Pirates of the Caribbean: At World's End

Ντελιριακή τρίτη συνέχεια της παλαβής τριλογίας του Gore Verbinski που συνεχίζει να ανακατεύει ασύστολα κινηματογραφικά είδη σε ένα ενίοτε ευφάνταστο μεταμοντέρνο ποτ-πουρί. Σε αντίθεση με καθαρόαιμες πειρατικές περιπέτειες του παρελθόντoς (The Crimson Pirate, Captain Blood), απουσιάζει η παραμικρή αίσθηση μυθοπλαστικής αθωότητας· εδώ όλα αντιμετωπίζονται ως ένα παιχνίδι και η ταινία το καθιστά σαφές στο υποψιασμένο πλέον θεατή, κλείνοντάς του το μάτι αρκετές φορές. Οποιοδήποτε ίχνος σεναριακής λογικής και μυθοπλαστικής συνέπειας υποχωρεί μπρόστα στο ορυμαγδό των εφέ τα οποία είναι ομολογουμένως εξαιρετικά, ιδιαίτερα στην καταληκτική σκηνή αναμέτρησης μεταξύ των δύο πλοίων ανάμεσα στον στρόβιλο. Η επικρατούσα λογική της υπερσυσσώρευσης προσφέρει μεν ορισμένες απολαυστικές σκηνές (όπως η σουρεαλιστική σκηνή με τον marooned Τζώνυ Ντεπ σε μια κατάλευκη έρημο), δίνει όμως δε την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από ένα καρτούν όπου τίποτα δεν έχει άλλη σημασία πέρα από την εντύπωση της στιγμής και που τα πάντα είναι δυνατά να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Οι Ντεπ, Τζεφρι Ρας διασκεδάζουν απεριόριστα, ο Ορλάντο Μπλουμ αγκομαχά, ενώ η Κίρα αναρωτιέται γιατί προτίμησε το σινεμά από το μόντελινγκ. Άμα είναι κάποτε να δούμε μια σοβαρή προσέγγιση του θέματος της πειρατείας (στα χνάρια του Pirates του Πολάνσκι), σίγουρα δεν θα έιναι στο πλαίσιο αυτής της σειράς που πιο πολύ ως αφορμή για ναυτικά καλαμπουράκια τους αντιμετωπίζει.