Αρχικά ξεκίνησε ως χώρος για "Αταξινόμητες σκέψεις για διάφορα επίκαιρα και μη ζήτηματα" για να καταλήξει τελικά σε cine-blog του οποίου όλα τα post, πρόσφατα και μη, είναι διαρκώς ανοιχτά και δεκτικά σχολίων. Be my guest!


6/7/07

Hoffa

To Hoffa του Danny DeVito είναι μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του ακαταμάχητου Jack, όπου ενσαρκώνει τον διαβόητο αρχισυνδικαλιστή Jimmy Hoffa, μια bigger than life φιγούρα που εξαφανίστηκε δια παντός το 1975 υπό μέχρι τώρα ανεξακρίβωτες συνθήκες . Ο DeVito αποφεύγει την οδό της βιογραφίας, επιλέγοντας να δώσει ψήγματα της προσωπικότητας και των δραστηριοτήτων του Hoffa μέσω συγκεκριμένων στιγμιοτύπων από την αναμφίβολα συναρπαστική σταδιοδρομία του. Η μέθοδος αυτή μπορεί να διευκολύνει την οργάνωση του υλικού του, μετατρέπεται ωστόσο σε boomerang καθώς είναι ανεπαρκής για να αποδώσει τις αντιφάσεις, τα διλήμματα, και τη βαθύτερη φύση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε αυτός ο πολύπλοκος χαρακτήρας. Το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο της κάθε εποχής (η δράση αρχίζει από την εποχή του Ρουζβελτ και τελειώνει στα χρόνια του Νίξον) περνάει σχεδόν απαρατήρητο αν εξαιρέσει κανείς κάποια πεταχτή αναφορά, κάτι που είναι άκρως παράδοξο για μια ταινία όπου ο ήρωας της αγωνίζεται για τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών των συναδέλφων του (γενικά απουσιάζει η αναφορά στα όποια επιτεύγματα του Hoffa). Ο DeVito, θέλοντας να αποφύγει την απλή παράθεση διαφόρων σκηνών από τη δράση του Hoffa που θα απονεύρωνε δραματικά την ταινία, καταφεύγει στο εύρημα της flash-back δομής με κέντρο την τελευταία σκηνή της ταινίας γύρω από την οποία προσπαθεί να δημιουργήσει κάποιο σασπένς για την κατάληξή του. Το ενδιαφέρον όμως στοιχείο στην περίπτωση Hoffa δεν είναι το τι απέγινε, όσο η δράση του και οι επιπτώσεις της για το εργατικό κίνημα. Η απουσία αυτής της διάστασης ουσιαστικά αφαιμάσσει την ταινία από οποιαδήποτε βαρύτητα, δεδομένης της τηλεγραφικής χαρακτηρολογίας, και αν οι μεμονωμένες σκηνές δεν ήσαν δοσμένες με επιμέλεια και με καλές, αλλά όχι ξεχωριστές, ερμηνείες, η αστοχία σεναρίου/σκηνοθεσίας θα ήταν ολική.

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Λοιπόν αν και ειδικά συμφωνώ μαζί σου στην κριτική αποτίμηση - ιδίως στο σκέλος της "παράκαμψης" των συνεπειών μιας τέτοια μορφής στο εργατικό κίνημα (κι εννοώ όχι μόνο συνδικαλιστικό), νομίζω το F.I.S.T. παραμένει μια (σχετικά) πληρέστερη ταινία - ήθελα απλώς μια παρατήρηση:
Στυλιστικά μιλώντας, αλλά και συναισθηματικά (είμαστε άραγε συνομήλικοι;) υπάρχει μια 7ετία 8ετία (ας πω ολίγον αυθαίρετα '86 - '93) που το χόλιγουντ παράγει μια σειρά παραμυθένια καρτποσταλικών storytellings που με κάμπτουν ανεπανόρθωτα. Όπως και τούτο.
Αδυναμίες...

mpoukatsas είπε...

Το F.I.S.T. δεν το θυμάμαι σχεδόν καθόλου, θα ήθελα πάντως να το ξανάβλεπα λόγω θέματος, χωρίς ωστόσο να έχω μεγάλες προσδοκίες από αυτό (όχι λόγω sly, μην ανησυχείς)

Όλοι έχουμε τις κινηματογραφικές μας αδυναμίες σίγουρα, αν και, προσωπικά μιλώντας, ταινίες σαν το Hoffa, το Driving Mrs Daisy, το Rainman περισσότερο μου άφηναν μια αίσθηση κενότητας, παρά με ενθουσίαζαν όταν τις πρωτοέβλεπα στα εκείνα χρόνια (είμαστε σχεδόν της ίδιας εποχής)

Profile