Η μεγάλη χίμαιρα

Η ταινία Αλεμάγια του Ηλία Γιαννακάκη διερευνά με έναν ευαίσθητο και αρκετά πρωτότυπο τρόπο την συναισθηματική καθήλωση που επάγουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα της νιότης σε μια μεγαλοαστική οικογένεια της ελληνικής κοινότητας της Αιθιοπίας. Η ηρωίδα της ταινίας αποτυγχάνει να αποδράσει από τα ασφυκτικά δεσμά της πατριαρχίας και να ακολουθήσει τις εσωτερικές της προσταγές, οι οποίες δεν εξαντλούνταν σε έναν κλεφτό γάμο με το πρώτο της φλερτ (η "σχέση" είναι εντελώς ανισοβαρής), παρά αφορούσαν την αναζήτηση της προσωπικής της αυτοπραγμάτωσης. Αναγκάζεται από τον εξοικειωμένο με παρόμοιους συμβιβασμούς πατέρα σε έναν βιαστικό γάμο και αποδέχεται μοιρολατρικά την αναστολή του είναι της, κάτι που θα αρχίσει να αλλάζει όταν, δεκαετίες μετά, ο άνθρωπος που την είχε τότε μονομερώς ερωτευθεί επιστρέφει. Αν εξαιρέσουμε το κάπως υπερβολικό συμβάν του θανάτου του γιου της (που απλά επιδεινώνει την ήδη βεβαρημένη ψυχικά ηρωίδα), ο σκηνοθέτης οργανώνει άψογα το υλικό του γύρω από αυτές τις δύο μοναχικές υπάρξεις που αναπολούν τα απραγματοποιήτα παιδικά τους όνειρα τα οποία, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζονται, έχουν κοινή αφετηρία. Η συνάντηση τους πραγματοποιείται τελικά σε ένα υπερβατικό επίπεδο, έχοντας φθάσει πρώτα και οι δύο σε ένα επίπεδο βαθιάς αυτογνωσίας. Η σκηνή της μοναδικής τους πραγματικής χωρικής συνύπαρξης στο νοσοκομείο είναι εξαιρετική καθώς αποτυπώνει το διασταγμό, την αμηχανία και την επιθυμία ταυτόχρονα, όπως και η παράλληλη σκιαγράφηση της σταδιακής παρακμής της μεταπολεμικής μεγαλοαστικής οικογένειας που, λόγω δομικής αρτηριοσκλήρωσης, πεισματικά αρνείται να προσαρμοστεί στα νέα οικονομικοκοινωνικά δεδομένα. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών (ορισμένοι δεύτεροι ρόλοι συγκριτικά υστερούν) συμβάλλουν στο αξιοσημείωτο τελικό αισθητικό αποτέλεσμα.