The Day After

Update: Για καθαρά ιστορικούς λόγους παραθέτω ένα άρθρο αναφορικά με το ποιοι θα επωφεληθούν τα επόμενα χρόνια από εικόνες σαν αυτές της παραπάνω φωτογραφίας:

«ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ»

Στην ουρά Εκκλησία, Μον Παρνές, έμποροι γης, καταπατητές

Του ΜΙΧ. ΚΟΥΡΜΟΥΣΗ

Παρ' όλο που η μεγάλη φωτιά στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας πιθανότατα δεν είναι έργο εμπρηστών -εμπόρων γης- καταπατητών, αποτελεί ένα πρώτο βήμα για την αξιοποίηση (βλέπε εκμετάλλευση) της περιοχής.

Στην Πάρνηθα υπάρχει μεγάλη πίεση για οικοδομική ανάπτυξη και συγκρούονται ποικιλώνυμα συμφέροντα.

Πρώτα - πρώτη η Εκκλησία. Διεκδικεί γύρω στα 10.000 στρέμματα για άμεση αξιοποίηση, μέρος μιας ευρύτερης έκτασης που θεωρεί ότι της ανήκει. Το Δημόσιο αμφισβητεί την ιδιοκτησία της Εκκλησίας, αλλά το θέμα δεν έχει λήξει καθώς υπάρχουν πολλές νομικές ασάφειες με ψηφισθέντες νόμους που ισχύουν ή βρίσκονται υπό αναστολή (νόμος Δρυ).

Σύμφωνα με πληροφορίες, η προς αξιοποίηση έκταση που επιδιώκει να αποχαρακτηρίσει η Εκκλησία αρχίζει από τις παρυφές του βουνού (απ' εκεί που τελειώνουν οι χασαποταβέρνες) και φτάνει μέχρι το Μενίδι και μέχρι το ύψος του τελεφερίκ. Στην έκταση αυτή έχουν γίνει πράξεις αγοραπωλησίας (συμβόλαια που αναφέρουν πώληση αγροτεμαχίου) σε πολλούς ιδιώτες, οι οποίοι τώρα συναποτελούν ομάδα πίεσης.

Δεύτερος ενδιαφερόμενος είναι η επιχείρηση του «Μον Παρνές» (μετέχει το Δημόσιο με περίπου 50%) το οποίο διεκδικεί αποχαρακτηρισμούς για επέκταση του ξενοδοχείου (νέο κτίριο) και για δημιουργία πάρκινγκ 600 θέσεων. Το αίτημα αυτό έχει συμπεριληφθεί σε Προεδρικό Διάταγμα του ΥΠΕΧΩΔΕ το οποίο δεν υπογράφει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Στη σειρά ακολουθούν διάφοροι έμποροι γης (βλέπε καταπατητές) στην περιοχή των Θρακομακεδόνων, της Ιπποκρατείου Πολιτείας και φθάνουν μέχρι τη Μαλακάσα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Εκκλησία και οι έμποροι γης επικαλούνται νομικές διαδικασίες που εφαρμόστηκαν στους αποχαρακτηρισμούς για τη δημιουργία του Ολυμπιακού Χωριού.

Ενα στοιχείο που δείχνει την πίεση για οικιστική ανάπτυξη της Πάρνηθας είναι ότι την τελευταία 25ετία έχουν καταγραφεί 30.000 κτίσματα σε εκτάσεις που εμπίπτουν στις προστατευόμενες δασικές περιοχές. Ολα τα κτίσματα έχουν προβλήματα νομιμοποίησης.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/06/2007



ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ:

1. Πολιτικές δηλώσεις του τύπου "Στη θέση του δάσους θα ξαναγίνει νέο δάσος" είναι προσβλητικές για την νοημοσύνη καθενός μνήμονος πολίτη. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κυβέρνηση έκανε σοβαρή αναδάσωση, τι κονδύλια διέθεσε (γιατί με ρομαντικές απόψεις του τύπου ας φυτέψει ένα δενδράκι ο καθένας μας δάση φυτρώνουν μόνο στο μεταφορικό τοπίο των ταινιών του Ταρκόφσκι), και ποία ήταν τα αποτελέσματα; Τα τελευταία, πιστεύω, μιλάνε μέσω της ανυπαρξίας τους από μόνα τους.
2. Ο αφόρητος λαϊκισμός του να βρεθούν οι ένοχοι και να τιμωρηθούν υποδειγματικά πρέπει επιτέλους να εκλείψει. Όπως και στην περίπτωση των συμβολαίων θανάτου, ο πραγματικός ένοχος είναι ο εντολέας, ο οποίος και προσβλέπει στο μέγιστο συνεπακόλουθο όφελος, και όχι ο εντολοδόχος/εκτελεστής που συνήθως είναι ένας απελπισμένος loser στα όρια της εξαχρείωσης και που φέρει ευθύνη μόνο για την μεμονωμένη πράξη του. Οι πραγματικοί ένοχοι λοιπόν είναι πανεύκολο να εντοπιστούν. Το φθινόπωρο που θα αρχίσουν μέσα στα αποκαΐδια να ξεφυτρώνουν οι πρώτες περιφράξεις καθώς τα πρόσκαιρα κύματα οργής θα έχουν υποχωρήσει και τα media θα επιστρέψουν στο προσφιλές τους θέμα του "Πότε θα γίνουν εκλογές", τα διάφορα πλέγματα συμφερόντων που σκιαγράφησε το παραπάνω αρθράκι θα αρχίσουν να θέτουν σε λειτουργία το σχέδιό τους. Όποιος λοιπόν πραγματικά ενδιαφέρεται, ας κάνει μια βόλτα να δει τις ταμπέλες των περιφράξεων.
   
3. Οι πραγματικοί ένοχοι ακόμη και αν εντοπιστούν από κάποιους ευσυνείδητους πολίτες δεν πρόκειται να υποστούν καμία συνέπεια. Καταδικάστηκε ποτέ κάποιος μεγαλοπαράγοντας για ηθική συνεργία σε εμπρησμό ή κατεδαφίστηκε η βλαχομπαρόκ έπαυλη του επειδή βρισκόταν σε (πρώην) δασική περιοχή; Η διαπλοκή είναι τεράστια και το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας τροφοδοτείται από δαύτην. Για παράδειγμα, πρόσφατα γνωστός μεγαλοδικηγόρος των Αθηνών και πρώην βουλευτής υποχρεώθηκε να καταβάλει εγγύηση ύψους 150 000 € για την ενδεχόμενη ανάμειξη του σε υπόθεση αγοροπωλησίας δασικής έκτασης. Φυσικά το θέμα πέρασε στα ψιλά, χωρίς καν να τεθεί από κανέναν ζήτημα ηθικής τάξης και είναι σίγουρο ότι αν δεν είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο του παραδικαστικού, η συγκεκριμένη υπόθεση ουδέποτε θα είχε βρει το φως της δικαιοσύνης.
4. Το επιχείρημα της επιχειρησιακής ετοιμότητας των δυνάμεων πυρόσβεσης είναι σημαντικό μεν, αλλά όχι καθοριστικό. Αφού ξεσπάσει μια φωτιά τέτοιας έκτασης, ακόμη και τα πιο αναπτυγμένα κράτη είναι δύσκολο να την εξουδετερώσουν εγκαίρως. Βέβαια η τραγελαφική ανοργανωσιά των διαφόρων φορέων με επικεφαλής τον ΜοντυΠαϊθονικό "Φορέα Πολιτικής Προστασίας" και η διαρκής υποβάθμιση του πυροσβεστικού σώματος, για προφανείς κατά τη γνώμη μου λόγους, επιτείνουν την καταστροφή. Ωστόσο, όπως ανέφεραν και τα άρθρα που παρέθεσα στο προηγούμενο post, οι φωτιές θα εξακολουθούν να υπάρχουν καθώς αποτελούν μια από τις αποδοτικότερες επενδύσεις (με την αγοραία έννοια) στις οποίες μπορεί να προβεί κανείς στον Ελλαδικό χώρο. Και αυτή είναι η ουσία του ζήτηματος.

Του χρόνου ή του παραχρόνου πάλι εδώ θα'μαστε στο ίδιο έργο θεατές. Ίσως κάποιος ιθύνων νους με γερή δόση αυτογνωσίας και αυτοσαρκασμού, ιδιότητες σπάνιες για κρατικούς αξιωματούχους, να εντάξει στο μέλλον σε τυχερά παίγνια τύπου στοιχήματος τις πιθανότερες μελλοντικές εστίες πυρός, έτσι για να αποκτήσουν και μια αμεσότερη πηγή εσόδων οι διάφοροι πανδημικοί "συνεταιρισμοί",υποσύνολα ενός ευρύτερου συνεταιρισμού, αυτού της καφρίλας.

Ηρόστρατος

Πρόχειρη επιλογή παρελθοντικών δημοσιευμάτων:


Καθημερινή (26/08/06)

Αλήθεια, θέλουμε τα δάση;

Tου Σωκρατη Τσιχλια

Αχ, είναι τόσο πληκτικό: την επαύριο μιας καταστροφής, όπως η φωτιά που αφάνισε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα στη Χαλκιδική και στη Μάνη, η όποια κυβέρνηση σπεύδει να δηλώσει ότι έγινε το ανθρωπίνως δυνατό από τον κρατικό μηχανισμό και η αντιπολίτευση, η μείζον συνήθως, καταγγέλλει την κυβέρνηση για εγκληματικές παραλείψεις. Τη σημειολογία του στερεότυπου σκηνικού συμπληρώνουν πάντα τηλεοπτικές εικόνες, τραβηγμένες όσο πιο κοντά στη φωτιά γίνεται, ενώ ταλαίπωροι, σχεδόν καψαλισμένοι, τηλεοπτικοί ρεπόρτερ μιλούν λαχανιασμένα για την πύρινη κόλαση, την ίδια ώρα που κάθιδροι περίοικοι, ιδιοκτήτες κατοικιών ή επιχειρηματίες καταγγέλλουν την ολιγωρία των πυροσβεστών.

Εννοείται ότι πολλοί από τους πληγέντες συμπολίτες μας, λησμονούν συνήθως να καταγγείλουν στις κάμερες ότι η πλειονότης των κατοικιών εντός ή πέριξ των δασών είναι εντελώς παράνομα και ανήκουν στη μεγάλη «οικογένεια» των αυθαιρέτων.

Παρακολουθώ συνειδητά την Ελλάδα να καίγεται 30 χρόνια ως πολίτης και 25 ως δημοσιογράφος. Εζησα, ως Αθηναίος, εκ του σύνεγγυς τον επαναληπτικό αφανισμό της χλωρίδας του Πεντελικού όρους, μύρισα τον καπνό πολλές φορές, ως και την στάχτη έδιωξα κάποτε με υαλοκαθαριστήρες από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Τα πολυτελή σπίτια σκαρφάλωσαν στο βουνό, οι εμπρησμοί συνεχίζονται. Μετά κάθε πυρκαγιά οι πολιτικοί ορκίζονταν στο «πράσινο» και μετά από λίγο νομοθετούσαν με τέτοια ασάφεια και πολιτεύονταν περιβαλλοντικά με τόσες παραλείψεις, έτσι ώστε στην ουσία να κλείνουν το μάτι στον πανίσχυρο και χρυσοφόρο κύκλο των επενδύσεων γης.

Αλλά φωτιές στα δάση της πατρίδας δε βάζουν μόνο εμπρηστές. Τα δάση καίγονται επίσης από αμέλεια ή από φυσικά αίτια και με το ίδιο αποτέλεσμα. Αρα το στοίχημα μιας πολιτείας ευνομούμενης και μιας κοινωνίας με στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης περιγράφεται, για τη σχέση της με τα δάση, ως εξής: Ακριβής προσδιορισμός των δασικών εκτάσεων της χώρας, που δεν αμφισβητείται και δεν αλλάζει ποτέ. Επένδυση σε τεχνολογίες έγκαιρης διάγνωσης μιας πυρκαγιάς και βεβαίως επαρκής και αμέσου επεμβάσεως μηχανισμός κατάσβεσης. Ολο το παιχνίδι παίζεται στα πρώτα λεπτά... Επίσης, συντήρηση και δημιουργία δασικών δρόμων και πραγματοποίηση όλων των εργασιών που απομακρύνουν την πιθανότητα πυρκαγιάς από δάση.

Αλλά το θέμα δεν είναι τεχνικό, ούτε οικονομικό. Είναι θέμα πολιτικό και κοινωνικό. Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Πολύ φοβάμαι ότι σε μια χώρα ιδιωτών, όπως η Ελλάδα, με τους πολίτες «πελάτες» των κομμάτων, ακόμη και τα στοιχειώδη και αυτονόητα χρειάζονται μια μικρή επανάσταση για να γίνουν. Και ποιος δυστυχής πολιτικός να την κάνει, ακόμη κι αν θέλει, σε μια χώρα που ο καθένας ονειρεύεται ένα εξοχικό στο βουνό, με θέα θάλασσα, που δουλεύει σκληρά για να αποκτήσει κάποτε το δικό του κήπο, περιφρονώντας τους δημόσιους, το δικό του δασάκι, αδιαφορώντας πρακτικά για τα δάση της πατρίδας. Μήπως πριν από τις επόμενες διαμαρτυρίες ή εξαγγελίες πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να απαντήσουμε ειλικρινά εάν θέλουμε τα δάση; Μετά θα βρεθούν οι τρόποι.

Καθημερινή 10/09/2006

Η προστασία την οποία ζητούν οι καταπατητές δασικών εκτάσεων και δασών στην Πεντέλη από τις κρατικές υπηρεσίες, τελικώς με ένα τρόπο παρέχεται. Αυτό καταδεικνύει έκθεση των Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης που ολοκληρώθηκε πρόσφατα για το δασονομείο του Αγ. Στεφάνου, ένα από τα πέντε δασονομεία που υπάγονται στο δασαρχείο Πεντέλης, περιοχή με πολλές πυρκαγιές και ακόμα περισσότερες διεκδικήσεις καταπατητών και μη. Ελλείψεις προσωπικού, απίστευτη γραφειοκρατία και ένα ατελείωτο γαϊτανάκι καθυστερήσεων και ανεφάρμοστων εντολών αποβαίνει εις βάρος των δασών και οδηγεί στη διαιώνιση του καθεστώτος των καταπατήσεων....
[...]

Από τα στοιχεία της έκθεσης είναι φανερό ότι η διαδικασία υποβολής μηνύσεων και διοικητικών μέτρων -που ακολουθεί τη διαπίστωση κάποιας παράβασης, όπως η εκχέρσωση- διαρκεί τόσο που στο μεσοδιάστημα ο παραβάτης προλαβαίνει άνετα να προχωρήσει στην ανέγερση κτιρίου. Και όπως είναι γνωστό, ένα υφιστάμενο αυθαίρετο κτίσμα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες τελικά να νομιμοποιηθεί από το να γκρεμιστεί.

Ετσι, περισσότερες από τις μισές μηνύσεις που συντάχθηκαν κατά τα έτη 2002-2004 έκαναν πάνω από ένα χρόνο να φτάσουν ώς το Δασαρχείο Πεντέλης, ενέργεια που αποτελεί το πρώτο μόνο βήμα για την τιμωρία των παραβατών. Υπάρχουν όμως και μηνύσεις που διαβιβάστηκαν με καθυστέρηση δύο ετών.

Τέλος, πολλές καταγγελίες για παράνομες οικοδομικές εργασίες που είχαν πραγματοποιηθεί το 2002 δεν είχαν διερευνηθεί δύο χρόνια αργότερα... Ασφαλώς στο μεσοδιάστημα οι οικοδομικές εργασίες ολοκληρώθηκαν, όπως άλλωστε καταδεικνύει και η μεγάλη ανοικοδόμηση στην περιοχή.

Καθημερινή 27/05/2006

[...]
Δεν μου κάνει εντύπωση η πρόταση της κυβέρνησης για την αναθεώρηση του άρθρου 24, η οποία άλλωστε υλοποιεί τις απόψεις της προηγούμενης. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τα δύο μεγάλα κόμματα, που εκπροσωπούν περίπου το 85% των Ελλήνων, πορεύονται στη χωροταξία και στο περιβάλλον συρόμενα πίσω από «ανάγκες» της στιγμής. Συνεταιρισμοί, λόμπι επιχειρηματιών, μεγαλοϊδιοκτήτες και μικροϊδιοκτήτες, χρηματοδότες και ψηφοφόροι, όλοι εμείς δηλαδή χωροτακτούμε το χάος και παράγουμε αθλιότητα και ορφανό μέλλον... Δημιουργούμε κάθε μέρα, νομίμως και παρανόμως, ασφυκτικότερες πόλεις και καταβροχθίζουμε το περιαστικό περιβάλλον. Αποτελώντας τη θλιβερή εξαίρεση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, τον οποίο επικαλούνται κάθε τόσο οι κακόμοιροι οι πολιτικοί μας.

Καθημερινή 6/08/2005

«Φιλέτα» δάσους καλοψημένα...

Tου Σωκρατη Tσιχλια

Eχω την εντύπωση ότι όσοι πολίτες αγωνίζονται για την ύπαρξη ή τη διάσωση φυσικών οικοσυστημάτων γύρω, αλλά και εντός του πολεοδομικού ιστού της πολύπαθης Aττικής, αντιμετωπίζονται από άλλους πολίτες και κυρίως από τους πολιτικούς, περίπου ως γραφικοί. Eνα είδος εστέτ, ευαίσθητων φυσιολατρών, που αγαπούν τα δάση ή τα πάρκα με όρους αισθητικούς, συναισθηματικούς ή και πολιτισμικούς. Eίναι δηλαδή το αντίστοιχο των φιλόζωων στο φυτικό βασίλειο.... Kαι βέβαια λόγω της «ιδιαιτερότητάς» τους αυτής, αδυνατούν να σκεφτούν πρακτικά ή με οικονομικούς και αναπτυξιακούς όρους και κυρίως δεν μπορούν να κατανοήσουν τη δίψα των συμπολιτών τους για ένα οικόπεδο με θέα, έστω και αν για την απόκτησή του χρειάστηκε να καούν μερικές χιλιάδες στρέμματα δάσους.

Aδυνατούν επίσης οι δυστυχείς φυσιολάτρες να αντιληφθούν ότι στην πατρίδα μας η αξία του ιδιωτικού είναι απόλυτη και κυρίαρχη. Yπερασπίζονται οι αφελείς την ύπαρξη του δημόσιου και κοινού δάσους, της παραλίας μας, του πάρκου, της πλατείας, γιατί δήθεν κάνει καλό σ’ όλους. Eχουν επίσης μια ακόμη αδυναμία: όταν οι άλλοι κοιτούν ξελιγωμένοι τα δασώδη «φιλέτα» της Aττικής, κραδαίνοντας τίτλους ιδιοκτησίας και απαιτούν πολεοδόμηση, οι «φυσιολάτρες» τολμούν να μιλούν για διοξείδιο του άνθρακα, για οξυγόνο, για πλημμύρες, για την πιο μολυσμένη πρωτεύουσα της Eυρώπης, που μας πνίγει, μας κόβει χρόνια ζωής σύμφωνα με τους πιο έγκυρους διεθνείς οργανισμούς, σαμποτάρει την εθνική βιομηχανία του τουρισμού, κάνει φτωχότερη και πιο μίζερη την τσιμεντοκρατούμενη ζωή μας.

[....]

Καθημερινή 31/07/2005

Από τα 140.000 στρέμματα δασικής γης που κάηκαν σε δύο μεγάλες πυρκαγιές την τελευταία δεκαετία στην Aττική, μόνον τα 75.000 χαρακτηρίστηκαν αναδασωτέα. Tα υπόλοιπα, μέσα από διαδικασίες προσφυγών και εξαιρέσεων, είτε εντάχθηκαν στο σχέδιο πόλης είτε κατέληξαν περιοχές αυθαίρετης δόμησης. H πικρή εμπειρία του παρελθόντος προκαλεί ανησυχία για την τύχη των δασικών εκτάσεων που κάηκαν την Πέμπτη στη νοτιοανατολική Aττική. H ρητή και κατηγορηματική διαβεβαίωση του πρωθυπουργού κ. Kώστα Kαραμανλή ότι όλες οι δασικές εκτάσεις που κάηκαν θα αναδασωθούν, θα έπρεπε να κατευνάσει κάθε ανησυχία. Ωστόσο, κάτοικοι και φορείς της περιοχής ανησυχούν για δύο, κυρίως, λόγους. O πρώτος αφορά τις εκτιμήσεις ότι τα δάση που καταστράφηκαν είναι περίπου 5.000 στρέμματα, εκτίμηση με την οποία διαφωνούν δασολόγοι, που μιλούν για μεγαλύτερες εκτάσεις. O δεύτερος λόγος ανησυχίας πηγάζει από την επιχειρηματολογία που ήδη άρχισε να αναπτύσσεται περί «φτωχών και αδυνάτων, που επί χρόνια παλεύουν για να χτίσουν ένα σπιτάκι…».

Καθημερινή 31/07/2005

[...]

O «πόλεμος της οικοπεδοποίησης» με θύματα πανέμορφα πευκοδάση της χώρας διαρκεί χρόνια. Aπό το 1995 έως πέρυσι περισσότερα από 2.400.000 στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων έγιναν στάχτη και εν συνεχεία βορά στις ορέξεις των καταπατητών. Mόνο στη διάρκεια των ετών 1995 και 1998 οπότε στο στόχαστρο των εμπρηστών είχαν βρεθεί ξανά οι περιοχές περιμετρικά της πευκόφυτης τότε Πεντέλης αλλά και η ανατολική πλευρά της Aττικής (όπως άλλωστε συνέβη και αυτή τη φορά) είχαν καταστραφεί συνολικά περισσότερα από 877.000 στρέμματα πευκοδάσους. Ως μια από τις χειρότερες χρονιές στην ιστορία έμεινε και το 2000 με 882.779 καμμένα στρέμματα ανά την επικράτεια.

[...]

«Aπατεώνες είναι εκείνοι που πωλούν σε ιδιώτες εκτάσεις χαρακτηρισμένες ως δασικές. Eίναι απατεώνες κατά του Δημοσίου. Oι συμβολαιογράφοι είναι κρατικοί λειτουργοί. Πώς βάζουν την υπογραφή τους σε συμβόλαια που αφορούν δασικές εκτάσεις που περνάνε σε ιδιωτικά χέρια;» σημειώνει από την πλευρά του στην «K» ο δήμαρχος Pαφήνας κ. Aνδρέας Kεχαγιόγλου. Προσθέτει μάλιστα ότι συνάντησε την άρνηση της Δασικής Yπηρεσίας στα αλλεπάλληλα αιτήματά του για καθαρισμό των δασικών εκτάσεων εντός των ορίων του Δήμου. «O καθένας ερμηνεύει τον νόμο όπως θέλει. Oι υπάλληλοι του δασαρχείου θεωρούν τους εαυτούς τους εξουσία. Eίναι κράτος εν κράτει».

[....]

Καθημερινή 31/07/2005

Eυθύνη πολιτικών

H πυρκαγιά στη Pαφήνα και τον Bουτζά άφησε πίσω της την καταστροφή και την απερήμωση. Δασικές εκτάσεις – πνεύμονες για την Aττική, αλλά και ιδιωτικές περιουσίες χάθηκαν. Kαι καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο απολογισμός της καταστροφής οφείλει να μην περιορισθεί στην καταμέτρηση των ζημιών και την αναζήτηση των αμέσων υπαιτίων. Πρέπει, ασφαλώς, να γίνουν και αυτά. Aν, όμως, μας ενδιαφέρουν τα βαθύτερα αίτια του εγκλήματος, αν θέλουμε να σκεφθούμε για το μέλλον, τότε ο απολογισμός οφείλει να είναι πολιτικός. Nα αναδείξει και να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα του συστήματος, που ανοίγουν τον δρόμο στους εμπρηστές, όπως και σε άλλες αλλοιώσεις του ελληνικού περιβάλλοντος.

Oπως την επομένη ημέρα της φωτιάς σημείωνε η «K», το πρώτο στοιχείο πολιτικής «ενοχής» πίσω από την καταστροφή του ελληνικού δασικού πλούτου ανιχνεύεται στη μη εφαρμογή της νομοθεσίας. Oχι μόνον οι έλεγχοι είναι από χαλαροί ώς ανύπαρκτοι, όχι μόνον οι κυρώσεις που επιβάλλονται δεν αρκούν ως αποτροπή, αλλά κάθε τόσο ειδικοί νόμοι δικαιώνουν συλλήβδην τους πολεοδομικούς παραβάτες. Mέσα σε τέτοιο χάος, δεν είναι δύσκολο να εκμεταλλευθούν τις περιστάσεις και οι εμπρηστές, ιδίως όπου οι «τοπικές κοινωνίες» διψούν μάλλον για οικιστική επέκταση παρά για προστασία του δασικού πλούτου.

H μακρά παράταση αυτού του θεσμικού χάους δεν έχει, όμως, άλλον ένοχο από την πολιτική διοίκηση της χώρας. Tίποτε πλέον δεν παρέχει άλλοθι ή ελαφρυντικά στο πολιτικό σύστημα. Aκόμη και οι τεχνικές δυσχέρειες έχουν με τα σύγχρονα μέσα εξαλειφθεί ώστε, αν είναι ασαφές τι συνέβαινε σε μία περιοχή το 1930, είναι πάντως ξεκάθαρο πώς ήταν τα πράγματα το 1990. Kαι όμως, παρά τις τεχνικές δυνατότητες, η χώρα εξακολουθεί να στερείται κτηματολογίου, να μην έχει σαφώς προσδιορισμένες χρήσεις γης και, πάνω απ’ όλα, να μην έχει αποκαταστήσει ασφάλεια δικαίου: οι νόμιμοι φοβούνται ότι η περιουσία τους μπορεί να απομειωθεί, οι παράνομοι ελπίζουν ότι μπορούν να πετύχουν τα πάντα.

Tο συμπέρασμα για τις επιδόσεις του ελληνικού πολιτικού κόσμου είναι αληθινά συντριπτικό. Aπό τη μία πλευρά προβάλλει η ολιγωρία και η διοικητική ανεπάρκεια. Aπό την άλλη, η αδυναμία να προσδιορισθεί η χρήση της γης με σταθερά όρια, που δεν θα μετατίθενται κάθε τόσο ανάλογα με τις επιθυμίες συμφερόντων και κομματικών πελατειών. Στον τομέα αυτό η χώρα παρουσιάζει εικόνα τριτοκοσμική, για την οποίαν ευθύνονται οι πολιτικές ηγεσίες της. Kαι δυστυχώς δεν υπάρχουν ενθαρρυντικές ενδείξεις, ώστε να ελπίζει κανείς σε μία μεταμόρφωση.

Καθημερινή 29/07/2005

[...]

Γενιές γενιών οι εμπρηστές, γενιές γενιών οι καταπατητές, γενιές γενιών οι αυθαιρετούχοι που χτίζουν κι αυτό το σπιτάκι τους και λένε καλά είναι εδώ. Kαι γενιές γενιών οι υπουργοί (και από κοντά τους ή υπό την καθοδήγησή τους όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί) που εθελοτυφλούν ενώ υποτίθεται ότι χρέος τους είναι να φυλάττουν, να επιτηρούν, να αποτρέπουν, να κολάζουν τους ανομούντες. Δεν πρόλαβε καλά καλά να κλείσει βδομάδα από τη «γενναία» (για τα μικροκομματικά της συμφέροντα) απόφαση της κυβέρνησης να δωρίσει χιλιάδες χιλιάδων καταπατημένα στρέμματα (το «πρόστιμο» που θα καταβάλουν όσοι τα υπεξαίρεσαν φτάνει-δεν φάνει το πρόστιμο που πληρώνεις όταν σε γράφουν οι τροχονόμοι επειδή δεν φοράς κράνος), και ιδού η Aνατολική Aττική στις φλόγες, άλλη μια φορά. «Hταν πολλά τα μποφόρ» θα πουν. Mα ναι. Πολλά ήταν. Kαι το ξέραμε από την προηγουμένη. Aλλά εκτός από τον αέρα της φύσης, καθοριστικό ρόλο έπαιξε και ο «άερας» που πρόσφερε η κυβερνητική απόφαση σε όσους ορέγονταν κι αυτοί ένα οικοπεδάκι. Oτι υπήρξε σχέδιο το φανερώνουν τα πολλά μέτωπα της πυρκαγιάς κι από τις δύο πλευρές της λεωφόρου Mαραθώνος, μέτωπα που διέσπασαν τις πυροσβεστικές δυνάμεις και δυσχέραναν το έργο τους.

Καθημερινή 12/06/2005

[...]

Eχουμε, τελευταία, αφόρητη αίσθηση πνιγμού από τη δυσοσμία και αποφορά της διαφθοράς, μέχρις ασφυξίας, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής πραγματικότητας: Eξαγορασμένοι δικαστές, ακόλαστοι και πλουτολάγνοι κληρικοί, μαφιόζοι δικηγόροι, εξωνημένοι εφοριακοί, μίσθαρνοι τελώνες, εκβιαστές του κοινωνικού σώματος συνδικαλιστές, κάπηλοι της ελευθεροκρισίας δημοσιογράφοι, αγράμματοι και παραδόπιστοι δάσκαλοι, διαπλεκόμενοι με τον άνομο πλούτο πολιτικοί, ψυχροί κερδοσκόποι γιατροί, καταχραστές εργολάβοι, αργυρόδουλη δημοσιοϋπαλληλία, υπαλληλοποιημένοι αξιωματικοί, άπληστοι έμποροι, αισχροκερδείς μικροπωλητές, ανεύθυνοι και κερδομανείς τεχνίτες, εγκληματίες, μιζαδόροι, προμηθευτές αμυντικού εξοπλισμού της χώρας.

[...]

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Τα δικά μου σχόλια νομίζω περισσεύουν, το ίδιο έργο το έχουμε όλοι δει κάμποσες φορές και θα το ξαναβλέπουμε μέχρι και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό αυτής της χώρας να καλυφθεί από τσιμέντο ως ένα διηνεκές σύμβολο αμβύνοιας, κακογουστιάς και ιδιώτευσης. Δύο είναι οι λύσεις που απομένουν για τους, δυστυχώς, ελάχιστους που αγανακτούν μέχρι υπαρξιακής ασφυξίας από την κατάσταση:
1. Να απολαύσουν όσο μπορούν μέχρι τελευταίας ρανίδος όση ομορφιά έχει απομείνει σε αυτό τον τόπο προτού αυτή εκλείψει ολοκληρωτικά.
2. Να αποδημήσουν σε κράτη όπου οι πληγές της καθημερινότητας είναι λιγότερο επώδυνες.

(click για να απολαύσετε το ελληνικό επίτευγμα σε όλο του το μεγαλείο)

Blood and Wine

Η πέμπτη συνεργασία του Bob Rafelson με τον Τζακ, το Blood and Wine είναι ένα b-movie με a-list cast. Ένας χρεοκοπημένος έμπορος κρασιών (Τζακ) μαζί με έναν ετοιμοθάνατο πρώην κατάδικο ληστεύουν ένα διαμαντένιο περιλαίμιο ελπίζοντας πουλώντας το να λύσουν τα ασφυκτικά οικονομικά προβλήματά τους. Φυσικά ως αυθεντικοί losers τα κάνουν μαντάρα, κυρίως λόγω της αδυναμίας του Τζακ να χειριστεί τα ενδοοικογενειακά του ζητήματα. Ο Ράφελσον ακολουθεί πιστά το σφιχτοδεμένο σενάριο, εστιάζοντας πρωτίστως στην ομαλή ροή της αφήγησης και αποφεύγοντας ιδιαίτερες στυλιστικές εκζητήσεις. Τα όρια της ηθικής του εκάστοτε χαρακτήρα διαγράφονται μέσα από τις ενέργειες του καθενός, οι οποίες έρχονται σε άμεση αντιδιαστολή με την ατομική αντίληψη περί ηθικής, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας που πιστεύει ότι δεν έπραξε τίποτα αξιόμεμπτο (ο θετός γιος του Τζακ) να είναι στην ουσία υπεύθυνος (ή τουλάχιστον συνυπεύθυνος) για όλο το αλυσωτό χάος που θα επικρατήσει. Δυστυχώς ο Ράφελσον δεν διερευνά τους χαρακτήρες του επαρκώς ώστε να μπορέσει να σταθεί μια σπουδή πάνω στη σχέση χρήματος και ηθικής, ούτε ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να αναδείξει κάποιο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο κατ’ αντιστοιχία με τα επίλεκτα φιλμ-νουάρ του παρελθόντος. Ως εκ τούτου η ταινία αποτυγχάνει να αξιοποιήσει στο έπακρο το υλικό της και ιδιαίτερα την πολύ καλή παρουσία του Τζακ, αλλά και του Mαϊκλ Κέιν, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να ανεβάσουν την ταινία πέρα από το επίπεδο ενός αξιοπρεπούς b-movie.

Ocean's Thirteen

Τρίτη συνέχεια της σειράς του Steven Soderbergh και της παλιοπαρέας του. Αυτή τη φορά το σενάριο είναι πιο συμπαγές από το περιηγητικό δεύτερο μέρος και αφορά το ξετίναγμα του νεότευκτου ξενοδοχείου του αδίσταχου επιχειρηματία Αλ Πατσίνο από την ακαταμάχητη εντεκάδα εν είδει εκδίκησης για την εξαπάτηση ενός μέλους της από τον υπερφίαλο Αλ. Το φιλμ ξαναβρίσκει την αφηγηματική άνεση της πρώτης ταινίας, χωρίς ωστόσο το στοιχείο της έκπληξης που την έκανε εύκολα να ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό του χολυγουντιανού σωρού. Η συμμορία είναι εξακριβωμένα πλέον ακαταμάχητη και ουδείς πλέον μπορεί να σταθεί εμπόδιο ακόμα και στο πιο παράτολμο σχέδιο της και ο θεατής απλά παρακολουθεί αδρανώς τα ευφυή σκαρώματα του Τζωρτζ Κλούνεϊ και του Μπραντ Πιτ. Όλα είναι βέβαια δοσμένα με την γνωστή φιλμοκατασκευαστική δεξιοτεχνία του Soderbergh, ο οποίος δεν έχει κανένα άλλο στόχο πέρα από το να προσφέρει ένα ξέγνοιαστο δίωρο στον θεατή και να εισπράξει το check που θα του διεκολύνει τα πιο προσωπικά του σχέδια που, δυστυχώς, λίγοι θεατές έχουν δείξει μέχρι τώρα να συμμερίζονται (Bubble, The Good German). Mακάρι και άλλοι ευέλπιδες σκηνοθέτες να βρουν μια ανάλογη φόρμουλα καλλιτεχνικής επιβίωσης!

Pirates of the Caribbean: At World's End

Ντελιριακή τρίτη συνέχεια της παλαβής τριλογίας του Gore Verbinski που συνεχίζει να ανακατεύει ασύστολα κινηματογραφικά είδη σε ένα ενίοτε ευφάνταστο μεταμοντέρνο ποτ-πουρί. Σε αντίθεση με καθαρόαιμες πειρατικές περιπέτειες του παρελθόντoς (The Crimson Pirate, Captain Blood), απουσιάζει η παραμικρή αίσθηση μυθοπλαστικής αθωότητας· εδώ όλα αντιμετωπίζονται ως ένα παιχνίδι και η ταινία το καθιστά σαφές στο υποψιασμένο πλέον θεατή, κλείνοντάς του το μάτι αρκετές φορές. Οποιοδήποτε ίχνος σεναριακής λογικής και μυθοπλαστικής συνέπειας υποχωρεί μπρόστα στο ορυμαγδό των εφέ τα οποία είναι ομολογουμένως εξαιρετικά, ιδιαίτερα στην καταληκτική σκηνή αναμέτρησης μεταξύ των δύο πλοίων ανάμεσα στον στρόβιλο. Η επικρατούσα λογική της υπερσυσσώρευσης προσφέρει μεν ορισμένες απολαυστικές σκηνές (όπως η σουρεαλιστική σκηνή με τον marooned Τζώνυ Ντεπ σε μια κατάλευκη έρημο), δίνει όμως δε την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από ένα καρτούν όπου τίποτα δεν έχει άλλη σημασία πέρα από την εντύπωση της στιγμής και που τα πάντα είναι δυνατά να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Οι Ντεπ, Τζεφρι Ρας διασκεδάζουν απεριόριστα, ο Ορλάντο Μπλουμ αγκομαχά, ενώ η Κίρα αναρωτιέται γιατί προτίμησε το σινεμά από το μόντελινγκ. Άμα είναι κάποτε να δούμε μια σοβαρή προσέγγιση του θέματος της πειρατείας (στα χνάρια του Pirates του Πολάνσκι), σίγουρα δεν θα έιναι στο πλαίσιο αυτής της σειράς που πιο πολύ ως αφορμή για ναυτικά καλαμπουράκια τους αντιμετωπίζει.

Ζodiac

Το Ζοdiac σηματοδοτεί την επιστροφή του David Fincher μετά από πέντε χρόνια απουσίας (από το μέτριο Panic Room) και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η δράση της ταινίας αρχίζει στην Καλιφόρνια το 1969 με την εμφάνιση του serial killer Zodiac και επικεντρώνεται στις προσπάθειες τριών προσώπων, ενός αστυνομικού, ενός δημοσιογράφου και ενός σκιτσογράφου να λύσουν το μυστήριο της ταυτότητας του. Τα χρόνια περνούν, τα στοιχεία συσσωρεύονται, όμως η άκρη του νήματος όλο και απομακρύνεται, δημιουργώντας ενίοτε περιστασιακές και άλλοτε μόνιμες εμμονές στους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες των οποίων οι ζωές θα επηρεαστούν σημαντικά από όλο αυτό τον κυκεώνα γεγονότων και καταστάσεων. Ο Fincher ξετυλίγει υποδειγματικά, ως εξωτερικός παρατηρητής συμμεριζόμενος την περιέργεια και το ζήλο των ηρώων για την αποκάλυψη του δράστη, το μίτο του μυστηρίου και με μια αξιοζήλευτη προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, είτε αυτή αφορά την ανασύσταση εποχής είτε αφορά μια σκοτεινή πτυχή της έρευνας. Ο στόχος του είναι περισσότερο να κάνει μια ταινία για τις δυσκολίες και τις αβεβαιότητες της αστυνομικής έρευνας (που συνήθως υποτιμώνται στο σινεμά), παρά ένα θρίλλερ μυστηρίου, αν και υπάρχουν μερικές σκηνές με σασπένς. Η σχεδόν εμμονοληπτική προσήλωση στα στοιχεία της έρευνας δίνει ενίοτε στην ταινία την αίσθηση ενός δραματοποιημένου ντοκυμαντέρ και θα μπορούσε κανείς να πει με κινηματογραφικούς όρους ότι ο Fincher προσπαθεί να κάνει για την αστυνομική ταινία αυτό που πέτυχε Otto Preminger για το δικαστικό δράμα με το Anatomy of Murder. Να καταδείξει δηλαδή ότι μια επίπονη τήρηση μιας διαδικασίας δεν οδηγεί απαραίτητα στην αποκαλύψη της αλήθειας καθώς οι διαστάσεις της πραγματικότητας ξεφεύγουν από τα στενά καρτεσιανά πλαίσια της κυρίαρχης, ίσως και μοναδικής, λογικής προσέγγισης.

Η δουλειά του σκηνοθέτη σε όλους τους επιμέρους τομείς είναι εξαιρετική και αποτελεί αδιάψευστο δείγμα του ταλέντου του. Αν και δεν πρόκειται για ταινία χαρακτήρων, σχεδόν κανένας από όλο το cast δεν περνάει απαρατήρητος και αυτό χάρη στις μικροπινελιές της σκηνοθεσίας ή στις εύστοχες ατάκες του καλογραμμένου σεναρίου. Εξαιρετικοί και οι τρεις πρωταγωνιστές σε όχι ιδιαίτερα εύκολους ρόλους. Μετά το Seven και το Fight Club, άλλη μια ασυνήθιστη ταινία από τον μάστορα του σκότους David Fincher.

Death Proof

To Death Proof του Quentin Tarantino γυρίστηκε για να αποτελέσει την δεύτερη ταινία του ταινιοπακέτου Grindhouse, το οποίο επιδίωκε να αποτίσει φόρο τιμής στο πνεύμα των b-movies των 70s όπου συχνά προσφερόντουσαν δύο ταινίες, κυρίως χαμηλού προϋπολογισμού, στην ίδια παράσταση. Το πείραμα απέτυχε εμπορικά στην Αμερική και έτσι οι ταινίες προβάλλονται στη Ευρώπη ξεχωριστά. O Ταραντίνο εδώ αποπειράται να γυρίσει με όρους του 70 ένα b-movie εν έτει 2007, διατηρώντας ατόφιους τους Tαραντινικούς μακροσκελείς διαλόγους, αλλά και τις ασυνέχειες, ανακολουθίες (λ.χ. ένας χαρακτήρας αναφέρεται σε κάτι που συνέβη σε μια προηγούμενη ανύπαρκτη σκηνή της ταινίας!), σεναριακές απιθανότητες, κινηματογραφικές ατέλειες και κακοτεχνίες που χαρακτήριζαν την πλειοψηφία των, αγνώστων για το μέσο θεατή, κινηματογραφικών προτύπων του. Η υποτυπώδης πλοκή αφορά τον ποδολάγνο ψυχοπαθή δολοφόνο με το υπερενισχυμένο αυτοκίνητο Kurt Russell που έρχεται αντιμέτωπος με δύο διαφορετικές γυναικοπαρέες (τις αυτάρεσκες αρχιδανάφτρες και τις δυναμικές stunt-women – εύκολα μαντεύει κανείς ποιος τελικά κερδίζει). Ο Ταραντίνο δεν έχει κανένα άλλο στόχο από το να κάνει πλάκα (αρκετοί βέβαια του προσάπτουν το ίδιο και για τις προηγούμενες, σαφώς συνθετότερες ταινίες του) και δεν το κρύβει ούτε στιγμή. Οι διάλογοι, οι οποίοι και αποτελούν το 80% της ταινίας, φέρουν ολογράφως το σινεαναφορικό και αμπελοφιλοσοφικό του ύφος, αλλά δίχως την σπιρτάδα και την ευρηματικότητα των προηγούμενων ταινιών του (η κόπωση της επανάληψης;), ενώ, με πιθανή εξαίρεση την τελική καταδίωξη, οι περισσότερες σκηνές της ταινίας δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο σκηνοθετικό ενδιαφέρον σε βαθμό που αναρωτιέμαι αν η ταινία υπογραφόταν από κάποιον James Farentino πόσοι, εκτός από μερικούς ορκισμένους εραστές του είδους, θα ασχολoύνταν σοβαρά μαζί της. Η νεκρανάσταση του εδώ και καιρό χαμένου Κερτ Ράσελ ήταν βέβαια μια έξοχη κίνηση (ίσως στο μέλλον κάνει κάτι και για τον Sly) παρόλο που το σενάριο τον εγκαταλείπει από ένα σημείο και πέρα, το casting άψογο ως συνήθως, και με εξέπληξε θετικά ο ηχητικός φόρος τιμής στο Blow Οut του De Palma –διαβάστε το θαυμάσιο κείμενο του συνblogger Ηλία για αυτό το αριστούργημα. Εν τέλει ο αποχωρισμός της ταινίας από το πακέτο μάλλον την ζημίωσε καθώς γυρίστηκε στοχεύοντας σε μία αθροιστική και όχι μεμονωμένη εντύπωση.

Απουσίες

Φίλτατοι συνοδοιπόροι, θα απουσιάσω για δύο περίπου εβδομάδες από την blogoσφαιρα. Θα επανέλθω ανανεωμένος και φορτωμένος με μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα επιπλέον στο γέρικο κουφάρι μου.

The Battle of Algiers

Η ταινία του Gillo Pontecorvo με τον πρωτότυπο τίτλο La Battaglia di Algeri αποτελεί ένα κορυφαίο δείγμα πολιτικού κινηματογράφου. Το τι ακριβώς συνιστά "πολιτικό σινεμά" δεν έχει ακόμη με σαφήνεια προσδιοριστεί και οι διάφοροι προταθέντες ανά τα χρόνια ορισμοί είναι άλλοτε υπερβολικά γενικοί και ασαφείς (λ.χ. η τάση να θεωρούνται πολιτικές όλες οι ταινίες που αποδεσμεύουν μια κάποια ιδεολογία) και άλλοτε προκρούστειοι (όπως η τάση να θεωρούνται πολιτικές μόνο οι ταινίες που προωθούν μια ξεκάθαρη πολιτική θέση). Η Μάχη του Αλγεριου και όχι η Μάχη της Αλγερίας όπως είναι γνωστή η ταινία στην Ελλάδα, υπερβαίνει με ευκολία τέτοιους περιοριστικούς ορισμούς, καθώς προσεγγίζει το θέμα με έναν τρόπο που ενώ παρουσιάζει με πληρότητα τις θέσεις και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, η συμπάθεια και η πολιτική τοποθέτηση των δημιουργών της είναι αναμφίβολα και ανευ οιασδήποτε ρητορείας εκπεφρασμένη.

Με εξαίρεση τις σκηνές του επιλόγου, η ταινία εστιάζει σε μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο του οκταετούς (1954-1962) πολέμου των Αλγερινών για την ανεξαρτησία τους μετά από περίπου 130 χρόνια γαλλικής κατοχής. Η δράση της ταινίας αρχίζει το 1954 και τελειώνει το 1957 ώστε να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του FLN (Αλγερινό απελευθερωτικό μέτωπο) μέχρι την τελική εξόντωσή του από το γαλλικό στρατό. Ο χώρος δράσης της ταινίας παραμένει αποκλειστικά το Αλγέρι και η ταινία εστιάζει εξίσου τόσο στην επιχειρησιακή δράση των ανταρτών του FLN, όσο και αυτή των γαλλικών αρχών. Με περίτεχνη διαλεκτική σταδιακά αναδεικνύεται ότι η διαφορά ανάμεσα στον τρομοκράτη και στον αγωνιστή αντιστασιακό είναι σε πολλές περιπτώσεις θέμα οπτικής γωνίας, ενώ ο άμαχος πληθυσμός αποτελεί μοχλό πίεσης της μιας πλευράς προς την άλλη. Η πολιτική διάσταση του θέματος θίγεται με αξιοθαύμαστη οξυδέρκεια, τονίζοντας την διάσταση επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας και βιώσιμης πολιτικής πρότασης που χαρακτήριζε την γαλλική πλευρά. Οι αποικιοκράτες κέρδισαν τη μάχη ενάντια στους εξεγερμένους αλλά έχασαν τελικά τον πόλεμο, καθώς ο κύκλος της αποικιοκρατίας και εκμετάλλευσης είχε πλεον ολοκληρωθεί και η μόνη ρεαλιστική λύση ήταν αυτή της ανεξαρτησίας. Το μάθημα ότι ο πόλεμος δεν κερδίζεται μόνο στο πεδίο των στρατιωτικών επιχειρησέων αλλά κυρίως στο πεδίο των ιδεών , ελάχιστοι επίδοξοι σύγχρονοι ιμπεριαλιστές δείχνουν να έχουν λάβει σοβαρά υπόψη.

Η κινηματογράφιση του Ποντεκόρβο είναι άνευ προηγουμένου. Αν και όλες οι σκηνές της ταινίας είναι σκηνοθετημένες, ο θεατής έχει την εντύπωση ότι παρακολουθεί ή συμμετέχει σε ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ και αυτό οφείλεται τόσο στην μαεστρία του σκηνοθέτη στην ενορχήστρωση σκηνών πλήθους και στην επιλογή των χώρων, όσο και στην καίρια επιλογή των, κυρίως ερασιτεχνών, ηθοποιών που ενσαρκώνουν τα βασικά πρόσωπα της ταινίας. Η ευρηματικότητα του σκηνοθέτη επεκτείνεται και στην ιδιοφυή χρήση της ηχητικής μπάντας που συμπληρώνει και σχολιάζει τη δράση (π.χ. οι σφαγές των αμάχων και των δύο πλευρών συνοδεύονται από το ίδιο μπαχικό θέμα). Μια ταινία σταθμός, απολύτως αντάξια της φήμης της, η οποία αποτελεί μια ανεπανάληπτη κινηματογραφική εμπειρία.

Ride the High Country

Πρόκειται στην ουσία για την πρώτη ταινία του θρυλικού Σαμ Πέκινπα, ένα απέριττα όμορφο, ουσιώδες και ενίοτε αντισυμβατικό Γουέστερν που φέρνει ατόφια ψήγματα της μόνιμης προβληματικής του μεγάλου αυτού εκφραστή του λυκόφωτος της Άγριας Δύσης. Το θέμα του δωρικά αρχετυπικό: Ένας γερασμένος και ξακουστός πρώην σερίφης δέχεται για καθαρά βιοποριστικούς λόγους να διασχίσει μια επικίνδυνη περιοχή μεταφέροντας χρυσό προς μια τράπεζα με τη βοήθεια ενός φίλου και πρώην συνοδοιπόρου του και ενός νεόκοπου τρίτου, αγνοώντας ότι οι δύο τελευταίοι έχουν βλέψεις ασύμβατες με τις αρχές της εντιμότητας και επαγγελματικής ευσυνειδησίας που αυτός πρεσβεύει. Η διαδρομή θα τους φέρει αντιμέτωπους με πειρασμούς, πρόσωπα και καταστάσεις που θα είναι καταλυτικές για όλους τους. Ο ήρωας είναι μια φιγούρα που η Ιστορία έχει ήδη αρχίσει να εκτοπίζει, η αδαμάντινη ηθική ακεραιότητα του μάλλον ηχεί ώς παραφωνία σε έναν κόσμο όπου οι γκρίζες ηθικές ζώνες έχουν αρχίσει να κυριαρχούν, ωστόσο ο ίδιος αν και έχει πλήρη επίγνωση των μεταβολών εμμένει ακλόνητα στην υπεράσπιση των αξιών του και του τρόπου ζωής του. Ο Πέκινπα αξιοποιώντας στο έπακρο το τοπίο και ακολουθώντας τις συμβάσεις του είδους, χωρίς ενίοτε να αμελεί να προσθέτει τις δικιές του πινελιές μοντερνισμού, δίνει ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα έργα του, μια λεπτή ελεγεία πάνω σε μια εποχή που έχει σχεδόν ολοκληρώσει τον ιστορικό της κύκλο. Έξοχη η παρουσία των δύο μεγάλων βετεράνων του Γουέστερν Joel McCrea και Randolph Scott.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

------------------------------------------------------------------------------------------------

This one is for Amalia…


"Every patient has the right to being respected and maintaining his dignity."

(Greek law, article 47, L.2071/1992)

"Quacks should be the exception, you guys, not the norm…"

(Amalia Kalyvinou , 1977-2007)

Since the age of 8, Amalia Kalyvinou started having pains. Despite her numerous visits to doctors and several admissions to hospitals, no-one managed to diagnose her in time with the benign neurinoma of her lower extremity, which was the actual diagnosis at that point. 17 years later, Amalia was told that the neurinoma had transformed by then into a malignant tumour.

For the next 5 years, Amalia not only had to fight with the cancerous disease and amputation, but also with a corrupt Greek National Health System: it ignores (by choice) the ongoing patient-to-doctor bribery and insists on time-consuming bureaucratic methods and practices. Besides radiotherapy and chemotherapy, Amalia had to face the financial exploitation by doctors that stood opposite to rather than by her side. On top of her pain, she had to endure the greediness of private clinics and the exhaustingly long waiting queues of the health insurance system, in order to get legal approval for some ridiculously low financial compensation.

Amalia passed away on Friday, May the 25th, 2007. She was just 30 years old.

Before dying, she managed to document her experience and share it with us in her blog http://fakellaki.blogspot.com/. The promising literature graduate named in there each and every one of the doctors she had to bribe, praising at the same time the ones that honoured the Hippocratic Oath. Her testimony moved thousands of people that stood by her side all the way to the end.

"Amalia's main aim was to tell her story, so that she could awaken as many people and as many consciences as possible. She mainly wanted to show that there are ways to resist not only the self-regulation and authority of dishonest and heartless doctors, but also the bureaucrats of the Health System."

(Dikaia Tsavari & Georgia Kalyvinou – Amalia's mother & sister)

According to the Greek law, it is considered a major disciplinary offence for the doctors of the Greek National Health System to:

"Accept bonus and especially any compensation or property grant, for any medical service provided.”

Amalia Kalyvinou fought for things that are taken for granted in a modern European country. Unfortunately, this is not the case for Greece. Continuing Amalia’s effort where she left off, we protest in public and we demand:

* THE STATE TO TAKE IMMEDIATE ACTION TO STOP BRIBERY AND THE INEQUALITY BROUGHT IN THE TREATMENT OF PATIENTS.

* THE NATIONAL HEALTH COMMITTEE TO BE MORE FLEXIBLE SO AS PATIENTS STOP FALLING VICTIMS TO TIME-CONSUMING BUREAUCRATIC PROCESSES.

* THE DEPARTMENT OF HEALTH TO ENSURE STRICTER CONTROL ON THE RELATION OF DRUG COMPANIES – MEDICAL SERVICE.

* FULL UTILISIZATION OF CURRENTLY ABANDONED HOSPITAL INFRASTRUCTURE. CONTINUOUS AND COMPLETE SCIENTIFIC TRAINING & DEVELOPMENT FOR DOCTORS AND NURSES.

* CREATION OF A NATION-WIDE ELECTRONIC MEDICAL RECORD SYSTEM, TO SPEED UP PROMPT DIAGNOSIS AND TREATMENT

LET’S END THE HYPOCRISY OF THE ONES THAT GOVERN, WHO PREFER TO ALLOW DOCTORS TO BE BRIBED BY THEIR PATIENTS, INSTEAD OF PROVIDING THEM WITH A DECENT SALARY.

* NO MORE BRIBERY

* NO MORE BUREAUCRACY

* NO MORE LIES

WE DEMAND FREE AND EFFICACIOUS HEALTHCARE SERVICES FOR ALL.

Next time you’ll have to bribe a doctor, just don’t. Choose instead to make a donation. Amalia’s last wish was to contribute to the -under construction- Oncological Centre for Children. (Elpida foundation, tel no 0030210-7757153, email: info@elpida.org,
Bank accounts: National bank of Greece, account no 080/480898-36, Alphabank account no 152-002-002-000-515. Please remember to quote that your donation is “for Amalia”)

INTERNET MOVEMENT OF AMALIA’S FRIENDS

------------------------------------------------------------------------------------------------
Γιατροί που θα έπρεπε να ασχολούνται αποκλειστικά με το εμπόριο, μακριά από νοσοκομεία και κλινικές:

"- Χρυσικόπουλος Θεόδωρος, χειρουργός, ορθοπεδικός στο ΚΑΤ και ιδιωτικό ιατρείο στο Αιγάλεω.

- Ζαμπέλης Θωμάς (και η ομάδα του), Κ Α Θ Η Γ Η Τ Η Σ Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Αιγηνήτειο νοσοκομείο.

- Πανυπέρης Αχιλλέας, νευρολόγος στο Λοιμωδών και στο Δρομοκαΐτειο και ιδιωτικό ιατρείο στην οδό Μπουμπουλίνας, στο Μουσείο.

- Στάμος Κωνσταντίνος, Κ Α Θ Η Γ Η Τ Η Σ Ορθοπεδικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην διευθυντής ορθοπεδικής κλινικής στο ΚΑΤ, νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής στο Ερρίκος Ντυνάν και ιδιωτικό ιατρείο στο Πεδίον του Άρεως.

- Θούας Βασίλειος, Κ Α Θ Η Γ Η Τ Η Σ Ρευματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ιδιωτικό ιατρείο στη Βασιλίσσης Σοφίας.

- Παπαδημητρίου Αλέξανδρος, Κ Α Θ Η Γ Η Τ Η Σ Νευρολογίας, πρώην διευθυντή της Νευρολογικής κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.

- Τεσσέρης Ιωάννης, Κ Α Θ Η Γ Η Τ Η Σ Νευροχειρουργικής του Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην διευθυντή της Νευροχειρουργικής κλινικής του Ερυθρού Σταυρού, νυν χειρουργός στη Γενική Κλινική Αθηνών, και ιδιωτικό ιατρείο στο Κολωνάκι.

- Καραγεωργίου Κλημεντίνη, Κ Α Θ Η Γ Η Τ Ρ Ι Α Νευρολογίας του Πανεπιστήμιου Αθηνών, διευθύντρια της Νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικού Αθηνών. "Γ.Γεννηματάς", μετά των βοηθών της: Λυμπερόπουλου, Κ Α Θ Η Γ Η Τ Η (νευρο)ακτινολογίας και Παναγόπουλου, νευρολόγου.

Στους εξωμότες αφιερώνεται ο Όρκος του Ιπποκράτη:

1. ΟΜΝΥΜΙ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΙΗΤΡΟΝ ΚΑΙ ΑΣΚΛΗΠΙΟΝ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΝ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΕΙΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΣΑΣ ΙΣΤΟΡΑΣ ΠΟΙΟΥΜΕΝΟΣ , ΕΠΙΤΕΛΕΑ ΠΟΙΗΣΕΙΝ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΝ ΕΜΗΝ ΟΡΚΟΝ ΤΟΝΔΕ.
2. ΗΓΗΣΕΣΘΑΙ ΜΕΝ ΤΟΝ ΔΙΔΑΞΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΝ ΤΑΥΤΗΝ ΙΣΑ ΓΕΝΕΤΗΣΙΝ ΕΜΟΙΣΙ, ΚΑΙ ΒΙΟΥ ΚΟΙΝΩΣΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΧΡΕΩΝ ΧΡΗΖΟΝΤΙ ΜΕΤΑΔΟΣΙΝ ΠΟΙΗΣΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΓΕΝΟΣ ΤΟ ΕΞ ΑΥΤΟΥ ΑΔΕΛΦΕΟΙΣ ΙΣΟΝ ΕΠΙΚΡΙΝΕΕΙΝ ΑΡΡΕΣΙ, ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΕΙΝ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΝ ΤΑΥΤΗΝ, ΗΝ ΧΡΗΙΖΩΣΙ ΜΑΝΘΑΝΕΙΝ, ΑΝΕΥ ΜΙΣΘΟΥ ΚΑΙ ΞΥΓΓΡΑΦΗΣ.
3. ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΗΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΚΡΟΗΣΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΙΠΗΣ ΑΠΑΣΗΣ ΜΑΘΗΣΙΟΣ ΜΕΤΑΔΟΣΙΝ ΠΟΙΗΣΕΣΘΑΙ ΥΙΟΙΣΙ ΤΕ ΕΜΟΙΣΙ ΚΙΑ ΤΟΙΣΙ ΤΟΥ ΕΜΕ ΔΙΔΑΞΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΑΙΣΙ ΣΥΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΙΣΙ ΤΕ ΚΑΙ ΩΡΚΙΣΜΕΝΟΙΣ ΝΟΜΩ ΙΗΤΡΙΚΩ ΑΛΛΩ ΔΕ ΟΥΔΕΝΙ.
4. ΔΙΑΙΤΗΜΑΣΙ ΤΕ ΧΡΗΖΟΜΑΙ ΕΠ'ΩΦΕΛΕΙΗ ΚΑΜΝΟΝΤΩΝ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΝ ΕΜΗΝ, ΕΠΙ ΔΗΛΗΣΕΙ ΔΕ ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΗ ΕΙΡΞΕΙΝ.
5. ΟΥ ΔΩΣΩ ΔΕ ΟΥΔΕ ΦΑΡΜΑΚΟΝ ΟΥΔΕΝΙ ΑΙΤΗΘΕΙΣ ΘΑΝΑΣΙΜΟΝ, ΟΥΔΕ ΥΦΗΓΗΣΟΜΑΙ ΞΥΜΒΟΥΛΙΗΝ ΤΟΙΗΝ ΔΕ ΟΜΟΙΩΣ ΔΕ ΟΥΔΕ ΓΥΝΑΙΚΙ ΠΕΣΣΟΝ ΦΘΟΡΙΟΝ ΔΩΣΩ.
6. ΑΓΝΩΣ ΔΕ ΚΑΙ ΟΣΙΩΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΩ ΒΙΟΝ ΤΟΝ ΕΜΟΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΝ ΤΗΝ ΕΜΗΝ.
7. ΟΥ ΤΕΜΕΩ ΔΕ ΟΥΔΕ ΜΗΝ ΛΙΘΙΩΝΤΑΣ , ΕΚΧΩΡΗΣΩ ΔΕ ΕΡΓΑΤΗΣΙΝ ΑΔΡΑΣΙΝ ΠΡΗΞΙΟΣ ΤΗΣΔΕ.
8. ΕΣ ΟΙΚΙΑΣ ΔΕ ΟΚΟΣΑΣ ΑΝ ΕΣΙΩ, ΕΣΕΛΕΥΣΟΜΑΙ ΕΠ' ΩΦΕΛΕΙΗ ΚΑΜΝΟΝΤΩΝ, ΕΚΤΟΣ ΕΩΝ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΙΗΣ ΕΚΟΥΣΙΗΣ ΚΑΙ ΦΘΟΡΙΗΣ ΤΗΣ ΤΕ ΑΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΠΙ ΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΙΩΝ , ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΩΝ.
9. Α Δ'ΑΝ ΕΝ ΘΕΡΑΠΕΙΗ Η ΙΔΩ Η ΑΚΟΥΣΩ , Η ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΘΕΡΑΠΕΙΗΣ ΚΑΤΑ ΒΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ , Α ΜΗ ΧΡΗΠΟΤΕ ΕΓΚΑΛΕΣΘΑΙ ΕΞΩ , ΣΙΓΗΣΟΜΑΙ, ΑΡΡΗΤΑ ΗΓΕΥΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΟΙΑΥΤΑ.
10. ΟΡΚΟΝ ΕΝ ΟΥΝ ΜΟΙ ΤΟΝΔΕ ΕΠΙΤΕΛΕΑ ΠΟΙΕΟΝΤΙ ΚΑΙ ΜΗ ΞΥΓΧΕΟΝΤΙ ΕΙΗ ΕΠΑΥΡΑΣΘΑΙ ΚΑΙ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΔΟΞΑΖΟΜΕΝΩ ΠΑΡΑ ΠΑΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΣ ΤΟΝ ΑΙΕΙ ΧΡΟΝΟΝ, ΠΑΡΑΒΑΙΝΟΝΤΙ ΔΕ ΚΑΙ ΕΠΙΟΡΚΕΟΝΤΙ, ΤΑΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥΤΕΩΝ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------