAIT ίσως και να φταίει το ότι είμαι φαν του Κάπρα και τέτοιου στυλ είναι το φιλμ του Μπίτι, η ΑΜΕΡΙΚΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ δε μου φάνηκε και τόσο επιφανειακή.
Αυτά προς το παρόν. Αναμένω ευχαρίστως για τη δική σου γνώμη.
Λόγοι ανωτέρας βίας δεν μου επέτρεψαν να απαντήσω νωρίτερα, δεν έχω να προσθέσω δε και πολλά στις υπάρχουσες παρατηρήσεις. Ορισμένες ταινίες (Star Wars, Close Encounters) σηκώνουν σίγουρα ξεχωριστή ανάρτηση για να υποστηρίξω πλήρως τη θέση μου, έχω γράψει κάτι επιπλέον γι' αυτές στον απολογισμό αυτής της καταμέτρησης.
Συμφωνώ ότι ο Σλέσινγκερ έχει δώσει ορισμένες καλές ταινίες στην άνιση γενικά καριέρα του όπως το Darling και το Sunday, Bloody Sunday που υπάρχει στη λίστα (αλλά και το Midnight Cowboy που αναφέρεις). Συμφωνώ για τις μεγάλες στιγμές του Φελίνι που αναγράφεις, κρίμα που δεν είχε περισσότερες (προσθέτω και το αριστουργηματικό 8 1/2 σε αυτές), όντως δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του Kάπρα και ίσως ξαναδώ την Αμερικανική Νύχτα.
Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου.
Δημοσίευση σχολίου