The Good German

Ο σταθερά απρόβλεπτος ρέκτης Steven Soderbergh μετά το θαρραλέο Bubble δοκιμάζει με την ταινία αυτή ένα καθαρά κινηματογραφικό πείραμα: Να γυρίσει στον 21ο αιώνα μια ταινία με τους κώδικες και την τεχνοτροπία της δεκαετίας του 40. Υφολογικά προσπαθεί να συνδυάσει τον ρομαντικό φαταλισμό ταινιών σαν την Casablanca, με την τραχύτητα και τον ηθικό σχετικισμό των διαφόρων Film-Noir της περιόδου, ιδιαίτερα του The Third Man. Υπάρχει λοιπόν ο αγνός, ευθύς και στιβαρός ήρωας που μπλέκει σε μια πολύπλοκη ιστορία της οποίας η προεκτάσεις τον υπερβαίνουν και όπου όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα έχουν κάποια κρυφή ατζέντα ή κάμποσους σκελετούς στην ντουλάπα τους. Η σκηνοθεσία και το γύρισμα του Soderbergh έχουν κάτι από την κρυστάλλινη αμεσότητα ενός Michael Curtiz και το θέμα της γύρω από τον διάχυτο αμοραλισμό στο αμέσως μεταπολεμικό Βερολίνο είναι ουσιώδες. Το σενάριο, ωστόσο, είναι υπερβολικά φορτωμένο με μικρογεγονότα και εν πολλοίς αυθαίρετες ή αναληθοφανείς καταστάσεις τις οποίες η ταινία ασθμαίνει για να καλύψει, στερώντας από το θεατή τη δυνατότητα να ακολουθήσει τους ήρωες με ένα δικό του τρόπο, πέρα από αυτόν που επιβάλλει μονομερώς η ταινία. Στο βασικό αυτό πεδίο η ταινία αποκλίνει από τις καλύτερες τις περιόδου από την οποία εμπνέεται, όπου οι χώροι, οι ήρωες και οι καταστάσεις είχαν μια εντονότερη διαλεκτική σχέση, χωρίς ωστόσο να στερείται ενδιαφέροντος καθώς περιλαμβάνει τουλάχιστον μια έξοχη σκηνή (αυτή της δολοφονίας του ομώνυμου χαρακτήρα κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης -σκηνή που εύστοχα αντανακλάται η μεταπολεμική μαζική αδιαφορία και απάθεια). Το γεγονός ότι ο Soderbergh αποκτά τη δυνατότητα μετά από κάθε Ocean's να γυρίζει 1-2 ταινίες της αρεσκείας του αποτελεί αναμφίβολα μια επικερδή γι' αυτόν και τους κινηματογραφόφιλους συμφωνία.