Atonement
(Atonement, Σκην. Joe Wright, 2007)
Οι ολέθριες συνέπειες ενός ψέματος στον έρωτα δύο ανθρώπων αποτελεί το κεντρικό θέμα της ταινίας του Joe Wright, o οποίος χωρίζει την ταινία σε τρεις διακριτές ενότητες. Το πρώτο μέρος που εκτυλίσσεται προπολεμικά σε μια αγγλική έπαυλη κατά τη διάρκεια μιας καλοκαιρινής ημέρας είναι και το πιο συμπαγές της ταινίας. Η ερωτοτροπία του ταπεινής καταγωγής ήρωα με την αριστροκρατικής καταγωγής αδελφή της δεκατριάχρονης Briony παρερμηνεύεται από την τελευταία που για λόγους ταξικής περιφρόνησης, πουριτανικής ανατροφής και ερωτικής αντιζηλείας συμβάλλει στον εξοστρακισμό του ήρωα από την υψηλή κοινωνία και στην καταδίκη του για ένα αδίκημα για το οποίο υπέυθυνο είναι ένα ευυπόληπτο μέλος της κλειστής αυτής κάστας. Ο Wright αναπτύσσει με παλμό και κάποια σπιρτάδα τις τροχιές των ηρώων, εναλλάσσοντας τις οπτικές τους γωνίες και αξιοποιώντας την παραδόξως καλή χημεία μεταξύ της ατάλαντης Keira Knightley και του πολύ καλού James McAvoy.
Λιγότερο πετυχημένη είναι η συνέχεια όπου οι πρωταγωνιστές ακολουθούν τις ξεχωριστές τους διαδρομές. Ο ήρωας προκειμένου να γλυτώσει από τη φυλακή καταλήγει στο γαλλικό μέτωπο όπου η ταινία αναλώνεται σε κλισαρισμένες εικόνες φρίκης και χάους που αποτυγχάνουν να ενταχθούν υφολογικά στο πλαίσιο της ιστορίας (κάτι που δεν συνέβαινε με το παρεμφερές θεματικά Cold Mountain) και που αντιμετωπίζονται ως αφορμή για επίδειξη άσκοπης δεξιοτεχνίας (το tableau vivant μονόπλανο που ελάχιστη σχέση έχει με τον κορμό της ιστορίας). Παράλληλα οι δύο αδελφές, αποξενωμένες πλέον, εργάζονται ως νοσοκόμες στο Λονδίνο με την μικρότερη να έχει κατανοήσει το λάθος της και να αναζητεί την εξιλέωση. Το σκέλος αυτό της ιστορίας αντιμετωπίζεται αρκετά πεζά και περιγραφικά από το σκηνοθέτη, χωρίς ιδιαίτερο βάθος και δύναμη με αποτέλεσμα η μετάθεση του κέντρου βάρους της ταινίας από αυτό του ανολοκλήρωτου έρωτα σε αυτό της εξιλέωσης να αποδυναμώνει την αφήγηση και να καθιστά το αποτέλεσμα ανισοβαρές και ανολοκλήρωτο. Η ενδιαφέρουσα απόπειρα απεικόνισης της διάστασης μυθιστορίας και πραγματικότητας και του αμφιλεγόμενα λυτρωτικού ρόλου της πρώτης δεν βρίσκει την αντίστοιχη κινηματογραφική υποστήριξη (όπως στο αριστουργηματικό Providence του Alain Resnais) με αποτέλεσμα να μένει κάπως μετέωρη. Εν τέλει πρόκειται για μια ευπρεπή συνάθροιση καλοστημένων σκηνών που οδηγούν, ωστόσο, σε ένα άνισο αποτέλεσμα.
9 σχόλια:
Πεστα Γιωργάρα. Νομίζω δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Ίσως μια αναφορά στην Redgrave που στα τελευταία πλάνα κάπως κατάφερε να με κάνει να νιώσω (εκεί δηλαδή που κυρίως απέτυχε η υπόλοιπη ταινία). Και εγώ έκανα τη σύνδεση με τον Minghella. Ποιος του βούτηξε το σενάριο από τα χέρια;;;
Φίλε μου και εμένα μου άρεσε η Redgrave, αν και η παρουσία της ήταν ένα πυροτέχνημα προκειμένου να ξεπεραστεί η σκηνοθετική αμηχανία για το κλείσιμο της ιστορίας. Ο Minghella μάλιστα υποδυόταν αυτόν που της έπαιρνε την συνέντευξη! Πολύ καλύτερο το Cold Mountain, σίγουρα ο Minghella θα αξιοποιούσε καλύτερα τις πολλαπλές πτυχές αυτού του εξαιρετικά ενδιαφέροντος θέματος δένοντας οργανικότερα τα διάφορα μέρη του.
Γεια χαρά φίλε mpoukatsa! Συμφωνώ απόλυτα για το άνισο πρώτου και δεύτερου μέρους... Το δεύτερο μέρος είναι εξαιρετικά υπερβάλον, πατώντας μάλλον στον συνηθισμένο θεατή του ανάλογου κοινού.
Στο μόνο που διαφωνούμε είναι, πως βρήκα το Cold Mountain εξαιρετικά αδύναμη ταινία.
Φίλε kioy, ευχαριστώ για το σχολιό σου. Υπάρχει κάποια θεματική συνάφεια μεταξύ Cold Mountain και Atonement και γι' αυτό το ανέφερα. Θεωρώ το Cold Mountain την καλύτερη ταινία του Minghella, οι σινεμασκόπ συνθέσεις του οποίου, ειδικά ο τρόπος που στην αρχή της ταινίας κάδραρε τους Law και Kidman, έφεραν κάτι από τη φινέτσα του Minnelli. Eπίσης η απεικόνιση της πορείας του ήρωα μεσούσης της βαρβαρότητας του πολέμου είχε κάποια εσωτερικότητα και δεν αναλωνόταν στη συνήθη κλισέ εικονογραφία.
Πολύ καλό το cold mountain. Αλλά η καλύτερη ταινία του Minghella είναι ο Άγγλος Ασθενής. Κατα βάθος το ξέρει ο Γιώργος, απλά διανύει κυνική φάση. Μήπως να δεις το closer τώρα;
(Φίλε μου έλειψες!)
Ο Άγγλος Ασθενής σίγουρα υπερτερεί στο πρωταγωνιστικό ζεύγος, για τα υπόλοιπα έχω επιφυλάξεις. Σκηνοθετικά πιστεύω ότι έχει εξελιχθεί ο Minghella από τότε, αν εξαιρέσουμε βέβαια το άτοπο Breaking and Entering. Κάθε ταινία έχει και την ιδανική στιγμή της, αλλά το τοξικό cocktail Μike Nichols- Julia Roberts μου φέρνει αναγούλα προτού ακόμη πατήσω play (ή double click). Προτιμώ παλιό-καλό Rohmer...
(Παρομοίως φίλε μου, σύντομα, καλώς εχόντων, των πραγμάτων θα ξαναβρεθούμε )
Εγώ στο Cold Mountain δεν άντεξα. Το finale το είδα ντυμένο με ωραιοποιήσεις και ευκολίες σε τέτοιο βαθμό που μου επέφερε την μέγιστη αποστροφή. Ναι στην σκηνοθεσία του συμφωνώ, έχει και ύφος έχει και στυλ.
Όμως στην αφήγηση και κυρίως στο σενάριο δεν υπήρξαν ποτέ οι προυποθέσεις για να μπω έστω λίγο στην ταινία.
Ο Άγγλος ασθενής ήταν πάλι μια ταινία
που με κράτησε. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος είναι πραγματικά υποδειγματικό, ενώ και το θέμα από μόνο του ρέει πιο αυθόρμητα...
Μόλις το είδα.
Και έχω την εντύπωση πως μέσα στην αιθαλομίχλη της κακεντρέχειας - δηλαδή πως το εννοείς το "ατάλαντη"... - σας έχει ξεφύγει κάτι σημαντικό.
Συμφωνώ, πολύ ελαφρώς όμως (νομίζω αύριο θα διαφωνώ), σε ότι αφορά τα της δεξιοτενίας.
Εντούτοις, χαίρομαι ιδιαίτερα που θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Φίλε μου, καλώς σε ξαναβρίσκω. Στο ερώτημά σου τώρα, το ατάλαντη το βασίζω στην ανύπαρκτη εκφραστική γκάμα της Keira. Πέρα από ένα χαμόγελο για να εκφράσει χαρά και ένα μονόχνωτο συνοφρύωμα για να εκφράσει δυσαρέσκεια, δεν φαίνεται ικανή να εκφράσει κάποιο βαθύτερο συναίσθημα. Βέβαια στην προκειμένη ταινία ο σκηνοθέτης την αξιοποιεί κατάλληλα ως φυσική παρουσία, άσχετα αν θυμίζει περισσότερο κινούμενο εξώφυλλο παρά ηθοποιό.
(Tα υπόλοιπα θα στα πω στο σπιτάκι σου!)
Δημοσίευση σχολίου