Υπερβαίνοντας το Θάνατο

Μια ταινία σαν το Τhe Fountain του Darren Aronofsky που τολμά να διαπραγματευτεί με ένα ποιητικό-μεταφυσικό τρόπο τον αγώνα του ανθρώπου να υπερβεί το αναπόφευκτο του θανάτου είναι επόμενο ότι θα είναι ευάλωτη στις λοιδορίες και στους εύκολους απορριπτικούς αφορισμούς (τρικυμία εν κρανίω, αμπελοφιλοσοφίες κλπ) σημαντικής μερίδας κοινού και κριτικών. Η αισθητική και αφηγηματική ομοιογένεια της πλειοψηφίας των σημερινών ταινιών έχει ριζωθεί βαθιά στις κυρίαρχες αντιλήψεις περί κινηματογράφου και οποιαδήποτε αισθητή παρέκκλιση από αυτές εκλαμβάνεται ως αποτυχία και ύβρις του σκηνοθέτη της.
To Fountain δεν αφορά αυτή τη μερίδα των θεατών. Αφορά όσους είναι σε θέση να αφεθούν στην πλαστικότητα των εικόνων του, στην μουσικότητα των πλάνων του και στην απροβλεψία της εξέλιξης του δομημένου σε τρία επίπεδα επίπεδα σεναρίου. Ο Aronofsky αφηγείται παράλληλα τον παροντικό αγώνα ενός γενετιστή επιστήμονα να βρει φάρμακο για την θνήσκουσα γυναίκα του, το πως αυτή προβάλλει λογοτεχνικά τις προσπάθειες του στον 15ο αιώνα και, στο πιο αφαιρετικό τμήμα της ταινίας, πως οι αντιλήψεις του ήρωα για το θάνατο εγγράφονται και εξελίσσονται στην συνείδησή του. Μια ταινία που αξίζει να επανέλθει κανείς περισσότερες από μία φορές προκειμένου να αντλήσει τα μάλα από το μοναδικής έμπνευσης κομψοτέχνημα του υπερταλαντούχου Aronofsky.