Ουτοπία vs Πραγματικότητα
Οι Λευκές Νύχτες , μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Λουκίνο Βισκόντι, αποτελεί μια πιστή σε γενικές γραμμές μεταφορά του ομότιτλου διηγήματος του Ντοστογιέφσκι. Ο Βισκόντι τοποθετεί την ιστορία στην Ιταλία του 50 και όλη τη δράση της σε ένα τεράστιο ντεκόρ, τονίζοντας έτσι τον εξωπραγματικό και ονειρικό χαρακτήρα του έργου. Η περίσσια φροντίδα σε όλους τους επιμέρους καλλιτεχνικούς τομείς είναι εντυπωσιακή, ωστόσο η θεατρογενής αυτή σύλληψη και η συνεπακόλουθη σκηνοθετική εγκράτεια έρχεται σε μερική αντίθεση με τα χειμαρρώδη αισθήματα και τις ρομαντικές προσμονές των ηρώων της με αποτέλεσμα η μέθεξη του θεατή να δυσχεραίνεται. Γι' αυτό και η ταινία δεν πείθει απόλυτα παρά μερικές έξοχες ιδέες όπως η διφορούμενη εικόνα του νοικάρη που θέτει ερωτηματικά κατά πόσο η υλοποίηση του ονείρου της ηρωίδας αποτελεί συνάμα και πραγμάτωση της ρομαντικής ουτοπίας της.
3 σχόλια:
Ο "προβληματικός" Βισκόντι (Ξένος, Λευκές Νύχτες, Αθώος και ιδίως ο Λούντβιχ) με κάνει να τον εκτιμώ περισσότερο και να με αγγίζει ακόμα πιο προσωπικά. Θέλω με αυτό να υποστηρίξω πως ίσως ταινίες που φαίνεται να μην λειτουργούν, ίσως σε κάποιους είναι ακόμα πιο εύστοχες.
Και για μια ακόμη φορά να σου πω: Καλλιεργείς μια blogόαση με τις αναφορές σου. Στέκω δίπλα.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια :-)
Θα συμφωνήσω ότι στους μεγάλους δημιουργούς οι λιγότερο πετυχημένες ταινίες είναι εξίσου αντιπροσωπευτικές με τις κλασσικές τους (π.χ. το Dr T and the Women είναι εξίσου Altman με το Short Cuts) οπότε ο θεατής μπορεί κάλλιστα να βρει τα στοιχεία προτιμάει από τον συγκεκριμένο δημιουργό.
Από τις ταινίες που ανέφερες δεν έχω δει τον δυσεύρετο Ξένο και τον Λούντβιχ (το έχω στο video αλλά δεν θέλω να το σκοτώσω προτού βγει το dvd) και προτιμώ τον Αθώο από τους Δαιμονισμένους.
O AΘώος είναι ταινιάρα.
Δημοσίευση σχολίου