The Letter
(The Letter, Σκην William Wyler, 1940)
Η γυναίκα ενός ιδιοκτήτη φυτείας στην αποικιοκρατούμενη Μαλαισία δολοφονεί τον εραστή της και καταφέρνει να πείσει τις αρχές και τον άνδρα ότι επρόκειτο περί αυτοάμυνας. Ένα γράμμα της όμως στο μακαρίτη θα δώσει μια δραματική τροπή στην υπόθεση.
Αριστοτεχνική διασκευή ενός θεατρικού έργου του Somerset Maugham με καθαρά κινηματογραφικούς όρους από τον σπουδαίο Wyler. Η πλοκή στήνεται με μεθοδικότητα και σταδιακά αναδύεται ένας μικρόκοσμος καταπιεσμένων παθών και ευπρεπίζουσας υποκρισίας. Η ηρωίδα βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική επιταγή, πρόκειται περί μιας αμοραλίστριας που υπολογισμένα εκδικείται αυτόν που θεωρεί ότι την πρόδωσε, χωρίς φυσικά να αναλογιστεί ότι έχει πράξει ακριβώς το ίδιο έναντι του συμπονετικού αλλά αδαούς και αφελούς ανδρός της. Παράλληλα ο δικηγόρος της προκειμένου να την γλυτώσει υποχρεώνεται να προδώσει τις αρχές του.
Η πολυπρισματική προσέγγιση του Wyler σκιαγράφει τους χαρακτήρες με εντυπωσιακή πληρότητα και δίχως απλουστευτικές κατηγοριοποιήσεις. Επιδιώκει προπαντός να κατανοήσει τις ενέργειές τους και όχι να δικαιολογήσει ή να επικρίνει. Μέσω μιας άκρως ατμοσφαιρικής σκηνοθεσίας επιχειρεί ένα έμμεσο αλλά ουσιαστικότατο σχόλιο πάνω στις τεταμένες σχέσεις των βρετανών αποικιοκρατών με τον ντόπιο πληθυσμό και τις ανεξέλεκτες συγκρούσεις που αυτές εγκυμονούν (θα αντιδρούσε παρόμοια η Bette Davis αν ο εραστής της είχε παντρευτεί μια γυναίκα της δικής της τάξης;). Η Bette Davis δίνει έναν από τους καλύτερους ρόλους στη καριέρα της και την πιο αντιπροσωπευτικη της ατάκα "With all my heart, I still love the man I killed", αλλά, αναμενόμενα καθότι ο Wyler είναι εξαίρετος καθοδηγητής ηθοποιών, και οι υπόλοιποι ερμηνευτές είναι εξαιρετικοί συμβάλλοντας στην επιτυχία μιας από τις αντιπροσωπευτικότερες ταινίες της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ.
(Για τις υπόλοιπες ταινίες του Wyler μπορείτε να διαβάσετε στο εκτενές αφιέρωμα του cinemart )
6 σχόλια:
Εξαιρετικό φιλμ. Η σύγκρουση της Bette με εκείνη την τρομακτική Μαλαισιανή είναι κλασική - όπως και το εναρκτήριο crane shot, που χτίζει μια ηρεμία και μια αίσθηση αρμονίας παραπλανητική.
Αλήθεια, ανάμεσα σε αυτό, το Jezebel και το The Little Foxes (τα τρία σπουδαία έργα του σκηνοθέτη με την Davis), ποιο προτιμάς;
Ασφαλώς φίλε μου, μοναδική η αναμέτρηση με την Μαλαισιανή όπως και ο τρόπος που ο Wyler, κλασικοτρόπως, προτετοιμάζει το έδαφος για αυτή τη βωβή αναμέτρηση. Αξέχαστα επίσης και τα πλάνα του φεγγαριού ωσάν να ανοίγουν τους ασκούς των χειμαρρώδων και ανεξέλεγκτων συναισθημάτων.
Στο ερώτημά σου θα σου απαντούσα αυτή τη στιγμή το The Letter, αν και αναγνωρίζω ότι αδικώ τις άλλες δύο που δεν τις έχω και ιδιαίτερα πρόσφατες. Δεν έχω αμφιβολία, όμως, ότι η δυνατότερη παρουσία της Bette βρίσκεται σ' αυτό (είναι και η τελευταία της συνεργασία με τον Wyler καθώς συγκρούστηκαν για το στήσιμο μιας συγκεκριμένης σεκάνς -δυστυχώς δεν θυμάμαι πλέον ποιας)
Γιώργο, το Little Foxes κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά το The Letter, άρα λογικά αυτό ήταν το τελευταίο έργο της Bette με τον Willie. Ίσως εκεί να έγινε ο μοιραίος καβγάς, αν και παντού μαλώνανε τα δυο τους.
Πάντως πρόκειται όντως για τρεις ταινιάρες, η μία καλύτερη από την άλλη. Αν και τις έχω πρόσφατες, θα πω μεν το Little Foxes, αλλά ξέρω ότι αδικώ τις άλλες!
Φίλε μου έχεις απόλυτο δίκιο. Όσο και αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να βρω τον βασικό λόγο της διαφωνίας του Wyler με την Davis στο Letter. Mάλλον η μνήμη μου με πρόδωσε.
Θα ξαναδώ το Little Foxes...
Λοιπόν σας έχω δωράκι - έκπληξη την αναφορά σε μια καταπληκτική σκηνή - ιδιοφυές σχόλιο, πάνω στην σχέση αλήθειας/καλλιτεχνικού ψεύδους, που περιέχει η ταινία...
Την καλησπέρα μου Γιώργο!
Περιμένοντας την έκπληξη, ο Ηλίας μου δίνει το βήμα για να υπογραμμίσω -ενάντια στην επικρατούσα άποψη που στοίχισε (ανάμεσα σε άλλα) στον Wyler όταν τα Cahiers έφτιαχναν τη λίστα με τους auteurs - την παρουσία μιας σταθερής θεματικής στο έργο του σκηνοθέτη: η σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, η απόσταση μεταξύ τους, η διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας και η κατασκευή μιας "τεχνητής" πραγματικότητας. Και φυσικά, οι συνέπειες αυτών στους χαρακτήρες. Από το πολύ πρώιμο Love Trap, στις προφανείς περιπτώσεις του These Three και The Children's Hour (όπου η ίντριγκα στήνεται γύρω από ένα καταστρεπτικό για τις ηρωίδες ψέμα), στο Detective Story (καλύτερα το ψέμα παρά η αλήθεια θα έλεγε ο ήρωας του Douglas αφού με την εμφάνιση της τελευταίας, τα όνειρα για μια ευτυχισμένη ζωή γκρεμίζονται) και, τέλος, φυσικά στο The Letter.
Μου κίνησες την περιέργεια Ηλία για τη συγκεκριμένη σκηνή, θα το σκεφτώ και θα επανέλθω.
Δημοσίευση σχολίου