Δεν είμαι απολύτως σίγουρος αν η ταινία αυτή του Walter Hill εισήγαγε πρώτη τα λεγόμενα buddy movies στο Hollywoodιανό στερέωμα , ωστόσο σίγουρα είναι από τις αρχετυπικές ταινίες του είδους. H πλοκή είναι υποτυπώδης, σχεδόν ανύπαρκτη. Οι κακοί καρτουνίστικα μοχθηροί, οι αρχικές συγκρούσεις ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς χαρακτήρες θα δώσουν θέση στην αλληλοεκτίμηση κλπ. Αυτό που δίνει δύναμη στην ταινία είναι η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του Walter Hill. Η καταγραφή των χώρων είναι ατμοσφαιρική γεμάτη παλμό, οι καταδιώξεις ως επί το πλείστον αληθοφανείς, οι ρυθμοί δεμένοι, απουσιάζουν διογκωμένες και φλύαρες σκηνές, η δράση ακολουθεί τη χαρακτηρολογία χωρίς να την καταδυναστεύει κλπ. Τέτοια σκηνοθετική δωρικότητα σπανίζει στις μέρες μας όπου το είδος αυτό έχει πέσει στην οριστική ανυποληψία. Και το πρωταγωνιστικό ζεύγος είναι έξοχο, ιδιαίτερα ο πάντα στιβαρός Nick Nolte.
7 σχόλια:
Ποπο φίλε Μπουκάτσα. Πορώνομαι όταν αφιερώνουμε χώρο και χρόνο για ταινίες μέτριες τις οποίες αφενός αγαπάμε αφετέρου κάνουμε τον κόπο να διακρίνουμε τα καλά στοιχεία που καμιά φορά κρύβουν μέσα τους σα θησαυρό.
Το 48 ώρες το είχα πρωτοδεί πολύ πιτσιρίκος στο New Channel, χαχα. Φυσικά τότε είχα εντυπωσιαστεί. Όντως buddy movie, με μία όμως ιδιαιτερότητα καθώς φέρνει δίπλα - δίπλα έναν μπάτσο (σκληρός όσο δεν πάει ο Νόλτε) και έναν κατάδικο (πιτσιρίκος όσο δεν πάει ο Nolte).
Αυτό που κρατώ εγώ από την ταινία, βλέποντας την ξανά πιο μεγάλος είναι μερικές ευφυέστατες και ξεκαρδιστικές ατάκες, μαμετικής φύσεως.
Υπήρξε και sequel στο οποίο σοφά δεν αναφερόμαστε, χαχα...
Υ.Γ. Ο ένας εκ των δύο σεναριογράφων της ταινίας είναι ο σκηνοθέτης των classic αγαπημένων ταινιών μου από το δημοτικό, Terner & Hooch και Air America!!!
Προφανώς εννοώ πιτσιρίκος όσο δεν πάει ο Μέρφι, αλλά είμαι σε κατάθλιψη και δεν ξέρω τι λέω...
Φίλε Αχιλλέα, συμφωνούμε απόλυτα. Εγώ εκτιμώ αυτό το εργάκι ως ένα αφιλόδοξο b-movie που αποφεύγει ως επί το πλείστον να υποτιμήσει την νοημοσύνη του θεατή. Και όντως ορισμένες σκηνές όπως αυτή της εξόρμησης του Εντι Μέρφι στο bar των rednecks είναι ξεκαρδιστικές. ¨Εχει μια λιτότητα που απουσιάσει από τον σημερινό ορυμαγδό καταιγιστικών σκηνών.
O Roger Spottiswoode που αναφέρεις είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Μετά το σχεδόν άψογο Under Fire το έριξε στα απρόσωπα σκουπίδια. Κρίμα.
"Πορώνομαι όταν αφιερώνουμε χώρο και χρόνο για ταινίες μέτριες".
Μέτρια είναι η μούρη σου. :p
Νταξει, σε πειράζω τώρα, αλλά το ερώτημα είναι τι ακριβως εννοείς με το "μέτριες". Γιατι το 48 Ωρες σίγουρα δεν είναι μια μέτρια ταινία. Είναι σωστα δομημένη, εξόχως δουλεμένη, και η ερμηνευτική αντίστοιξη Νολτε και Μερφι φανερωνει μια μαστοριά που συνηθως σε τέτοιες "μέτριες" ταινίες συναντας.
Και ο Γουόλτερ Χιλ έχει κανει πολλά μικρα διαμαντάκια...
Χαιρετισμούς σε όλους απο το Ποζιτάνο.
Μου αρέσει αρκετα το Αποστολη Εκτος Εδρας, κάτ παραπάνω απο αρκετά το Last Man Standing, και φυσικά δεν μιλάμε για τις πρωτες του ταινίες...
Kαι εγώ στις περισσότερες ταινίες του Walter Hill βρίσκω στοιχεία που λείπουν από τις τυπικές Χολυγουντιανές παραγωγές. Γενικά προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ανδρικής συντροφικότητας παρόμοιο με αυτό του Hawks που αν και ποτέ δεν φτάνει την πληρότητα του προτύπου του, έχει το δικό του ηχόχρωμα.
Καλά να περνάς Ιταλόφιλε και να επιστρέψεις γεμάτος σπάνια DVD του Ροσελίνι, του Κομετσίνι και των Ταβιάνι (του οποίους ο παμπόνηρος Ηλίας σκανδαλωδώς τους παρέλειψε από την μεγάλη κόντρα του)
(Λουσμένος της ευχαρίστηση της συνδιαλλαγής σας): Δεν έκανα Panitalia βρε μπαγάσοΜπουκάτσα....!
Η καλύτερη ταινία του Roger είναι το Stop Or My Mon Will Shoot!
Μαζί σας για τον Walter, τον οποίο μόλις με κάνατε και πεθύμησα.
Δημοσίευση σχολίου