Du Levande
(Du Levende, Σκην Roy Andersson, 2007)
Η ταινία του Andersson αποτελεί μια συνάθροιση ευρηματικά δοσμένων σκηνών με ιδιοσυγκρασικά γλυκόπικρο χιούμορ όπου παρουσιάζεται ένας κόσμος δίχως ζωτικότητα, θέρμη, πνοή, αγάπη, επικοινωνία και γενναιοδωρία. Ένας κόσμος περισσότερο νεκροζώντανων (όπως υποδηλώνουν και τα μονίμως πελιδνά πρόσωπα τους), των οποίων το υπαρξιακό τέλος έχει προηγηθεί του βιολογικού. Ο σκηνοθέτης με λεπτή διαύγεια παρατηρεί και καταγραφεί στιγμιότυπα καθημερινής αποξένωσης με παρατακτική σύνδεση, δίχως να τον απασχολεί η δημιουργία μιας αφηγηματικότητας ή εσωτερικών δραματουργικών κλιμακώσεων. Παρά τη σαφέστατη ενότητα ύφους που επιτυγχάνεται καθόλη την διάρκεια της ταινίας, η απουσία μιας κάποιας ανάλυσης ή αντιπροσωπευτικής χαρακτηρολογίας καθιστά την ταινία περισσότερο μια ευφάνταστη ανεκδοτολογική περιγραφή παρά μια ολοκληρωμένη κατάθεση πάνω στην μηχανοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης στη σύγχρονη κοινωνία.
4 σχόλια:
Πρέπει να προλάβω τον Αχιλλέα που θα έρθει να γράψει ότι είναι αριστούργημα.
Μια σκάλα πιο κάτω απ' τα Τραγούδια, φαντάζομαι σ' αυτό συμφωνούμε. Χαρακτηριολογία σε ταινία με τύπους ανορθόδοξα εξωστρεφείς (απέναντι στον θεατή πάντα) και τόσο καθημερινούς δεν νομίζω ότι χωρούσε. Επανεκτίμησα τον Andersson και ειδικά το Du Levande όταν πρόσφατα είδα κάποιον που προσπαθεί να του μοιάσει (ούτε στο νυχάκι δεν τον έφτασε).
Τέλος, πολύ ωραία φαίνεται να τα περνάτε στη Σουηδία :p
Λίγα με τον Roy έτσι!
Υπάρχουν μερικές ταινίες, όπου το θέμα περνάει πάνω από τους ήρωες, όπου οι ήρωες είναι το σκαλοπάτι για να φτάσεις στην κορυφή του ολοκληρωτικού στοχασμού. Του στοχασμού μιας κοινωνίας που νοσεί περισσότερο από μέσα παρά από κάθε άλλο εξωγενή παράγοντα!
Και ο Roy δεν σκηνοθετεί, αλλά πλανοθετεί με μαεστρία.
Όσο για τα τραγούδια που οριοθετείς φίλε zubi, νομίζω πως εκεί πραματευόταν το θέμα του σε ένα πολύ μεγαλύτερο γήπεδο από αυτό των νεκροζώντανων της συγκεκριμένης ταινίας. Ως προς το αποτέλεσμα, έμεινα ικανοποιημένος και από τα δύο!
Την καλησπέρα μου και στους δυο σας...
Φίλε Zubi, ούτε μια μέρα δεν μπορώ να λείψω... Εντάξει, δεν μιλάμε για αριστούργημα αλλά είναι μια καταπληκτική ταινία. Με παρέσυρε αυτή η διαδρομή από το ξεκαρδιστικό πρώτο μέρος, στο μελαγχολικό δεύτερο και στο ουράνιο (πώς αλλιώς να το πω φινάλε) φινάλε. Δεν ξέρω Γιώργο κατά πόσο αποτελεί ευφάνταστη καταγραφή της καθημερινότητάς μας. Είσαι σίγουρος ότι αν μας βλέπαμε από ψηλά, δε θα βλέπαμε τα ίδια και χειρότερα;
Καλό μήνα.
Καταρχήν, καλό μήνα και καλή εβδομάδα σε όλους τους εκλεκτούς φίλους-σχολιαστές.
Αυτό που κατά τη γνώμη μου απουσιάζει από την ταινία είναι μια κάποια συνεκτικότητα πέρα της υφολογικής μεταξύ των ιστοριών. Αυτή η έλλειψη εσωτερικής συσχέτισης δεν συμβάλλει στην αποκρυστάλλωση κάποιου ολοκληρωμένου νοήματος πάνω στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά, αντίθετα, την περιορίζει περισσότερο στο πλαίσιο μιας οξυδερκούς περιγραφικότητας. Αυτό δεν συνέβαινε για παράδειγμα στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη ή σε παρόμοιες δομικά ταινίες όπως το αριστουργηματικό 71 Περιπτώσεις του Μίκαελ Χάνεκε (ή, από άλλη οπτική σκοπιά, το μνημιώδες Shortcuts του τεράστιου Αλτμαν).
Αναγνωρίζω φυσικά και εγώ τη μαεστρία του Άndersson στη σύνθεση κάδρου και το προσωπικό του ύφος.
Δημοσίευση σχολίου