Death Proof

To Death Proof του Quentin Tarantino γυρίστηκε για να αποτελέσει την δεύτερη ταινία του ταινιοπακέτου Grindhouse, το οποίο επιδίωκε να αποτίσει φόρο τιμής στο πνεύμα των b-movies των 70s όπου συχνά προσφερόντουσαν δύο ταινίες, κυρίως χαμηλού προϋπολογισμού, στην ίδια παράσταση. Το πείραμα απέτυχε εμπορικά στην Αμερική και έτσι οι ταινίες προβάλλονται στη Ευρώπη ξεχωριστά. O Ταραντίνο εδώ αποπειράται να γυρίσει με όρους του 70 ένα b-movie εν έτει 2007, διατηρώντας ατόφιους τους Tαραντινικούς μακροσκελείς διαλόγους, αλλά και τις ασυνέχειες, ανακολουθίες (λ.χ. ένας χαρακτήρας αναφέρεται σε κάτι που συνέβη σε μια προηγούμενη ανύπαρκτη σκηνή της ταινίας!), σεναριακές απιθανότητες, κινηματογραφικές ατέλειες και κακοτεχνίες που χαρακτήριζαν την πλειοψηφία των, αγνώστων για το μέσο θεατή, κινηματογραφικών προτύπων του. Η υποτυπώδης πλοκή αφορά τον ποδολάγνο ψυχοπαθή δολοφόνο με το υπερενισχυμένο αυτοκίνητο Kurt Russell που έρχεται αντιμέτωπος με δύο διαφορετικές γυναικοπαρέες (τις αυτάρεσκες αρχιδανάφτρες και τις δυναμικές stunt-women – εύκολα μαντεύει κανείς ποιος τελικά κερδίζει). Ο Ταραντίνο δεν έχει κανένα άλλο στόχο από το να κάνει πλάκα (αρκετοί βέβαια του προσάπτουν το ίδιο και για τις προηγούμενες, σαφώς συνθετότερες ταινίες του) και δεν το κρύβει ούτε στιγμή. Οι διάλογοι, οι οποίοι και αποτελούν το 80% της ταινίας, φέρουν ολογράφως το σινεαναφορικό και αμπελοφιλοσοφικό του ύφος, αλλά δίχως την σπιρτάδα και την ευρηματικότητα των προηγούμενων ταινιών του (η κόπωση της επανάληψης;), ενώ, με πιθανή εξαίρεση την τελική καταδίωξη, οι περισσότερες σκηνές της ταινίας δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο σκηνοθετικό ενδιαφέρον σε βαθμό που αναρωτιέμαι αν η ταινία υπογραφόταν από κάποιον James Farentino πόσοι, εκτός από μερικούς ορκισμένους εραστές του είδους, θα ασχολoύνταν σοβαρά μαζί της. Η νεκρανάσταση του εδώ και καιρό χαμένου Κερτ Ράσελ ήταν βέβαια μια έξοχη κίνηση (ίσως στο μέλλον κάνει κάτι και για τον Sly) παρόλο που το σενάριο τον εγκαταλείπει από ένα σημείο και πέρα, το casting άψογο ως συνήθως, και με εξέπληξε θετικά ο ηχητικός φόρος τιμής στο Blow Οut του De Palma –διαβάστε το θαυμάσιο κείμενο του συνblogger Ηλία για αυτό το αριστούργημα. Εν τέλει ο αποχωρισμός της ταινίας από το πακέτο μάλλον την ζημίωσε καθώς γυρίστηκε στοχεύοντας σε μία αθροιστική και όχι μεμονωμένη εντύπωση.