Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


15/1/08

The Banishment

(Izgnanie, Σκην Andrei Zvyagintsev,2007)
Η ταινία του Zvyagintsev έχει ως θέμα της τις τραγικές συνέπειες της αποξένωσης σε μια οικογένεια. Ο σύζυγος είναι διαρκώς βλοσυρός και ανέκφραστα σκυθρωπός σαν να βρίσκεται σε μια κατάσταση εσωτερικής σύγκρουσης με το είναι του. Ομιλεί ελάχιστα, δεν χαμογελάει ποτέ, ουδέποτε ανοίγεται συναισθηματικά, σπανίως επικοινωνεί εγκάρδια με τους συνανθρώπους τους και κυρίως με τη γυναίκα του. Η ανθρώπινη επαφή έχει χάσει γι' αυτόν το βιωματικό της χαρακτήρα και έχει εκπέσει σε μια εκδήλωση ρουτίνας. Αποτελεί έναν αρχετυπικά αλλοτριωμένο άνθρωπο που διαισθητικά αισθανόμενος το αδιέξοδό στο οποίο έχει περιέλθει αποπειράται για αδιευκρίνιστους ή ανομολόγητους λόγους μια επιστροφή στις οικογενειακές του ρίζες, επισκεπτόμενος μετά συζύγου και τέκνων το προ πολλού εγκαταλειμμένο πατρικό του σπίτι στην εξοχή. Η αντίστιξη της ψυχρής βιομηχανικής πόλης με την πολυχρωμία της εξοχής, της οποίας η εικονογραφία παραπέμπτει στον Κήπο της Εδέμ, υποδηλώνει μια γενικευμένη αποκοπή του ανθρώπου από τη Φύση, αλλά και συνεκδοχικά από τη δική του φύση.
Η αλλαγή περιβάλλοντος ελάχιστη επίδραση έχει στην συμπεριφορά του ήρωα απέναντι στην προ καιρού παραμελημένη (έξοχη η σκηνή στο τρένο όπου η σχέση του ζεύγους συμπυκνώνεται στην αδυναμία διασταύρωσης βλεμμάτων) συζυγό του, η οποία μην μπορώντας να υποφέρει πια αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα συναισθηματικής απονέκρωσης θα φέρει τον ήρωα προ των ευθυνών του και των επιλογών του. Κατά πόσο όμως είναι άραγε αυτός στη θέση να πάρει μια απόφαση βασισμένη σε κάποια αξιακά κριτήρια πέρα από τον ατομοκεντρισμό που πρεσβεύει ο μηδενιστής αδερφός του, ο οποίος θα είναι και ο καταλύτης για τον αφανισμό που αναφέρεται στον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας.
O Zvyagintsev είναι ένας σπουδαίος μάστορας της κινηματογραφικής εικόνας. Είναι σε θέση να αφηγείται την ιστορία του μέσα από τη ροή εικόνων και των μεταξύ τους σχέσεων, δίχως να καταφεύγει στις ευκολίες και προφάνειες των διαλόγων (οι οποίοι, όπου υπάρχουν, είναι λακωνικοί και ουσιώδεις). Δεν θυσιάζει την πολυσημία των εικόνων του και τη θαυμαστή χρήση της ηχητικής μπάντας για τη πρόκληση προκατασκευασμένων συναισθημάτων. Η δομή του έργου είναι κλειστή και αριστοτελική, αλλά συνάμα ανοιχτή σε ερμηνείες ώστε ο θεατής να γίνει κοινωνός της δράσης και όχι παθητικός καταναλωτής της. Πλάνα σπάνιας πλαστικότητας, εξαιρετικές ερμηνείες σε δύσκολους ρόλους, ένα ευφυέστατο μετωνυμικό flashback, υπόκωφη ένταση και γνήσια τραγικότητα συνθέτουν ένα αληθινό έργο τέχνης. Με την δεύτερή του μόλις ταινία (μετά το επίσης εξαιρετικό "The Return" ) ο Zvyagintsev αναδεικνύεται σε έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας.



6 σχόλια:

IdentityCafe είπε...

Συμφωνω απολυτα!

Η ταινια ειναι απλως αριστουργηματικη.
την ειδα στο φεστιβαλ του Τοροντο κι εφυγα μαγεμενος.

Η μεγαλυτερη μου εκπληξη ειναι οταν διαβαζω καποιες κριτικες για την ταινια κι αισθανομαι οτι καποιοι ανθρωποι ειδαν εντελως αλλο φιλμ...δεν γινεται να μην συγκλονιστηκαν απο το Banishment...

Η σκηνοθεσια, η εικονα, το σεναριο του Σαρογιαν, ο Λαβρονενκο, η Μπονεβι, η μουσικη του Παρτ ενα ονειρο...

theachilles είπε...

Μαζί σας παιδιά. Όντως οι μέτριες κριτικές που έλαβε το φιλμ στην Ελλάδα με άφησαν άφωνο, αν και το έχω συνηθίσει τώρα τελευταία. Γιωργάρα φταίει λες η έλλειψη της σιγουριάς που προσφέρουν τα βραβεία; Επίσης, συνυπογράφω την τελευταία σου πρόταση, όσο μεγάλη κουβέντα και αν είναι.

mpoukatsas είπε...

Ιdentitycafe, καλώς ήρθες. Παρομοίως αδυνατώ να καταλάβω πως κάποιος μπορεί να παραγνωρίσει μια τέτοια ταινία.

Αχιλλέα μου, σίγουρα η τόλμη ενός κριτικού δεν έγκειται στην στήριξη μιας ταινίας που οι περισσότεροι συνάδελφοί του αναγνωρίζουν αλλά στη υποστήριξη εκείνης που για λόγους κεκτημένης ταχύτητας ή προκατάληψης παραγνωρίστηκε και η οποία, αν αξίζει, θα καταξιωθεί με τη λυδία λίθο του χρόνου. Είμαι σίγουρος ότι μετά από καμία πενταετία, η ταινία του Zvyagintsev θα έχει βρει το κοινό της και την αναγνώριση που της αρμόζει.

Επί τη ευκαιρία μια μικρή διόρθωση αναφορικά με ένα σημείο της ανάρτησης: ο πρωτότυπος τίτλος αναφέρεται στον εξοστρακισμό , στην εξορία (από τον παράδεισο των πρωτοπλάστων;) και όχι στον αφανισμό της πυρηνικής οικογένειας, όπως καταστροφόλαγνα επιχείρησα να το προσεγγίσω. Ενδεχομένως ερμηνευτικά η ταινία να βρίσκεται εγγύτερα σε μια θρησκευτική παραβολή παρά σε ένα μπεργκμανικό υπαρξιακό δράμα...

IdentityCafe είπε...

πολυ ωραιο το σχολιο σου για το χρονο και περι εξοστρακισμου...συμφωνω απολυτως

kioy είπε...

Υπέροχο αυτό που λες για τα μάτια! Σχεδόν σε όλη την ταινία το ζευγάρι δεν κοιτιέται ποτέ κατάματα. Συνήθως τους βλέπουμε με γυρισμένες πλάτες, αλλά και σκυθρωπούς ο ένας προς τον άλλον! Δείχνωντας με σαφήνια αδυναμία να κρατήσουν τον πρώτο και τον τελευταίο τρόπο επικοινωνίας, δηλαδή το άγγιγμα των βλεμμάτων! Αδίκως η ταινία παραμελήθηκε τόσο από τους κριτικούς.

mpoukatsas είπε...

Eυχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια αγαπητοί φίλοι και νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση που η ταινία αυτή έχει ήδη βρει το εκλεκτό κοινό της.

Profile