Cannes 1986-2005
Ξαναέφτασε η ώρα για ένα μικρό crashάκι! Αυτή τη φορά σας καλώ να επιλέξετε έως πέντε ταινίες που προτιμάτε από όσες βραβεύτηκαν με τον Χρυσό Φοίνικα την περίοδο 1986-2005. Εσκεμμένα αγνόησα τις δύο τελευταίες χρονιές ώστε και οι δύο τελευταίες ταινίες να τεθούν με τη σειρά τους στη δοκιμασία του χρόνου. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να δώσετε μέχρι τρεις αρνητικές ψήφους σε ταινίες που πιστεύετε ότι κηλίδωσαν την σπουδαιότητα του πρώτου βραβείου. Ακολουθεί η λίστα με τις είκοσι ταινίες, αυτή τη φορά αποφεύγω να σχολιάσω την καθεμία ξεχωριστά προς αποφυγή αναίτιων παρεξηγήσεων.
| Έτος | Ταινία | Σκηνοθέτης |
| 1986 | The Mission | Roland Joffé |
| 1987 | Under the Sun of Satan Sous le soleil de Satan | Maurice Pialat |
| 1988 | Pelle the Conqueror Pelle erobreren | Bille August |
| 1989 | sex, lies, and videotape | Steven Soderbergh |
| 1990 | Wild at Heart | David Lynch |
| 1991 | Barton Fink | Joel and Ethan Coen |
| 1992 | The Best Intentions Den goda viljan | Bille August |
| 1993 | Farewell My Concubine 霸王別姬 [Bàwáng bié jī] The Piano | Chen Kaige Jane Campion |
| 1994 | Pulp Fiction | Quentin Tarantino |
| 1995 | Underground Подземље [Podzemlje] | Emir Kusturica |
| 1996 | Secrets & Lies | Mike Leigh |
| 1997 | Taste of Cherry طعم گيلاس [Ta'm-e gīlās] The Eel うなぎ [Unagi] | Abbas Kiarostami Shohei Imamura |
| 1998 | Eternity and a Day Μια αιωνιότητα και μια μέρα [Mia aioniotita kai mia mera] | Theo Angelopoulos |
| 1999 | Rosetta | Luc and Jean-Pierre Dardenne |
| 2000 | Dancer in the Dark | Lars von Trier |
| 2001 | The Son's Room La stanza del figlio | Nanni Moretti |
| 2002 | The Pianist | Roman Polanski |
| 2003 | Elephant | Gus Van Sant |
| 2004 | Fahrenheit 9/11 | Michael Moore |
| 2005 | The Child L'enfant | Luc and Jean-Pierre Dardenne |
Οι επιλογές μου, χωρίς σειρά προτίμησης, είναι:
1. The Pianist (Καφκική προσέγγιση του ολοκαυτώματος χωρίς εύκολους συναισθηματισμούς και απλουστεύσεις)
2. Secrets and Lies (Aριστουργηματικό ανθρώπινο δράμα σπάνιας αυθεντικότητας και δύναμης)
3. Farewell My Concubine (Υποβλητικά σκηνοθετημένη σύνθεση του ατομικού με το συλλογικό σε μια ταραχώδη ιστορική περίοδο)
4. Βarton Fink (Πολυσημική απεικόνιση του state of mind του καλλιτέχνη)
5. Τhe Best Intentions (Ένα από τα καλύτερα σενάρια του Bergman, ένα οξύτατο χρονικό μιας πολυτάραχης σχέσης)
Αρνητικές πηγαίνουν στις κάτωθι μετριότητες:
1. Dancer in the Dark (Προκατασκευασμένο, απλοϊκότατο και ψυχαναγκαστικό μελό που θυμίζει το "Αμάρτησα για το παιδί μου" με τη Μάρθα Βούτση)
2. The Son's Room (Ανύπαρκτη και τηλεοπτική σκηνοθεσία που αδικεί ένα ενδιαφέρον θέμα)
3. Fahrenheit 9/11 (Ανευ αισθητικής αξίας πολεμική)
Η κάλπη θα μείνει ανοιχτή για καμία δεκαριά ημέρες.
(ομολογώ ότι μάλλον αδίκησα το The Eel του Ιmamura που ουδέποτε προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες και ακόμη το αναζητώ)
22 σχόλια:
'89, '90, '91 είναι πολύ σπουδαία τριετία για το αντιπαθές αυτό φεστιβάλ.
Μοναδική βέρα αρνητική από μένα πάει στον Πιανίστα, ακριβώς για το αντίθετο των λόγων που αναφέρεις.
(Υπέροχο δεν είναι αυτό;)
Επίσης θυμάμαι πόσο εξωφρενικά αστεία ήταν η διεθνής (πλην της γαλλικής, φυσικά) κριτική στο μένος της εναντίον του Πιαλά.
Να προσθέσω επίσης παραπονεμένα πως αν το είχε πάρει ο Αγγελόπουλος το '95 θα ήταν ένας πιο όμορφος κόσμος και πως το Δωμάτιο του Γιου χαίρει της αειθαλούς στοργής μου.
Μου μηδένισες τον Πιανίστα κακέ μου άνθρωπε χωρίς να ξεκαθαρίσεις ποιες θετικές ρίχνεις... Να υποθέσω ότι ψηφίζεις 89,90,91, Πιαλά και Νάνι ή μόνο 89-91;
Ο Πιαλά είχε φάει μεγάλη γιούχα όταν είχε παραλάβει το βραβείο -μου αρέσουν αυτά τα ποδοσφαιρικά ώρες ώρες. Πάντως η ταινία του ήταν καλή (αλλά του Greenaway ακόμη καλύτερη)...
(ευχαριστώ για τη συμμετοχή φίλε μου)
Ki ego me tyxaia seira:
Wild at Heart
Barton Fink
Secret and Lies
Sex Lies and Videotapes
Farewel My Concubine
Kai arnitikes
Elephant kai
Dancer in the dark
Dancer in the dark
Dancer in the dark
Dancer in the dark
...
..
.
Δεν καταλαβαίνω.
Ένηγουέη.
Εγώ (μάλλον με σειρά):
Ελέφαντας.
Sex, Lies...
Pulp Fiction
Dancer in the Dark
The Eel
(Φακ, μόλις είδα τι αφήνω έξω...)
Αρνητικές πανεύκολα στα Μαθήματα Βαρεμάρας (The Piano), στο χειρότερο ντουμαντέρ έβερ (Φάρεναϊτ) και στο εμετικά υστερικό Άντεργκραουντ.
Α, δεν έχω δει το φιλμ του Πιαλά.
Γιώργο είσαι θεός. Τέρμα. Γουστάρω τα post σου.
Θετικές:
1)Pulp Fiction (στημένη ψήφος, η ταινία αυτή και εγώ πάμε πολλά χρόνια πίσω, ασε ποθ το κωλοδάχτυλο στη βράβευση είναι στιγμή ανθολογίας)
2)Rosetta (κινηματογραφικό θαύμα που συντελείται σε ελλειπτικές, οδυνηρές τροχές - το καλύτερο φιλμ τους για μένα, πάνω και από τον Γιο).
3)Dancer In The Dark (γαμώ την τρέλα σας γαμώ, αν ξαναπείτε κάτι κακό για οτιδήποτε έχει κάνει η Bjork θα σας κόψω τον ποπό. Δεν έδωσε μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες ερμηνείες ever; Ε; Σπαραχτική αποδόμηση ενός είδους - και ξέρω, το είχαν κάνει και άλλοι, λιγότερο εκβιαστικά! Να δω τι άλλο θα πείτε...)
4)Secrets and Lies (τι να πεις.. η καλύτερη ίσως ταινία του, τόσο ανθρώπινη και τόσο απρόβλεπτη όσο η ζωή μας)
5)Farewell My Concubine (για όσα λες και συ, Γιώργο...)
Η απόφαση για την αρνητική, πολύ πιο εύκολη...
1)Fahrenheit 9/11 (ρε σεις, το πήρε τη χρονιά του 2046 και του Oldboy... Τι κάναμε Θεέ μου και τα πληρώνουμε αυτά;;)
2)Elephant (ντροπή και αίσχος παλιοατάλαντε Van Sant. Υποκριτικό και δήθεν, ανοίγει υποσχόμενο θέματα και αδυνατεί να τα χειριστεί...)
3)The Pianist (τον Polanski τον λατρεύω. Γι'αυτό τον κρίνω σκληρά. Δεν είναι συναισθηματικός ρε Γιώργο; Πιο πολύ από όσο πρέπει. Πολύ πιο πολύ. Από τον σκηνοθέτη που έκανε την υπόνοια την πιο ηχηρή τέχνη...)
Προσυπογράφω τα όσα λέει ο Ηλίας αν εξαιρέσεις την αρνητική :p
Αλλά επειδή ωρίμασα στο ένα λεπτό που μεσολάβησε λέγω:
Στις θετικές 3 ως προείπε ο Ηλίας. Αν η Παλλακίδα ήταν ένα χρόνο πιο πριν θα μεγάλωνε το σερί, μεσολαβεί καταραμένος August όμως. Κiarostami η 5η... "Συνοπτικά"
1. Barton Fink (η πιο εύκολη επιλογή, μεγαλή δαγκανιά στο ψηφοσφαιρίδιό μου)
2. Wild at Heart (μαζί με το Blue Velvet οι καλύτεροι Lynch και παράλληλα οι μοναδικοί που αντέχω πλέον)
3. Αντίο Παλλακίδα Μου (αριστούργημα και προσωπικό σοκ, απ' τις πλέον σύνθετες και ασύλληπτα "ολοκληρωμένη")
4. Σεξ, Ψέματα και Βιντεοκασσέτες (ή ταινίες ότι θέλετε) (ιδέα μου ή ο Soderberg ουτέ καν πλησίασε στην μετέπειτα πορεία του;)
5. Taste of Cherry (εξαιρετική κεντρική ιδέα, πρωτότυπη -τότε- η προσέγγιση, το μοναδικό αριστούργημα του περιβόητου ιρανικού ρεύματος, θεός σχωρέστο)
Αρνητική στον Moore και πουθενά αλλού. Καμία ταινία (γιατί του Moore δεν είναι τέτοια) δεν με χαλάει απ' τις βραβευθείσες...
Συμφωνώ και στο δεύτερο σχόλιο του Ηλία, αλλά στον Πιανίστα είμαι περισσότερο με τον Bookie. Δεν έχω δει Eel.
Και το Dancer είναι μια χαρά φιλμάκι.
Απόδειξη του ότι γερνάω:
Ξέχασα κι αδίκησα την υπεργιγαντιαία ταινιάρα του Leigh...
Αλοίμονο στους νέους.
Ευχαριστώ όλους ανεξαιρέτως για τη συμμετοχή και προχωράω στο σχολιασμό αρχίζοντας από την ανίερη απόρριψη του Πιανίστα που ξεκίνησε ο τρισκατάρατος Ηλίας.
Δύο είναι οι βασικές αρετές του Πιανίστα. Αφενός η αφοπλιστική ειλικρίνεια που προσεγγίζει το θέμα του ο σκηνοθέτης, ο οποίος αποφεύγει αβανταδόρικες σκηνές σφαγής και προφανή δίπολα. Η ματιά του είναι, ως συνήθως, αποστασιοποιημένη και το φάσμα των ανθρωπίνων συμπεριφορών που αποτυπώνει είναι σαφώς ευρύτερο από αυτό ανάλογων ταινιών που παραλύουν μπροστά στην εικονογράφηση της ολοκληρωτικής φρίκης, η οποία μόνο υπαινικτικά μπορεί να αναπαρασταθεί χωρίς να ευτελιστεί και αυτο το ενστερνίζεται απόλυτα ο σκηνοθέτης.
Αφετέρου η ταινία εστιάζει με μοναδικό τρόπο στην επιβίωση και στην ψυχική απομόνωση, αναπτύσσοντας ένα μεγάλο μέρος της δράσης σε άδεια δωμάτια, θυμίζοντας προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη και παράλληλα δείχνει ότι η επιβίωση δεν είναι θέμα ηρωισμού και χαρακτήρα, παρά τύχης. Μια αντιηρωϊκή, υπανικτική και ουσιαστική καταγραφή της απόλυτης κτηνωδίας.
Θα επανέλθω με σχόλιο για το ελεεινό Dancer in the dark...
Γεια χαρά και από μένα!
Αμφιταλαντεύομουν για το δικαίωμα ψήφου μου έχωντας ελειπή γνώση υψίστου βαθμού για πολλές εκ των ταινιών της λίστας. Ωστόσο είπα να ενδώσω στην γαργαλιστική επιθυμία εκφρασής μου.
Κατ' αρχάς δεν θα δώσω κάποια αρνητική ψήφο, γιατί καμία ταινία δεν με πείραξε τόσο για να φτάσω σε αυτό το "βάναυσο" σημείο...
Και ας πάμε στα θετικά με τυχαία σειρά:
1. Barton Fink(Εμβριθής ματιά στον πύρρινο κόσμο ενώς καλλιτέχνη. Μετεωρίζεται τόσο με τις ορθολογιστικές αλλά και τις ασύληπτες εσωτερικές του καταβολές. Μετά την θέαση της, σαν βελάκι καρφώθηκε η ταινία στο κέντρο του μυαλού μου και ακόμα δε μπορεί να ξεκολλήσει!)
2. Αντίο καλή μου Παλακίδα.( Ταινιάρα, Συμφωνώ με όσα προλαλείθηκαν!)
3.Dancer in the Dark( Δεν ξέρω αν σας το έχω εκφράσει, αλλά μέχρι τα πρόσφατα ιστορικά μου δηλώνω παθολογικός θαυμαστής Trier. Όσα και αν έχουν αναφερθεί και ισχνά παρατηρηθεί για τις αμφιλεγόμενες μεθόδους υποβολής του, εγώ δεν μπορώ και σε αυτή την περίπτωση να μην του βγάλω το καπέλο.)
4. Pulp Fiction( Ίσως το ανώτερο σημείο στην καριέρα του Quentin πριν την ραγδαίως πτωτική του πορεία.)
5. La stanza del figlio( Ίσως η πιο ευνοημένη της πεντάδας μου. Αλλά την τοποθετώ εδώ με πλήρη συνείδηση. Μια πολύ συναισθηματική ταινία, για να μάθουμε όλοι οι "υγιείς" πως τα πράγματα δεν είναι παντού τόσο ρόδινα... Ένα βήμα εκτίμησης κάθε γεμάτου αύριο και νοσταλγίας κάθε πληγής του χθες.)
Περίλυπος αφήνω απ' έξω: The Pianist, Elephant.
Αλλά προλέγω πως όλα αυτά γίνονται με συνθήκες περιορισμένης θέασης των ταινιών!
Η τριετία του Ηλία, το Μυστικά και Ψέματα και το Elephant είναι οι 5 που αγαπώ περισσότερο, με τυχαία σειρά. Μακράν πρώτο μόνο το Wild at heart, από τις ταινίες που λατρεύω.
Οι 3 αρνητικές (που θα μπορούσαν να είναι και περισσότερες) πηγαίνουν με την ίδια αηδία, στον ημίπαράφρονα Moore (9/11) και στους εξίσου ελεεινούς Trier και Kusturica (Dancer in the dark και Underground αντίστοιχα)
Mpoukatsa,
Περιμένουμε το σχόλιο για το Dancer in the Dark.
Ναι, Γιώργο. Για τόλμα!!!!
Έχοντας δει τις περισσότερες αλλά όχι όλες θα επέλεγα θετικά:
Barton Fink
Elephant
Sex, Lies and Videotape
The Child
Pulp Fiction
Δεν έχω δει Rosetta, από αυτά που διαβάζω εδώ υποθέτω ότι θα έπαιρνε τη θέση του παιδιού αν την είχα δει
Και αρνητικά:
Secret and Lies μόνο, ξέρω ότι θα κράξετε αλλά βαριέμαι Mike Leigh όσο τίποτα
Δεν έχω δει Κιαροστάμι, Ιμαμούρα και Ντάρντεν - ειδικά για τον πρώτο είμαι αλλεργικός στις "πολιτικές" βραβεύσεις αφού ως ψευτοπαραπολιτικές ταινίες, για να ξεσπάμε σε "δημοκρατικά" κλάματα, κάνουν κρα από μακρυά. Ιμαμούρα: ποιός είναι αυτός; Για τις υπόλοιπες ταινίες τώρα.
Θετικές ψήφοι:
1. Barton Fink, για την γραφική φιγούρα του Τορτούρο και τη κλασική εξτραβαγκάντζα των αφών Κοέν σε υπέροχες πινακοθήκες "ηλίθιων" χαρακτήρων.
2. Underground, γιατί η τρέλα χρειάζεται στο σινεμά, νισάφι με την ψευτοκουλτουριαρία ξεπεσμένων ακροαριστερών που "ψηφίζουν" Αχμαντινεζάν όσο και (του δεξιότατου!) Μάικλ Μουρ.
3. Secrets & Lies, γιατί σπάνια χαρτογραφείται σε τόσο απροσμέτρητο βάθος η ανθρώπινη ψυχή.
4. The Pianist, γιατί την θάβετε βρε σεις; Στέκομαι κυρίως στο εκπληκτικό σενάριο που θα πρέπει να γίνει σεμινάριο στις κινηματογραφικές σχολές με τίτλο "πως να αποφεύγετε τα κλισέ".
5. Dancer in the Dark, παρεξηγημένη, διότι υπερτιμάται τόσο όσο υποτιμάται. "Μη" ταινία που προερχόμενη από το Δόγμα το ακυρώνει επιβεβαιώνοντας το. Τα λέω λίγο χαζά; Όχι τόσο για μένα...
Αρνητικές ψήφοι:
1. The Mission, για ποιο λόγο; Δεν λέω, καλή ταινία, αλλά σιγά πια! Ο "Τιτανικός" του Χρυσού Φοίνικα.
2. Eternity and a Day, για τα ξινά μούτρα του συμφεροντολόγου Τεό στη βράβευση του Εμίρ.
3. Wild at Heart, όπως και οποιαδήποτε ταινία του ψευτοκαλλιτέχνη Δαβίδου. Ουστ! Δεν αντέχω να καπνίζω ένα κιλό χασίσι Ζωνιανών για να "κατανοήσω" ταινία του.
Βραβείο Αλεξιπτωτιστή:
Έξτρα επισήμανση για τον Μάικλ Μουρ, δεν κατάλαβα ακριβώς τι "ειδική" σχέση έχει με το εν λόγω βραβείο. Το ότι είναι εναντίον του Μπους, και χαίρομαι γι αυτό όπως χάρηκα και το ντοκυμαντέρ του, αυτό δεν είναι ποιοτικό κριτήριο για ένα τόσο σοβαρό θεσμό, όοοοσο κι αν είναι "σοβαρός" αυτός που λέει και ο Ηλίας...
Προχωράω άμεσα στο προαναγγελθέν σχόλιο για το Dancer in The Dark , ζητώντας συγγνώμη για τις καθυστερημένες απαντήσεις λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Mε το Dancer in the Dark, η συναισθηματική χειραγώγηση του θεατή από τον Trier φθάνει στα σαδιστικά όρια της. Ο Trier χτίζει ένα μικρόκοσμο εξωπραγματικών καταστάσεων όπου ο μοναδικός στόχος των δρώμενων είναι να εκβιάσουν μια κάποια συναισθηματική αντίδραση του θεατή. Για την επίτευξη αυτού του στόχου υποβάλλει την ίδια την πρωταγωνίστριά του σε μια ανάλογη διαδικασία, εξυψώνοντάς την ως σύμβολο της naiveté που υπομένει φαταλιστικά την μοίρα της και αρνείται να αντικρύσει τον κόσμο και να κατανοήσει την πραγματικότητα (οι ιδεολογικές επιπλοκές που πηγάζουν από την εξύμνηση μιας τέτοιας στάσης φαίνεται ότι διαφεύγουν εντελώς από τον σκηνοθέτη).
Ωστόσο ο θρασύτατος Δανός δεν περιορίζεται στην μηχανιστική αναπαραγωγή προκάτ συναισθημάτων. Επιδιώκει να δώσει και ένα κατηγορώ της κοινωνίας και των μηχανισμών που οδήγησαν την ηρωίδα στο ικρίωμα. Είναι όμως τόσο πρόχειρες και αναληθοφανείς οι καταστάσεις που σκαρφίζεται (υπάρχει άραγε χειρότερα γυρισμένη σκηνή δολοφονίας στα χρονικά από αυτήν του μαντραχαλά μπάτσου από την μισότυφλη και μικροσκοπική ηρωίδα;;;;;) που έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια οποισδήποτε επαφής και αντιστοιχίας με την όποια πραγματικότητα (αμερικάνικη και μη), ενισχύοντας την εντύπωση ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να επιβάλλει και όχι να υποβάλλει συναισθηματικές αντιδράσεις.
Η φόρμα μελό, όπως ο Fassbinder και ο Douglas Sirk απέδειξαν, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θαυμάσιο όχημα για την ανάπτυξη κοινωνικού προβληματισμού. Κάτι τέτοιο είναι εφικτό βέβαια μόνο μέσω μια εμπεριστατωμένης και ακριβόλογης αποτύπωσης του περίγυρου, είτε ελλειπτικά (Fassbinder) είτε αναπαραστατικά (Sirk). Ο Τριερ απέχει πολύ ιδεολογικά και κινηματογραφικά από τέτοια πρότυπα και αντιπροτάσσει αισθητική και τεχνική που θα περίμενες να δεις μόνο από φοιτητή κινηματογραφικής σχολής. Άτεχνο ντεκουπάζ, εσφαλμένη χωροταξία, κακοί φωτισμοί (O μεγάλος Robby Muller ευτυχώς δεν ξανασυνεργάστηκε με τον Trier μετά από αυτό το φιλμ), κάκιστοι διάλογοι κλπ. Και μόνο το γεγονός ότι τολμάει και προτάσσει την κακοτεχνία ως αυθεντικότητα αποτελεί από μόνο του μια αισθητική βεβήλωση. ¨Ενα δημαγωγικό, σαδιστικά αποτρόπαιο δημιούργημα. Ας όψεται ο περίφημος Luc Besson (αντε να γίνει πρόεδρος και ο Bruce Willis μια μερα) που ως πρόεδρος της επιτροπής του έδωσε το Χρυσό Φοίνικα.
Μερικά επιπλέον διάσπαρτα σχόλια:
>>Zubi, Οι Καλύτερες Προθέσεις είναι 80% Bergman και 20% Αugust (μετριότατος σκηνοθέτης με δύο μόνο αναλαμπές αυτήν και το Pelle)
>>justanothergoneoff. Ο Ιmamura ήταν από τους σημαντικότερους Ιάπωνες σκηνοθέτες. Ανακάλυψέ τον, αξίζει. Μαζί σου για το αποτυχημένο Mission (επί προεδρίας Sydney Pollack τι άλλο να περιμενε κανείς;). Ευχαριστώ για τη συμμετοχή.
Ευχαριστώ θερμά και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες (zamuc, γλυτώνεις το κράξιμο λόγω προτέρου εντίμου βίου -ε όχι και αρνητική στο Secrets and Lies φίλε!), και η κάλπη παραμένει ανοιχτή...
Χάλια ο Πιανίστας, απρόσωπο (με την εξαίρεση του ανάπηρου παπούλη που τον πετάνε απο το μπαλκόνι - αυτό ήταν τουλάχιστον Πολανσκι-κό) και τηλεοπτικών προδιαγραφών. Ο Άσιμος πάντως έπαιζε καλά (ποιός Μπρόντι;).
Χλιαρό μέχρι απογοητευσης το Best Intentions, καθόλου χυμός!
Επίσης θα διασκέδαζα περισσότερο χαζεύοντας κουράδες ελεφάντων να ξεραίνονται, παρά βλέποντας για δευτερη φορά το Κατω Απο τον Ήλιο του Σατανά.
Συμφωνώ για τον Μάικλ Μουρ.
ΚΑΙ
Μέσα για Μπάρτον Φινκ
Μέσα ο Μορέτι (αν είναι δυνατόν!!! Μάθημα σκηνοθεσίας είναι το φιλμ!!!)
Μέσα για Σόντερμπεργκ (και μπράβο στον Βεντερς που πίεσε για την βραβευση του - το μεγαλύτερο καλό που προσέφερε στο σινεμά τα τελευταία 30 χρόνια)
Μέσα για Γκας Βαν Σαντ
Μέσα για Μάικ Λι
Επίσης,
σκατούλες στον Κουστορίτσα.
Άκη, φίλε μου ευχαριστώ για τη συμμετοχή, αν και νομίζω ότι μπέρδεψες τις ταινίες αναφορικά με τις τηλεοπτικές τους προδιαγραφές. Ε όχι και τηλεοπτικός ο Πολάνσκι με τις εξπρεσιονιστικές συνθέσεις του και τα πολύλεπτα βουβά πλάνα και μάθημα σκηνοθεσίας ο Μορέτι με αισθητική που θυμίζει επίσκεψη σε αίθουσα αναμονής οδοντίατρου (flat φωτογραφία, αδιάφορο καδράρισμα, άνευρο μοντάζ, απουσία κλιμακώσεων κλπ). Έριξες μπολικές αρνητικές, θα διαλέξω τις τρεις που σου αρέσουν λιγότερο!
Ανακοινώνω με μεγάλη καθυστέρηση τα τελικά αποτελέσματα με σειρά κατάταξης:
1. Barton Fink (9-0=9 βαθμοί)
2. Sex Lies and Videotapes (7-0=7)
3. Farewell My Concubine (5-0=5)
Secrets and Lies (6-1=5)
5.Pulp Fiction (4-0=4)
6.Wild at Heart (4-1=3)
7.The Son's room (3-1=2)
Elephant (4-2=2)
10. Best Intentions (1-0=1)
Taste of Cherry (1-0=1)
Dancer in the Dark (4-3=1)
Eel (1-0=1)
Rosetta (1-0=1)
L' Enfant (1-0=1)
The Pianist (2-2=0)
Kάτω από τον ήλιο του Σατανά (1-1=0)
The Piano (0-1=-1)
The Mission (0-1=-1)
Μια αιωνιότητα και μια μέρα (0-1=-1)
Underground (1-3=-2)
Fahrenheit 9/11 (0-6=-6)
--------------------------------
Παρατηρώ ομοφωνία στην κορυφή αλλά και στον πάτο! Δικαιολογημένα αναμφίβολα....
Δημοσίευση σχολίου