Τesis

Το θρίλερ αποτελούσε ανέκαθεν μια πρώτη τάξεως ευκαιρία για έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη να κάνει άσκηση τεχνικής δεξιοτεχνίας και ύφους χωρίς να χρειάζεται μεγάλο προϋπολογισμό παρά μερικές καλές ιδέες, ατμόσφαιρα και σασπένς. Με την πρώτη του αυτή ταινία ο Ισπανός Alejandro Amenabar δίνει καίριες ζωογονητικές πνοές σε ένα είδος που η πλειοψηφία των συναδέλφων του το έχει μετατρέψει σε βασίλειο του κλισέ, της ανοησίας, της υπερβολής και ενίοτε, όπως υποδηλώνει η ελεεινή σειρά των Hostel του γελοίου Eli Roth, της μισανθρωπικής κτηνωδίας. Ο ταλαντούχος Αμενάμπαρ δεν περιορίζεται απλώς στην κατασκευή ενός άψογα δομημένου whodunnit με τις γνωστές εκπλήξεις και απρόβλεπτες ανατροπές της ιστορίας μέσω του αρχετυπικού μοτίβου της περίεργης ηρωίδας σε κίνδυνο, αλλά θέλει να αρθρώσει παράλληλα μια μικρή πολεμική για τα όρια της βίας των εικόνων και το βαθμό ανοχής ή αναισθησίας του θεατή σε αυτές. Ένα ερώτημα που χαρακτηριστικά πλανάται καθόλη την ταινία είναι κατά πόσο τα διαβόητα snuff movies, όπου η βιντεοσκοπούμενη βία είναι πραγματική αντί για αναπαραστατική, αποτελούν λογική προέκταση της κατά τα φαινόμενα ολοένα αυξανόμενης τρομολαγνείας του θεατή. Τα snuff movies αν όντως υπάρχουν είναι άραγε επειδή υπάρχει κοινό γι' αυτά ή και μόνο το γεγονός της ύπαρξής τους αρκεί, μέσω της αφύπνισης ζωώδων ενστίκτων, να δημιουργήσει κάποιο κοινό; Το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθεί και για άλλα όντως υπαρκτά κινηματογραφικά έργα όπου προκρίνεται δίχως αιδώ ο σαδισμός ως χαβαλές. Ένα χαρακτηριστικό μότο του κακού της ταινίας είναι ότι η αποστολή του κινηματογράφου περιορίζεται στο να παρέχει αφειδώς στο κοινό εκείνο που αυτό επιζητά και ο Αμενάμπαρ αξιοποιεί έξυπνα την ειρωνεία που πηγάζει από την επαγγελματική ιδιότητα του εν λόγω χαρακτήρα.
Η ταινία βέβαια είναι περισσότερο ένα ευρηματικό θρίλερ, όπου ο τρόμος υποβάλλεται και η υποθάλπουσα εκκρεμότητα των φρικαλεοτήτων διαρκώς αναστέλλεται, παρά ένα δοκίμιο πάνω στη σχέση εικόνας και βίας όπως αρκετές ταινίες του Μικαέλ Χάνεκε. Κάτι τέτοιο όμως δεν μειώνει απαραίτητα την ταινία καθώς οι αρετές της είναι υπεραρκετές. Ο Αμενάμπαρ με ελάχιστα μέσα και χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον τους χώρους του Πανεπιστημίου (οι σκηνές στα σκοτεινά υπόγεια της βιβλιοθήκης είναι άκρως αποτελεσματικές και θύμισαν κλίμα Lovecraft στον υποφαινόμενο) όπου σπούδασε καταφέρνει να δημιουργήσει υπομονετικά μια ατμόσφαιρα κλιμακούμενης έντασης κατά την οποία ο θεατής αναρωτιέται ταυτόχρονα με την ηρωίδα για τον πρωταίτιο του κακού. Μάλιστα πολύ έντεχνα καταφέρνει να παραλληλίσει την έλξη που αισθάνεται η ηρωίδα για έναν από τους πιθανούς ενόχους με αυτή που μοιράζεται ένα μέρος του κοινού για τις υπερβίαιες εικόνες. Η τελική επίλυση του μυστηρίου δεν πραγματοποιείται δίχως οι ήρωες να διαγράψουν μια πορεία αυτόγνωσίας. Η φρεσκάδα της γραφής και ο ενθουσιασμένος του νεοφώτιστου συνοδεύονται βεβαίως από κάποιες ατέλειες τόσο στο επίπεδο ερμηνειών όσο στο επίπεδο πλοκής όπου κάποιες υπερβολές και αναληθοφάνειες διεισδύουν στην κατά τα άλλα προσεγμένη ίντριγκα. Τέτοιες μικρολεπτομέρειες ελάχιστα περιορίζουν την αποτελεσματικότητα αυτού του έξοχου θρίλερ.