Hoffa

To Hoffa του Danny DeVito είναι μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του ακαταμάχητου Jack, όπου ενσαρκώνει τον διαβόητο αρχισυνδικαλιστή Jimmy Hoffa, μια bigger than life φιγούρα που εξαφανίστηκε δια παντός το 1975 υπό μέχρι τώρα ανεξακρίβωτες συνθήκες . Ο DeVito αποφεύγει την οδό της βιογραφίας, επιλέγοντας να δώσει ψήγματα της προσωπικότητας και των δραστηριοτήτων του Hoffa μέσω συγκεκριμένων στιγμιοτύπων από την αναμφίβολα συναρπαστική σταδιοδρομία του. Η μέθοδος αυτή μπορεί να διευκολύνει την οργάνωση του υλικού του, μετατρέπεται ωστόσο σε boomerang καθώς είναι ανεπαρκής για να αποδώσει τις αντιφάσεις, τα διλήμματα, και τη βαθύτερη φύση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε αυτός ο πολύπλοκος χαρακτήρας. Το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο της κάθε εποχής (η δράση αρχίζει από την εποχή του Ρουζβελτ και τελειώνει στα χρόνια του Νίξον) περνάει σχεδόν απαρατήρητο αν εξαιρέσει κανείς κάποια πεταχτή αναφορά, κάτι που είναι άκρως παράδοξο για μια ταινία όπου ο ήρωας της αγωνίζεται για τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών των συναδέλφων του (γενικά απουσιάζει η αναφορά στα όποια επιτεύγματα του Hoffa). Ο DeVito, θέλοντας να αποφύγει την απλή παράθεση διαφόρων σκηνών από τη δράση του Hoffa που θα απονεύρωνε δραματικά την ταινία, καταφεύγει στο εύρημα της flash-back δομής με κέντρο την τελευταία σκηνή της ταινίας γύρω από την οποία προσπαθεί να δημιουργήσει κάποιο σασπένς για την κατάληξή του. Το ενδιαφέρον όμως στοιχείο στην περίπτωση Hoffa δεν είναι το τι απέγινε, όσο η δράση του και οι επιπτώσεις της για το εργατικό κίνημα. Η απουσία αυτής της διάστασης ουσιαστικά αφαιμάσσει την ταινία από οποιαδήποτε βαρύτητα, δεδομένης της τηλεγραφικής χαρακτηρολογίας, και αν οι μεμονωμένες σκηνές δεν ήσαν δοσμένες με επιμέλεια και με καλές, αλλά όχι ξεχωριστές, ερμηνείες, η αστοχία σεναρίου/σκηνοθεσίας θα ήταν ολική.