Sicko

(Sicko, Σκην. Michael Moore, 2007)
Ο Michael Moore απογυμνώνει το αμερικάνικο σύστημα υγείας το οποίο βασίζεται στηρίζεται εξ' ολοκλήρου στην ατομική ασφάλιση μέσω ιδιωτικών εταιρειών (Health Maintanance Organizations ). Εστιάζοντας όχι στα 50 περίπου εκατομμύρια αμερικανών (αριθμός ασύλληπτος για μια αναπτυγμένη χώρα) που ζούνε μην έχοντας δικαίωμα για καμία περίθαλψη ανευ καταβολής εξωφρενικών ποσών, αλλά σε αυτούς που, όντας κανονικά ασφαλισμένοι και συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις έναντι των εταιρειών, παρά ταύτα αποκλείονται από την παροχή ιατρικής περίθαλψης εξαιτίας των νομικών τερτίπιων των εταιρειών. Μια πρόχειρη σύγκριση που αποπειράται με τα συστήματα άλλων αναπτυγμένων χωρών αποκαλύπτει τη μεγάλη διάσταση φιλοσοφίας μεταξύ αυτών και του αμερικάνικου.
Πρόκειται για ένα από τα ουσιαστικότερα και πιο μετρημένα ντοκυμαντέρ του σκηνοθέτη όπου πίσω από την εμπεριστατωμένη παρουσίαση διαφόρων περιπτώσεων αναδεικνύεται ότι η καρδιά του προβλήματος και της κατάντιας του ολόκληρους συστήματος βρίσκεται στην αντιμετώπιση της υγιενομικής περίθαλψης ως ένα απλό καταναλωτικό αγαθό. Ο πάροχος αυτού του αγαθού (oι ΗΜΟ στην προκειμένη περίπτωση) είναι ως εκ τούτου ενταγμένος στην λογική του πολλαπλασιασμού του κέρδους με μείωση του κόστους παραγωγής, κάτι που επιτυγχάνεται είτε με την αύξηση του κόστους των υπηρεσιών για τον πελάτη-καταναλωτή (εξ' ου και τα υπέρογκα ποσά που καλείται να πληρώσει κάποιος ανασφάλιστος), είτε με την ελαχιστοποίηση των εξόδων των υποχρεωτικά παρεχόμενων υπηρεσιών στους συμβαλλόμενους ασφαλισμένους. Για την επίτευξη του δευτέρου είναι απαραίτητη η προσφυγή στα ψιλά γράμματα του κάθε συμβολαίου και η με νομικό επίχρισμα κατά το δοκούν απόρριψη του αιτήματος του ασφαλισμένου για χρήση του (ήδη χρυσοπληρωμένου) δικαιώματός του όταν αυτός βρεθεί στην ανάγκη.
Οι περίσσιοι υποστηρικτές ενός τέτοιου συστήματος στηρίζονται στο ιδεολόγημα "Everyman man for himself" ή λαϊκώς "Γιατί να πληρώνω εγώ με τους φόρους μου την περίθαλψη του άλλου;". Παραμερίζοντας τις εφιαλτικές συνέπειες μιας άκρως ατομικιστικής κοινωνίας, συνέπειες που εξάλλου οι εν λόγω ιθύνοντες είναι δύσκολο να τις νιώσουν στο γύαλινο πύργο όπου βρίσκονται, αποφεύγουν να εξετάσουν την αντίφαση που δημιουργεί το γεγονός ότι το κέρδος στην προκειμένη περίπτωση δημιουργείται όχι από την προσφορά καλύτερων υπηρεσιών αλλά από την άρνηση ή περιορισμό της παροχής αυτών. Μια τέτοια βαθύτατα άδικη και κοινωνικά παραπλανητική αντινομία αποκαλύπτεται από το ντοκυμαντέρ αυτό που, παρά τις επιμέρους αδυναμίες του, αποτελεί μια καίρια συμβολή στην ανάδειξη ενός σημαντικότατου σύγχρονου προβλήματος.