Cassandra's Dream

(Cassandra's Dream, Σκην Woody Allen, 2007)
Μετά το ανεκδιήγητο Scoop, ο Woody σοβαρεύει ξανά και ξαναβρίσκει την προβληματική του Match Point και του Crimes and Misdemeanors, δίνοντας μια ακόμη παραλλαγή σε ένα από τα σταθερά θεματά του: αυτού της βαρύτητας των ηθικών επιλογών σε έναν κόσμο άνευ υπέρτατης διευθετικής Αρχής. Δεν πρόκειται όμως περί απλής επανάληψης των δύο προηγουμένων ταινιών, αλλά μιας εμπνευσμένης σύνθεσής τους. Ο κυνικός γιατρός Martin Landau του Crimes and Misdemeanors εκπροσωπείται στην ταινία από τον διεφθαρμένο πλαστικό (!) χειρούργο Tom Wilkinson, ο οποίος προκειμένου να σώσει το τομάρι του και να διατηρήσει την ευμάρειά του χρησιμοποιεί σαν φονικό οργανό του τον φτωχό μεν αλλά φιλόδοξο και συνεπαρμένο από τα υλιστικά ιδεώδη (αμάξια, κότερα, πισίνες, γυναίκες-τρόπαια κλπ) Εwan McGregor, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί το alter ego του χαρακτήρα του Jonathan Rhys Meyers από το Match Point. H λανθάνουσα ή καχεκτική συνείδηση των τελευταίων ενσαρκώνεται από έναν τρίτο χαρακτήρα, αυτόν του Colin Farrell, του οποίου οι μοιραίες ενέργειες εκπορεύονται περισσότερο από απελπισία επειδή η τύχη του τον εγκατάλειψε παρά από κάποια υπέρμετρη φιλοδοξία. Είναι ο μοναδικός αυθεντικά τραγικός χαρακτήρας της ταινίας καθώς ωθείται από τις περιστάσεις και τα τερτίπια της μοίρας σε ενέργειες ασύμβατες με την πραγματική φύση του χαρακτήρα του και ως εκ τούτου η τιμωρία του θα προέλθει εκ των έσω από τις μη εξαιρετέες Ερινύες.

Ο Woody Allen στήνει με επιμέλεια τα πιόνια στη σκακιέρα και με μεθοδικότητα διαγράφει το πλάισιο όπου θα διαμορφωθούν τα καίρια ηθικά διλήμματά και οι κρίσιμες αποφάσεις τους. Nιώθει μεγαλύτερη άνεση αυτή τη φορά στην καταγραφή του κοινωνικού περίγυρου των ηρώων, αποφεύγοντας τα διάφορα τουριστικά κλισέ που δέσποζαν στο Match Point, ενώ παράλληλα οι διάλογοι ακούγονται αυθεντικότεροι από τα χείλη των εκλεκτών του ηθοποιών (οι ερμηνείες είναι σαφώς ανώτερες του Match Point). Παράλληλα η κινηματογράφησή του εμπεριέχει αρκετά υπερτονισμένο το στοιχείο της κίνησης, τονίζοντας έτσι την ακατάπαυστη τροχιά της μοίρας και της τύχης (είναι ενδεικτικοί οι δύο πλήρεις κύκλοι που διαγράφει η κάμερα στην κρίσιμη σκηνή της πρότασης κάτω από το δέντρο). Η ασυνήθιστη για τα δεδομένα του Woody δυναμικότητα στην κινηματογράφηση ενισχύεται και από την επιλογή, για πρώτη φορά, ενός πρωτότυπου soundtrack (από τον Philip Glass). Όλα αυτά συμβάλλουν στην έξοχη αποτύπωση της ψυχολογίας των ηρώων και στις συναισθηματικές τους μεταπτώσεις. Πρόκειται γενικά για μια από τις κινηματογραφικότερες δουλειές του.

Όπως οι περισσότερες καθαρά δραματικές του ταινίες, έτσι και αυτή εδώ κλείνει άκρως απαισιόδοξα. Η εναπομείνασα ηθική συνείδηση αποδεικνύεται κατάρα και οδηγεί στην καταστροφή τα δύο όργανα, αλλά όχι τον ηθικό αυτουργό Τom Wilkinson, ο οποίος, όπως ο Martin Landau, βγαίνει αλώβητος από ολη τη διαδικασία . Η κατάκτηση της ευμάρειας στη σύγχρονη κοινωνία προϋποθέτει γέρες δόσεις αμοραλισμού και σε έναν κόσμο δίχως Θεό το βάρος των ηθικών επιλογών βαραίνει αποκλειστικά το άτομο, ένα βάρος που δύσκολα συμβιβάζεται, παρατηρεί ο Woody, με τις κυρίαρχες επιδιώξεις. Αν έλειπε ο κάπως υπερβολικός ντετερμινισμός στη δραματουργία (όπως και στο Match Point αλλά όχι στο άψογο Crimes and Misdemeanors), η ταινία σίγουρα θα είχε μια θέση ανάμεσα στις δέκα σημαντικότερες αυτού του σπουδαίου καλλιτέχνη.

The Mist

(The Mist, Σκην Frank Darabont, 2007)
Μια μυστηριώδης ομίχλη παγιδεύει αρκετούς κατοίκους μιας μικρής κωμόπολης σε ένα Super Market και τους φέρνει αντιμέτωπους με τον υπερφυσικό εξωτερικό εχθρό, αλλά και μεταξύ τους.
Η ταινία του Darabont ξεκινάει άκρως δυναμικά με σταδιακή κλιμάκωση της δράσης και της έντασης, λακωνική αλλά περιεκτική σκιαγράφηση χαρακτήρων, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και σίγουρα όλα αυτά τα στοιχεία, όντας δοσμένα με σύνεση, μεθοδικότητα και δίχως των συνήθων υπερβολών, συνθέτουν μια αποτελεσματική άσκηση ύφους πάνω στον φόβο του αγνώστου. Καθαρά ειδωμένη ως ένα αφιλόδοξο b-movie καταστροφής, η ταινία είναι αναμφίβολα επιτυχημένη και κατά τη γνώμη μου σαφώς καλύτερη από το υπερεκτιμημένο Assault on Precinct 13 του Carpenter.
O Darabont δεν θέλει όμως να δώσει απλώς μια άσκηση ύφους, αλλά στοχεύει σε κάτι πιο φιλόδοξο. Θέλει να δώσει μια μικρογραφία της Αμερικάνικης κοινωνίας δείχνοντας πως ο φόβος σταδιακά παραλύει την λογική, καθιστώντας τους άνθρωπους υποχείρια αυτοχρησμένων προφήτων και κηρύκων σκοταδιστικών λογυδρίων. Στην ταινία ο Λόγος εκπροσωπείται από τον κεντρικό ήρωα, ενώ ο παραληρηματικός μεταφυσικός φανατισμός από μια ημίτρελη Θεούσα σαν αυτές που μιαίνουν τις τηλεοπτικές συχνότητες προς άγρα τηλεθέασης. Ο πρώτος πόλος προσπαθεί πραγματιστικά να αντιμετωπίσει την προκύψασα κατάσταση, αναζητώντας τρόπους φυγής και αντίδρασης, ενώ ο δεύτερος αντιπροτείνει στην ουσία την μοιρολατρική αναμονή της τελικής κρίσεως με ενίοτε απόπειρες εξαγνισμού μέσω εξόντωσης των αμετανόητων μιασματικών απίστων, που τυγχάνει φυσικά να ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η κλιμακούμενη ιδεολογική αντιπαράθεση μπορεί να δίνεται με σχηματικούς όρους και δίχως κάποια επιπλέον βαθύτερη διάσταση , εντάσσεται όμως πειστικά στην δράση της ταινίας και δίνει μια νότα κοινωνικής κριτικής στην ταινία του Darabont.
Μέχρι που έρχεται η στιγμή του φινάλε. Ο Darabont αυθαίρετα και όχι ιδιαίτερα πειστικά επιλέγει να εξοντώσει αυτούς που ρισκάροντας επιχείρησαν να αντιδράσουν στην κατάσταση παίρνοντας την τύχη στα χέρια τους και να δικαιώσει αυτούς που περίμεναν καρτερικά τη χείρα Θείας Βοηθείας καθούμενοι στα αβγά τους στο Super Market. Μετά θάνατον η θρησκόληπτη δικαιώθηκε, οι άπιστοι έφαγαν τα μούτρα τους. Και όλα αυτά δίχως κάποια σεναριακή αναγκαιότητα, ούτε καν κάποια μεταμοντέρνα μηδενιστική ειρωνεία. Ιδεολογική αδεξιότητα και ασυνέπεια, λυσσαλέα ανάγκη για σεναριακή ανατροπή ή απολογία της απάθειας και της θρησκοληψίας;

3:10 to Yuma

(3:10 to Yuma, Σκην Delmer Davis, 1957)
Ένας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας rancher εξωθείται να φυλάξει έναν επικίνδυνο αρχισυμμορίτη μέχρι την άφιξη του τρένου που θα τον μεταφέρει στις φυλακές της Yuma, ενώ τα πρωτοπαλήκαρα του τελευταίου καταφθάνουν για να τον απελευθερώσουν. Η σκηνοθεσία του Davis είναι νευρώδης με καίρια αίσθηση του χώρου και του χρόνου και μεθοδικά καθοδηγεί την ταινία στην αναπόφευκτη κλιμάκωση του φινάλε. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του κακού που όντας πιο γήινος και συνάμα ανθρώπινος (θαυμάσια η σκηνή όπου συλλαμβάνεται επειδή αφέθηκε στη γοητεία μιας barwoman) κερδίζει την συμπάθεια του θεατή από τον σοβαρό και συνηθισμένο κεντρικό ήρωα. Εξίσου επιτυχημένη είναι και η αλληλεπίδραση των δύο όπου η απολυτότητα της συμβατικής ηθικής του ήρωα κλονίζεται από το στυγνό πραγματισμό του κακού. Μοναδική παραφωνία στο ιδιαίτερα καλοκουρδισμένο σύνολο αποτελεί η επιμονή στη χρήση διαφόρων μελοδραματικών στοιχείων, αρκετά ξένα με το είδος, τα οποία προσωποποιούνται στη γυναίκα του ήρωα, της οποίας η παρουσία διαταράσσει την επιτευχθείσα αρμονία αυτού του πλήρους ανδρικού σύμπαντος. Να ελπίσουμε ότι τέτοιες μικροατέλειες θα εκλείψουν από το φετινό remake με τους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές σε σκηνοθεσία James Mangold (...);

The Ox-Bow Incident

(The Ox-Bow Incident, Σκην William Wellman, 1943)
Το χρονικό ενός λιντσαρίσματος τριών αθώων από έναν διψασμένο για αίμα όχλο αποδίδεται με τολμηρή ευθύτητα και δίχως εύκολα συναισθηματικά υποστυλώματα από αυτό το έξοχο γουέστερν. Με αψεγάδιαστη δωρικότητα μέσα σε 75 λεπτά αποτυπώνεται στην εντέλεια ο μικρόκοσμος μιας μικρής πόλης με τους παρορμητικούς νταήδες, τους θρασύδειλους ψευτοπαληκαράδες που δρούνε μόνο πίσω από την ανωνυμία που τους εξασφαλίζει ο όχλος, τους αρχομανείς που αδράχνουν την παραμικρή ευκαιρία να εκφράσουν τον λανθάνοντα σαδισμό τους, αλλά και αυτούς που, έχοντας μια αίσθηση του δικαίου πέρα από τα ορμέμφυτά τους ένστικτα, προσπαθούν να σταθούν, ως η φωνή της σύνεσης και της λογικής, έναντι στη λυσσαλέα ορμή της μάζας. Ο Wellman, θαρραλέα πράττοντας για τα δεδομένα της εποχής, δεν καταφεύγει στην εύκολη συναισθηματική κάθαρση, ούτε ταυτίζει τον πρωταγωνιστή Henry Fonda μονοσήμαντα με την πλευρά του δικαίου και του καλού. Ο κεντρικός χαρακτήρας εκφράζει τον μέσο άνθρωπο που αθέλητα θα βρεθεί σε έναν ανεμοστρόβιλο γεγονότων και θα παλινδρομήσει αρκετά μέχρι να πάρει μια σαφή θέση που εκφράζει τις ενδότερες ηθικές αρχές του. Αφήγηση σπάνιας πυκνότητας και δραματουργικής οικονομίας, εικαστικές συνθέσεις και ένα τολμηρό κατηγορώ για τον καθημερινό υποθάλποντα φασισμό (η ταινία γυρίστηκε μεσούντος του Πολέμου και οι αντιστοιχίες με πρακτικές των Ναζί είναι σίγουρα εσκεμμένες) συνθέτουν ένα από τα καλύτερα γουέστερν της περίοδου και το οποίο παραμένει αδίκως σχετικά ξεχασμένο.

I Don't Want to Sleep Alone

(Hei yan quan, Σκην Ming-Liang Tsai, 2006)
Είναι αμφίβολο το πόσοι θα καταφέρουν να δουν αυτήν την ταινία του Ταϊβανέζου σκηνοθέτη Tsai, καθώς δεν κυκλοφορεί ούτε καν σε DVD. Αξίζει όμως μια μικρή αναφορά δεδομένου ότι πρόκειται για σκηνοθέτη με αξιοσημείωτο ταλέντο και με πάνω από δέκα ταινίες στην πλάτη του (με γνωστότερη ίσως το The River, 1997, που υπάρχει σε DVD).
Η γραφή του Tsai χαρακτηρίζεται κυρίως από μεγάλης διάρκειας στατικά πλάνα υπό καθορισμένες γωνίες λήψης που εξισώνουν τον κινηματογραφικό χρόνο με τον πραγματικό. Δεν πρόκειται όμως ακριβώς για νατουραλισμό, καθώς ο σκηνοθέτης αφηγηματικά προσδίδει ποιητικές και συμβολικές στα δρώμενα. Η προκειμένη ταινία επικεντρώνεται στις σχέσεις ανάμεσα σε ένα τρίο περιθωριακών χαρακτήρων στην Μαλαισία και ο σκηνοθέτης κάνει με το ιδιαίτερο ύφος του μια παραβολή απέναντι στην μοναξιά, στη ανάγκη συναισθηματικής μέθεξης, αλλά και στη σκληρότητα που ελλοχεύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Όλα αυτά δίνονται με την προσωπική ματιά του σκηνοθέτη με ελάχιστους διαλόγους (η ταινία είναι σχεδόν βουβή), αλλά με στέρεη αίσθηση της φιλμικής αφήγησης, φέρνοντας στη μνήμη ορισμένες ταινίες του Kim-Ki Duk, όπου ο εκφραστικός μινιμαλισμός αποσκοπεί περισσότερο σε μια ποιητική ανασυγκρότηση της πραγματικότητας παρά σε μια λεπτομερή αναπαράστασή της.

Michael Clayton

(Michael Clayton, Σκην Tony Gilroy, 2007)
Πρώτη ταινία του σεναριογράφου Tony Gilroy και έχει σαν ήρωα έναν μεσήλικα δικηγόρο μεγάλης δικηγορικής φίρμας που έχει καταλήξει να δρα στο παρασκήνιο κάνοντας όλες τις βρώμικες δουλειές που παρέπονται μιας δίκης. Ο ήρωας θα βρεθεί σε ηθικό δίλημμα όταν ένας συνάδελφος του και επιφανής δικηγόρος παθαίνει κρίση συνείδησης κατά τη διάρκεια μιας αγωγής εναντίον μιας επονείδιστης πολυεθνικής και από το στρατόπεδο υπεράσπισης περνάει στο κατηγορίας.

Αναμφίβολα ενδιαφέρον το θέμα της ταινίας και η απόδοση των όρων του σύγχρονου επιχειρηματικού παιχνιδιού όπου ο πολλαπλασιασμός του κέρδους ανεξάρτητα των οποιοδήποτε παρενεργειών, κοινωνικών ή ανθρωπίνων, είναι μονόδρομος. Οι σκηνές γύρω από τα απρόσωπα γραφεία και οι υπόγειες διαβουλεύσεις είναι και οι καλύτερες της ταινίας. Λιγότερο επιτυχημένη είναι η σκιαγράφηση του βασικού ήρωα, ο οποίος, προκειμένου να τονιστεί το υπαρξιακό του τέλμα, υπερφορτώνεται σεναριακά με όλα τα συνηθισμένα βαρίδια: διαζύγιο, χαρτοπαιξία, χρέη, οικογενειακά προβλήματα, επαγγελματική αβεβαιότητα κλπ. Χωρίς τα παραπάνω να αποδίδονται με προχειρότητα, δεν καταφέρνουν να ενσωματωθούν στον κεντρικό κορμό της ταινίας με τρόπο που να διαπλέκονται σε βαθύτερο επίπεδο με τα διλήμματα που αντιμετωπίζει ο κεντρικός χαρακτήρας. Ως εκ τούτου, η υπαρξιακή συνιστώσα της ταινίας είναι αρκετά ισχνή και η υποτιθέμενη πορεία του ήρωα από την συνειδητοποίηση των συμβιβασμών του (αναπόφευκτων και μη) έως την ηθική του ανεξαρτησία δεν στηρίζεται επαρκώς δραματουργικά με αποτέλεσμα η ταινία να περιορίζεται στην, αρκετά εύστοχη, καταγγελτική της συνιστώσα. Καλές οι ερμηνείες, ιδιαίτερα από τους δεύτερους ρόλους από όπου ξεχωρίζουν ο ταλαντούχος ηθοποιός (και ενίοτε σκηνοθέτης) Sydney Pollack και η απολαυστική Tilda Swinton ως αδίστακτα υπερφιλόδοξη γιάπισσα.

Du Levande

(Du Levende, Σκην Roy Andersson, 2007)
Η ταινία του Andersson αποτελεί μια συνάθροιση ευρηματικά δοσμένων σκηνών με ιδιοσυγκρασικά γλυκόπικρο χιούμορ όπου παρουσιάζεται ένας κόσμος δίχως ζωτικότητα, θέρμη, πνοή, αγάπη, επικοινωνία και γενναιοδωρία. Ένας κόσμος περισσότερο νεκροζώντανων (όπως υποδηλώνουν και τα μονίμως πελιδνά πρόσωπα τους), των οποίων το υπαρξιακό τέλος έχει προηγηθεί του βιολογικού. Ο σκηνοθέτης με λεπτή διαύγεια παρατηρεί και καταγραφεί στιγμιότυπα καθημερινής αποξένωσης με παρατακτική σύνδεση, δίχως να τον απασχολεί η δημιουργία μιας αφηγηματικότητας ή εσωτερικών δραματουργικών κλιμακώσεων. Παρά τη σαφέστατη ενότητα ύφους που επιτυγχάνεται καθόλη την διάρκεια της ταινίας, η απουσία μιας κάποιας ανάλυσης ή αντιπροσωπευτικής χαρακτηρολογίας καθιστά την ταινία περισσότερο μια ευφάνταστη ανεκδοτολογική περιγραφή παρά μια ολοκληρωμένη κατάθεση πάνω στην μηχανοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης στη σύγχρονη κοινωνία.

Sicko

(Sicko, Σκην. Michael Moore, 2007)
Ο Michael Moore απογυμνώνει το αμερικάνικο σύστημα υγείας το οποίο βασίζεται στηρίζεται εξ' ολοκλήρου στην ατομική ασφάλιση μέσω ιδιωτικών εταιρειών (Health Maintanance Organizations ). Εστιάζοντας όχι στα 50 περίπου εκατομμύρια αμερικανών (αριθμός ασύλληπτος για μια αναπτυγμένη χώρα) που ζούνε μην έχοντας δικαίωμα για καμία περίθαλψη ανευ καταβολής εξωφρενικών ποσών, αλλά σε αυτούς που, όντας κανονικά ασφαλισμένοι και συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις έναντι των εταιρειών, παρά ταύτα αποκλείονται από την παροχή ιατρικής περίθαλψης εξαιτίας των νομικών τερτίπιων των εταιρειών. Μια πρόχειρη σύγκριση που αποπειράται με τα συστήματα άλλων αναπτυγμένων χωρών αποκαλύπτει τη μεγάλη διάσταση φιλοσοφίας μεταξύ αυτών και του αμερικάνικου.
Πρόκειται για ένα από τα ουσιαστικότερα και πιο μετρημένα ντοκυμαντέρ του σκηνοθέτη όπου πίσω από την εμπεριστατωμένη παρουσίαση διαφόρων περιπτώσεων αναδεικνύεται ότι η καρδιά του προβλήματος και της κατάντιας του ολόκληρους συστήματος βρίσκεται στην αντιμετώπιση της υγιενομικής περίθαλψης ως ένα απλό καταναλωτικό αγαθό. Ο πάροχος αυτού του αγαθού (oι ΗΜΟ στην προκειμένη περίπτωση) είναι ως εκ τούτου ενταγμένος στην λογική του πολλαπλασιασμού του κέρδους με μείωση του κόστους παραγωγής, κάτι που επιτυγχάνεται είτε με την αύξηση του κόστους των υπηρεσιών για τον πελάτη-καταναλωτή (εξ' ου και τα υπέρογκα ποσά που καλείται να πληρώσει κάποιος ανασφάλιστος), είτε με την ελαχιστοποίηση των εξόδων των υποχρεωτικά παρεχόμενων υπηρεσιών στους συμβαλλόμενους ασφαλισμένους. Για την επίτευξη του δευτέρου είναι απαραίτητη η προσφυγή στα ψιλά γράμματα του κάθε συμβολαίου και η με νομικό επίχρισμα κατά το δοκούν απόρριψη του αιτήματος του ασφαλισμένου για χρήση του (ήδη χρυσοπληρωμένου) δικαιώματός του όταν αυτός βρεθεί στην ανάγκη.
Οι περίσσιοι υποστηρικτές ενός τέτοιου συστήματος στηρίζονται στο ιδεολόγημα "Everyman man for himself" ή λαϊκώς "Γιατί να πληρώνω εγώ με τους φόρους μου την περίθαλψη του άλλου;". Παραμερίζοντας τις εφιαλτικές συνέπειες μιας άκρως ατομικιστικής κοινωνίας, συνέπειες που εξάλλου οι εν λόγω ιθύνοντες είναι δύσκολο να τις νιώσουν στο γύαλινο πύργο όπου βρίσκονται, αποφεύγουν να εξετάσουν την αντίφαση που δημιουργεί το γεγονός ότι το κέρδος στην προκειμένη περίπτωση δημιουργείται όχι από την προσφορά καλύτερων υπηρεσιών αλλά από την άρνηση ή περιορισμό της παροχής αυτών. Μια τέτοια βαθύτατα άδικη και κοινωνικά παραπλανητική αντινομία αποκαλύπτεται από το ντοκυμαντέρ αυτό που, παρά τις επιμέρους αδυναμίες του, αποτελεί μια καίρια συμβολή στην ανάδειξη ενός σημαντικότατου σύγχρονου προβλήματος.

Meetin' WA

Meetin' WA (1986)

Αγνοούσα μέχρι πρότινος την ύπαρξη αυτής της συνύπαρξης των δύο μεγάλων διοπτροφόρων του κινηματογράφου. Αξίζει να το ανακαλύψετε όσοι δεν το γνωρίζατε και να το ξαναθυμηθείτε όσοι το είχατε υπόψη.

Lions for Lambs

(Lions for Lambs, Σκην. Robert Redford, 2007)
Η ταινία του Robert Redford εκτυλίσσεται σχεδόν σε πραγματικό χρόνο σε τρία παράλληλα μέρη. Στο πρώτο τμήμα ένας φιλόδοξος ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής παρουσιάζει σε μια δημοσιογράφο με προοδευτικά υποτίθεται εχέγγυα το καινούργιο στρατηγικό του σχέδιο για την πάταξη της τρομοκρατίας. Στο δεύτερο τμήμα της ταινίας παρουσιάζεται η ταυτόχρονη εκκίνηση του σχεδίου του και οι συνέπειες που έχει αυτό σε δύο εθελοντές στρατιώτες. Στο τρίτο μέρος παρουσιάζεται η στιχομυθία του καθηγητή των δύο εθελοντών με έναν απογοητευμένο από τις σπουδές του φοιτητή που έχει υιοθετήσει μια κυνική και αδιάφορη στάση απέναντι στα πολιτικά δρώμενα.
Μέσω αυτής της δομής, η ταινία επιδιώκει να αναδείξει πόσο εύκολα το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο, εκμεταλλευόμενο τον καιροσκοπισμό και την διαπλοκή των ΜΜΕ σε συνδυασμό με την περιρρέουσα απάθεια της απολιτικής κοινής γνώμης και τον παροπλισμό, αν όχι συνενοχή, της γενιάς των πάλαι ποτέ αμφισβητιών των 60s, καταφέρνει να υλοποιεί οποιοδήποτε παρανοϊκό σχέδιο σκαρφιστεί για την βραχυπρόθεσμη εξυπηρέτηση των οικονομικών του συμφερόντων και τη μακροπρόθεσμη εδραίωση της ιδεολογικής και πολιτικής του ηγεμονίας. Μήνυμα που σίγουρα δεν συναντάς στη μέση ταινία του Hollywood, ούτε και στις περισσότερες ανεξάρτητες παραγωγές που αποτελούν την άλλη όψη του ιδεολογικού κομφορμισμού.
Ο τρόπος όμως υλοποίησης του εγχειρήματος εγείρει πολλά ερωτηματικά στον λιγότερο ευπειθή θεατή, ο οποίος θεωρητικά αποτελεί και τον κύριο στόχο της ταινίας. Προσπερνάμε το στοιχειώδες του πως ένα γεράκι αποφασίζει να σφυρίξει το σχέδιό του σε μια αντίπαλο ιδεολογικά δημοσιογράφο που ούτε ιδιαίτερη δύναμη έχει, ούτε κάποιο μεγάλο όνομα , εκτός αν αποφάσισε να κάνει μια, άκρως επικίνδυνη για την καριέρα του, επίδειξη ισχύος (το ελληνικό ανάλογο θα ήταν ο Καραμανλής να αποκάλυπτε τα σχέδια του στον Πρετεντέρη σε κατ΄ ιδίαν συνάντηση). Είναι πασιφανές ότι σήμερα ο δημοσιογράφος ως μονάδα είναι εντελώς ασήμαντος, την όποια ισχύ του την αποκτά από το μέσο που εργάζεται και δεδομένη της, υποχρεωτικής για την οικονομική του κερδοφορία, συνεργασίας αυτού με την κεντρική πολιτική εξουσία, είναι κάπως άστοχος ο καταλογισμός ατομικής ευθύνης για ιδεολογικό κομφορμισμό στο γρανάζι αντί του συστήματος. Η παρουσίαση του σχεδίου δεν ξεφεύγει από την ανακύκλωση των γνωστών κοινοτοπιών περί ανάγκης ταχείας εξουδετέρωσης του εχθρού και ουδεμία φορά η δημοσιογράφος κάνει μια ερώτηση ικανή να μην εγείρει μια μη τετριμμένη απάντηση. Τουλάχιστον ο Cruise δίνει την μοναδική ερμηνεία της ταινίας και καταφέρνει, τουλάχιστον, να κάνει απολαυστική αυτήν την ιδεολογική μονομέρεια.
Το δεύτερο μέλος είναι εντελώς πλαδαρό και κακοσκηνοθετημένο. Θυμίζει περισσότερο video-game παρά αναπαράσταση μάχης της οποίας η έκβαση είναι αδιάφορη, καθώς η ταινία δεν κατάφερε να αναπτύξει δραματουργικά τους χαρακτήρες που συμμετέχουν και ως εκ τούτου δεν έχει αναπτυχθεί από την πλευρά του θεατή ουδεμία έννοια για την τύχη τους. Υπάρχει μόνο για να δώσει κάποια βαρύτητα στο ασαφές τρίτο μέρος όπου ουδέποτε γίνεται πιστευτή η αιτία που δύο λαμπρά, υποτίθεται, αστέρια του κολεγίου κατατάσσονται στον Αμερικανικό Στρατό δήθεν για να αποδείξουν εμπράκτως τις δεσμεύσεις τους. Εκτός από το ενδεχόμενο της αιφνίδιας βλακείας (όπως του Ron Kovic ), κανένα άλλος σοβαρός λόγος για την στάση τους δεν παρουσιάζεται, καθώς κυρίως το μέρος αυτό αναλώνεται στην ανούσια στιχομυθία του Redford με έναν χαζοβιόλη φοιτητή του που συμπεριφέρεται σαν να απέδρασε από κάποιο αμερικάνικο σήριαλ τύπου Beverly Hills. Η απάθεια και η απολιτικοποίηση της νέας γενιάς που βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα κουβούκλιο αυνανισμού ειναι ασφαλώς ένα καίριο θέμα, ο τρόπος αντιμετώπισης είναι το λιγότερο αφελής και επιδερμικός.
Ο αείμνηστος Stanley Kubrick προλογίζοντας είχε γράψει με αφορμή το Δεκάλογο του Kieslowski μεταξύ άλλων τα εξής:
....Krzysztof Kieslowski and his co-author, Krzysztof Piesiewicz, it should not be out of place to observe that they have the very rare ability to dramatize their ideas rather than just talking about them. By making their points through the dramatic action of the story they gain the added power of allowing the audience to discover what's really going on rather than being told. They do this with such dazzling skill, you never see the ideas coming and don't realize until much later how profoundly they have reached your heart.
H αποτυχία της ταινίας του Robert Redford έγκειται κυρίως στο ότι ουδέποτε δραματοποιεί τις ιδέες του, ούτε καν καταφέρνει να δώσει μια στοιχειώδη χαρακτηρολογία πέρα από την περσόνα των ηθοποιών του. Όλα πρέπει να τα θεωρήσουμε δεδομένα επειδή ελέχθησαν (π.χ. η εξυπνάδα και το ταλέντο του αυτάρεσκου φοιτητή θεωρείται δεδομένη, αν και τον βλέπουμε να εκτοξεύει κυρίως εξυπνακίστικες σαχλαμάρες), καθώς τίποτα δεν εισχώρησε στη δραματουργία της ταινίας. ¨Ολα είναι τόσο προγραμματικά που εν τέλει καταντούν αναιμικά. Είναι κρίμα που η περισσότερο πολιτική ταινία του Robert Redford αποτελεί συνάμα και το καλλιτεχνικό ναδίρ του.

Cannes 1986-2005

Ξαναέφτασε η ώρα για ένα μικρό crashάκι! Αυτή τη φορά σας καλώ να επιλέξετε έως πέντε ταινίες που προτιμάτε από όσες βραβεύτηκαν με τον Χρυσό Φοίνικα την περίοδο 1986-2005. Εσκεμμένα αγνόησα τις δύο τελευταίες χρονιές ώστε και οι δύο τελευταίες ταινίες να τεθούν με τη σειρά τους στη δοκιμασία του χρόνου. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να δώσετε μέχρι τρεις αρνητικές ψήφους σε ταινίες που πιστεύετε ότι κηλίδωσαν την σπουδαιότητα του πρώτου βραβείου. Ακολουθεί η λίστα με τις είκοσι ταινίες, αυτή τη φορά αποφεύγω να σχολιάσω την καθεμία ξεχωριστά προς αποφυγή αναίτιων παρεξηγήσεων.

Έτος	Ταινία	Σκηνοθέτης
1986	The Mission	Roland Joffé
1987	Under the Sun of Satan Sous le soleil de Satan	Maurice Pialat
1988	Pelle the Conqueror Pelle erobreren	Bille August
1989	sex, lies, and videotape	Steven Soderbergh
1990	Wild at Heart	David Lynch
1991	Barton Fink	Joel and Ethan Coen
1992	The Best Intentions Den goda viljan	Bille August
1993	Farewell My Concubine 霸王別姬 [Bàwáng bié jī] The Piano	Chen Kaige Jane Campion
1994	Pulp Fiction	Quentin Tarantino
1995	Underground Подземље [Podzemlje]	Emir Kusturica
1996	Secrets & Lies	Mike Leigh
1997	Taste of Cherry طعم گيلاس [Ta'm-e gīlās] The Eel うなぎ [Unagi]	Abbas Kiarostami Shohei Imamura
1998	Eternity and a Day Μια αιωνιότητα και μια μέρα [Mia aioniotita kai mia mera]	Theo Angelopoulos
1999	Rosetta	Luc and Jean-Pierre Dardenne
2000	Dancer in the Dark	Lars von Trier
2001	The Son's Room La stanza del figlio	Nanni Moretti
2002	The Pianist	Roman Polanski
2003	Elephant	Gus Van Sant
2004	Fahrenheit 9/11	Michael Moore
2005	The Child L'enfant	Luc and Jean-Pierre Dardenne

Οι επιλογές μου, χωρίς σειρά προτίμησης, είναι:
1. The Pianist (Καφκική προσέγγιση του ολοκαυτώματος χωρίς εύκολους συναισθηματισμούς και απλουστεύσεις)
2. Secrets and Lies (Aριστουργηματικό ανθρώπινο δράμα σπάνιας αυθεντικότητας και δύναμης)
3. Farewell My Concubine (Υποβλητικά σκηνοθετημένη σύνθεση του ατομικού με το συλλογικό σε μια ταραχώδη ιστορική περίοδο)
4. Βarton Fink (Πολυσημική απεικόνιση του state of mind του καλλιτέχνη)
5. Τhe Best Intentions (Ένα από τα καλύτερα σενάρια του Bergman, ένα οξύτατο χρονικό μιας πολυτάραχης σχέσης)

Αρνητικές πηγαίνουν στις κάτωθι μετριότητες:
1. Dancer in the Dark (Προκατασκευασμένο, απλοϊκότατο και ψυχαναγκαστικό μελό που θυμίζει το "Αμάρτησα για το παιδί μου" με τη Μάρθα Βούτση)
2. The Son's Room (Ανύπαρκτη και τηλεοπτική σκηνοθεσία που αδικεί ένα ενδιαφέρον θέμα)
3. Fahrenheit 9/11 (Ανευ αισθητικής αξίας πολεμική)

Η κάλπη θα μείνει ανοιχτή για καμία δεκαριά ημέρες.
(ομολογώ ότι μάλλον αδίκησα το The Eel του Ιmamura που ουδέποτε προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες και ακόμη το αναζητώ)

Εastern Promises

(Eastern Promises, Σκην. David Cronenberg, 2007)
Ο David Cronenberg προεκτείνει την προβληματική του δισυπόστατου της προηγούμενής του ταινίας A History of Violence, δουλεύοντας ξανά με τον ίδιο πρωταγωνιστή, τον έξοχο Viggo Mortensen, σε ένα αρχετυπικό κινηματογραφικό είδος, αυτό της γκαγκστερικής ταινίας. Επίκεντρό του αυτή τη φορά είναι η ρώσικη μαφία που εδρεύει στο Λονδίνο και με αφορμή το θάνατο μιας ανήλικης πόρνης ξετυλίγεται μια χιονοστιβάδα γεγονότων που θα φέρουν σε επαφή μια απλή νοσοκόμα, ρώσικης καταγωγής (Naomi Watts), με τον κρυπτικό Nikolai (Viggo Mortensen) πρωτοπαλίκαρο της ισχυρότερης μαφιόζικης οικογένειας της περιοχής.
Ο Cronenberg αναπαριστά με λεπτομέρεια τους ρητούς και άρρητους κώδικες που διέπουν την φεουδαρχικής νοοτροπίας μαφιόζικη κοινότητα. Παράλληλα την αντιδιαστέλλει με τον πραγματικό κόσμο, αυτόν των απλών και συνηθισμένων ανθρώπων, καταδεικνύοντας ότι τα όρια των δύο μπορεί να είναι διακριτά μεν, δεν έιναι όμως αδιαπέραστα. Στο σημείο αυτό συναντά τον προβληματισμό του History of Violence πάνω στο φαίνεσθαι και στο είναι των ανθρώπων, της αντίθεσης της προβεβλημένης εικόνας από αυτή που αντιστοιχεί στη πραγματική φύση του ατόμου και το τίμημα αυτής της αναντιστοιχίας. Ο ήρωας είναι μια μοναχική φιγούρα που η προσήλωσή του σε ένα ιδανικό τον έχει υποχρεώσει σε μερική αποποίηση ενός τμήματος της προσωπικότητάς του και στην σταδιακή αποσύνδεσή του, όπως πολλοί ήρωες του σκηνοθέτη, από εκείνους με τους οποίους επιθυμεί να συναναστρέφεται.
Αν και στην ουσία πρόκειται για μια "διπλωματική" ταινία του σκηνοθέτη, είναι αξιοθαύμαστο πως καταφέρνει να εντάσσει βασικές του εμμονές υπηρετώντας ταυτόχρονα στο έπακρο αφηγηματικά την καλοστημένη ίντριγκα του σεναρίου. Αποκορύφωμα αποτελεί η σκηνή της πάλης στα λουτρά όπου ως βασικό όπλο χρησιμοποιείται το ανθρώπινο σώμα με τα διάφορα τατουάζ να ενισχύουν τη δύναμή του, σκηνή που φέρνει στην μνήμη πιο προσωπικά έργα του σκηνοθέτη σαν το Videodrome και το Naked Lunch. Το επίπεδο των ερμηνειών, η επιλογή των χώρων, η υποβλητική μουσική του Χάουαρντ Σορ συμβάλλουν καθοριστικά στην επιτυχία του εγχειρήματος και επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά τη γόνιμη δημιουργικότητα του σκηνοθέτη.

4 months, 3 weeks and 2 days

(4 luni, 3 saptamani si 2 zile, Σκηνοθεσία Cristian Mungiu, 2007)
Η ταινία αυτή του Cristian Mungiu αποδεικνύει περίτρανα ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά θέματα εκ των προτέρων έτσι ώστε αυτόματα να προτάσσονται ως σημαντικά και χρήζοντα ιδιαίτερης αντιμετώπισης και ευμενέστερης αξιολόγησης. Μια θρησκευτική παραβολή, μια περιγραφή της πάλης των τάξεων, τα ανδραγαθήματα κάποιων ιδεαλιστών δεν αποτελούν ανώτερο υλικό από την ζωή ενός playboy ή το χρονικό μιας έκτρωσης, το οποίο είναι και το θέμα της συγκεκριμένης ταινίας. Το αισθητικό αποτελέσμα καταξιώνεται όχι από την επιλογή του θέματος αλλά από την καλλιτεχνική πραγμάτωση και το βαθμό που η κινηματογραφική γλώσσα επιτυγχάνει να αποδώσει τις πτυχές του θέματος σε όλη τους την πολυπλοκότητα, μην προδίδοντας την πραγματικότητα ή τον κινηματογράφο.
Το θαυμαστό επίτευγμα της ταινίας του Cristian Mungiu είναι ότι ξεκινάει από τον νατουραλισμό της καθημερινότητας και καταφέρνει, χωρίς να παραστρατήσει καθόλου από αυτόν, να κάνει ένα πολυσήμαντο πολιτικοκοινωνικό σχόλιο για την Ρουμανία στα χρόνια του Τσαουσέσκου. Αυτό επιτυγχάνεται με σοφά επιλεγμένες και μοναδικά χορογραφημένες σκηνές που ενώ εντάσσονται απόλυτα στην ανέλιξη της ιστορίας, παραλλήλως προσδίδουν και μια διάσταση που την υπερβαίνει. Μέσω της γραφής του Mungiu αναδύεται η εικόνα μιας κοινωνίας απόλυτης καχυποψίας (οι σκηνές στα ξενοδοχεία για την εύρεση δωματίου), αποξένωσης (οι ηρωίδες περισσότερο συμπράττουν παρά επικοινωνούν), εξαχρείωσης (ο περιώνυμος Dr Bebe), μικροαστικού σνομπισμού και μωροφιλοδοξίας (το έξοχο δεκάλεπτο μονόπλανο στο γεύμα με τους γονείς) και απόλυτου τρόμου. Το τελευταίο αποδίδεται με μια κορυφαία σεκάνς, αντάξια των αποτελεσματικότερων ταινιών τρόμου, όπου με χρήση των φυσικών χώρων, του ήχου (τα γαβγίσματα των σκύλων) και έχοντας ήδη προετοιμάσει τον θεατή για τις αυστηρές συνέπειες σε περίπτωση αποτυχίας, καταγράφεται η αγωνιώδης προσπάθεια της ηρωίδας να ξεφορτωθεί, περνώντας απαρατήρητη, το αποβληθέν έμβρυο. Σκηνή που αποτυπώνει άψογα τον καθημερινό τρόμο να ζει κανείς σε μια κοινωνία ολοκληρωτικής υποκρισίας. Αναμφίβολα ένας από τους δικαιότερους Χρυσούς Φοίνικες των τελευταίων δέκα χρόνων.

Lust Caution (Se, jie)

O Ang Lee, πιστός στην έως τώρα πορεία του, αμέσως μετά την εμπορική και κριτική απήχηση του Brokeback Mountain κάνει στροφή 180 μοιρών και επιστρέφει στην Κίνα για να αφηγηθεί μια ιστορία παράφορου πάθους και προδοσίας με φόντο την κατεχόμενη από του Ιάπωνες Σανγκάι στις αρχές της δεκαετίας του 40. Η βασική πλοκή αφηγείται τη σχέση μιας ερασιτέχνη αντιστασιακού με έναν υψηλόβαθμο Κινέζο δοσίλογο, σχέση που αποβλέπει αρχικά στην εξόντωσή του από τους συντρόφους της αντιστασιακούς, αλλά σταδιακά οι αρχικές βεβαιότητες υπονομεύονται και εξοβελίζονται. Υπάρχουν εμφανείς σεναριακές ομοιότητες με το Notorious του Hitchcock, όπως και με άλλες ταινίες με θέμα την προσωπική αυτοθυσία μιας γυναίκας για έναν υψηλότερο ιδανικό (π.χ. Dishonored του Von Sternberg). Ωστόσο, o Ang Lee περισσότερο έχω την εντύπωση οτι προσπαθεί να δώσει το δικό του Senso.
Η ανάπτυξη του θέματος γίνεται σχολαστικότατα, όπου η πανταχού παρούσα κάμερα του Lee καταγράφει κάθε χαρακτηρολογική λεπτομέρεια και οποιοδήποτε καθοριστικό για τους ήρωες συμβάν. Η ματιά του σκηνοθέτη είναι πρωταρχικά παρατηρητική και σπανίως προτρέχει σε βεβιασμένες κρίσεις και συμπεράσματα τόσο αναφορικά με τις επιλογές τους, ηθικές και μη, όσο και με την καθαρότητα των κινήτρων τους. Με εξαιρετική μεθοδικότητα αποτυπώνει την αντιφατική αλληλεπίδραση κινήτρων και τελικών πράξεων και πως οι τελευταίες έρχονται σε τελική αντίθεση με τα πρώτα που τις δημιούργησαν. Ενώ η ηρωίδα αρχικά ενέδωσε στην αποστολή της με πλήρη γνώση των κανόνων που τη διέπουν, σταδιακά αρχίζει να ασφυκτιά από αυτούς και να διακινδυνεύει μια ρήξη με ολέθριες επιπτώσεις. Παράλληλα κάτι ανάλογο, με αντιστραμμένα πρόσημα, συμβαίνει και για τον προδότη ήρωα που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι οποιαδήποτε αποκάλυψη μιας επισφαλούς για την κυβερνητική ασφάλεια σχέσης ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Ο Lee τοποθετεί τα πιόνια στη σκακιέρα και καταγράφει τα συνεπακόλουθα των ενεργειών των ηρώων στο πλαίσιο που με τόση επιμέλεια έχει διαγράψει. Οι εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς διαφαίνονται πολύ πιο απρόβλεπτες και απροσδιόριστες από τα εμφανή κίνητρα που υποτίθεται ότι τις καθοδηγούν και τις ορίζουν, ιδιαιτέρως μετά την καταλυτική παρεμβολή του ερωτικού πάθους, και μια τέτοια αμφισημία αποδίδεται εξαίσια από αυτόν τον τελευταίο σκηνοθετικό θρίαμβο του Ang Lee.

Τρεις Δεκαετίες Αμερικάνικου Κινηματογράφου -Συμπεράσματα

Από τις τρεις προηγούμενες αναρτήσεις, προέκυψαν οι κάτωθι βαθμολογίες

Δεκαετία	Σκορ Υποψηφίων Ταινιών για Όσκαρ Σκηνοθεσίας	Σκορ Αμερικανικών Ταινιών
70s	52	42
80s	37	23
90s	43	32

H δεσπόζουσα άποψη για την περίοπτη θέση των 70s για το αμερικανικό σινεμά επιβεβαιώθηκε και μέσω αυτής της αφοριστικής διαδικασίας. Τα αίτια της κυριαρχίας των 70s είναι λίγο-πολύ γνωστά: Το αρτηριοσκληρωτικό συστήμα των Studio, έχοντας χάσει επαφή με τις ανανεωμένες εκζητήσεις του κοινού, κατέρρευσε στο τέλος της δεκαετίας του 60 μετά από μια παρατεταμένη περίοδο παρακμής και σήψης. Το αμερικάνικο κοινό είχε πλέον κορεσθεί από τις αρτιμελείς μεν, αλλά συμβατικές στουντιακές δημιουργίες και διψούσε για ταινίες που αποτελούσαν έκφραση των σύγχρονων αναζητήσεων ολόκληρης της κοινωνίας και όχι απλώς αφορμές για ανώδυνες δίωρες αποδράσεις σε επίπλαστα κινηματογραφικά σύμπαντα. Σε αυτές τις ανάγκες βρέθηκαν να απαντούν όσοι σκηνοθέτες εμφανίστηκαν στο τέλος των 60s γυρίζοντας αρχικά ταινίες με λιγοστά μέσα που η απήχηση τους οδήγησε σύντομα σε προνομιακή σχέση με τα πλέον μετεξελιγμένα στούντιο και απέφερε μεγάλες παραγωγές (Godfather I&II, Chinatown) γυρισμένες υπό καθεστώς πρωτοφανούς καλλιτεχνικής ελευθερίας. Οι καλύτερες ταινίες αυτής της περιόδου διακρίνονταν από μια αυξημένη γνώση των κινηματογραφικών κωδίκων, επιρροές από την ευθύτητα και την ειλικρίνεια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, και μια κριτική στάση, συχνά άκρως σκεπτικιστική, για την αμερικάνικη κοινωνία.
Ένα καίριο ερώτημα που προκύπτει αναφορικά με τα 80s είναι πού οφείλεται η τεράστια απόκλιση από τα 70s. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν έτοιμη την απάντηση: H αποτυχία του Heaven's Gate. Δεν νομίζω ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά, ουδέποτε μια ταινία από μόνη της στάθηκε ικανή να αλλάξει από μόνη της τον ρου μιας ολόκληρης δεκαετίας. Ορισμένα από τα αίτια παρακμής των 80s βρίσκονται μέσα στα 70s και συγκεκριμένα στη δύναμη που απέκτησε ένα μοντέλο ταινιών που εμφανίστηκε μέσα σε αυτή τη δεκαετία. Κύριοι εκφραστές αυτού του ρεύματος είναι οι Lucas και Spielberg. Οι ταινίες τους απέκλιναν σημαντικά από τον κριτικό πεσιμισμό και την επώδυνη ανθρωποκεντρική ειλικρίνεια των υπολοίπων ταινιών της δεκαετίας (The Conversation, Godfathers, Taxi Driver, Deer Hunter), προτάσσοντας την πρωτοκαθεδρία της αποδραστικής δυνατότητας της εικόνας. Μέσω των ταινιών τους ο θεατής (και εννοώ κυρίως τον Spielberg καθότι ο Lucas είναι πρωτίστως παραγωγός) εγκλωβίζεται σε μια αφηγηματική διαδικασία που προβάλλει πρωτίστως την αυθυπαρξία της απόδρασης και της εικόνας, δίχως στέρεα εξωκινηματογραφικά σημαινόμενα και με συνήθως ελάχιστα περιθώρια κριτικής προσέγγισης των διαδραματιζόμενων καταστάσεων, οι οποίες είναι συνήθως ανεπίδεκτες σχολιασμού. Η επιδέξια αυτή χειραγώγηση του θεατή σε τέτοια μη απαιτητικά πρότυπα διασκέδασης είχε σαν μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα τον εθισμό του κοινού σε τέτοια φιλμ και την συνεπακόλουθη προσαρμογή της κινηματογραφικής βιομηχανίας στα νέα δεδομένα. Η κριτική αιχμή των αμερικανικών ταινιών σταδιακά εξομαλύνθηκε, οι αναφορές σε τρέχοντα κοινωνικά ζητήματα κατέστησαν μεμονωμένες, οι μηχανισμοί της αποστασιοποίησης του θεατή και της κριτικής προσέγγισης των δεδομένων αδρανοποιήθηκαν και τη θέση τους πήρε η αντίληψη του κινηματογράφου ως μέσο απόδρασης από μια πραγματικότητα που είναι επιδεικτικά απούσα από την οθόνη. Μήπως όλη αυτή η That's Entertainment αντίληψη συνέβαλε στην ταχύτερη επούλωση των τραυμάτων που είχαν προκληθεί στην αμερικανική κοινωνία από το φιάσκο του Vietnam; Η εύκολη εδραίωση του Ρηγκανισμού στα 80s, όπου για πρώτη φορά η εικόνα του Πρόεδρου ήταν ξεκομμένη από αυτή της κυβέρνησής του, είναι ενδεικτική. Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η ιδεολογία που αποδεσμεύει μια τυπική ταινία των 70s, το Close Encounters of the Third Kind του Steven Spielberg: Παρουσιάζοντας αρχικά την πυρηνική οικογένεια διαλυμένη και σε κρίση, η ταινία αποσκοπεί στη επανακαθίδρυση της πατριαρχικής οικογένειας σε κοσμικό επίπεδο παρουσιάζοντας τους εξωγήινους ως μεσολαβητές για τη δημιουργία μια νέας στη ζωή του κεντρικού ήρωα (το γεγονός ότι στο διαστημόπλοιο επιβιβάστηκαν μόνο ο ήρωας και ο γιος της ερωμένης, αλλά όχι και αυτή, του είναι χαρακτηριστικό της πατριαρχικής αντίληψης που δεσπόζει στο έργο του Spielberg) Η επιβεβαίωση της πρωτοκαθεδρίας της οικογένειας έναντι άλλων προσωπικών και κοινωνικών μορφωμάτων κάθε άλλο παρά ιδεολογικά ουδέτερη είναι και βρήκε άμεση έκφραση, τόσο σε επίπεδο ρητορείας όσο και σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής, στις πολιτικές του Reagan και της Thatcher (..there is no such thing as society. There are individual men and women, and there are families.).

Τα 90s τοποθετούνται, όπως δείχνει η τελική κατάταξη, κάπου στη μέση. Οι υπερμεγέθεις παραγωγές εξακολούθησαν να έχουν μεν την ίδια απήχηση με το κόστος τους διαρκώς να πολλαπλασιάζεται, παράλληλα όμως υπήρξε και μια αισθητή ισχυροποίηση ενός παραλλήλου κυκλώματος παραγωγής ταινιών χαμηλοτέρου κόστους και έδωσε την ευκαιρία σε αρκετά νέα ταλέντα να εκφραστούν. Στην πρώτη γραμμή αυτών ανήκουν ο Paul Thomas Anderson (ίσως ο σημαντικότερος σκηνοθέτης της γενιάς του), ο David Fincher, ο πολυσχιδής Steven Soderbergh, ο Quentin Tarantino, o David Gordon Green, o Wes Anderson κ.α. Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι μια σχετικά, σε σχέση με τα 70s, μειωμενη δραστηριότητα αυτών των σκηνοθετών, κάτι που ίσως εξηγεί μερικώς και τον μειωμένο αριθμό αριστουργημάτων στα 90s. Είτε πρόκειται περί δημιουργικής αφλογιστίας, είτε περί έλλειψης επαρκούς χρηματοδότησης, με εξαίρεση τον παραγωγικότατο Soderbergh, οι υπόλοιποι εκ των προαναφερθέντων σκηνοθετών βγάζουν στην καλύτερη περίπτωση μία ταινία ανά τρία-τέσσερα περίπου χρόνια, εκεί που στα 70s σχεδόν ανά ένα-δύο χρόνια είχες μια ταινία του Coppola ή του Scorsese. Προέκταση των 90s αποτελούν και τα 0s χωρίς μέχρι στιγμής αισθητές διαφοροποιήσεις, αν και ο αριθμός των πρωτοεμφανιζόμενων ταλέντων είναι έως τώρα σαφώς μικρότερος.

American cinema in the 90s

Ιδού και τα πρόσφατα 90s. Θα ακολουθήσει ξεχωριστό post με σχόλια για τα τελικά συμπεράσματα αυτών των αφοριστικών κατατάξεων...

	Year	Nominated for Best Director Οscar	Remarks
1	1991	Barry Levinson - Bugsy	(1) Ευπρεπές γκαγκστερικό φιλμ -η καλύτερη ταινία του Levinson
2		Ridley Scott - Thelma and Louise	(0) Aσήμαντο road movie, σκιά των προτύπων του είδους
3		John Singleton - Boyz N the Hood	(0) Ανώδυνο εργάκι
4		Oliver Stone - JFK	(1) Μάθημα Eisensteinικού μοντάζ και χειραγώγησης του θεατή
5		Jonathan Demme The Silence of the Lambs	(2)Εξαιρετικό και δημιουργικά νοσηρό θρίλερ
6	1992	Martin Brest - Scent of a Woman	(0)Η ταινία του καλού Σαμαρείτη στην πιο χονδροειδή της μορφή
7		Robert Altman - The Player	(1) Οξεία και διαπεραστική ματιά στους μηχανισμούς του Χόλυγουντ
8		James Ivory - Howards End	(2)Έξοχη ανατομία της φύσης της αγγλικής αριστοκρατίας
9		Neil Jordan - The Crying Game	(1)Πρωτότυπος προβληματισμός πάνω στο φαίνεσθαι και στο είναι
10		Clint Eastwood Unforgiven	(2)Απόλυτο αριστούργημα, σπάνιας σκηνοθετικής ωριμότητας
11	1993	Robert Altman - Short Cuts	(2)Οξυδερκέστατη, jazzικής ιδιοσυγκρασίας κοινωνική τοιχογραφία
12		Jane Campion - The Piano	(1) Η ποιητική φαντασία υπερνικά την προφανή πολεμική
13		James Ivory - The Remains of the Day	(2)Eξαιρετική αποτύπωση της προσωπικής παραίτησης από τα γήινα
14		Jim Sheridan - In the Name of the Father	(0) Τυπική ταινία καταγγελίας
15		Steven Spielberg Schindler's List	(2) Επίδειξη σκηνοθετικής επιδεξιότητας από τον Spielberg σε μια κορυφαία του στιγμή
16	1994	Woody Allen - Bullets Over Broadway	(1) Χιουμοριστικός και σπιρτόζος Woody
17		Krzysztof Kieslowski - Trois Couleurs Rouge	(1)Η προβληματική του Kiσλόφσκι αν και, αραιωμένη και στρογγυλεμένη, είναι πάντα γόνιμη.
18		Robert Redford - Quiz Show	(1) Σχολαστικό και διεισδυτικό χρονικό της εποχής του ψεύδους
19		Quentin Tarantino - Pulp Fiction	(2) Kαλώς ή κακώς, σημάδεψε όσο κανένα άλλο έργο την εποχή του
20		Robert Zemeckis Forrest Gump	(0) Ένας ανυπόφορος ύμνος στην ηλιθιότητα και την απάθεια
21	1995	Mike Figgis - Leaving Las Vegas	(1) Μνημειώδης καταγραφή ενός αργού θανάτου
22		Chris Noonan - Babe	(0) Eυχάριστη παιδική ταινία
23		Michael Radford - Il Postino	(0)Πλαδαρό μελό
24		Tim Robbins - Dead Man Walking	(0)Καλές ερμηνείες, τετριμμένη διεκπεραίωση
25		Mel Gibson Braveheart	(0)Aιμοσταγές παραλήρημα ενός ανισόρροπου μυαλού
26	1996	Joel Coen - Fargo	(2)Aσύλληπτη μαύρη κωμωδία με εξάρσεις θρίλλερ
27		Miloš Forman - The People vs. Larry Flynt	(1)Καυστική καταδίκη του ηθικού πουριτανισμού και της υποκρισίας
28		Scott Hicks - Shine	(0)Έξοχη κεντρική ερμηνεία σε μια δημαγωγική ταινία
29		Mike Leigh - Secrets & Lies	(2)Το ανθρωποκεντρικό σινεμά σε όλο του το μεγαλείο
30		Anthony Minghella The English Patient	(1) Eυπρεπέστατο μελό με καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο
31	1997	Peter Cattaneo - The Full Monty	(1) Εύστοχη κοινωνική σάτιρα
32		Atom Egoyan - The Sweet Hereafter	(1)Περίτεχνο οικογενειακό δράμα
33		Curtis Hanson - L.A. Confidential	(1)Αξιόλογο αστυνομικό φιλμ ανευ νουάρ αποχρώσεων
34		Gus Van Sant - Good Will Hunting	(0) Ενδιαφέρον μεν αλλά γρήγορα εκφυλίζεται λόγω σεναριακών υπερβολών και αβασάνιστων λύσεων
35		James Cameron Titanic	(0)Οι σκηνές του ναυαγίου σώζουν την ταινία από το ολοκληρωτικό ναυάγιο
36	1998	Roberto Benigni - La Vita è Bella	(1)Πετυχημένη απεικόνιση του τραγικού με κωμικά μέσα
37		John Madden - Shakespeare in Love	(0)Ανάλαφρη κομεντί δίχως περαιτέρω αξιώσεις
38		Terrence Malick - The Thin Red Line	(2)Αριστούργημα, μαζί με το Eyes Wide Shut, η καλύτερη ταινία της δεκαετίας
39		Peter Weir - The Truman Show	(1)Πρωτότυπη και ευρηματικά σκηνοθετημένη απεικόνιση του σύγχρονου σολιψισμού
40		Steven Spielberg Saving Private Ryan	(0)Φιλοπόλεμα αντιπολεμική ταινία
41	1999	Lasse Hallström - The Cider House Rules	(0)Επίπεδο φιλμ που δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες του αιρετικού του θέματος
42		Spike Jonze - Being John Malkovich	(1)Έξοχη σουρεαλιστική κομεντί
43		Michael Mann - The Insider	(2)Αριστουργηματική σύνθεση πραγματικών δεδομένων και δραματικών στοιχείων
44		M. Night Shyamalan - The Sixth Sense	(0)Υπερεκτιμημένο, αν και ατμοσφαιρικό, εργάκι του φανταστικού
45		Sam Mendes American Beauty	(1)Απολαυστικό κυρίως ως μάυρη σάτιρα της suburbia
46	2000	Stephen Daldry - Billy Elliot	(1)Στιβαρό και ρεαλιστικό δράμα χαρακτήρων
47		Ang Lee - Wo hu cang long	(1)Θεσπέσια φαντασμαγορία
48		Ridley Scott - Gladiator	(0)Απλοϊκότατη ταινία εκδίκησης
49		Steven Soderbergh - Erin Brockovich	(0)Ουδέτερη ταινία καταγγελίας
50		Steven Soderbergh Traffic	(1)Έντεχνη και πολύπλευρη αντιμετώπιση ενός καυτού θέματος

Τελικό Άθροισμα: 43
Σκορ Αμερικάνικων Ταινιών: 34

Αmerican Cinema in the 80s

Συνεχίζοντας με το ίδιο βιολί, ιδού και τα διαβόητα 80s....

	Year	Nominated for Best Director Οscar	Remarks
1	1981	Hugh Hudson - Chariots of Fire	(0) Ασήμαντη τηλεταινία
2		Louis Malle - Atlantic City	(1) Στιβαρό και διεισδυτικό πορτρέτο της αμερικάνικης κοινωνίας
3		Mark Rydell - On Golden Pond	(0) Γεροντίστικο μελό
4		Steven Spielberg - Raiders of the Lost Ark	(0) Διασκεδαστικό και χορταστικό pop-corn
5		Warren Beatty Reds	(2) Σπουδαίο έπος, σπανίζουσας πολυπρισματικότητας
6	1982	Sidney Lumet - The Verdict	(1) Πρότυπο δικαστικό δράμα
7		Wolfgang Petersen - Das Boot	(1)Πρωτότυπο και κλειστοφοβικό πολεμικό δράμα
8		Sydney Pollack - Tootsie	(0) Συμπαθητική κομεντί, δίχως όμως τη βιτριολική σπιρτάδα ενός Billy Wilder
9		Steven Spielberg - E.T. the Extra-Terrestrial	(0) Aκατάλληλο για ενηλίκους και διαβητικούς
10		Richard Attenborough Gandhi	(0)Συμβατικό κινηματογραφικά, όχι όμως ανούσιο και αδιάφορο έπος
11	1983	Bruce Beresford - Tender Mercies	(0) Άλλο ένα κονσερβαρισμένο δράμα, γεμάτο συντηρητικά
12		Ingmar Bergman - Fanny and Alexander	(2) Από τα αριστουργήματα του κορυφαίου Ίνγκμαρ
13		Mike Nichols - Silkwood	(0) Άτολμη ταινία καταγγελίας με πολύ καλή κεντρική ερμηνεία
14		Peter Yates - The Dresser	(0) Ρεσιτάλ ερμηνειών σε μια καθαρά θεατρικών καταβολών ταινία
15		James L. Brooks Terms of Endearment	(0)Aπονευρωμένο μελό με μόνη αναλαμπή την ερμηνεία του Jack
16	1984	Woody Allen - Broadway Danny Rose	(1)Λιτός, χιουμοριστικός και ουσιαστικός Woody
17		Robert Benton - Places in the Heart	(0) Λίγο ανώτερο από το σύνηθες επίπεδο ανθρωπιστικών δραμάτων
18		Roland Joffé - The Killing Fields	(1)Η σχεδόν ντοκυμαντερίστικη απεικόνιση της κτηνωδίας υπερβαίνει τα παρωχημένα πλαίσια μιας ταινίας καταγγελίας
19		David Lean - A Passage to India	(2) Εξαίσια υπαινικτική αποτύπωση της πολιτισμικής σύγκρουσης
20		Miloš Forman Amadeus	(2) Ίσως η μοναδική αξιόλογη ταινία για έναν μεγάλο μουσουργό
21	1985	Hector Babenco - Kiss of the Spider Woman	(0) Εξαιρετικές ερμηνείες, κάπως άτολμη κινηματογράφηση
22		John Huston - Prizzi's Honor	(0) Άνευρη και επίπεδα σκηνοθετημένη ταινία από τον μεγάλο Χιούστον
23		Akira Kurosawa - Ran	(2) Επικό αριστούργημα, μοναδικής πλαστικότητας
24		Peter Weir - Witness	(1) Ασυνήθιστο αστυνομικό θρίλερ
25		Sydney Pollack Out of Africa	(0) Αισθητική Safari Park και διαφήμισης Marlboro σε ένα καλογυαλισμένο μελό
26	1986	Woody Allen - Hannah and Her Sisters	(2) Εξαίρετος Woody
27		James Ivory - A Room with a View	(1) Καλλιεπής ανατομία του βικτωριανού πουριτανισμού
28		Roland Joffé - The Mission	(0) Μεγάλη χαμένη ευκαιρία αξιοποίησης ενός πρωτότυπου θέματος
29		David Lynch - Blue Velvet	(2) Ιδιοφυές φιλμ, μοναδικής ευρηματικότητας
30		Oliver Stone Platoon	(0)Απλοϊκό και σχηματικό πολεμικό φιλμάκι
31	1987	John Boorman - Hope and Glory	(1) Ζωντανό και ειλικρινές πορτρέτο της παιδικής ηλικίας
32		Lasse Hallström - My Life as a Dog	(1) Aξιοσημείωτα αυθεντικό πορτρέτο της παιδικής ηλικίας
33		Norman Jewison - Moonstruck	(0) Άλλος ένας εκπρόσωπος της χρυσής μετριότητας
34		Adrian Lyne - Fatal Attraction	(0) Γκροτέσκο και επιδερμικό θρίλερ
35		Bernardo Bertolucci The Last Emperor	(2)Μεγαλόπνοο και εμβριθές έπος
36	1988	Charles Crichton - A Fish Called Wanda	(1) Η πιο αστεία κωμωδία της δεκαετίας
37		Mike Nichols - Working Girl	(0) Απίστευτα αφελές ρομάντζο
38		Alan Parker - Mississippi Burning	(0)Aυτο-υπονομευτικά υπερστιλβωμένο εργάκι καταγγελίας
39		Martin Scorsese - The Last Temptation of Christ	(0) Το έργο ζωής του Marty δεν ευοδώθηκε
40		Barry Levinson Rain Man	(0)Ανόητη εκδοχή του E.T. για ενηλίκους
41	1989	Woody Allen - Crimes and Misdemeanors	(2) Οι ηθικές επιλογές στο μικροσκόπιο του Γούντυ
42		Kenneth Branagh - Henry V	(1) Προσεγμένη διασκευή του Σαιξπηρικού έργου
43		Jim Sheridan - My Left Foot	(0) Φοβερή η κεντρική ερμηνεία, ουδέτερη η ταινία
44		Peter Weir - Dead Poets Society	(2)Υπέροχη δημιουργία του Peter Weir
45		Oliver Stone Born on the Fourth of July	(0) Μετριότατη ταινία καταγγελίας
46	1990	Francis Ford Coppola - The Godfather: Part III	(2) Ταιριαστό κλείσιμο της μνημειώδους τριλογίας
47		Stephen Frears - The Grifters	(1) Γλαφυρή απεικόνιση του σύγχρονου αμοραλισμού
48		Barbet Schroeder - Reversal of Fortune	(0) Ενδιαφέρον δικαστικό δράμα
49		Martin Scorsese - Goodfellas	(2) Σπουδαίος Marty
50		Kevin Costner Dances with Wolves	(1) Σχηματικό μεν, όμορφο δε, Western

Τελικό Άθροισμα: 37
Σκορ Αμερικάνικων Ταινιών: 23

American cinema in the 70s

Αποφάσισα να προχωρήσω σε ένα παράτολμο και μάλλον ανώφελο πείραμα. Θα προσπαθήσω να κάνω μια αποτίμηση των τριών τελευταίων δεκαετιών του αμερικάνικου κινηματογράφου χρησιμοποιώντας ως οδηγό τις ταινίες που είχαν προταθεί κάθε χρονιά για Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Κάθε ταινία θα βαθμολογείται στην κλίμακα 0-2, όπου το 2 σημαίνει ότι πρόκειται για κλασσική δημιουργία, άξια της όποιας φήμης της, 1 για ταινία που είναι αναμφίβολα αξιόλογη αλλά όχι απαραίτητα και αδιαφιλονίκητο αριστούργημα, ενώ το 0 αναφέρεται σε ταινίες, όχι απαραίτητα μέτριες ή κακές, αλλά που δεν πιστεύω ότι έχουν θέση σε μια δεκάδα, πόσο μάλλον πεντάδα, με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Μερικές μεθοδολογικές παρατηρήσεις προκειμένου να προλάβω τυχόν ενστάσεις/αντιρρήσεις:

1. Η ακόλουθη λίστα δεν έχει απόλυτη σημασία παρά σχετική. Σίγουρα υπάρχουν πάμπολλες κλασσικές ταινίες που δεν προτάθηκαν σε κάθε δεκαετία, ωστόσο έκανα την παραδοχή ότι οι αβλεψίες και οι αστοχίες της Ακαδημίας είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ισοκατανεμημένες χρονικά. ¨Ετσι, λ.χ., δεν υπάρχει κάποιος αποχρών λόγος η Ακαδημία να αγνόησε περισσότερα αριστουργήματα στην δεκαετία του 80 από ότι στη δεκαετία του 90, εκτός και αν κάποιος προσκομίσει στοιχεία για αυξημένη άνοια μεταξύ των μελών της στην επίμαχη περίοδο.
   
2. Οι βαθμοί των 50 καταγεγραμμένων ταινιών θα αθροίζονται και θα αφαιρούνται από το τελικό άθροισμα οι μη αμερικάνικες ταινίες. Νικήτρια θα αναδειχτεί η δεκαετία με το μεγαλύτερο αναλογούν σκορ.
3. Επέλεξα το Οσκαρ Σκηνοθεσίας γιατί θεωρώ το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας εντελώς αναξιόπιστο και περισσότερο δέσμιο εξωκινηματογραφικών σκοπιμοτήτων.
4. Έιναι αυτονόητο ότι αυτές δεν είναι απαραίτητα και οι καλύτερες ταινίες της κάθε δεκαετίας, σίγουρα όμως δεν είναι και απορριπτέες. Με ενδιαφέρουν κυρίως οι συγκρίσεις και όχι οι απόλυτες κατατάξεις. Γι' αυτές υπάρχουν π.χ. οι λίστες του AFI. Θέλω να εξακριβώσω κατά πόσο θα επαληθευτούν οι κυρίαρχες αντιλήψεις για την ανωτερότητα του σινεμά των 70s έναντι των επομένων δεκαετιών.
5. Παρακαλώ να μην λάβετε τοις μετρητοίς τα μονολεκτικά μου σχόλια (επαναλαμβάνω ότι 0 δεν σημαίνει απαραίτητα σκουπίδι). Αυτό που θα επιχειρήσω , αν και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το καταφέρω, είναι να εφαρμόσω συνεπή και σταθερά κριτήρια ανά δεκαετία. Περιμένω τα πυρά σας σε κάθε περίπτωση!
   

	Year	Nominated for Best Director Οscar	Remarks
1	1971	Peter Bogdanovich - The Last Picture Show	(2) Το τέλος μιας εποχής μέσα από μια εξαίρετα κλασσική γραφή
2		Norman Jewison - Fiddler on the Roof	(0) Ανούσιο και φλύαρο musical
3		Stanley Kubrick - A Clockwork Orange	(2) Εφιαλτική εικόνα της ανθρώπινης βαρβαρότητας
4		John Schlesinger -Sunday Bloody Sunday	(1) Μια άμεσα συντονισμένη με την εποχή της, αυθεντική είκονα των ανθρωπίνων σχέσεων
5		William Friedkin The French Connection	(1) Ο ρεαλισμός εισβάλλει και στο είδος της αστυνομικής ταινίας
6	1972	John Boorman - Deliverance	(2) Η σύγκρουση φύσης/πολιτισμού δοσμένη με υποβλητική δύναμη
7		Francis Ford Coppola - The Godfather	(2) A movie you can't refuse
8		Joseph L. Mankiewicz - Sleuth	(1) Μπαρόκ τερτίπια και ευφάνταστα παίγνια
9		Jan Troell - The Emigrants	(1) Στιβαρό κοινωνικό σινεμά δίχως δημαγωγικές κορόνες
10		Bob Fosse Cabaret	(0) Κιτσάτο μιούζικαλ με την αποκρουστική Lisa Minnelli
11	1973	Ingmar Bergman - Cries and Whispers	(2) Kατάδυση στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής
12		Bernardo Bertolucci - Last Tango in Paris	(2) Κατάδυση στο άδυτο του ανθρωπίνου πόνου
13		William Friedkin - The Exorcist	(2) Ο τρόμος ξεκινάει από τον νατουραλισμό
14		George Lucas - American Graffiti	(0) Νοσταλγικές πλακίτσες για αιωνίους έφηβους
15		George Roy Hill The Sting	(1) Υποδειγματικές ερμηνείες και ευφυέστατα παιχνίδια ενηλίκων
16	1974	John Cassavetes - A Woman Under the Influence	(2) Κατάθεση ψυχής από τον αμερικάνο Bergman
17		Bob Fosse - Lenny	(1) Αντισυμβατική βιογραφία με δικό της στίγμα
18		Roman Polanski - Chinatown	(2)Η πολιτική ταινία ως φιλμ νουάρ
19		François Truffaut - La Nuit américaine	(0) Συμπαθές μεν, αλλά όχι ο αντιπροσωπευτικότερος Truffaut
20		Francis Ford Coppola The Godfather Part II	(2) Η μεγάλη μαφιόζικη οικογένεια του καπιταλισμού
21	1975	Robert Altman - Nashville	(0) Η πιο υπερεκτιμημένη, επιφανειακή και εξυπνακίστικη ταινία του σπουδαίου Άλτμαν
22		Federico Fellini - Amarcord	(0) O κρυπτοσυντηρητισμός της νοσταλγίας
23		Stanley Kubrick - Barry Lyndon	(2) Υπάρχει ωραιότερη εικαστικά ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου;
24		Sidney Lumet - Dog Day Afternoon	(2) Διαχρονικό σχόλιο για την καταστολή της εξουσίας
25		Miloš Forman One Flew Over the Cuckoo's Nest	(2) Έξοχη αντιεξουσιαστική αλληγορία από τον Μίλος Φόρμαν
26	1976	Ingmar Bergman - Face to Face	(2) Αθάνατε Ινγκμαρ
27		Sidney Lumet - Network	(2)Ποιός έχει ανάγκη από τους τηλεπροφήτες;
28		Alan J. Pakula - All the President's Men	(1)Πρότυπο στιβαρής και υπέυθυνης προσέγγισης ενός επίκαιρου γεγονότος
29		Lina Wertmüller - Seven Beauties	(0) ¨Ενα αφόρητα κακόγουστο αστείο
30		John G. Avildsen Rocky	(0) Aυτό το έχει δει κανείς;
31	1977	George Lucas - Star Wars	(0)H ταινία που έθεσε τα θεμέλια της μαζικής σινέ-αποχαύνωσης
32		Herbert Ross - The Turning Point	(0) Αδιάφορο
33		Fred Zinnemann - Julia	(1) Καλογυρισμένο ρομάντζο
34		Steven Spielberg - Close Encounters of the Third Kind	(0)Ερασιτεχνικό και αφελέστατο εργάκι
35		Woody Allen Annie Hall	(2) H εμφάνιση ενός σπουδαίου δημιουργού
36	1978	Woody Allen - Interiors	(0) Άστοχη αμερικάνικη version του Cries and Whispers
37		Hal Ashby - Coming Home	(1) Ο Hal Ashby ανοίγει τον χορό του Βιετνάμ
38		Warren Beatty, Buck Henry - Heaven Can Wait	(0) Ποιός το θυμάται σήμερα;
39		Alan Parker - Midnight Express	(0) Αίσχος
40		Michael Cimino The Deer Hunter	(2) Τελετουργικά δοσμένη απώλεια της αθωότητας
41	1979	Francis Ford Coppola - Apocalypse Now	(2) Η καρδιά του σκότους βρίσκεται στην Ανατολή
42		Bob Fosse - All That Jazz	(2) Το 8 1/2 σε μιούζικαλ εκδοχή
43		Edouard Molinaro - La Cage aux Folles	(0)Έλεος με αυτές τις σχιζοφρενικές επιλογές
44		Peter Yates - Breaking Away	(0) Ενδιαφέρον έργο αν και ξεχασμένο.
45		Robert Benton Kramer vs. Kramer	(0) Η επιτομή της χρυσής και καλοστημένης μετριότητας
46	1980	David Lynch - The Elephant Man	(0)Σίγουρα όχι ο καλύτερος Lynch
47		Roman Polanski - Tess	(2) Υπόδειγμα διασκευής λογοτεχνικού έργου
48		Richard Rush - The Stunt Man	(0) Σίγουρα όχι τόσο καλό για να σταθεί σε οποιαδήποτε ετήσια πεντάδα
49		Martin Scorsese - Raging Bull	(2)Θέλει ερώτημα για μια από τις καλύτερες ταινίες από καταβολής κινηματογράφου;
50		Robert Redford Ordinary People	(1)Σίγουρα ανώτερο από το σύνηθες επίπεδο της χρυσής μετριότητας

Τελικό Άθροισμα: 52
Σκορ Αμερικάνικων Ταινιών: 42