Half Nelson

H ταινία αυτή του Ryan Fleck δεν αποτελεί μια παραπανίσια προσθήκη στο οικείο θέμα του οραματιστή καθηγητή που συγκρούεται με το αρτηριοσκληρωτικό σύστημα προσπαθώντας προσπαθώντας να εμπνεύσει με τις αντισυμβατικές μεθόδους του τους αρχικά αδιάφορους μαθητές του. Η επαγγελματική ιδιότητα του νεαρού καθηγητή ιστορίας σε ένα υποβαθμισμένο αμερικάνικο προάστιο έχει κυρίως συμπληρωματικό χαρακτήρα ως προς το βασικό θέμα της ταινίας που είναι το τέλμα του ήρωα, ο οποίος έχει κυλήσει στα ναρκωτικά και η καθημερινή διδασκαλία είναι το μόνο που προσδίδει κάποια δομή και ικμάδα στο βίο του, και οι δυνατότητες υπέρβασής του. Αν και διδάσκει στους εφήβους μαθητές του διαλεκτική και τις συγκρουσιακές δυνάμεις που την απαρτίζουν, είναι ανήμπορος από μόνος του να βρει μέσα του τις αντίρροπες δυνάμεις που θα τον βγάλουν από την καθοδική του πορεία. Η φιλική σχέση που συνάπτει με μια γρανιτώδους αυτοκυριαρχίας μαθήτριά του θα τον κάνει να αισθανθεί την ύπαρξη ενός άλλου πόλου, απαραίτητου για την ενεργοποίηση της συγκρουσιακής διαδικασίας με την τρέχουσα κατάστασή του.
Η ταινία είναι αρκετά πλούσια σε ιστορικούς και κοινωνικούς παραλληλισμούς ενώ αποφεύγει έντεχνα όλες τις μελό παγίδες που εγκυμονεί ένα θέμα προσωπικής ανάκαμψης. Ο καθηγητής δεν είναι απλώς μια μονάδα αποκομμένη από το κοινωνικό σύνολο, αλλά ταυτόχρονα και εκφραστής του αδιεξόδου των επιγόνων της θρυλικής γενιάς του 60 που στέκονται ανήμποροι να αφήσουν την προσωπική τους σφραγίδα στο ιστορικό γίγνεσθαι εν αντιθέσει με τους προγόνους τους. Η μαθήτρια είναι μια χαρακτηριστική εκπρόσωπος των γκετοποιημένων αφροαμερικανών που ο ευκολότερος τρόπος αποφυγής της εργασιακής εκμετάλλευσης και φτώχειας είναι η εμπορία ναρκωτικών σε ανερμάτιστους μεσοαστούς λευκούς σαν τον ήρωα. Η όποια αλλαγή μπορεί να προκύψει, υπαινίσσεται η ταινία, από μια σύμπραξη και ουχί σύγκρουση των δύο αυτών κοινωνικών ομάδων. Η γραφή είναι αρκετά πλάγια όσο αφορά τη σύνδεση του προσωπικού με το συλλογικό, ενδεχομένως ανεπαρκής για τη στοιχειοθέτηση ενός τέτοιου εγχειρήματος, ωστόσο η ανάδειξη του προσωπικού αδιεξόδου του ήρωα γίνεται απολύτως πειστικά και με μια αρκετά σπάνια κινηματογραφική αμεσότητα. Αναμφίβολα από τις καλύτερες στιγμές του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου των τελευταίων χρόνων, μια ταινία που διαφοροποιείται από τον ανιστορικό και απολίτικο χαρακτήρα της πλειοψηφίας των παραγωγών αυτού του ρεύματος.