H ταινία
αυτή του Sydney Pollack συνοδεύεται από μια δυσανάλογη με την αξία της φήμη. Το θέμα της αποτελεί μια παραλλαγή του North by Northwest με μικρές δόσεις ανώδυνης κριτικής προς τις πρακτικές της CIA . Κανένα από τα δύο σκέλη της δεν είναι είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο ή εμπνευσμένο. Το κλασικό Χιτσκοκικό μοτίβο του αθώου που αγωνίζεται να επιβιώσει και να ξεσκεπάσει τους ενόχους είναι φυσικά αβανταδόρικο και ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ενδιαφέρων, όπως και η πλοκή και το μυστήριο να ανακαλύψει ο ήρωας μαζί με τον θεατή το τι ακριβώς συνέβη. Δυστυχώς ο Pollack αποτυγχάνει στη δημιουργία ατμόσφαιρας εξαιτίας μιας επίπεδης, τηλεοπτικής φωτογραφίας, απαράδεκτου soundtrack και έλλειψης δυνατών σκηνών σασπένς (εξαιρείται η σκηνή της συνάντησης στο ασανσέρ με τον κορυφαίο Max Von Sydow). Η αναπόφευκτη ερωτική σχέση που συνάπτει ο Robert Redford με την Faye Dunaway δίνεται με τον πιο πεζό και κλισέ τρόπο, χωρίς να πηγάζει άμεσα από την σκιαγράφηση του χαρακτήρα τους και αποτελεί μιας εμπορικής σκοπιμότητας παραφυάδα της ιστορίας. Το μυστήριο λύνεται σταδιακά με τον ήρωα να μετατρέπεται σε έναν πρόδρομο του MacGyver και να ξεγυμνώνει με άνεση τον παντοδύναμο εχθρό του που είναι το ίδιο το σύστημα.
H δήθεν πολιτική πλευρά της ιστορίας από την άλλη είναι επιδερμική και δεν δίνεται πειστικά. Ως συνήθως ενοχοποιείται ένας πυροβολημένος επιτελάρχης και το σύστημα προχωράει μόνο του, αν και διστακτικά, στην αυτοκάθαρση. Το σενάριο ωστόσο δεν χαρακτήρίζεται από την ίδια αφέλεια των μεταγενέστερων ανάλογων παραγωγών και διαθέτει μερικούς απολαυστικούς δεύτερους χαρακτήρες με προεξάρχοντα τον κυνικό δολοφόνο Max Von Sydow, καλογραμμένους διαλόγους και μερικές εύστοχες βολές εναντίον της CIA. Μπορεί η ταινία να μην πλησιάζει τα κινηματογραφικά της πρότυπα και τις δυνατότητες του θέματος , δεν στερείται όμως ενδιαφέροντος. Για πολιτικό θρίλερ αναλόγου περιεχόμενου και εποχής η επιλογή είναι μονόδρομος:
The Parallax View, το οποίο δυστυχώς δεν είχε την ίδια απήχηση.
6 σχόλια:
Πω πω καλέ μου Γιώργο, εδώ κοιταζόμαστε από τις απέναντι όχθες.
Στο μοναδικό που συμφωνώ είναι η ιδεολογική ατολμία αλλά και πάλι δοθείσης εποχής και liberalism του Pollack, συνήθως υπήρχε μια αισιοδοξία στην δημοσιογραφική καταγγελία.
Αλλά βρίσκω την φωτογραφία έξοχη, την μουσική του Dave ιδεώδη και την ερωτική ιστορία και μόνο λόγω της σκηνής στο σταθμό, ανθολογίας.
Νομίζω ότι στα χρόνια μας πια μειοψηφώ, αλλά του έχω ιδιαίτερη αδυναμία τούτου δω.
Τώρα αν σου πω ότι διαφωνώ πλήρως, θα νευριάσεις; Εντάξει, αν μου βάλεις το δίλημμα Parallax ή Κόνδορας, θα ψηφίσω και εγώ άσσο. Ο Πάκουλα έφτιαξε μια ταινία σωστό εφιάλτη. Ωστόσο, ο Πόλακ τα κατάφερε μια χαρά από την πλευρά του.
Τρομερή η σκηνή των αρχικών φόνων, το σασπένς τυγχάνει σωστού χειρισμού, ενώ -στα μάτια μου τουλάχιστον- το δίδυμο Ρέντφορντ-Νταναγουέι είναι φωτιά!!! Και δεδομένου ότι επικαλείται φόρμες προφανώς προσβάσιμες σε ένα ευρύ κοινό, αυτή η -έστω χωρίς κεντρί- καταγγελία της ταινίας υπήρξε αποτελεσματική.
Ki emena panta mou fainotan poly poly metrio ergo. I'm with Mpoukatsas on that.
Υπέροχα φωτογραφημένη ταινία το Parallax View...
Ηλία, ήμουν βέβαιος πως το αγαπούσες το έργο, ιδιαίτερα αφού σου άρεσε το τάξεις μεγέθους κατώτερο Interpreter.
Αχιλλέα, ευχαριστώ για την παρέμβαση και μην ανησυχείς, δεν νευριάζω ποτέ με τους διαφωνούντες! (απλά τους εξοντώνω :P)
Πάνο, τhanks for the equalizer!
Η βασική μου ένσταση με το έργο είναι μάλλον αισθητικής φύσης και έγκειται στο ότι βρίσκω το στυλ του Pollack υπερλουστραρισμένο για τα γούστα μου. Δεν ένιωσα στο ελάχιστο την αγωνία του ήρωα, ούτε τον τεράστιο κίνδυνο που υποτίθεται ότι βρισκόταν. Και ο τρόπος με τον οποίο βάζει τα πράγματα στη θέση τους πιο πολύ σαν να είχε να κάνει με την KΥΠ παρά με τη CIA κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην αληθοφάνεια της καταγγελίας της ταινίας.
Και κάτι ακόμη σχετικά με το πολιτικό σκέλος που όλοι συμφωνούμε ότι είναι ανεπαρκές: Ακόμη και αν οι New Yοrk Times δημοσιεύσουν την ιστορία του Robert, so what? Εκτός από την συνομιλία με έναν ανώνυμο επιτελάρχη (τον οποίο εύκολα μπορεί εύκολα να μεταθέσει σε καμιά Αφρικανική χώρα μέχρι να υποχωρήσει ο ντόρος), ουδένα αλλλο σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο είχε στα χέρια του. Η καταγγελία του Ρόμπερτ έχει την ίδια εγκυρότητα με ένα μυθιστόρημα του Λε Καρέ.
Αλλά και η ίδια η ταινία αποτυγχάνει να στοιχειοθετήσει μια έστω υποψία καταγγελίας εξαιτίας των υπερβολών και των αοριστιών που υπάρχουν στο θέμα της (σε αυτό ο Λε Καρέ ήταν σαφώς καλύτερος)
Βρίσκω ότι του Pollack του ταιρίαζουν περισσότερο οι μεταγραφές της Casablanca, παρά τα άλλα είδη. Τον προτιμώ πάντως πολύ περισσότερο ως ηθοποιό παρά ως σκηνοθέτη.
(Ακί, είσαι μεγάλος προβοκάτορας!)
Ο Άκης με γενναιοδωρία περισσή καταγγέλει την ανεπάρκειά σου στην γνωστή μας συζήτηση περί DP - είναι απίστευτοι οι κίνδυνοι στους οποίους έχεις εκτεθεί με τις δηλώσεις σου.
Πέραν τούτου, έχω την αίσθηση πως υπερβολική διάσταση έχετε δώσει στο πολιτικό καταγγελτικό σκέλος του έργου (άτιμε Ραφαηλίδη), το ποίο ευλόγως είναι και το πρώτο που χρονίζει σ΄ένα τέτοιο έργο. Και το Parallax (που μου αρέσει επίσης πολύ, αλλά το βρίσκω άνισο και όχι τόσο "γεμάτο" όσο τον Κόνδορα) πλην του τυπικά πεσιμιστικού (και πολύ ωραίου) φινάλε του, μορφικά (αν και φωτογραφικά έξοχο...) υπολείπεται - κατά τη γνώμη μου του Κόνδορα με τα εσωτερικά για σεμινάριο και τα βλέμματα των δύο. Νομίζω ρε φίλε πως αυτά τα βλέμματα είναι που ξεκολλάνε το έργο από τη "σειρά" του '70. Όχι η επιτυχία της καταγγελίας - αυτή είναι ενταφιασμένη πάντα στους αστούς liberalists. (Όσο για την αίσθηση του κινδύνου...αυτό σηκώνει κουβέντα μεγάλη όσον αφορά τον υποκειμενισμό της αντίληψης)
Μπορεί βέβαια να το φέρνουν, όπως υποτιμητικά είπες, πλησίον των "μεταγραφών της Καζαμπλάνκα" αλλά κι έτσι....
Δημοσίευση σχολίου