28 days later...

Η ταινία του Danny Boyle ξεκινάει πολύ ελπιδοφόρα και δυναμικά: 'Ενας ιός, μεταδιδόμενος μέσω του άιματος και του σάλιου, μετατρέπει τους ανθρώπους εντός 20 δευτερολέπτων σε οργίλα zombie διψασμένα για βία και αίμα με αποτέλεσμα την ταχύτατη αλληλοεξόντωση του ανθρωπίνου γένους. Ο ήρωας της ταινία ξυπνά από κώμα 28 μέρες μετά την πρώτο κρούσμα για να βρεθεί σε ένα άδειο Λονδίνο προς αναζήτηση εναπομείναντων ανθρώπων. Το αποκαλυπτικό σκηνικό της ταινίας είναι δοσμένο ατμοσφαιρικά και η πρώτη ώρα της ταινίας με τις ακούσιες συμμαχίες που συνάπτονται από αναγκαιότητα είναι συναρπαστική, με δύναμη , λιτότητα και ενίοτε μαύρο χιούμορ, θυμίζοντας τις ταινίες του Ρομέρο. Βέβαια ο Ρομέρο με την τριλογία των ζόμπι είχε σαφείς αλληγορικούς στόχους και επίπεδα αναφoράς από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι την καταναλωτική κοινωνία. Αντιθέτως ο Boyle δεν φαίνεται να έχει άλλο στόχο πλην από μια τετριμμένη ανάδειξη της εγγενούς ανθρώπινης βαρβαρότητας και γι' αυτό σκαρφίζεται ένα άστοχο και απλοϊκό επεισόδιο σύγκρουσης της σταδιακά εξανθρωπούμενης ομάδας με μιας άλλης αποτελούμενης από αποκτηνωμένους παραστρατιωτικούς, καθοδηγούμενους από εναν (surprise, surprise) παράφρονα μιλιταριστή. Η σύγκρουση αντιμετωπίζεται εντελώς αμήχανα και καταφεύγοντας σε υπερβολικές λύσεις, υπονομεύοντας τον εως τότε υπαινικτικό χαρακτήρα της ταινίας, με τον ήρωα να μεταμορφώνεται σε έναν αλαφροΐσκιωτο sly και να εξοντώνει με εκνευριστική ευκολία τους υπεράριθμους κακούς. Ανεπαρκείς οι ερμηνείες, ενδεικτικές της έλλειψης σαφούς στόχου από τους δημιουργούς της που δεν εκμεταλλέυτηκαν τις δυνατότητες του θέματος, αλλά και τις δικές τους.