Η πρώτη αμερικάνικη ταινία του Alfred Hitchcock, αν και δεν πρόκειται μια από τις αγαπημένες του ("Rebecca is not a Hitchcock picture. It's more a novelette" λέει χαρακτηριστικά στον Truffaut), καθώς η δαμόκλειος σπάθη του παραγωγού David O. Selznick δέσποζε καθόλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, φέρει τη σφραγίδα της ιδιοφυΐας του. Η ιστορία μιας πτωχής, αφελούς και άβουλης αμερικανίδας που παντρεύεται έναν μελαγχολικό ζάμπλουτο άγγλο αριστοκράτη και μετακομίζει στη γοτθικής μεγαλοπρέπειας έπαυλη που κρύβει πολλά ένοχα μυστικά και κινδύνους, μεταφορικούς και κυριολεκτικούς, είναι διανθισμένη από τις βασικές παραμέτρους του έργου του. Ο κυκλοθυμικός ήρωας, που σε μια στιγμιαία έκρηξη αυθορμητισμού νυμφεύεται την αντιδιαμετρικά διαφορετική από αυτόν ηρωίδα, αδυνατεί να αποδεχτεί οποιαδήποτε αλλαγή και απόκλιση της ηρωίδας από την αρχική εικόνα που είχε σχηματίσει όταν την πρωτογνώρισε, καθώς κάτι τέτοιο θα σηματοδοτήσει ενδεχόμενη χειραφέτησή της από αυτόν και ενδεχόμενη συμπόρευση στα σκοτεινά μονοπάτια με την αποθανούσα προηγούμενη γυναίκα του, τη Rebecca. Ο Hitch αναπλάθει στην εντέλεια ένα κόσμο γεμάτο ένοχα μυστικά, ανομολόγητα πάθη, ευνουχιστικές μητρικές φιγούρες (αξέχαστη η δεσποτική οικονόμος Judith Anderson -σίγουρα μια από τις δυνατότερες φιγούρες του κακού που έδωσε ποτέ ο Master) και με μια διάχυτη ατμόσφαιρα αδιόρατης καταπίεσης και μετασχηματισμένης σεξουαλικότητας. Η διφορούμενη σχέση του πρωταγωνιστικού ζεύγους, η σταδιακή επικυριαρχία του πνέυματος της νεκρής Rebecca στους ήρωες, οι νεκροφιλικές τάσεις της οικονόμου είναι παράμετροι της ταινίας που, παρόλα τα εμπόδια της λογοκρισίας, καταφέρνουν να εισχωρήσουν στην ιστορία κυρίως χάρη στην αμιγώς κινηματογραφική υπαινικτικότητα του Hitch, ο οποίος αν δεν ήταν δέσμιος των επιταγών της μυθιστορηματικής πλοκής (τα τελευταία 30 min είναι σαφώς πεζότερα από ό,τι είχε ακολουθήσει προκειμένου να κλείσει "ομαλά" η ιστορία, στρογγυλεύοντας τις αιχμές της και κάνοντας τον ήρωα λιγότερο αμφίθυμο), θα είχε δώσει ακόμη ένα από τα απόλυτα αριστουργήματά του, σαν αυτά που απλόχερα έδωσε στο υπόλοιπο της καρίερας του. Παραμένει, ωστόσο, άλλη μια μνημειώδης δημιουργία, επιδεχόμενη πολλαπλών αναγνώσεων, με πληθώρα μεγαλοφυϊών σκηνών (λ.χ. οι σκηνές στο δωμάτιο της Rebecca) από αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο του κινηματογράφου.
12 σχόλια:
Λατρεύω τη Rebecca. Λατρεύω σχεδόν κάθε της σκηνή ακόμη και το σχηματικό τελευταίο μισάωρο.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω παραπάνω μαζί στα όσα γράφεις για την επιβλητική Anderson (αλήθεια αυτή τη γυναίκα που την ξαναείδα;).
Οικτίρω δε όσους φωνάζουν κι επιμένουν πως το αγαλματίδιο έπρεπε να πάει στα Σταφύλια της Οργής. Πολύ καλός και ο Ford δεν αντιλέγω αλλά προτιμώ την αποθανούσα.
Φίλε Zubi, και εμένα η ταινία μου αρέσει όλο και περισσότερο μετά από κάθε επαναπροβολή.
Περί αγαλματιδίου τώρα, ως αμετανόητος Χιτσκοκικός, όσο και αν εκτιμάω τον Ford, η καρδιά μου και το βλέμμα μου είναι πάντα με τον Hitch (που ουδέποτε κατάφερε να κερδίσει το Οσκαρ σκηνοθεσίας)
Ξεκινώ με ορμή. Τα Σταφύλια της Οργής είναι ανώτερη ταινία. Απλά. Μπορεί να οφείλεται στο μεγαλείο του Στάινμπεκ απέναντι στην Daphne Du Maurier, αλλά εγώ το προτιμώ. Άσε που ούτε το δίλημμα Hitchcock - Ford βρίσκει εύκολη απάντηση κατ'εμέ.
Από κει και πέρα, η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι μοναδική. Ακούγοντας το "Last night I dreamed I went to MAnderlay again..." μου σηκώνεται η τρίχα. Και η Fontaine είναι κούκλα, απλά κούκλα. Μάλιστα, είναι από τις λίγες περιπτώσεις που ο Hitchcock ακολουθεί ένα γυναικείο βλέμμα σαν οδηγό στην ιστορία του. Και αν δύσκολα μπορούμε να βγάλουμε από το μυαλό μας την Mrs. Danvers, ας εκφράσω την αιρετική (;) άποψή μου για έναν μέτριο εδώ Laurence Olivier.
Καλησπέρα.
Αν και όχι τόσο τυπική ταινία του μετρ, σαφέστατα επηρεασμένη από την ιστορία της Μωριέ, σε βάζει κατευθείαν στην ατμόσφαιρα μιας..."μεσαιωνικής" τραγωδίας, οπου τίποτα δεν έιναι αυτό που φαίνεται, για να δοθεί η κάθαρση μέσα από μια ολοκληρωτική καταστροφή (φωτιά).
Να συμφωνήσω με τον Αχιλλέα για τον άχρωμο και κάπως μπλαζέ Λώρενς, αλλα να διαφωνήσω στην ματιά του Χιτς.
Ξεκάθαρα σε όλες του σχεδόν τις ταινίες η θηλυκή παρουσία (από την σκοτεινή γυναικεία πλευρά του Νόρμαν Μπέητς στο Ψυχώ ως την ...χαζοχαρούμενη Ντορις Ντέη) είναι εκείνη που κινεί τα νήματα.
Η θηλυκή πλευρά του μυαλού και κατ΄επέκταση το γυναικείο στοιχείο είναι εκείνα που γεννουν την αγωνία από την μία και την εκτονώνουν από την άλλη.
Κάθε άλλο παρά μισογύνης είναι ο μετρ.
Περί σύγκρισης δεν μπορώ να επεκταθώ, καθώς αφενός δεν έχω πρόσφατο το Grapes of Wrath και αφετέρου είμαι προκατειλημμένος υπέρ του Hitch, του πρώτου σκηνοθέτη που με μύησε στα μυστικά της 7ης τέχνης, κάνοντάς με να βλέπω τις ταινίες διαφορετικά.
Συμφωνώ με την Μάρω, ο Hitch έχει δώσει αξέχαστες ηρωίδες (Notorious, Under Capricorn, Psycho, Marnie κλπ), δεκαετίες μπροστά από την εποχή του.
Περί Larry, δεν διαφωνώ με όσα γράφετε, αλλά πιστεύω ότι η ερμηνεία ήταν επίτηδες υποτονική κατ' αντιστοιχία με τον χαρακτήρα που υποδυόταν (η σκηνή που φανερώνει το μυστικό του στην ηρωίδα είναι χαρακτηριστική του ταλέντου)
Καλησπέρα,
ΜΕΓΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ η Rebecca
και ακριβώς η ατμόσφαιρα που μου ταιριάζει χα χα!
Η φιγούρα της Αnderson: αξέχαστη!
"...Why don't you leave Manderley?"
zubi έχεις δίκιο. Κάπου...
Το πιο πιθανό είναι να την θυμάσαι στο Cat on a Hot Tin Roof, ως Big Momma Pollitt
Η μήπως στο Star Trek III: The Search for Spock, ως Vulcan High Priestess? (Δεν ξέρω, δεν το έχω δει)
Εχει κάνει και αρκετή TV …
Αχρηστη τεχνική πληροφορία: Κάποιες φλόγες στην τελική σκηνή, είχαν αρχικά γίνει για τη σκηνή της φωτιάς στην Ατλάντα στο Gone With the Wind! Λογικό αν σκεφτείς οτι τα Special Effects τότε... Οι ίδιοι τεχνικοί τα έφτιαχναν.
Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι ο Hitchcock είναι μισογύνης, με παρεξήγησες Μάρω. Το αντίθετο, πιστεύει πολύ στη δύναμη της γυναίκας. Και συμφωνώ ότι είναι οι θηλυκοί πόλοι της ταινίας αυτοί που κινούν τα νήματα στις περισσότερες ταινίες του. Ωστόσο, αυτό που είπα, και ακόμα το πιστεύω είναι ότι ο Μεγάλος επιδιώκει συχνότερα το βλέμμα του θεατή να ταυτιστεί με εκείνο του αντρικού ήρωα . Ακόμα και στο The Man who knew too much που αναφέρεις, ο James Stewart είναι ουσιαστικά ο αφηγητής της ιστορίας - έστω και αν ο καταλύτης γίνεται η Ντόρις Νταίη, σε μία συγκλονιστική να μου επιτρέψεις ερμηνεία. Ακόμα και η Marnie που έχει για τίτλο το όνομα της ηρωίδας, αφηγείται μέσα από τα μάτια του Κόνερυ κυρίως (θυμίζει τη Ρεβέκκα στο αντίστροφο). Φυσικά υπάρχουν και άλλες εξαιρέσεις (το Spellbound μου έρχεται πρώτο στο μυαλό).
Να ξεκινήσω από την "στοχευμένη" Μάρω μου που κατανοώ την εμπιστοσύνη της στον μαίτρ, αλλά οι φόνοι και τα ποικιλότροπα μαρτύρια στα οποία υποβάλλει ο Hitch τα κορίτσια του, καθιστούν για μένα εντελώς σαφή τον μισογυνισμό του. Αντάμα με τα συμπλέγματά του, φυσικά...
Περί αναμέτρησης με το Grapes of Wrath, νομίζω και γω πως το Oscar ήταν δίκαιο. Στην ταινία όμως το Letter έχει την εκτίμησή μου από κείνη τη χρονιά...
Μαζευτείτε για τον Olivier...
Sally μου, για τα εφφέ....είναι και του ίδιου υπερκαπελωτικού παραγωγού, μην το ξεχνάμε...
Γιώργο μου φοβερέ και χιτσκοκικέ, μου 'χεις λείψει. Σπουδαία η αναφορά σου. Και μόνο που την κάνεις, παύει να με απασχολεί το αν συμφωνώ ή διαφωνώ....
Sally, χαιρομαι που ανήκεις και εσύ στο club των fan της ταινίας.
Αχιλλέα, στην Marnie όλα είναι δοσμένα με τέτοιο τρόπο (χρώμα, στήσιμο κάδρου) ώστε να αντανακλούν τον ψυχικό κόσμο της ηρωίδας. Αυτή είναι όλη η ταινία και όχι ο διακοσμητικός Κόνερυ που αποτελεί μια προβολή του θεατή στον κόσμο της ηρωίδας. Μεγάλη ταινία η Marnie, αξίζει ξεχωριστό post.
Ηλία, τα αισθήματα είναι αμοιβαία φίλε μου. Θα μας στοιχειώσει η (προσωρινή ελπίζουμε) απουσία σου!
Μα αυτό ακριβώς λέω Γιώργο μου, ότι τα μάτια του θεατή ταυτίζονται με εκείνα του Κόνερυ, ενώ στη Ρεβέκκα με εκείνα της Fontaine.
Όσο για την Marnie, τσέκαρε το blog του Πάνου, ένα από τα πρώτα μου post πίσω τον Μάϊο.
Φίλε Αχιλλέα, αθεόφοβε αρνητή της γοητείας της Marnie, προετοιμάσου για τα πυρά μου! :PPP
Έλα, υπερβάλλεις!! Δεν αρνήθηκα ποτέ τη γοητεία της Marnie, απλώς έχω πολλές ενστάσεις!!
Δημοσίευση σχολίου