American Gangster
(American Gangster, Σκην Ridley Scott, 2007)
Το χρονικό της ανόδου και της πτώσης ενός αφροαμερικανού μεγαλέμπορου ναρκωτικών από τα τέλη της δεκαετίας του 60 μέχρι τα μέσα περίπου του 70 είναι το θέμα της τελευταίας ταινίας του ακαταπόνητου επαγγελματία Ridley Scott. Ο Scott πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση σκηνοθέτη που είναι δέσμιος του υλικού που διαθέτει στα χέρια του. Ουδέποτε έχει καταφέρει να υπερβεί τις εγγενείς αδυναμίες ενός μέτριου ή κακού σεναρίου (π.χ. τα τραγικά G.I. Jane, 1492, Hannibal κλπ), αλλά και σπανίως έχει καταστρέψει ένα δυνατό θέμα. Η δυνατότητα του να ελίσσεται σχεδόν σε όλα τα κινηματογραφικά είδη με την απουσία, όμως, μιας αναγνωρίσιμης προβληματικής τον φέρνει πιο κοντά από άποψη καριέρας στον Raoul Walsh ή στον Michael Curtiz, παρά στον Howard Hawks ή στον William Wyler.
Στην ταινία αυτή έχει στα χέρια του ένα αβανταδόρικο θέμα, δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές ικανούς να πλάθουν στέρεους χαρακτήρες ακόμα και μέσα από τις πιο τετριμμένες και ασήμαντες καταστάσεις και ένα σενάριο με πρόσφορες σκηνές για την αποτύπωση τόσο του κλίματος της περιόδου, όσο και για ψηλάφισμα της αναδραστικής σχέσης παρανόμου-συστήματος. Ο Scott αποτυπώνει με παλμό και οπτική ευρηματικότητα τόσο την περίοδο, όσο και τους χώρους όπου κινούνται οι δύο βασικοί ήρωες. Η ιστορία ρέει αβίαστα, οι δύο κεντρικοί ρόλοι δεν στερούνται βάθους και βαρύτητας και η ιστορία δεν χάνει ούτε στιγμή το ενδιαφέρον της. Απουσιάζει, ωστόσο, μια επιπλέον διάσταση στην ταινία πέρα της περιγραφικής. Ο Scott είναι πιο εύστοχος αναφορικά με διάφορα περιφερειακά στοιχεία της ταινίας (όπως το ταξίδι στο Vietnam, η σκηνή στον αγώνα μποξ όπου το καπέλο προδίδει την ταυτότητα του ήρωα, το παράλληλο μοντάζ την ημέρα των ευχαριστιών με τον gangster του τίτλου να γευματίζει λουκούλλεια με την οικογένειά του και τον παρία δίωκτη του να τρώει μόνος ένα σάντουιτς με τόνο κλπ), παρά με τις βασικότερες υπαρξιακές και προσωπικές διαστάσεις του θεματός του. Απουσιάζει μια προσωπική σχέση του σκηνοθέτη με το υλικό του, ανάλογη με αυτή των παρεμφερών ταινιών του Scorsese, που να καταστήσει τον θεατή κοινωνό της πορείας των ηρώων και όχι απλό παρατηρητή. Στη γενικευμένη ψυχρότητα συμβάλλει και η γραφή του σκηνοθέτη που κυριαρχείται από πλάνα διαρκείας μερικών δευτερολέπτων που διαρκώς αποκλείουν την σύγκλιση κινηματογραφικού και πραγματικού χρόνου, εντείνοντας έτσι τη γενικευμένη αίσθηση περί βεβιασμένης εξιστόρησης παρά ενδελεχούς ανάπτυξης. Ως εκ τούτου ενδιαφέροντα στοιχεία που υπήρχαν εν δυνάμει στο υλικό όπως οι σχέσεις αλληλοεξάρτησης παρανομίας και καταστολής εκφέρονται τηλεγραφικά, με αποτέλεσμα η ταινία να απέχει αρκετά από τις καλύτερες ταινίες του είδους που πρεσβεύει.
7 σχόλια:
Αυτό που θες να πεις τελικά είναι ότι την ταινία την έκανε ο Tony έτσι; :p
Συμφωνώ 100% με τα γραφόμενα, μοιάζουν άλλωστε και τα κείμενά μας. Κι αν προσπάθησα οποιαδήποτε περαιτέρω εμβέθυνση στο δικό μου ήταν μόνο ιστορικής φύσεως, άρα καταγραφή, άρα και ψυχρό σινεμά όπως σωστά ονομάζεις το Gangster.
Κι ένα μικρό παράπονο: τα σάντουιτς με τόνο είναι τα αγαπημένα μου γι' αυτό παρακαλώ να λείπουν οι συγκρίσεις με τη χάρτινη γεύση της γαλοπούλας.
Συμφωνώ και εγώ με τη σειρά μου στα γραφόμενά σου, αν και θα τόνιζα πιο ενθουσιωδώς τα δυνατά σημεία του, καλύτερου μετά το Blade Runner, φιλμ του Ridley Scott. Επικό στις διαστάσεις του, εξαιρετικά καλογυρισμένο (υπερβάλλεις με το σχόλιό σου για τα πλάνα λίγων δευτερολέπτων, που να το έκανε και ο αδερφός του που λέει και ο zubi) και στιβαρό ερμηνευτικά, παρακολουθείται με μία αρχοντική απόλαυση. Απλά μην περιμένει κανείς να βουτήξει στα βαθιά νερά ενός Scorsese ή Mann...
>>Zubi, ο Tony πάντα θα είναι δεύτερος ό,τι και να γυρίσει. Αυτό μάλιστα νικάει και την καλύτερη ταινία που είναι....(άμα σκεφθώ αρκετά θα επανέλθω)
Οι απόψεις μας συγκλίνουν ακόμη και για τον ..τόνο, αλλά καλό θα ήταν να τον κόψεις γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα σε λίγα χρόνια θα τον βλέπεις μόνο στις αρχειακές διαφημίσεις του Rio Mare.
>>Aχιλλέα, δυστυχώς η εντύπωση που μου άφησε το φιλμ είναι φθίνουσα συνάρτηση του χρόνου. Κόβω τον λαιμό του zodiac ότι σκηνή με διάρκεια μεγαλύτερη του μισού λεπτού δεν πρόκειται να βρεις άμα το ξαναδείς. Οι ερμηνείες είναι όντως εξαιρετικές, καθιστώντας ακόμη πιο έντονο το παράπονο για την απουσία στιβαρού πυρήνα. Και κάτι τελευταίο: Ο καλύτερος Scott από το Blade Runner και δώθε βρίσκεται στο Kingdom of Heaven (director's cut).
Μέσα για το στοίχημα, θα χάσεις σίγουρα! Το Kingdom of heaven που είδα εγώ είχε έναν τραγικό Bloom και έναν ξεκούδουνο χαρακτήρα για την Eva Green (αχ). Τώρα για το director's cut, επιφυλάσσομαι. Φέρτο από δω όταν ξανακατέβεις.
Παραδέχομαι την ουτιδανότητα του Orlando Bloom που δεν σώζεται ούτε με χίλια χιλίομετρα επιπλέον φιλμ. Η Eva έχει ενισχυμένο ρόλο στο director's cut, ανεβάζοντας αισθητά τη θερμοκρασία του φιλμ. Αλλά διαπιστώνω με έκπληξη ότι σε ενόχλησε μόνο η θεϊκή Eva και όχι η ξενέρωτη Eva (Lymari Nadal) του Αmerican gangster....
Θα με ενοχλούσε, αλλά είχε Denzel και Russell σε τρελή φόρμα να επισκιάζουν τα πάντα. Ενώ εκεί...Orlando forever. Τι να σου κάνει ένας ολιγόλεπτος Liam;
Δεν διαφωνώ, αλλά στο Kingdom of Heaven οι β' ρόλοι ήσαν σαφώς καλύτεροι. Θυμήσου τον εμβληματικό Ed Norton για παράδειγμα εκεί που στο Αmerican Gangster είχες τον μυστακοφόρο Josh Brolin να θυμίζει περισσότερο ξεπεσμένο πορνοστάρ παρά αστυνομικό, έστω και διεφθαρμένο!
Δημοσίευση σχολίου