The Hitcher

H cult ταινία του Roger Harmon, που δεν πρέπει να συγχέεται με το πρόσφατο remake, λειτουργεί άψογα ως θρίλερ με αλληγορικές προεκτάσεις. Η υπόθεσή του αρχετυπικά απλή: αφελής νεαρός διανύει οδικώς μεγάλη απόσταση και αποφασίζει να πάρει μαζί του μετά από οτοστοπ τον αυτοκαταστροφικό παράφρονα Ρούντγκερ Χάουερ που του κάνει τη ζωή κόλαση. Προφανώς η δομή της ιστορίας προσφέρεται για πλείστες σκηνές καταδίωξης και σασπένς στην ερειπωμένη αμερικάνικη ζούγκλα της ασφάλτου και η ταινία ανταποκρίνεται επάξια σε αυτή της την αποστολή, χαρακτηριζόμενη από ευρηματική επιλογή χώρων που δίνουν την εντύπωση πόλεων-φαντάσματα και λιτών, αλλά αποτελεσματικών, σκηνών δράσης.

Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο στοιχείο της είναι η φιγούρα του θύτη που ερμηνεύεται υποδειγματικά από τον Ρούντγκερ Χάουερ. Έρχεται από το πουθενά (από την Disneyland όπως λέει ο ίδιος στους αστυνομικούς) και δεν επιθυμεί την εξόντωση του νεαρού, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Θέλει ο νεαρός να ανδρωθεί επαρκώς ώστε να μπορέσει να βρει ο ίδιος το θάρρος να τον εξοντώσει. Είναι εμφανής η απογοήτευσή του όσο ο νεαρός αδυνατεί να πράξει κάτι τέτοιο και αυτό τον οδηγεί στο να γίνεται όλο και πιο προκλητικός, θέτοντας εν τέλει τον νεαρό σε μια οριακή δοκιμασία επιλογής, σε μια από τις αντιπροσωπευτικότερες σκηνές της ταινίας. Η σχεδόν υπερφυσική δυνατότητα που έχει να παραμένει ασύλληπτος και πάντα στη σκιά του διωκόμενού του μας κάνει να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για την αληθινή υπόσταση αυτού του χαρακτήρα. Πρόκειται άραγε για υπαρκτό πρόσωπο ή για μια ενσάρκωση μιας ενδεχόμενης, καταπιεσμένης, σκοτεινής πλευράς του εαυτού του νεαρού που είναι απαραίτητο να εξουδετερωθεί προκειμένου αυτός να επανακτήσει την ψυχική του ηρεμία; Αποτελεί μήπως μια έκφανση μιας σχιζοειδούς προσωπικότητας και όλη η πάλη του νεαρού δεν είναι παρά μια μεταφορική πάλη επικράτησης; Η κινηματογράφηση, αν και δεν υιοθετεί την υποκειμενική ματιά του νεαρού, φροντίζει ο νεαρός να είναι παρόν σε όλες τις σκηνές του έργου με σκηνή κλειδί, κατά τη γνώμη μου, προς την κατεύθυνση της συγκεκριμένης ερμηνείας, εκείνη στο Μοτέλ όπου ο Ρούντγκερ Χάουερ ξαπλώνει προς στιγμή δίπλα στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του ήρωα. Βέβαια σαφής απάντηση ουδέποτε δίνεται, κάτι τέτοιο θα αποδυνάμωνε την ταινία, και μπορεί ο καθένας να δώσει τη δική του ερμηνεία. Αν έλειπαν κάποιες μεμονωμένες εύκολες σεναριακές λύσεις, θα μπορούσαμε να μιλάμε περί μικρού αριστουργήματος.