Πρόκειται για μια ταινία της τελευταίας περιόδου του Robert Aldrich, τον οποίο η άνοδος των γενειοφόρων του New American Cinema είχε ωθήσει , τόσο από εμπορικής όσο και από κριτικής πλευράς, στο περιθώριο της αμερικανικής κινηματογραφίας των 70s. Στο Τhe Longest Yard, γυρισμένο το 1974, o Aldrich με τον ευθύ και αφτιασίδωτο τρόπο που τον διακρίνει κάνει μια καίρια παραβολή για τον υφέρποντα σαδισμό της Εξουσίας. Το όχημα που χρησιμοποιεί είναι ένας αγώνας ράγκμπι (american football) ανάμεσα στους ημιεπαγγελματική ομάδα των δεσμοφυλάκων και στην ερασιτεχνική των κρατουμένων. H δεύτερη καθοδηγείται από έναν πρώην επαγγελματία quarterback που προτού καταλήξει για αστεία αφορμή στη φυλακή εκτελούσε χρέη ζιγκολό. Ο μικρόκοσμος της φυλακής καταγράφεται με πλατιές πινελιές και χωρίς καμία απόπειρα εξωραϊσμού των χαρακτήρων των καταδίκων. Υπάρχουν ανάμεσά τους οι ρουφιάνοι, οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι, οι μικροκομπιναδόροι, οι εξωνημένοι και ηθικά συμβιβασμένοι κλπ. Ωστόσο όλοι διέπρεξαν τα κρίματά τους κάτω από συγκεκριμένες, όχι απαραίτητα ευμενείς συνθήκες, καταδικάστηκαν και στιγματίστηκαν κοινωνικά υποχρεώθηκαν σε χρόνιο εγκλεισμό. Το χρέος τους είναι απέναντι στην κοινωνία και όχι απέναντι στην Εξουσία που εκπροσωπείται από τον υποκριτικά φίλαθλο διευθυντή των φυλακών και αντιμετωπίζει τους κρατουμένους ως έρμαια για την ικανοποίηση των σαδιστικών αναγκών των δήθεν θεματοφυλάκων της τάξης. Στην ηθική κλίμακα της ταινίας οι σατραπίσκοι δεσμοφύλακες βρίσκονται πολύ χαμηλότερα από τους ήδη κοινωνικά στιγματισμένους υπόδικους γιατί χειροδικώντας στους κρατουμένους εγκληματούν ατιμωρητί άνευ λόγου και αιτίας παρά μόνο για την ικανοποίηση εγγενών σαδιστικών αναγκών.
Ο ποδοσφαιρικός αγώνας απέναντι στις δύο ομάδες είναι εκ των προτέρων χαμένος για τους κρατούμενους. Ήττα ισοδυναμεί με ένα επιπλέον νοητό ράπισμα από τους εξουσιαστές, ενώ μια νίκη των κρατουμένων ισοδυναμεί με μια μελλοντική ακολουθία πραγματικών ραπισμάτων από τους επίορκους δυνάστες. Ο Αldrich εύστοχα παρουσιάζει την ειρωνεία της κατάστασης εμφαίνοντας στο ηθικό βάρος που έχουν οι μικρής εμβέλειας αλλά όχι απαραίτητα και σημασίας νίκες απέναντι στην αυθαιρεσία της Εξουσίας. Η γραφή του Aldrich δεν χαρακτηριζόταν ποτέ για την λεπτότητα της αλλά είναι πάντα άμεση, ειλικρινής, απαλλαγμένη από προφανή κλισέ και επίκαιρη. Και μόνο η κινηματογράφηση του παιχνιδιού αποτελεί ένα μικρό σκηνοθετικό επίτευγμα.
4 σχόλια:
Αφού βάλθηκες να καταστρέψεις τον κόσμο με το προηγούμενο post επιστρέφεις με κάτι light βλέπω. :p
Το Longest Yard τυγχάνει να ανήκει σε έναν σκηνοθέτη που εκτιμώ πολύ αλλά και σε μια περίοδο του τελευταίου που η γραφή του από άμεση είχε γίνει και απλοϊκή (σε σχέση πάντα με το παρελθόν του).
Πάντα θεωρούσα την εν λόγω ταινία υπερτιμημένη αλλά δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω και εγώ με τη σειρά μου το πραγματικό επίτευγμα της κινηματογράφισης του αγώνα!
Δεν με χαλάει βέβαια σε καμία περίπτωση (αντίθετα με τα remake της).
Σίγουρα δεν μπορεί να συναγωνιστεί το Kiss me Deadly, αλλά πιστεύω ότι ο Aldrich σε καμία περίπτωση δεν έχει γίνει απλοϊκός. Αυτό φαίνεται και από τις ερμηνείες, όπως και από τους χαρακτήρες, όπου κανείς ακριβώς δεν χρωματίζεται με ευδιάκριτα χρώματα. Το σαδιστικό γκρουπ διευθυντή/αρχιδεσμοφύλακα είναι από τα απολαυστικότερα του είδους, ενώ ο "cheap charisma" Burt Reynolds βρίσκεται σε μια από τις καλύτερες στιγμές του. Μπορεί να μην πρόκειται καν για την καλύτερη ταινία της τελευταίας περιόδου του Aldrich που φωνάζει για κριτική επανεκτίμηση, είναι όμως εξίσου αντιπροσωπευτική με τις δημοφιλέστερες στιγμές του (Kiss me deadly, Vera Cruz, Dirty Dozen κ.α.).
Ευχαριστώ για το σχόλιό σου φίλε Zubi.
Ενω ημουν ανεκαθεν πολυ κοντα στο σχολιο του Μεγα Ζούμπι, όσο περναει ο καιρος την σκεφτομαι όλο και πιο θερμά.
Πρέπει να ανεβάσω, μια απο αυτες τις μερες, εκείνες τις συνεντευξεις του Γκονταρ. Κάποια στιγμή τον ρωτουν για την μετεπειτα πορεια του Άλντριτς, και το τι απαντα δεν περιγραφεται...
Ακί, δεν ήξερα ότι ο Γκοντάρ είχε αναφερθεί ποτέ στην ύστερη περίοδο του Aldrich. Αναφέρθηκε το 1968 ή αργότερα; Είμαι ιδιαίτερα περίεργος αν έχει σχόλια για την περιθωριακή περίοδο του Aldrich μέσα στα 70s. Να σου πω την αλήθεια, ενδεχομένως οι τελευταίες του ταινίες (Emperor of the north, Hustler, Ulzana's Raid) να είναι πολύ πιο προσωπικές από απρόσωπες εμπορικές συνταγές (4 for Texas, Hush Hush sweet Charlotte) που έδωσε στα εμπορικά 60s. Πάντως οι διθύραμβοι του Γκοντάρ και της παρέας του για τις πρώτες του ταινίες αποδείχτηκαν νεανικοί ενθουσιασμοί (χωρίς να υποτιμώ την αξία των ταινιών του Aldrich, μόνο το Kiss me Deadly έχει θέση σε κάποιο πάνθεον), ιδιάιτερα αν αναλογιστεί κανείς με πόσο σκεπτικισμό αντιμετωπίστηκαν την ίδια περίοδο οι πρώτες ταινίες του Stanley Kubrick (για το οποίο ο Γκοντάρ είχε γράψει ένα απολύτως άστοχο κείμενο).
Ανέβασέ τα όταν αδειάσεις και θα γράψω κάτι για τον Ντάριο! :P
Δημοσίευση σχολίου