Spiderman 3
Με την τρίτη ταινία της σειράς, Ο Sam Raimi συνεχίζει τις περιπέτειες του υπερήρωα διατηρώντας ακέραια τα βασικά χαρακτηριστικά και το ύφος των προηγούμενων. Σεναριακά η ταινία είναι λίγο πιο φιλόδοξη καθώς επιχειρεί να ενσωματώσει στην ιστορία τη διαμάχη του spiderman με τρεις αντιπάλους, αλλά και με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του. Αυτό το τελευταίο έδωσε σε πολλούς πρόσφορο έδαφος για να χτυπήσουν την ταινία βρίσκοντας αστείο το alter-ego της αράχνης που στην ουσία το μόνο "κακό" που καταφέρνει να κάνει είναι να ξεμπροστίασει έναν αλαζόνα και απατεώνα φωτογράφο, να ζητήσει αύξηση ως Peter Parker από το αχάριστο αφεντικό του, να ρίξει ένα μπερντάχι ξύλο στον άσπονδο και συμπλεγματικό φίλο του και να κάνει σκηνή μπροστά στην ατάλαντη και μονίμως αναποφάσιστη φίλη του. Ο Raimi αντιμετωπίζει τα παραπάνω με απόλυτη σοβαρότητα, πιστός στις ηθοπλαστικές καταβολές του κόμικ αλλά και της προσέγγισης του που αναδεικνύει την αθωότητα, την αφέλεια αλλά και την κρυφή γοητεία που εκπέμπεται από ιστορίες με παλιομοδίτικο ηθικό δίδαγμα. Ο Spiderman δεν είναι Batman και οι ταινίες του δεν προσφέρονται για παρόμοιες υπόγειες ψυχοπαθολογικές καταδύσεις. Στην ουσία πρόκειται για ιστοριούλες με πρωταγωνιστές εφήβους κατέχοντες υπερφυσικές δυνάμεις και μέσω αυτών ανταγωνίζονται είτε για την ίδια κοπέλα (με την οποία πάντα διατηρούν ασεξουαλική, πλατωνική σχέση), είτε για να βοηθήσουν την οικογενειά τους, είτε επειδή τους την έδωσε και θέλουν να σώσουν/καταστρέψουν τον κόσμο. Αυτό το φιλμικό σύμπαν αναπαριστά ο Raimi, διατηρώντας ατόφια τη μονοδιάστατη φύση των χαρακτήρων του και κρατώντας γερά τα ήνια της αφήγησης, προσπαθώντας όσο μπορεί να ενσωματώσει οργανικά τα εφέ στην πλοκή. Γενικά αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι ενίοτε ορισμένοι χαρακτήρες εξαφανίζονται από την ιστορία για κανένα μισάωρο μέχρι να επανεμφανιστούν, ο Raimi επιτυγχάνει σε ανάλογο βαθμό με τις δύο προηγούμενες ταινίες της σειράς τους στόχους του. Το ερώτημα είναι τι περιθώρια εξέλιξης υπάρχουν πέρα από αυτά τα σαφώς καθορισμένα πλαίσια ώστε η σειρά να συνεχιστεί χωρίς να αρχίσει να αυτοεπαναλαμβάνεται.
3 σχόλια:
Εγώ ξέρω ότ είχε πολύ γέλιο πάντως. Τραγική η πρώτη "δυνατή" σκηνή, στο κυνηγητό με τον Χάρι, κακά εφέ, πρόλαβα και βαρέθηκα. Ευτυχώς ανέβηκε γρήγορα και εύκολα.
Τα εφε σε εκεινη την πρωτη σκηνη τα βρηκα επίσης άθλια. Μου έκανε εντυπωση κιόλας. Στην σκηνή του χορού, για παράδειγμα, (του Travolta-like χορού του Σπάιντι) δεν βρήκα την σοβαρότητα αλλά ούτε και την σινεφιλικώς φιλτραρισμένη ειρωνία που χαρακτηρίζει τον Ρέιμι.
Κανεις δεν είπε ότι οι ταινίες του ΣΠάιντερ-Μαν προσφέρονται για ψυχοπαθολογικές καταδύσεις αλλά αυτοί που την γύρισαν δείχνουν να το πιστεύουν. Η ταινία είναι γεμάτη απο υπαρξιακές μικρές στιγμές που δεν πείθουν. Οι δυο πρώτες ταινίες τα έβγαζαν καλύτερα περα μ'αυτο το κομμάτι.
Για τα αρχικά εφέ, αδυνατώ να εκφέρω γνώμη όντας άσχετος με το αντικείμενο. Δεν με ενόχλησαν πάντως όπως ενόχλησαν εσάς.
Αδυνατώ επίσης να σχολιάσω τις υπαρξιακές πτυχές όλων των ταινιών της τριλογίας καθώς θα ήταν σαν να κάνω ανατομία στο σώμα μιας πεταλούδας. Ενδεχομένως και να έχετε δίκιο αγαπητοί φίλοι, το "άνοιγμα" που κάνει ο Raimi σε αυτήν την τρίτη ταινία φανερώνει τις εγγενείς αδυναμίες του υλικού του.
(Για την σκηνή του χορού, πιστεύω ότι ο Raimi είχε προετοιμάσει το έδαφος γι' αυτήν δείχνοντας τον spidey να περπατάει στο δρόμο με 70s φράντζα!)
Δημοσίευση σχολίου