Blood Diamond

Το mainstream χολυγουντιανό σινεμά ανέκαθεν είχε μια "προοδευτική" συνιστώσα που προσπαθούσε να συνδυάσει τις επιταγές μια πολυδάπανης παραγωγής με μια συνήθως ανθρωπιστικού περιεχόμενου καταγγελία προς αφύπνιση ή ευαισθητοποίηση οποίων ανενημέρωτων ή απροβλημάτιστων θαμώνων και την, συνήθως μέσω των Oscar, καλλιτεχνική καταξίωση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά των Stanley Kramer, Norman Jewison, ενίοτε του Steven Spielberg και του Edward Zwick, του οποίου η τελευταία ταινία επιδιώκει να συνεχίσει την παράδοση του ψυχαγωγικού σινεμά καταγγελίας. Όσο και αν το δίπτυχο καταγγελία/ψυχαγωγία προσεγγίζει το οξύμωρο, ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει ένα τέτοιο φιλμ σε έναν απληροφόρητο αναφορικά με το κεντρικό πρόβλημα θεατή, το τοποθετεί σε μια υψηλότερη βαθμίδα από ένα ανάλογης καλλιτεχνικής αξίας καθαρόαιμο action movie σαν το MI:III ή το Die Hard 45. Tι σημασία μπορεί βέβαια να έχει μια τέτοια διαβάθμιση όταν δυστυχώς το φιλμ είναι αποτυχημένο, τόσο από πολιτικής όσο και από κινηματογραφικής πλευράς; Συγκεκριμένα:
Η πολιτική ανάλυση του προβλήματος της εκμετάλλευσης μέχρι ολικής αφαίμαξης από πρώτες ύλες των χωρών της Αφρικής από δυτικούς επιχειρηματικούς κολλοσούς που πραγματοποιείται στο πλαίσιο της ταινίας είναι ανεπαρκέστατη, σχηματική και άτολμη. Ο πρωταίτιος αυτόν των θηριωδιών είναι κατά κύριο λόγο οι δυτικές κυβερνήσεις που έχουν άμεσα συμφέροντα στην περιοχή και λιγότερο μια αδίσταχτη πολυεθνική που κινείται στο επικρατόν θεσμικό πλαίσιο που εδραίωσαν οι παραπάνω με στόχο τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης μετα-αποικιακά. Η ταινία δυστυχώς αποφεύγει να κάνει μια έστω δημοσιογραφική προσέγγιση του προβλήματος και αναλώνεται σε εύκολα δραματικά κλισέ που εν τέλει υπονομεύουν την αληθοφάνεια της καταγγελίας και συνεπακόλουθα την όποια δυναμή της.
Η κινηματογράφηση έχει το μοναδικό ατού ότι πραγματοποιείται σε αυθεντικούς χώρους αλλά είναι δέσμια μιας ασφυκτικά προκαθορισμένης εξέλιξης όπου δίχως την παραμικρή παρέκκλιση όλα είναι προδιαγραμμένα και ο υποψιασμένος θεατής εύκολα μπορεί να προβλέψει: ο κυνικός τυχοδιώκτης θα μετατρεπεί στον καλόκαρδο αλτρουϊστή που έκρυβε τόσο καιρό, ο ταλαίπωρος αλλά ακέραιος μαύρος θα περάσει τα πάνδεινα αλλά θα δικαιωθεί ηθικά και οικονομικά, το παιχνίδι θα βγει στην φορά από τον ..Τύπο και οι κακοί θα την πατήσουν κοκ. Οι σκηνές δράσεις σίγουρα δεν είναι υποδεέστερες ενός action movie σαν τα προαναφερθέντα και ο ταλαίπωρος Leo DiCaprio προσπαθεί φιλότιμα σαν να παίζει σε ταινία του Scorsese, ωστόσο η απουσία οποιασδήποτε έκπληξης τόσο σε επίπεδο σεναρίου, όσο και σκηνοθεσίας, αλλά και η αφέλεια της αντιμετώπισης περισσότερο διαστρέφει το τεράστιο πρόβλημα παρά το αναδεικνύει. Κρίμα.