Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


20/4/07

Lonely Hearts Club

Με το θέμα της μοναξιάς και της προσωπικής περιχαράκωσης στη σύγχρονη μεγαλούπολη καταπιάνεται ο Alain Resnais στην τελευταία του ταινία Coeurs. Οι έξι ήρωες της ταινίας πλησιάζουν ή έχουν διαβεί το μεσοστράτι της ζωής τους, παραμένοντας μονήρη και μοναχικά άτομα και αναζητώντας σε διαφορετικό βαθμό μια σχέση που θα προσδώσει μια κάποια ικμάδα στην μάλλον μονότονη καθημερινότητα τους. Η δομή του έργου είναι θεατρική και ο σκηνοθέτης εσκεμμένα τη διατηρεί περιορίζοντας τη δράση σε 4-5 διακριτούς χώρους, χωρίς ωστόσο σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα να θυμίζει κινηματογραφημένη παράσταση (κάτι τέτοιο εξάλλου δεν θα ήταν αντάξιο της φήμης ενός Alain Resnais). Κατά συνέπεια, το έργο είναι αρκετά κλειστό και εξαρτημένο σε σημαντικό βαθμό από την δύναμη των διαλόγων και των ερμηνειών. Όλοι οι ερμηνευτές είναι έξοχοι και χρωματίζουν με ιδιαίτερη νότα τους χαρακτήρες τους, αρκετοί εκ των οποίων είναι ενδιαφέροντες και αντιπροσωπευτικοί . Οι καταστάσεις όμως που δημιουργούνται δεν είναι εξίσου εμπνευσμένες και ορισμένες φορές καταντούν προγραμματικές (π.χ. ο τρόπος που "χάλασε" το τυφλό ραντεβού), σχοινοτενείς και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένα ενδιαφέροντα θεματικά μοτίβα, όπως αυτό της αδυναμίας των ηρώων να αποβάλλουν ή να τιθασεύσουν το προσωπείο της αστικής ευπρέπειας και η υπερβολική τους προσκόλληση στο παρελθόν τους, που υποστηρίζονται σκηνοθετικά και δικαιώνουν την ταινία.

2 σχόλια:

frank barrell είπε...

Ο Alain Resnais είναι από τους ελάχιστους εν ζωή μύθους της 7ης τέχνης. Αισθάνομαι κάπως αμήχανα όταν βγαίνει κάποια καινούργια ταινία δικιά του, του Goddard ή του Chabrol. Παρόλο που είναι ζωντανοί, μοιάζουν να έχουν πάρει ήδη τη θέση που τους αρμόζει στην ιστορία.
Όπως και να 'χει είναι αξιοθαύμαστο το ότι σ' αυτή την ηλικία έχει ακόμα όρεξη να γυρίζει ταινίες. Πολύ κρίμα που μια τόσο ενδιαφέρουσα ταινία παίζεται μόνο σε 1 αίθουσα σε όλη την Ελλάδα (καμία ελπίδα για Θεσσαλονίκη βέβαια).

mpoukatsas είπε...

Και οι τρεις σκηνοθέτες που προανέφερες έχουν, δυστυχώς, ένα επιπλέον κοινό στοιχείο: οι τελευταίες τους ταινίες πασχίζουν να βρουν διανομή στη χώρα μας. Κρίμα γιατί υπάρχει κοινό γι' αυτές και όχι μόνο στην Αθήνα.

Profile