The Proposition

To αυστραλιανό γουέστερν του John Hillcoat "The Proposition" είναι η σημαντικότερη αναλαμπή του είδους από την εποχή του Unforgiven. Η δράση της ταινίας διαδραματίζεται στην άγονη ως επί το πλείστον ενδοχώρα της Αυστραλίας περί τα τέλη του 19ου αιώνα (η γένεση του αυστραλιανού έθνους;). Το έξοχο σενάριο του Nick Cave (!) επαναδιατυπώνει με σύγχρονους όρους ένα από τα σταθερά μοτίβα του είδους, αυτό του μετανιωμένου παρανόμου (Guy Pearce) που υποχρεώνεται σε μια τελευταία βίαιη πράξη προκειμένου να εξασφαλίσει άφεση αμαρτιών γι' αυτόν και τον μικρότερο αδελφό του. Η πρόταση που του γίνεται από τον πραγματιστή σερίφη που τον συλλαμβάνει είναι η εξεύρεση και η εξόντωση του μεγαλυτέρου αδελφού της οικογένειας ως αντάλλαγμα για την ελευθερία αυτού και του προφανώς αθώου νεοτάτου αδελφού του, τον οποίο ο σερίφης πρόκειται να εκτελέσει διά την συνήθη μέθοδο του απαγχονισμού σε περίπτωση μη τήρησης της συμφωνίας. Σε έναν κόσμο όπου η βία είτε στην αυθαίρετη, εγκληματική της μορφή, είτε στην θεσμικά καθαγιασμένη μορφή κυριαρχεί , τι περιθώρια υπάρχουν για ηθικές αξίες και συμφωνίες κυριών;
Η ταινία μέσω της σύνθετης πλοκής της και με εξαίρετη σκιαγράφηση χαρακτήρων αποτυπώνει στην εντέλεια τον κόσμο της νομιμότητας και αυτόν της παρανομίας. Οι δύο αυτοί κόσμοι μπορεί να είναι χωρικά διαχωρισμένοι με την ομάδα των παρανόμων να έχει υποχωρήσει προς την αυστραλιανή έρημο που είναι στην κυριολεξία no-man's land, στο ηθικό πεδίο, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο διακριτά. Ο κόσμος των αποίκων χαρακτηρίζεται από παρόμοια δίψα για βία και αυτοδικία με αυτή των παρανόμων και την οποία οι βικτωριανοί προεστοί είναι υπερπρόθυμοι να ικανοποιήσουν. Οι δύο κύριοι εκπρόσωποι του κάθε κόσμου σχηματίζουν ένα ενδιαφέρον δίπολο. Ο πεζός, πραγματιστής και ιδεαλιστής σερίφης (Ray Winstone) που θέλει να εκπολιτίσει τον τόπο εξαλείφοντας την παρανομία αλλά είναι ανίκανος να εμποδίσει την ad-hoc απονομή "δικαιοσύνης" από τους ευυπόληπτους συμπολίτες του και ο αρχιπαράνομος αδελφός (Danny Huston), μια χαρισματική προσωπικότητα που αποτελεί πόλο έλξης διαφόρων αποκλήρων και που έχοντας αποκηρύξει την ανθρωπότητα αρκείται στην ικανοποίηση των αρχέγονων βιαίων ενστίκτων του. Ο επαμφοτερίζων μεσαίος αδελφός, που είναι τρόπον τινά ο ήρωας της ταινίας, αποτελεί μια φύσει και θέσει μοναχική φιγούρα που διαρρηγνύοντας το προστατευτικό δίχτυ του αδελφού του και της παρέας του έχει ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες επιβίωσής του δεδομένων των μηδενικών πιθανοτήτων κοινωνικής ένταξης (σε αντίθεση με τα γουέστερν του Anthony Mann όπου ο ανανήψαντας πρώην παράνομος πάντα βρίσκει μια ανεχτική κοινότητα που θα τον αποδεχτεί, εδώ η κοινότητα απεικονίζεται ως κλειστή και ξενοφοβική).
Η σκηνοθεσία του Hillcoat βρίσκεται συνεχώς στο ύψος των περιστάσεων. Η δράση εκτυλίσσεται παράλληλα και στους δύο κόσμους μέχρι την τελική σύγκρουση, δίνοντας έμφαση στον ρεαλισμό των καταστάσεων και στην καίρια σκιαγράφηση κάθε χαρακτήρα, κύριου και μη. Οι ρυθμοί είναι γρήγοροι και πυκνοί, απουσιάζουν τα οπερατικά ανοίγματα του Λεόνε, αλλά υπάρχει μια αίσθηση του τοπίου που φέρνει στην μνήμη τον Τζων Φορντ. Ο Φορντ αποτύπωνε την σταδιακή μετατροπή της ερήμου σε έναν κήπο παίρνοντας τελικά θέση υπέρ του δευτέρου, στην ταινία αυτή, ωστόσο, ένα τέτοιο πέρασμα αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο σκεπτικισμό. Μια πολύ ευχάριστη κινηματογραφική έκπληξη που ίσως αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ταινίες της δεκαετίας (τουλάχιστον για τους οπαδούς του είδους σαν τον υποφαινόμενο).