Τhere Will Be Blood
(There Will Be Blood, Σκην Paul Thomas Anderson, 2007)
Η ταινία του Paul Thomas Anderson ξεκινάει από μια συγκεκριμένη κοινωνική πραγματικότητα για να καταλήξει στην άβυσσο του Εγώ. Ο ήρωας από πλάνητας μεταλλωρύχος μετατρέπεται σταδιακά σε μεγιστάνα του πετρελαίου μετά από συνδυασμό σκληρής δουλειάς, επιχειρηματικής διορατικότητας, ολοκληρωτικής αφοσίωσης, πονηρίας και συναισθηματικής ακαμψίας. Δεν συνάπτει προσωπικές σχέσεις παρά μόνο όταν αυτές είναι απαραίτητες για τα επιχειρηματικά του σχέδια, ο πολλαπλασιασμός του πλούτου αποτελεί αυτοσκοπό που δεν έχει πέρας, καθώς δεν τον απασχολεί μονο η εδραίωση της αυτοκρατορίας του, αλλά και η μοναδικότητά της. Ως γνήσιος εκφραστής του καπιταλιστικού πνεύματος αντιλαμβάνεται ότι στην οικονομία σημασία έχουν τα σχετικά μεγέθη και όχι τα απόλυτα, οπότε η πραγματική ισχύς του είναι άμεσα συνυφασμένη με την καχεξία της ισχύος των άλλων και ταυτόχρονα στόχος του δεν μπορεί παρά να είναι η απoδυνάμωση των υπολοίπων. Ο βασικός του αντίπαλος, ωστόσο, δεν προέρχεται από τον επιχειρηματικό χώρο, αλλά από τον ιδεολογικό, αυτό της θρησκείας. Και οι δύο επιδιώκουν την πρωτοκαθεδρία στους χώρους τους για καθαρά εγωιστικούς λόγους και μη μπορώντας να αναμετρηθούν άμεσα, εφευρίσκουν διάφορες αφορμές και ευκαιρίες αλληλοταπείνωσης που υποθάλπτουν παράλληλα μια βαθύτατη αλληλοεξάρτηση ( από την εποχή του Max Weber είναι διαπιστωμένη η στενή σχέση ασκητικού προτεσταντισμού και καπιταλισμού). Θρησκεία και καπιταλισμός, δύο άσπονδοι φίλοι, αποτελούν μια κεντρική συνιστώσα της ταινίας του Anderson.
Μια άκρως αποκαλυπτική παράμετρος της ζωής του ήρωα είναι η απουσία μεγάλης οικογένειας. Έχει έναν θετό γιο τον οποίο ολοφάνερα αγαπάει αρχικά, ωστόσο όλο και περισσότερο απομακρύνεται από αυτόν με τον πολλαπλασιασμό του πλούτου του. Η προϊούσα συναισθηματική απονεύρωση του ήρωα, ενδεχομένως απαραίτητη για την ραγδαία ανοδό του, δεν του δημιούργησε την ανάγκη μεταβίβασης της αυτοκρατορίας του για να διαιωνίσει τρόπον τινά το εγώ του μέσω γονιδίων στις επόμενες γενιές. Δεν τρέφει τέτοιες αυταπάτες, αναγνωρίζει εκ βαθέων την μοναδικότητα του Εαυτού του και όλα συντελούνται για την ικανοποίηση μιας αρχέγονης ναρκισσιστικής ορμής που δεν έχει ανάγκη να περάσει στις επόμενες γενεές για να επιτευχθεί.
Ο Paul Thomas Anderson επιλέγει αρχικά μια ευθυτενή και στέρεη αφηγηματικότητα που άψογα τοποθετεί τα κεντρικά πρόσωπα στο κοινωνικό τους πλαισίο, διατηρώντας συνάμα μια ασκητικότητα και μια λιτότητα που υπενθυμίζει ότι δεν πρόκειται περί έπους παρά μια κατάβασης σε μια ψυχική καταβόθρα. Με το πέρασμα του χρόνου, η γραφή του Αnderson γίνεται όλο και πιο αφαιρετική για να καταλήξει σε ένα μεγαλειωδώς συμβολικό φινάλε. Οι περισσότερες σκηνές έχουν συμβολική και αφηγηματική λειτουργία , πράγμα σπάνιο για αμερικάνικη ταινία τέτοιου προϋπολογισμού, η αντιστικτική μουσική του Johnny Greenwood συμπληρώνει ευρηματικότατα τη μοντέρνα φόρμα, όλοι οι πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί με προεξάρχοντα τον τεράστιο Daniel Day Lewis που δίνει την τελειότερη και τη δυσκολότερη ερμηνεία της λαμπρής καριέρας του. Ένα ατόφιο πολυπρισματικό αριστούργημα από το σημαντικότερο αμερικάνο σκηνοθέτη των τελευταίων εικοσιπέντε χρόνων, έναν άνθρωπο που προσπαθεί να διευρύνει την κινηματογραφική γλώσσα δίχως να πέσει στην παγίδα της εξυπνακίστικής διακειμενικότητας.
Σημείωση: Η ταινία είναι αφιερωμένη στον μέντορα του σκηνοθέτη, τον μεγάλο Robert Altman (1925-2006).
7 σχόλια:
1. Δεν γνώριζα για την αφιέρωση, αλλά τη γουστάρω
2. Ακόμη περισσότερο γουστάρω την ταινία. Την μεγαλύτερη για φέτος. Λέξεις πολυχρησιμοποιημένες (ειδικά την τρέχουσα σεζόν) όπως "αριστούργημα", "τεράστιος", "σημαντικότερος" μοιάζουν ελάχιστες.
3. Περίεργη η τελευταία παρένθεση.
4. Μπουκάτσα προχώρα σε θέλει όλη η χώρα.
5. Σουηδία γίναμε εδώ κάτω...
6. Γαμιστερή ταινία, χαίρομαι που συμφωνείς!
7. Πολύ καλός και ο μικρός πάντως ε;
1. Zubi, τα credits υπάρχουν για να τα βλέπουμε μέχρι τέλους (χάρηκα πολύ που είχαν μείνει και άλλοι στην αίθουσα)
2. Η καλύτερη σεζόν των τελευταίων δέκα και βάλε χρόνων. Αλλά δεν έχω αμφιβολία για την ταινία της χρονιάς. Αν πάρει όσκαρ αυτός ή οι επίσης εξαιρετικοί Coen δεν θα ξαναεκστομίσω κακό λόγο για την ακαδημία.
3. Έχει συγκεκριμένο παραλήπτη.
4. Ετοιμάζω κόμμα με Μάκη, Θέμο, Ζαχό και όποιον άλλο τολμήσει. Δωρεάν DVD στον λαό!
5. Τυχεράκηδες. Σας ρίχνουμε καμιά δεκαριά βαθμούς (προς τα πάνω)
6. Δεν γινόταν να μην μου αρέσει, έτσι δεν είναι;
7. Τέλειος, όπως και ο τελευταίος κομπάρσος. Έχει φοβερή αίσθηση υποκριτικής διεύθυνσης ο μπαγάσας.
6. Απ' το λίγο που σε ξέρω και έχοντας δει σε να ομιλείς με θέρμη για συγκεκριμένες σκηνοθετικές επιλογές τολμηρών σύγχρονων σκηνοθετών (όπως πχ την αφήγηση που οδηγείται αποκλειστικώς απ' το μοντάζ ως θυμάμαι απο συζητήσεις μας για το Bnshmnt και διόρθωσε με αν κάνω λάθος), ε τότε ναι λοιπόν νομίζω ότι απ' το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το μεγαλοφυές φινάλε, ακόμη και την αφιέρωση των τίτλων όπως συμπλήρωσες παραπάνω (μην νομίζεις ότι έχω ξεχάσει τα του Νάσβιλ) η ταινία φτιάχτηκε για να τη λατρέψει ο Γιώργος Μπουκάτσας. Επίσης να πω ότι η κοψιά της ταινίας είναι τέτοια που μόνο η, ως συνήθως, άτεγκτη, αλύγιστη και ανελέητη κριτική ματιά του προαναφερομένου μπορεί να με πείσει ως κείμενο απέναντι στο αριστούργημα.
Αυτά
Με ξέρεις πολύ καλά φίλε μου, όντως κάπως έτσι είναι τα κριτήριά μου. Θα το ξαναδώ σύντομα για να το τεμαχίσω. Ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο που με ενθαρρύνει να συνεχίσω.
ελα στο παιχνίδι μας
Ok. Το κατάλαβε όλη μου η ύπαρξη. Το There Will Be Blood είναι η μεγαλύτερη αμερικανική ταινία εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια. Υπονομεύοντας το Πατρίς (καπιταλιστικό σύστημα) Θρησκεία Οικογένεια, ο Daniel Plainview (προσέξτε επίθετο) είναι η Αμερική. Είναι όλος ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος. Με νομοτελειακή ακρίβεια τα πράγματα οδηγούν στην προειδοποίηση του τίτλου. Ας μας ξυπνήσει κάποιος. Ευχαριστούμε κύριε Άντερσον (σας είχα υποτιμήσει...).
I drink your milkshake φίλε μου! (η ατάκα της χρονιάς). Καλωσήρθες, έστω και αργοπορημένα, στο club των θαυμαστών του PTA...
Δημοσίευση σχολίου