Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street
(Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street, Σκην Tim Burton, 2007)
Καταρχήν σας προτρέπω να διαβάσετε τι έγραψαν για την ταινία οι αγαπητοί Άκης, Ηλίας, Αχιλλέας και Kioy.
Ο Βenjamin Barker είχε κάποτε αγαπήσει απόλυτα και ολοκληρωτικά. Ωστόσο ένας σεβάσμιος μα βαθύτατα καταχθόνιος δικαστής έστησε πλεκτάνη εναντίον του, εξορίζοντάς τον και καταστρέφοντας την οικογένειά του και τη ζωή του. Mετά από 15 χρόνια επιστρέφει ως Sweeney Todd με ένα μόνο σκοπό, τη εκδίκηση για την αδικία που του έγινε, μια εκδίκηση που ξεφεύγει από τον συγκεκριμένο υπαίτιο και επεκτείνεται σε ολόκληρη ανεξαιρέτως την κοινωνία, μια κοινωνία που θρέφει, ανέχεται και διαιωνίζει την αδικία. Ως απόλυτος ρομαντικός ήρωας αντιδρά στην καταστροφή του έρωτά του περνώντας οριστικά στην απέναντι όχθη, αυτή της συναισθηματικής ακαμψίας και απονεύρωσης. Απαρνείται κάθε μελλοντικό συναισθηματικό άνοιγμα, γιατί έχει πάψει να ζει στο παρόν αναγνωρίζοντας τη μοναδικότητα και τη μη επαναληψιμότητα του παρελθόντος, έχοντας μετατραπεί σε ένα νεκροζώντανο με μοναδικό στόχο τον όλεθρο. Τίποτα δεν φαντάζει ικανό να τον κάνει να αλλάξει ρότα, η αγάπη για τη ζωή έχει ριζικά και αμετάκλητα υποκατασταθεί από τη δίψα για το αίμα, μετατρέποντάς τον σε ένα δαιμονικό golem του θανάτου.
Σπάνιο συνταίριασμα υλικού και σκηνοθέτη, ο Τιμ Μπάρτον, απαλλαγμένος από τις ασύμβατες με τις αναζητήσεις του επιταγές του PG, αφήνει ελεύθερες τις σκοτεινές ροπές αυτού του γοτθικής σύλληψης μιούζικαλ στην μακάβρια ολοκλήρωσή τους. Ωριμότερος από ποτέ αφηγηματικά, κλιμακώνει σταδιακά τη δράση επενδύοντάς την με μια υπέροχα στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, αξιοποιώντας στο έπακρο τα μοναδικής ζοφερότητας στοιχεία του υλικού του. Η μουσική και τα τραγούδια είναι απόλυτα ενταγμένα στη πλοκή, οι ερμηνευτές δίνουν ρεσιτάλ, η μουσικότητα της σκηνοθεσίας του Burton άπταιστη. Ένα θαυμάσιο γοτθικό μιούζικαλ, μια κατάμαυρη παρακαταθήκη πάνω στις συνέπειες της απώλειας του έρωτα, ένα κοινωνικό σχόλιο πάνω στην αυτοκαταστροφικότητα μιας θεμελιακά άδικης κοινωνίας που καταλήγει να τρώει τα σπλάχνα της και ένα από τα δυνατότερα φινάλε των τελευταίων χρόνων. Μια αισθητική απόλαυση.
5 σχόλια:
Πολύ ωραίο το κειμενό σου φίλε μου. Εύγε για την δυνατότητα σου να συνοψίζεις με άριστη περιεκτικότητα όλη την ταινία σε αυτές εδώ τις "παχιές" σειρές!
Σε ευχαριστώ επίσης και για την αναφορά σου.
Καλή σου μέρα!
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια φίλε μου. Nα' σαι καλά.
Είναι γεγονός ότι εδώ ο Tim άγγιξε και εμάς τους εύθικτους στον μανιχαϊσμό των παραμυθιών...
Ευχαριστώ φίλε μου. Έφτιαξε ο καιρός εδώ, άντε κατέβα!
Ακριβώς φίλε μου, η δύναμη του Burton ουδέποτε βρισκόταν στην αποτύπωση μιας ψυχικής πολυπλοκότητας παρά στη δημιουργική εικονοποίηση αρχετυπικών μοτίβων. Και εδώ το επιτυγχάνει άψογα ξεπερνώντας τη χωλαίνουσα αφηγηματικότητα που ταλάνιζε σχεδόν όλες τις προηγούμενες ταινίες του.
(Θα το επιδιώξω φίλε μου μόλις ανασάνω λιγάκι από τη δουλειά)
Τι ωραία!
Τι θαυμαστά!
Ένα ομόψυχο, τρισχαριτωμένο γκρουπάκι ανθρώπων χαρωπό και ομονοόν.
Κάποτε, ελεεινέ όσο και τρισμέγιστε φίλε μου, η συμφωνία έχει μια θερμή αίσθηση.
Care for a shave?
Δημοσίευση σχολίου