Ζodiac
Το Ζοdiac σηματοδοτεί την επιστροφή του David Fincher μετά από πέντε χρόνια απουσίας (από το μέτριο Panic Room) και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η δράση της ταινίας αρχίζει στην Καλιφόρνια το 1969 με την εμφάνιση του serial killer Zodiac και επικεντρώνεται στις προσπάθειες τριών προσώπων, ενός αστυνομικού, ενός δημοσιογράφου και ενός σκιτσογράφου να λύσουν το μυστήριο της ταυτότητας του. Τα χρόνια περνούν, τα στοιχεία συσσωρεύονται, όμως η άκρη του νήματος όλο και απομακρύνεται, δημιουργώντας ενίοτε περιστασιακές και άλλοτε μόνιμες εμμονές στους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες των οποίων οι ζωές θα επηρεαστούν σημαντικά από όλο αυτό τον κυκεώνα γεγονότων και καταστάσεων. Ο Fincher ξετυλίγει υποδειγματικά, ως εξωτερικός παρατηρητής συμμεριζόμενος την περιέργεια και το ζήλο των ηρώων για την αποκάλυψη του δράστη, το μίτο του μυστηρίου και με μια αξιοζήλευτη προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, είτε αυτή αφορά την ανασύσταση εποχής είτε αφορά μια σκοτεινή πτυχή της έρευνας. Ο στόχος του είναι περισσότερο να κάνει μια ταινία για τις δυσκολίες και τις αβεβαιότητες της αστυνομικής έρευνας (που συνήθως υποτιμώνται στο σινεμά), παρά ένα θρίλλερ μυστηρίου, αν και υπάρχουν μερικές σκηνές με σασπένς. Η σχεδόν εμμονοληπτική προσήλωση στα στοιχεία της έρευνας δίνει ενίοτε στην ταινία την αίσθηση ενός δραματοποιημένου ντοκυμαντέρ και θα μπορούσε κανείς να πει με κινηματογραφικούς όρους ότι ο Fincher προσπαθεί να κάνει για την αστυνομική ταινία αυτό που πέτυχε Otto Preminger για το δικαστικό δράμα με το Anatomy of Murder. Να καταδείξει δηλαδή ότι μια επίπονη τήρηση μιας διαδικασίας δεν οδηγεί απαραίτητα στην αποκαλύψη της αλήθειας καθώς οι διαστάσεις της πραγματικότητας ξεφεύγουν από τα στενά καρτεσιανά πλαίσια της κυρίαρχης, ίσως και μοναδικής, λογικής προσέγγισης.
Η δουλειά του σκηνοθέτη σε όλους τους επιμέρους τομείς είναι εξαιρετική και αποτελεί αδιάψευστο δείγμα του ταλέντου του. Αν και δεν πρόκειται για ταινία χαρακτήρων, σχεδόν κανένας από όλο το cast δεν περνάει απαρατήρητος και αυτό χάρη στις μικροπινελιές της σκηνοθεσίας ή στις εύστοχες ατάκες του καλογραμμένου σεναρίου. Εξαιρετικοί και οι τρεις πρωταγωνιστές σε όχι ιδιαίτερα εύκολους ρόλους. Μετά το Seven και το Fight Club, άλλη μια ασυνήθιστη ταινία από τον μάστορα του σκότους David Fincher.
6 σχόλια:
Για τις ταινίες δεν μπορώ να πω τίποτε (δεν έχω δει καμία) αλλά δηλώνω ευτυχής που σ' έχουμε πάλι πίσω. Όσο για το μάστορα του σκότους μου έκατσε κάπως βαρύ...
Και εγώ χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω. Το "μάστορας του σκότους" σε καμιά περίπτωση δεν το εννοούσα υποτιμητικά, και αναφερόταν στην ιδιαίτερη αδυναμία που έχει ο Fincher για τα νυχτερινά ή χαμηλοφωτισμένα πλάνα (σε όλες τις ταινίες του κυριαρχεί το σκοτάδι).
Welcome φίλε μου!
Το Fight Club είναι κατα τη γνώμη μου (και όχι "για μένα", έχει διαφορά), εξόχως φωτεινό και αισιόδοξο. Και το Ζόντιακ σαφώς και με ψήνει.
Πως τα πέρασες λοιπόν;
Φίλε Άκη, καλώς σε ξαναβρήκα. Δεν διαφωνώ μαζί σου σχετικά με το φινάλε του Fight Club, αν και βάσει όσων προηγήθηκαν δεν θα το χαρακτήριζα, ως έργο, υπερβολικά αισιόδοξο. Ο Fincher χρησιμοποιεί το σκοτάδι πρωταρχικά ως τρόπο έκφρασης θα έλεγα, χωρίς υποχρεωτικά να θέλει να περάσει κάποιο μήνυμα, με τον ίδιο τρόπο που οι Φλαμανδοί ζωγράφοι χρησιμοποιούσαν το φως ή την έλλειψή του στους πινακές τους.
Το road ταξίδι ήταν αναζωογονητικό και με έκανε να νιώσω ως ήρωας του Wenders, ανοίγοντάς μου την όρεξη για περισσότερα...
Καλώς ήλθες τομάρι, είναι έκπληξη το πόση χαρά νοιώθω που επέστρεψες.
Παράξενο πράγμα το blogging...
Το κείμενο σου δεν θα το διαβάσω όμως ακόμα, γιατί αυτό το έργο θέλω να το δω με όσο το δυνατό λιγότερα preconceptions.
Καλώς σε βρήκαμε.
Φίλε μου Ηλία, very glad to be back. Και εγώ τις ίδιας πρακτικής είμαι όταν πρόκειται για νέες ταινίες. Προσπαθώ να αποφύγω όσο το δυνατόν την οποιαδήποτε πληροφορία γι' αυτές ώστε να περιοριστούν στο ελάχιστο οι έξωθεν επιρροές και η ταινία να αντιμετωπισθεί με καθαρό βλέμμα που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει το στοιχείο της έκπληξης.
Δημοσίευση σχολίου